l
Daleko nad oceanem, ukrytym przed ludzkim wzrokiem za łań-:uchem górskim, gromadziły się ciężkie ołowiane chmury. NE Monaloi burze były dość rzadkim zjawiskiem, ale jeśli już się zdarza ły, rozpętywało się piekło. Nie deszcz i wiatr, ale ściana wodj i huragan, istne oberwanie chmury. Za trzysta słonecznych dn w ciągu trwającego trzysta dwadzieścia dni roku na tej ciepłej, ła skawej planecie trzeba było płacić elektrycznymi burzami o potwor nej sile, i istnymi wodospadami z niebios.
Setnik Furuhu siedział na drewnianej wieżyczce i uważnie wpa trywał się w ciemniejące chmury na horyzoncie. Próbował obliczyć jak długo jeszcze zdołaj ą pracować owocownicy. Wyszło mu, że naj wyżej godzinę. Więc niech się teraz szybciej ruszająprzed zbliżają cym się przymusowym odpoczynkiem.
- Ej! - krzyknął Furuhu do swoich dziesiętników przez wiszą cy mu na piersi wzmacniacz. - Puśćcie pałki w ruch! Mają się po spieszyć. Jak któryś padnie, to trudno. Najważniejszy jest rezultat Jasne? -1 dodał: - Wszystkim, którzy zbiorą przed końcowym gwizd kiem sześć pełnych koszy obiecuję drugą porcję polewki. Zadanie nie było łatwe, ale wykonalne. Chętnych do drugie porcji zawsze było wielu, ale Furuhu mógł sobie pozwolić na taki obietnice - nie był przecież zwykłym setnikiem, lecz zaufanym sel nikiem sułtana Azbaja.
Takich przywódców, jak Azbaj, nie nazywano „tysiącznikami”. Nie stali na czele konkretnej liczby ludzi i owocowników, lecz byli wszechwładnymi panami wyznaczonych terytoriów, zwanych sułta-natami. Nad sułtanami był już tylko emir-szach całej planety Monaloi. Setnik Furuhu był jeszcze młody, ale szybko pokonywał kolej-ne szczeble służbowej drabiny i liczył, że wkrótce zostanie osobi-stym ochroniarzem sułtana. Zasłużył na awans: był taki pilny, taki bezlitosny, taki okrutny. Już wtedy, gdy był zwykłym dziesiętnikiem podobało mu się bicie podwładnych. Razem ze wszystkimi praco-wał po kolana w wodzie pod palącymi promieniami słońca, wśród rzędów kłującego krzewu ajdyn-czumry, obsypanego ciemnymi ki-ściami dojrzałych owoców, ale starał się bardziej od innych. Teraz jeszcze bardziej podobało mu się siedzenie w specjalnym fotelu zamontowanym na wieżyczce na długich palach saratelli. Sie-dział pod baldachimem dającym delikatny chłód i obserwował, jak jego podwładni poganiają owocowników.
Owocownicy byli dość podobni do ludzi, ale nie umieli mówić po monalojsku, a ich głowy i niektóre inne części ciała były poro-śnięte sierścią. Wyglądali niczym makadryle. Monalojczycy odczu-wali naturalną odrazę, patrząc na coś takiego i nikogo nie dziwił zakaz wchodzenia w jakiekolwiek nieformalne kontakty z tymi ża-łosnymi stworami.
Furuhu w ogóle nie wyobrażał sobie, jakie mogłyby być niefor-malne kontakty z owocownikami. Jaki kontakt można nawiązać z tymi mutantami? To prawda, wydaje im rozkazy w ich idiotycz-nym języku, ale nigdy nie przyszłoby mu nawet do głowy, żeby po-gawędzić z owocownikiem o pogodzie czy jedzeniu! Już sama myśl była wstrętna. A jednak. Niestety, zdarzali się wśród dziesiętników ludzie, którzy łamali prawo. Sam kilka razy widział dziesiętników, którzy zaczynali rozmowę z sierściuchami. Nie, nie wśród jego pod-władnych, chwała emirowi-szachowi! Takich dziesiętników od razu zwalniano ze służby. A nieuważnego setnika przenoszono na zwol-nione właśnie miejsce, czyli degradowano. Furuhu nie wiedział do-kładnie, co później robiono z tymi, którzy łamali prawo, ale domy-ślał się, że ich los był nie do pozazdroszczenia. Chodziły słuchy, że niektórzy Monalojczycy łączyli się z sami-cami owocowników. Furuhu na samą myśl o tym czuł wstręt, jakby gołą stopą wdepnął w ekskrementy. Ale jego przyjaciele, rżąc wesoło, przekazywali sobie obrastające szczegółami opowieści. Kiedyś set-nik Guruzu, widząc niedowierzanie Furuhu, poklepał go po ramie-niu i szepnął z uśmiechem:
- Młody jeszcze jesteś! Oczywiście, że sierściuchy to bydlęta.
Ale przyjrzyj się uważniej ich samicom.
I pewnego dnia Furuhu się przyjrzał. Przedtem nie za bardzo je rozróżniał - co można wypatrzyć pod strzępami szmat i brudną sier-ścią? Coś niecoś udało mu się jednak dojrzeć i Furuhu przeraził się: wyglądali tak samo jak ludzie! No, prawie tak samo. Przez dawny wstręt przebiło się potajemne, głęboko ukryte i bardzo silne pożąda-nie. Tak go to zadziwiło, że o mało nie pobiegł przyznać się przeło-żonym do swoich brudnych myśli. Tak powinien zrobić, bo tak na-kazywał Statut. Ale - zrezygnował; sam zwalczy to niegodne uczucie. Bał się też kary, która mogła zaszkodzić mu w karierze. Do tej pory Furuhu nie złamał żadnego prawa i wierzył święcie, że zostanie nagrodzony kolejnym awansem. Możliwe, że już niedłu-go. Czuł, że to nowe stanowisko spodoba mu się jeszcze bardziej, chociaż niewiele wiedział o życiu wybrańców, którzy większość czasu spędzali w pobliżu sułtanów za wysokimi ogrodzeniami, gdzie nie wpuszczano nawet zaufanych setników.
Na pewno mają tam dobrze! - rozmyślał Furuhu, próbując wy-obrazić sobie wspaniałe sady i zdumiewające szklane domy, o któ-rych lubili pogadać jego starsi przyjaciele. Ale oni zawsze wymyśla-li niestworzone rzeczy.
Twierdzili na przykład, że za górami, za oceanem jest inny kon-tynent, z którego co chwila wzbijają się w przestrzeń niebiańskie statki - a przesuwające się światła, które można czasem zobaczyć nocą pośród nieruchomych gwiazd, to właśnie te statki. Że owo-cownicy są przywożeni na plantacje nie morzeni, lecz drogąpowietrz-ną, i że nawet ich zbiory ajdyn-czumry wysyłają na ogromnych stat-kach prosto w niebo, dlatego że tam, bardzo daleko, wśród gwiazd, są planety, na których też żyją ludzie. Furuhu nie bardzo chciało się w to wierzyć. Zwłaszcza w to o ajdyn-czumrze, czy też o superowo-cach, jak je czasem nazywano. On najlepiej wiedział, co działo się z dojrzałymi owocami - zbiory z całej plantacji codziennie zwożono do Kombinatu. Kombinat je wchłaniał, by później wydzielić energię życiową, zasilającą całą Monaloi. Kto by tego nie wiedział? Ale cza-sem lubił posłuchać różnych niewiarygodnych historii. W końcu co jeszcze miał do roboty? Mógł pić czorum - dobre owocowe wino. Mógł słuchać muzykantów, grających na gynde, albo tańczyć z kobietami. Ale porozmawiać z przyjaciółmi Furuhu też lu-bił. Nie było to bezpieczne, tych, którzy gadali zbyt dużo, zabierano. Przychodzili ochroniarze sułtana i związywali im nadgarstki wilgot-nymi korzeniami ajdyn-czumry. Mokre korzenie ściśle przywierały do każdego przedmiotu, a po wyschnięciu można je było tylko przepi-łować, a i to nie każdą piłą. Furuhu wprawdzie nie doświadczył tego na sobie, ale nieraz widział...
Dlaczego nagle przyszły mi do głowy takie smutne myśli? - zastanowił się, ale natychmiast odgadł przyczynę, kiedy sobie uświa-domił, że od dziesięciu minut uważnie obserwuje ładną samicę owo-cowników. Naprawdę wydała mu się pociągająca i to było straszne. Furuhu od dawna miał ten fatalny zwyczaj, ale wtedy prawomyślna połowa jego mózgu przeciwstawiała się temu haniebnemu zajęciu i zmuszała młodego setnika do odwrócenia uwagi, automatycznie przywołując jakieś nieprzyjemne wspomnienie. Uważaj, Furuhu, bo i tobie kiedyś zwiążą ręce, jeżeli będziesz dawał upust niskim żądzom, upomniał się. Weź się w garść, prze-cież potrafisz być okrutny i mądry. Umiesz milczeć, nawet kiedy masz straszną ochotę, by opowiedzieć komuś idiotyczną historyj-kę. .. nawet po całej butelce czorumu. Weź się w garść. Oderwij wzrok od tej pokraki!
Wprowadzenie tego polecenia w czyn przyszło mu dość łatwo, bo z drugiej strony jego wieżyczki rozległ się ogłuszający wrzask. Pośród krzewów wył jakiś opętany owocownik, przestał pracować i wzniósł ręce do nieba.
Oho, nic dobrego z tego nie będzie! - pomyślał Furuhu. Szaleń-cy trafiali się rzadko. Zazwyczaj od razu ich zabijano, ale i tak by-wało, że ściągali nieszczęście. Ostatnim razem, gdy taki kretyn za-czął wrzeszczeć, burza nadciągnęła pół godziny za wcześnie. Owocownicy nie zdążyli schować wszystkich koszy i grad wytłukł mnóstwo owoców bezcennej ajdyn-czumry. Najbardziej przerażają-ce było to, że opętańcy krzyczeli po monalojsku. Kaleczyli język okropnie, ale czasem udawało im się wymówić nie tylko pojedyncze słowa, ale i całe sensowne zdania. Gdy się tego słuchało, mróz chodził po kościach. Przecież statut planety Monaloi głosił wyraźnie: „Mona-lojczyk nie powinien mówić w języku owocowników, owocownik nie 10 może mówić po monalojsku”. „Nie może” oznacza tylko jedno - nie może. A z wrzasków tego opętanego dało się wyłowić kilka całkiem zrozumiałych zwrotów:
- Ratunkujcie się! Niebezpiecza! Burza nie duża zła! Góry wię-cy stracha!
Jak każdy szaleniec, ten owocownik doskonale rozumiał (tacy jak on potrafią), że ludzie mu nie uwierzą. Krzyki opętanych za-wsze były krzykami rozpaczy. Nie ostrzegali o niebezpieczeństwie, tylko je ogłaszali, gdy już było za późno, żeby coś zrobić. Za póź-no, żeby się „ratunkować”. Ale ten owocownik prócz zwykłych ostrzeżeń zdążył wykrzyczeć coś zupełnie niezwykłego. Z uporem wymieniał dwa nieznane Furuhu imiona. Prosił, żeby znaleźć pew-nego człowieka i koniecznie mu przekazać, że wszystkiemu wi-nien jest jakiś inny człowiek. Furuhu bardzo dobrze zapamiętał te dziwnie brzmiące imiona, ale bał sieje powtórzyć, nawet w my-ślach. Zupełnie jakby to było złowieszcze czarnoksięskie zaklęcie. Młody setnik nigdy nie przypuszczał, że imiona mogą być tak prze-rażające.
Potem jeden z najbardziej krzepkich dziesiętników, wysoki Żumu, uderzył opętanego pałką i w ten sposób zmusił do zamilknię-cia. Zaraz potem dwóch innych przyłączyło się do bicia owocowni-ka. Furuhu widział, jak zakrwawione ciało odciągaj ą daleko od wie-życzki i wrzucaj ą do mętnej wody pomiędzy rzędami krzaków. Cóż, wydarzenie jakich wiele, nic nadzwyczajnego. A jednak coś w tym wszystkim nie spodobało się Furuhu, coś nie dawało mu spokoju. Do jego duszy zakradło się okropne przeczucie. Sięgnął do kieszeni po malutki rozmównik. Zaufanym setnikom oprócz wzmac-niaczy dawano również rozmówniki umożliwiające bezpośrednią łączność z sułtanami w wyjątkowych przypadkach. Furuhu uznał ten przypadek za wyjątkowo wyjątkowy.
Sułtana Azbaja nie było i Furuhu musiał rozmawiać z jego oso-bistym ochroniarzem. Co za zdumiewająco tępy typ! Nie chciał po-traktować obaw Furuhu poważnie. Co może być strasznego w wa-szych górach? - pytał. Ale przynajmniej pozwolił zakończyć pracę piętnaście minut przed spodziewanym początkiem burzy. Na koniec nazwał Furuhu opętańcem i zachichotał.
Zaufany setnik, zdenerwowany rozmową z przełożonym, całe pięć minut dochodził do siebie. Posępnie patrzył na plantację, na 11 ołowiane chmury nadciągające od strony morza. Wreszcie ryknął przez wzmacniacz:
- W imię sułtana Azbaja! W związku z burzą, za dziesięć mi-nut koniec pracy! Przekazać dalej!
Inni sernicy błyskawicznie powtórzyli polecenie. Komenda prze-leciała nad rzędami krzaków, nad szaroniebieskimi pasami wody, nad brązowymi plecami owocowników. Zbieracze superowoców zaczęli uwijać się jeszcze szybciej, chociaż wydawało się to nie-możliwe. Efektowne widowisko.
Strach przed nieznanym niebezpieczeństwem mijał. Furuhu ogarnął podniosły nastrój. Radosne oczekiwanie na długi odpoczy-nek po pracy, a potem, potem... Miał wrażenie, że w najbliższej przyszłości zdarzy się coś nadzwyczajnego. Nie zdążył dokończyć myśli.
Opętany miał rację. Jak zawsze. Grzmot rozległ się nie od stro-ny morza i ołowianych chmur. Zagrzmiało od strony gór. I to jak! Ratuj, emirze-szachu! Furuhu spojrzał w tamtą stronę.
Czegoś takiego na Monaloi jeszcze nikt nie widział.
Najwyższa z pobliskich gór wypluła w niebo fontannę ognia. Olbrzymi płomień popłynął po zboczu, paląc wszystko na swojej drodze. Za kilka minut dosięgnie plantacji.
Wybuchła panika. Zamiast zorganizowanej ewakuacji owocow-ników, każdy uciekał gdzie mógł. O ratowaniu zbiorów chyba nikt nie myślał. Najbardziej karne osobniki, próbujące opuścić plantację razem z koszami, nie nadążały za tabunem uciekających, przeszka-dzały i w efekcie ginęły zadeptywane przez swoich współbraci albo pod pałkami rozwścieczonych dziesiętników. Idioci, myślał Furuhu, dlaczego marnują czas? Lepiej by sami uciekali!
Powinni też pomóc owocownikom w ucieczce. Przy dużych stra-tach żywej siły roboczej wartość każdego robotnika bardzo wzrasta. Nie będzie zbieraczy - nie będzie plonów. Trzeba o tym pamiętać. Furuhu spróbował wydawać dziesiętnikom odpowiednie rozkazy, roz-paczliwie wrzeszcząc przez swój wzmacniacz. Ale w rym hałasie nie można było nic usłyszeć, a co dopiero zrozumieć. Minutę później Fu-ruhu zupełnie się pogubił. Nie odróżniał swoich podwładnych od in-nych dziesiętników, którzy przybiegli tu z pobliskich terytoriów. Co-raz trudniej było ich dojrzeć pośród setek sierściuchów. W oszalałym 12 tłumie ludzie i owocownicy wymieszali się dokładnie. Plecy podrapa-ne cierniami krzewów, pałkami i pazurami, podarte i upaćkane w bło-cie ubrania, twarze i mordy wykrzywione przerażeniem... Furuhu poczuł się jak zaszczute zwierzę. Czekał na rozkazy. Bał się zejść z wieży, ale siedzenie na niej też nie miało sensu. Płyn-‘ ny ogień z gór był coraz bliżej. Furuhu domyślał się, że słupy wieży, chociaż wykonane z twardej saratelli, spłoną w ciągu sekundy, gdy ogarnie je ogień. A więc... śmierć? Setnik nie chciał umierać. Po-stanowił, że poczeka na rozkaz jeszcze minutę, a potem po prostu zeskoczy na dół i pobiegnie razem z tłumem przez plantację, na skró-ty, do najbliższych baraków i terrengbili.
O terrengbilach Furuhu przypomniał sobie w samą porę. Jako setnik miał prawo korzystać z nich nawet bez specjalnego powodu, a w tak wyjątkowej sytuacji...
Chwała emirowi-szachowi! Nie zapomnieli o nim. Przełożeni przysłali terrengbille na gąsienicach - od strony osiedla jechała cała kolumna. Nie będzie musiał biec po błocie razem z tą przerażającą tłuszczą. Terrengbile, czasem nazywane po prostu bilami, posuwały się szybko, bo były przeznaczone do poruszania się po bezdrożach. Ale niszczyły plantacje!
Furuhu sam był zdumiony, że myśli o tym w takim momencie - płynny ogień był coraz bliżej. Gdyby przełożeni umieli czytać w jego myślach! Na pewno natychmiast przeniesiono by go do osobi-stych ochroniarzy. Chociaż nie, Furuhu nie chciałby się dzielić wszyst-kimi swoimi myślami. Jednak lepiej, że nie umieją w nich czytać. Na terrengbile już ładowali się dziesiętnicy. Oszołomieni owo-cownicy też próbowali włazić, czepiając się dłońmi za występy i klamki. Niektórym udało się nawet kawałek przejechać, ale dzie-siętnicy ze złością odpychali ich rękami i pałkami, zrzucali pod koła i rozjeżdżali chrzęszczącymi gąsienicami. Krew owocowników mie-szała się z błotem, wodą i j askrawoczerwonym sokiem ąj dyn-czum-ry. Widok robił wrażenie. Furuhu zapatrzył się i zapomniał, że or też musi się spieszyć. Płynny płomień podpełzł już tak blisko, żt czuło się bijące od niego gorąco.
I wtedy wreszcie ożył jego rozmównik w kieszeni spodni. - Setniku Furuhu, spójrz w lewo. Przybyliśmy po ciebie spe cjalnym transportem, przeznaczonym tylko dla zaufanych setnikóv i innych wybranych kategorii ludności. i:
Osobisty ochroniarz sułtana Azbaja mówił dalej, ale Furuhu nie miał zamiaru słuchać jego przemowy do końca. Już schodził na dół, przytrzymując się poprzeczek wieży, która nagle wydała mu się dziw-nie nieprzytulna. Bardzo się spieszył, bo z lewej strony, tam, gdzie kaza-no mu popatrzeć, stał już snabbus - wielki, piękny poduszkowiec. Taki pojazd Furuhu widział tylko raz w życiu, dawno temu. Był wtedy małym chłopcem i opowiadano mu, że snabbusami jeżdżą wyłącznie sułtani, a i to tylko najbliżsi emir-szachowi. Najwidocz-niej od tamtej pory wiele się zmieniło na planecie... albo w życiu samego Furuhu. Właśnie dziś, w ten straszny i piękny dzień. Słyszał, jak spływająca z gór rozpalona masa syczy, stykając się z wodą. Kłęby dymu nie pozwalały swobodnie oddychać. Paliło się wszystko - trawa, drzewa, ludzie, piasek. Wydawało się, że nawet woda płonie. A w górach znowu coś zadudniło, jeszcze głośniej niż poprzednio. Furuhu, zanim wszedł do snabbusa, zobaczył coś, cze-go zapewne nie powinien był oglądać.
W rozpalonej i dymiącej masie spływającej z góry coś... Nie, nie coś, ktoś się poruszał. Podobne do ludzi, złocistopomarańczowe istoty machały rękami (kleszczami? łapami?), rozdziawiały gardła (paszcze? dzioby?) w bezsilnej próbie oznajmienia czegoś, wykrzy-czenia na cały głos. W tym samym momencie poraził je jaskrawo-błękitny płomień, który uderzył z góry. Furuhu podążył za nim wzro-kiem i zauważył nad górami niezwykły, wiszący w powietrzu bil, podobny do lekko wydłużonego owocu ajdyn-czumry, tylko z dziw-nym lśniącym dyskiem u góry.
Złocistopomarańczowe stwory, poruszające się w rozpalonej ma-sie były wyraźnie niezadowolone. Zwarły się w sobie, skoncentrowa-ły, chwyciły błękitny płomień, zmieniły jego kolor na złotozielony, po czym puściły niczym naciągniętą gumkę, strzelając nim w stronę lata-jącego bila. Latająca machina stanęła w płomieniach. Po chwili bil poczerniał i zaczął spadać, by w końcu rozlecieć się na kawałki. Co było dalej, Furuhu nie widział. Silne ręce jednego z osobi-stych ochroniarzy sułtana Azbaja wciągnęły go do snabbusa, gdzie panował półmrok, chłód i pachniało bardzo przyjemnie. Przed ocza-mi setnika zaczęły skakać różnokolorowe ogniki, zapach stał sięjesz-cze silniejszy, nogi się pod nim ugięły i...
Jason dinAlt oderwał wzrok od monitora, odwrócił się do Mety razem z fotelem i spytał:
- Zwiększyło się ciśnienie biopola na ekran ochronny? - Nie - odparła Meta. - Wszystkie zmiany w granicach błędu pomiaru. Aktywność biologiczna w Epicentrum nadal zerowa. - Niewiarygodne! Przestaję rozumieć, co się dzieje - mruknął Archie. - Już trzeci raz przelatujemy nad tym miejscem. Może po-słać tam znowu nasz promień?
- Bez sensu - odezwał się Stan. - Dużo ciekawiej byłoby teraz uderzyć w dżunglę.
Ukierunkowane wiązki fizjomagnetycznych promieni o zwięk-szonej mocy były ostatnim wspólnym wynalazkiem Staną i Archiego. Obaj byli z siebie nadzwyczaj zadowoleni. Archie był dumny z samej idei humanitarnej broni, nie zabijającej, a tylko hipnotyzującej zwie-rzęta, a Stanowi, jak przystało na Pyrrussanina, przyjemność sprawia-ła niezwykła precyzja, moc i szybkość działania nowej broni. Rdzenni mieszkańcy Planety Śmierci, to znaczy imitujące się w nieskończoność złośliwe stworzenia wszelkich gatunków, znowu zareagowały niezrozumiale i nieprzewidywalnie. Praktycznie zosta-wiły w spokoju kopalnie, Miasto Odkryte i centrum badawcze, na-wet port kosmiczny Welfa. Pyrrusanie przyjmowali teraz u siebie nawet statki handlowe. Kerk czasem niewesoło żartował, że jak tak dalej pójdzie, wkrótce zacznąprzyjmować turystów. Jason wymyślił nawet kilka „atrakcji”: zawody pływackie z lanmarami i wielkono-gami w ciepłym oceanie, pod sypiącym śniegiem; obserwacja czyn-nego wulkanu, wypluwającego lawę tuż obok statku spacerowego z wycieczkowiczami; a dla miłośników przeżyć ekstremalnych - wę-drówka przez dżunglę bez broni palnej, z maczetą w prawej dłoni i kuszą w lewej. Na życzenie klienta kuszę można przełożyć do pra-wej, a maczetę do lewej ręki.
Nie wiadomo dlaczego, pyrrusańskie zwierzęta zaczęły być szczególnie niebezpieczne właśnie w dżungli. Na planecie pojawiły się nagle umowne granice „państw”. Zwierzęta w ten sposób dawa-ły do zrozumienia, że na własnym terytorium Pyrrusanie mogą ro-bić, co chcą, ale do dżungli nie wolno im wchodzić. Potomkowie 15 pierwszych kolonistów Pyrrusa musieli porzucić najstarsze farmy, istniejące niemal od czterech stuleci. Niegdyś „blacharze”, którzy nie zdołali się przełamać i przenieść do lasu, wybrali życie na in-nych planetach, a teraz byłych „karczowników” sytuacja zmusiła do przeniesienia się do miast. Dzika dżungla groziła śmiercią. Tylko Naxa ze swoją gwardią najlepszych mówców jeszcze się trzymał. Na razie ich nie ruszano. Kontakt telepatyczny, który ci lu-dzie umieli nawiązać ze zwierzętami, pozwalał stłumić niemal każ-dą agresję. Naxa i jego uczniowie żyli teraz w ciągłym napięciu, nieustannym oczekiwaniu zagrożenia, gotowi w każdej chwili roz-począć walkę.
W ten sposób eksperyment przetrwania na Planecie Śmierci prze-szedł w nową i dziwną fazę, która przewróciła do góry nogami spo-ro wyobrażeń Pyrrusan. Zasadniczo życie stało się łatwiejsze, ale po wielkiej bitwie, którą rozpętali na Pyrrusie piraci, po rozwiązaniu zagadki Epicentrum, wielu spodziewało się innego obrotu wydarzeń. Planeta Śmierci pozostała planetą śmierci i ludziom, którzy zaryzy-kowali życie na niej, nie skąpiła okrutnych niespodzianek. Jason uświadomił sobie, że pomimo zmian, jakie się dokonały na Pyrrusie jeszcze przez wiele lat do najważniejszych zadań plane-ty będzie należało wychowywanie profesjonalnych bojowników o przetrwanie, gotowych walczyć o sprawiedliwość w dowolnym punkcie Galaktyki. A takich zdesperowanych przybyszów z innych planet, jak Jason i Archie Stover zastąpią nowi poszukiwacze przy-gód, nowi fanatycy nauki i amatorzy pełnych rozmachu projektów socjalno-ekonomicznych. Tajemnic, zagadek i zwykłej pracy wystar-czy dla wszystkich. I to na długo.
Teraz krążyli po orbicie na niewielkim pirackim „Granico”, prze-robionym z wojskowego krążownika na statek wielofunkcyjny. Prze-prowadzali kolejną serię eksperymentów nad naturą Pyrrusa. Dla Ar-chiego była to próba dokonania bardzo poważnego odkrycia. Dla Staną - regularna walka pozwalająca na testowanie nowej broni. Zdaniem Ja-sona była to operacja sanitarno-higieniczna. Nawet trochę się nudził. Jason otwarcie ziewnął i spytał, kiedy wreszcie zrobią przerwę na obiad.
Meta chciała odpowiedzieć, ale w tym samym momencie okaza-ło się, że obiad zjedzą nieprędko. Monotonię krajobrazu w dole zakłó-cił nieznany obiekt, który wyłonił się nieoczekiwanie z podprzestrzeni.
Pilotująca krążownik Liza włączyła sygnał alarmu - obcy statek poja-wił się niedopuszczalnie blisko ich krążownika. Sterujący gwiazdolotem człowiek zachowuje się w ten sposób w trzech przypadkach: gdy jest policjantem albo pracownikiem in-nych tego typu służb i ma zezwolenie na podobne manewry; gdy ratuje się ucieczką (przed policją, przestępcami, szalejącym żywio-łem); i wreszcie wtedy, kiedy kosmiczny podróżnik ma kłopoty z rozpoczęciem przeskoku.
Wszystkie działa „Granico” były w gotowości bojowej. Jason z trudem powstrzymał Staną przed rozpoczęciem walki - obcy gwiazdo-lot nie tylko nie atakował, ale nawet nie próbował się kryć czy maskować. Po kilku sekundach członkowie jego załogi połączyli się z „Granico”, chcąc rozwiać wszelkie podejrzenia co do własnych zamiarów. - Detta vi komma in banan runt Pirrusl1 - zapytali. - Tak, nie pomyliliście adresu - odpowiedział Jason, jedyny, który zrozumiał sens zdania wygłoszonego w uproszczonym szwedz-kim. Od razu zaproponował, żeby porozumiewać się w pokrewnym, ale lepiej mu znanym duńskim.
- Bardzo dobrze - odpowiedziano ze statku, przechodząc na duński. - Jesteśmy przywódcami planety Monaloi, gromada kulista M39, centralny obszar Galaktyki. Z kim mamy zaszczyt rozmawiać? - Macie szczęście. Rozmawiacie z Jasonem dinAltem - oświadczył Jason dinAlt bez fałszywej skromności. - Mówi wam coś moje imię? - O tak! - W głosie mówiącego zabrzmiała nieukrywana ra-dość. - Moglibyście od razu połączyć się z naszym statkiem? Po-trzebujemy pomocy.
- Rozmawiasz z nimi po duńsku? - spytała Meta, wykorzystu-jąc przerwę w wymianie zdań.
- O, widzę, że robisz postępy w nauce języków. Najpierw ode-zwali się po szwedzku, ale ten język znam gorzej. A teraz w całkiem niezłym duńskim poprosili, żeby się z nimi połączyć. - Nie ma mowy! - sprzeciwiła się ostro Meta. - Kiedyś już chciał z tobą porozmawiać pewien „Duńczyk” z Cassylii. Pamię-tasz, jak to się skończyło? Nie można się spodziewać niczego do-brego po mieszkańcach planet z rejonu okołobiegunowego.
- Nie zgadzam się z tobą - zaprotestował Jason. - Co tu ma
do rzeczy Cassylia? Ludzie z centrum Galaktyki proszą o pomoc,
Czy trafiliśmy na orbitę Pyrrusa? (Zniekształcony^
/& _/<*Y*;>,. ‘-;’ ,
17
„Granico” jest wystarczająco dobrze wyposażony, poza tym jest nas sześcioro. Czego się bać?
- Interesujące - powiedziała Meta. - Jason dinAlt uczy Pyrru-san odwagi. - Potem dodała w zadumie:
- Jak myślisz, czy oni rozumieją międzyjęzyk?
Nie słyszą naszej rozmowy, jeśli o to ci chodzi - odparł Jason. - Nie o tym mówię. Po prostu nie podobają mi się ci „duńscy Szwedzi” z centralnego skupiska. Skąd się tu wzięli? Zapytaj, o jaką konkretnie pomoc im chodzi. Na naszą decyzję czekają cierpliwie i spokojnie. Nie wygląda mi to na pożar na mostku kapitańskim. - Czy to wasz statek potrzebuje pomocy? - zapytał Jason, nie spiesząc się do eksperymentowania z międzyjęzykiem. - Nie, nasza planeta. Zostaliśmy zaatakowani przez nieznaną, ale potężną siłę. Obawiamy się, że nikt prócz Pyrrusan sobie z nią nie poradzi. Jesteśmy gotowi pokazać wam nasze nagrania i szcze-gółowo o wszystkim opowiedzieć, jeśli się z nami połączycie. Jason przetłumaczył wszystko Mecie.
- Chyba pora zasięgnąć rady Kerka - zasugerował na zakoń-czenie.
Kiedy Jason mówił o „nieznanej, ale potężnej sile”, pistolet Mety ze sprawnością dobrze wyregulowanego mechanizmu wskoczył w jej dłoń, a w pięknych błękitnych oczach pojawił się znajomy błysk myśliwego tropiącego zwierzynę.
Było jasne, że Kerk zareaguje podobnie. Pyrrusanie przywykli do długich podróży, a ostatnio zasiedzieli się na ojczystej planecie, która po tym wszystkim, co przeżyli, stała się zbyt skromną areną dla tak doświadczonych, niezłomnych wojowników, jakimi byli mieszkańcy Planety Śmierci.
- Proponuję inny scenariusz - oświadczyła Meta. - Jeśli po-mocy potrzebuje cała planeta, nie można decydować w pośpiechu. Niech wylądująna Pyrrusie. Jesteśmy gotowi przyjąć ich i wszystko szczegółowo omówić. Przetłumacz im to, Jason. Propozycja została przyjęta. Oba statki wzięły kurs na port ko-smiczny Welfa i zaczęły schodzić do lądowania. Jason uprzedził dys-pozytorów, Kerka, któremu pokrótce wyłożył sprawę, a także (spe-cjalnym szyfrem) kapitana Dorfa na „Argo”. Likor trzymał statek obcych na celowniku, na wypadek nieprzewidzianych działań z ich strony. Znajomość z kosmicznymi piratami oduczyła szlachetnych pyrrusan mierzyć innych własną miarką. Teraz już wiedzieli, że proś-ba o pomoc może okazać się chytrą pułapką, lub początkiem agresji. Ale wszystko poszło dobrze, jeśli nie liczyć okrzyku Archiego podczas lądowania:
- Co za nieoczekiwany wzrost aktywności w Epicentrum! Po prostu niebywały. Można go zarejestrować nawet z takiej odległości i pod niewygodnym kątem. Och, gdybyśmy mogli znaleźć się tam : 3^ naj szybciej, nad samym punktem...
- Nie, Archie, teraz nie możemy - sprzeciwił się kategorycz-nie Jason, a Meta go poparła. - Poślij tam jakąś małą jednostkę ze swoimi asystentami. A ciebie proszę, żebyś został z nami. Dawno nie mieliśmy gości.
- A jeśli ten wzrost aktywności związany jest właśnie z ich przybyciem? - zasugerował Stan.
Proszę, proszę! - pomyślał Jason. Nie bez powodu uważałem go za jednego z najlepszych analityków na Planecie Śmierci.
A głośno odpowiedział:
- Możliwe, ale w tym wypadku tym bardziej powinniśmy być przy nich, a nie nad Epicentrum.
Miał rację. Lekki, ale bardzo nowoczesny i doskonale uzbrojo-ny krążownik zasługiwał na uwagę. Jego wygląd sugerował, że nie-dawno wyszedł spod ostrzału. Mało tego -jakby sprawdzając jego żaroodporność, zanurzono go w roztopionym metalu o temperatu-rze kilku tysięcy stopni, przy czym grawimagnetyczna termoizola-cja wprawdzie zadziałała, ale nie do końca. - Niewiele jego dział nadaje się do walki - zauważyła Meta. - Ciekawa jestem, kto ich tak urządził. Nie rozumiem tylko, po co lecieli przez całą przestrzeń międzygwiezdną na tym wraku, skoro nieszczęście wydarzyło się na planecie?
Nie dokończyła tego logicznego wywodu. Przerwała jej niespo-dziewana reakcja pyrrusańskich zwierząt. Od dawna nie niepokoiły portu kosmicznego ani miejscowych statków, nawet handlowe gwiaz-doloty zostawiały w spokoju. Po kolejnych mutacjach przestały na-wet reagować na fale radiowe i inne technogenne śmieci. A teraz na niebie pojawiło się ogromne stado żądłopiórów i pazuro-sokołów. Po chwili dołączyły do nich chmary diabłorogów, igłomiotów i kolczastych hekkonów. Cafe ta hałastra rzuciła się na lądujący krążow-nik gości. I^ecącemu obok pyrrusańskkiemu statkowi też się dostało.
18
19
Ale członkowie załogi ekspirackiego krążownika „Granico” i dyżurni pracownicy portu stracili głowę, tylko na ułamek sekundy. Potem błyskawicznie odświeżyli w pamięci zapomniane już trochę sposoby odparcia zmasowanego ataku z ziemi i z powietrza. Oszala-łych zwierząt było jednak tak dużo, że nawet Kerk i Brucco, którzy nadlecieli po chwili, musieli sięgnąć po broń. Na szczęście nikt nie został zabity ani nawet ranny, za to znalazło się kilku przestraszonych. W każdym razie przybysze długo nie chcieli opuścić swojego statku. - Właśnie dlatego, że tak dużo słyszeliśmy o waszej zwariowa-nej planecie - wyjaśniali przez radio - proponowaliśmy spotkanie na orbicie. Kiedyś nam nawet opowiadano, że nikogo do siebie nie wpusz-czacie. Ze względów bezpieczeństwa. Zgadza się? - Rzeczywiścietakbyło~przyznałKerk.-Aleterazczasysięzmie-niły. Serdecznie witamy na gościnnej planecie Pyrrus. Droga wolna. - A co do tej napaści - dodał Jason - to podobnego ataku nie było u nas już od kilku miesięcy. Myślę, że pyrrusańskie zwierzęta zareagowały w ten sposób na wasze przybycie. Nie domyślacie się przypadkiem, dlaczego?
Pytanie zabrzmiało dość złośliwie i goście na długo zamilkli. Jason już myślał, że awaryjnie wystartują i odlecą, niczym przyłapa-ni na gorącym uczynku przestępcy. Ale taki manewr nie miałby sen-su. Goście w końcu odpowiedzieli, chyba szczerze. - Nic dziwnego, że wasze zwierzęta rzuciły się na nasz krą-żownik! Całyjego pancerz jest pokryty warstwą zastygłej lawy wul-kanicznej, w której się rozpuściło... diabli wiedzące. Sami nie wie-my. Ale właśnie lawa jest naturalnym środowiskiem tych potworów, które teraz terroryzują Monaloi. Specjalnie przylecieliśmy tu na uszkodzonym statku, żebyście mogli obejrzeć rezultat ich ataku. W przeciwnym razie moglibyście nam nie uwierzyć... - Coś podobnego! - zdziwił się Archie. - Wysokotemperatu-rowa forma życia!
- To znaczy - zapytał Jason - że wystarczyło wam odwagi, by zanurkować w lawę, a teraz nie chcecie wysunąć nosa ze statku ze strachu przed zwykłymi drapieżnikami? Dziwni z was ludzie! - Nie boimy się waszych zwierząt - odpowiedzieli urażeni go-ście. - Ale po tym co przeszliśmy u siebie, głupio byłoby ginąć od ich szponów. Nie po to tu lecieliśmy. Najpierw chcemy starannie zba-dać waszą atmosferę. Sprawdzamy skład wody, gleby i roślinność. Rzeczywiście, nie odkryliśmy żadnego niebezpieczeństwa. Wycho-dzimy.
Zewnętrzny luk wreszcie się otworzył. Trzeba przyznać, że przyby-sze potrafili robić wrażenie. Ich wygląd pasował do pewnego siebie tonu. Było ich trzech. Wszyscy wyglądali na prawdziwych wojowników. Ten, który prowadził pertraktacje, odznaczał się bujną czarną grzywą i był nieco niższy od pozostałych, nie tak szeroki w barach, nosił bar-dziej wyszukane ubranie i najwyraźniej nie był głupi. Jego dwaj towa-rzysze milczeli, zapewne dlatego, że budowanie dłuższych zdań w ob-cym języku przekraczało ich możliwości. Odznaczali się potężną muskulaturą, rozpychającąmateriał kombinezonów; mieli niskie czoła, a lśniące łysiny, gładkie niczym kość słoniowa, płynnie przechodziły w barkowy pas mięśni. Prostoduszne uśmiechy, pojawiające się na ich twarzach jakby na komendę, dopełniały wizerunku. Jasonowi kojarzyli się z najbardziej tępymi Pyrrusanami z odległego i niezbyt chlubnego okresu w historii Planety Śmierci, gdy umiejętność strzelania do rucho-mego celu uważano za główną zaletę człowieka. Najwidoczniej przy-wódcom Monaloi takie tępe osiłki służą do ochrony. Nic nowego. - Krumelur - przedstawił się główny gość z uprzejmym, ale niemiłym uśmiechem.
„Krzyworęki”, pomyślał Jason, chociaż nie był pewny, czy do-brze przetłumaczył to imię czy może przydomek. W dosłownym sen-sie ręce Krumelura nie były krzywe.
- Fuh i Wuk - dodał przybysz, wskazując swoich towarzyszy. Pyrrusanie nie zdążyli się zorientować, który jest który, ale to nie było ważne. Ochroniarze wyglądali na bliźniaków. Zresztą za-pewne nie będzie potrzeby porozumiewania się z nimi. Jason zapytał, czy mogliby przejść na międzyjęzyk. Odpowiedź Krumelura była nieco zaskakująca:
- Rozmawianie w międzyjęzyku nie jest u nas przyjęte. Co to miało znaczyć, pozostało tajemnicą. W końcu ustalono, że będą porozumiewać się w esperanto, który, prócz Jasona, znali Rhes, Archie, Kerk i nawet w niewielkim stopniu Meta. Na tym zakończono formalności, jeśli nie liczyć prośby Archie-go o udostępnienie mu próbki zastygłej lawy do przebadania. Go-ście nie mieli nic przeciwko temu.
Kiedy ładowali próbkę do hermetycznego kontenera, z nieba
zapikował żądłopiór, który odłączył się od stada. Rozwścieczony
20
21
ptak najwyraźniej chciał przeszkodzić Archiemu. Trzeba przyznać świeżo upieczonemu Pyrrusaninowi, że to właśnie on pierwszy unieszkodliwił atakującego drapieżnika. Kolejne trzy strzały były zupełnie zbędne lub, jeśli ktoś woli, osłaniające.
A więc co się u was stało? - zapytał Kerk, gdy wszyscy usadowili -T\się już w wygodnych fotelach, odetchnęli nieco i ugasili pra-gnienie.
- Obejrzyjmy najpierw taśmę - zaproponował Krumelur. - Tak chyba będzie najlepiej. Niektórych zjawisk we Wszechświecie nie sposób opisać...
Trudno było nie zgodzić się z tym stwierdzeniem. Przygaszono światła i pokaz się zaczął.
Sielski krajobraz. Na drugim planie góry, nad nimi jasne niebo, bliżej pola, na których pracują farmerzy, wykorzystujący w charak-terze siły pociągowej przypominające konie rogate zwierzęta. Zbiór plonów. Idylla. Nic nie zapowiada katastrofy. Po jakimś czasie ob-raz wyraźnie drgnął, jakby operatora trzymającego kamerę ktoś pchnął w plecy. W tym samym momencie góry na horyzoncie ożyły. Poruszyły się jak grzbiety gigantycznych dinozaurów, a najwyższy szczyt niespodziewanie wypluł w niebo strumień białego dymu. Po chwili zaczęły walić ciemniejsze kłęby: szare, ciemnoszare, prawie czarne; wreszcie pojawił się płomień. Strumienie jarzącej się nawet w promieniach słońca lawy zaczęły płynąć po zboczach, a po kilku kolejnych sekundach na środku pola rozstąpiła się ziemia. Grunt zaczął pękać u podnóża góry, ale rozpadlina wydłużała się z niewia-rygodną szybkością. W tej piekielnej szczelinie płynęła lawa, wpa-dali do niej ludzie, którzy nie zdążyli uciec, bydło, i jakieś maszyny niewiadomego przeznaczenia (zraszacze?), które znalazły się na li-nii pęknięcia.
Krótko mówiąc, zwykły wybuch wulkanu, któremu towarzy-szyło silne trzęsienie ziemi. Takich rzeczy Pyrrusanie naoglądali się siebie do syta. Co prawda, wulkan wulkanowi nierówny, erupcja na Monaloi wyglądała bardzo efektownie, no i sfilmowana została no mistrzowsku. Gdyby nie świadomość, że oglądąjądokument, moż-na by pomyśleć, że to kadry z filmu katastroficznego z najnowszymi efektami specjalnymi. Sprowokowało to Jasona do zapytania:
- Jakim cudem udało wam się zarejestrować sam początek wy-buchu? Wiedzieliście o nim wcześniej i nie uprzedziliście ludzi? Film był dla was ważniej szy?
Jason sypał pytaniami, nie pozwalając Krumelurowi na odpo-wiedź.
W końcu usłyszał niewzruszone i lakoniczne wyjaśnienie:
- To przypadkowa amatorska kamera.
Pozostawało tylko pytanie, dlaczego jakiś amator miałby kręcić tak długo nieruchomy obraz, właściwie zwykły pejzaż. Jason postano-wił nie zatrzymywać się na zbędnych szczegółach. Czuł, że Krumelur, nawet jeśli nie kłamie, to nie mówi wszystkiego. W końcu to jego prawo. Ludziom zdarzyło się nieszczęście i postanowili zdradzić Pyrrusanom tylko to, co sami uważali za niezbędne dla uzyskania pomocy. Najrozsądniej było obejrzeć film do końca, tym bardziej, że najciekawsze ujęcia były dopiero przed nimi. - A teraz będą kadry nakręcone przez specjalistów - komentował Krumelur. - Przybyli trochę później, razem z pracownikami grupy.....
gucia4321