Zasady wymiarowania:
-wskazane jest wymiarowanie przedmiotu przy wykorzystaniu przekrojów oraz widoków wyraźnie uwypuklających wymiarowanie fragmentów -poleca się stosować przestawienie liczb przy kolejnych wymiarach celem uniknięcia pomyłek odczytu -należy umieszczać linie wymiarowe poza rzutami przedmiotu -powierzchnie współpracujących przedmiotów wymiarować podając odpowiednią uwagę
Wymiarowanie w układzie równoległym – wymiarowanie od jeden bazy, stosujemy, gdy zależy na uzyskaniu dokładnego położenia względem bazy wymiarowej, dokładność wymiarów zależy od dokładności obróbki, można obliczyć dowolny wymiar jako wypadkowej
Wymiarowanie w układzie szeregowym – polega na podaniu wymiaru jeden za drugim, stosujemy, gdy zależy na dokładności wzajemnego położenia powierzchni, stosowane w obróbce zespołem narzędzi. W mieszanym wymiary mogą być bezpośrednio podane i spr.
Baza – powierzchnia, płaszczyzna lub krawędź, do której stawiamy wymiar.
-konstrukcyjna, – gdy, podajemy wymiary wpływające na działanie części w zespole lub montaż, zapewnia krótkie łańcuchy wymiarowe i dokładność części, oderwanie od technologii
-obróbkowa – wyznacza proces technologiczny, ułatwia uzyskać wymaganą dokładność
-pomiarowa – zachodzi, gdy wymagane jest podanie wymiarów bezpośrednio sprawdzanych
Gwint – jeden lub kilka występów o stałym przekroju równomiernie rozmieszczonych na powierzchni bocznej walca lub stożka
Linia śrubowa – krzywa przestrzenna opisana na powierzchni bocznej walca lub stożka przez punkt poruszający się w ten sposób, że stosunek jego przemieszczenia osiowego P do odpowiadającego mu przemieszczenia kątowego ε jest stały, jednak różny od zera lub nieskończoności
Tr 24x12(P4)LH – gwint trapezowy symetryczny, trzykrotny, o skoku 12, podziałce 4, lewy
M 30x4(P2) – gwint metryczny, dwukrotny, o skoku 4, podziałce 2, prawy
Linia ciągła cienka – stosowana do rysowania linii wymiarowych, pomocniczych, odniesienia, kreskowania przekrojów, zarysów kładów miejscowych, łagodnych przejść i przecięć oraz oznaczenia gwintów.
Linia ciągła gruba – stosowana do rysowania zewnętrznych, widocznych konturów widoków przekrojów, krawędzi przejść, kładów przesuniętych oraz do obramowania arkuszy.
Linia bardzo gruba ciągła – służy do rysowania połączeń lutowanych, klejonych, linii wykresów oraz do zaznaczania początku i końca przebiegu płaszczyzny przekroju.
Linia falista – służy do oddzielenia widoku od przekrojów
Linia zygzakowata – służy do urwania rzutów przedmiotów
Linia kreskowa cienka – służy do rysowania osi i płaszczyzn symetrii rzutów i przekrojów, osi symetrii otworu oraz kół podziałowych
Linia punktowa gruba – stosowana do zaznaczenia powierzchni podlegających obróbce cieplnej oraz pokrywanych powłokami ochronnymi
Linia dwupunktowa cienka – służy do zaznaczania skrajnych położonych elementów na rysunkach złożeniowych, kształtów pierwotnych na rysunkach detalu jak również do zaznaczania kształtów wyjściowych elementów zginanych i tłoczonych
Metoda europejska – przedmiot znajduje się między obserwatorem a rzutnią
Metoda amerykańska – przedmiot rzutowania znajduje się za rzutnią
A4 – 210x297, 1/16 m2 A0 – 841-1189, 1 m2
Podziałka rysunkowa – nazywa się stosunek wymiarów liniowych przedstawionych na rysunku do odpowiednich wymiarów rzeczywistych przedstawionego przedmiotu
Przekrój – powstaje przez przecięcie przedmiotu wyobrażalną płaszczyzną i odrzucenie tej części, która znajduje się przed płaszczyzną przekroju
Przekroje złożone:
-przekrój łamany – przekrój dwiema lub więcej płaszczyznami, których ślady tworzą linię łamaną o kątach rozwartych. Przekrój taki sprowadza się do jednej płaskiej rzutni przez obrót
-przekrój stopniowy – przekrój dwiema lub więcej płaszczyznami równoległymi. Na rzucie takiego przekroju uwidacznia się tylko te części przekroju, które leżą w płaszczyznach równoległych
Kład – jest to figura płaska określająca kształt poprzecznego przekroju w danym miejscu przedmiotu otrzymana przez rzutowanie tego przekroju w lewo lub do góry.
Kład w odróżnieniu od przekroju nie ukazuje zarysów leżących za płaszczyzną przekroju
Zasady rzutowania prostokątnego:
-rysowany przedmiot powinien być tak ustawiony, aby w rzucie głównym pokazywał jak największą liczbę szczegółów
-liczba rzutów powinna być minimalna, niezbędna do jednoznacznego przedstawienia przedmiotu oraz jego zwymiarowania
-rzut może przedstawiać widok lub przekrój przedmiotu
-rysowany przedmiot należy ustawić tak, aby większość jego płaszczyzn i osi była prostopadła lub równoległa do rzutni, gdyż ułatwia to ich rysowanie i wymiarowanie
-rysunek rzutowy przedmiotu wykonujemy w takiej podziałce, by był czytelny
Szkic – rys. wykonany odręcznie z zachowaniem proporcji wymiarów przedmiotu i opatrzony wszystkimi informacjami potrzebnymi do wykonania przedmiotu, zespołu czy urządzenia, opisany pismem zwykłym
Rysunek właściwy - rysunek wykonany na podstawie szkicu z zachowaniem skali, wielkości i formy arkusza przy użyciu przedmiotów kreślarskich
Rysunek uproszczony – schemat, przedstawia w sposób uproszczony połączenie poszczególnych elementów i zespołów urządzenia
Rysunki dzielimy na: (metoda rzutowania)
-perspektywiczne – oparte na zasadach fotografii, służące jako rysunki poglądowe, uzupełniające
-aksonometryczne – przedstawia ogólne kształty przedmiotów w rzutach akson.
-rzutowe – wykonywane metodą rzutów prostokątnych
Przy rysowaniu przekrojów cząstkowych:
-linia ograniczająca przekrój nie powinna nigdy pokrywać się z krawędzią przedmiotu
-kilka blisko sobie położonych przekrojów cząstkowych zaleca się łączyć w jeden
Półprzekrój przedmiotu powinien znajdować się z prawej strony rzutu lub u jego dołu
Po lewo – odchyłki wymiarów tolerowanych, po prawo – znaki chropowatości powierzchni
Nie kroimy wzdłużnie: cienkich ścian, żeber, ramion kół, kołki, nity, sworzenia, wałki, śruby, których osie leża w płaszczyźnie przekroju na rysunkach zespołów
Minnie_