Wakacyjna miłość 2 - Laura Parker - Skrywanie uczucia.pdf - Wakacyjna miłość - gingerjb

LAURA PARKER

Skrywanie uczucia

Charisma

Tłumaczył: Przemysław Gryz

Rozdział pierwszy

Wreszcie piątek!

Dzielnica finansowa Manhattanu zaroiła się od sekretarek, maklerów,

personelu bankowego i analityków finansowych, którzy opuszczali swoje biura.

Ich myśli krążyły teraz wokół weekendu, który większość z nich spędzi na

wybrzeżu New Jersey, Long Island albo Connecticut.

W tłumie spieszących do domu jeden mężczyzna zdecydowanie odróżniał

się od innych. Jego ręcznie szyty garnitur podkreślał wspaniałą sylwetkę, a

przedwcześnie posiwiałe włosy nadawały mu swoistej elegancji. Najważniejsze

było jednak to, że od razu wyczuwało się w nim kogoś, komu nie warto się

sprzeciwiać. To on dyktował warunki i ustalał reguły postępowania. Jedni

podziwiali go za to, inni nie mogli mu tego darować. Nick Bauer był

powszechnie znany w swoim środowisku.

Reprezentował interesy trzech największych korporacji w mieście i

jednym pociągnięciem pióra mógł zorganizować środki potrzebne do

wybudowania nowego parkingu, wyemitować lokalne obligacje lub

zabezpieczyć finansowanie kampanii politycznej. Wrodzony wdzięk pomagał

mu w przekonywaniu innych do swoich racji, a gdy to nie odnosiło skutku,

próbował wymusić na nich swoje decyzje. Wiele osób zabiegało o jego

względy, ale żadna z nich nie ośmieliłaby się traktować go jak przyjaciela, od

którego oczekuje się różnych przywilejów. W rozmowie z nim mówili, że jest

błyskotliwy i przywiązany do swoich racji. Za jego plecami zaś nazywali go

człowiekiem o kamiennym sercu.

Dwie głębokie zmarszczki na jego czole znamionowały nastrój, w jakim

znajdował się tego popołudnia. Pierwsza oznaczała, że Nick intensywnie nad

czymś myśli, druga zaś, że jest z czegoś niezadowolony.

Kiedy zbliżył się do stojącego przy chodniku mercedesa, tylne drzwi

otworzył mu szofer, a właściwie „szoferka”, bo jako osobistego kierowcę Nick

zatrudniał młodą dziewczynę o nazwisku James.

– Dobry wieczór, panie Bauer – przywitała się.

– Witam cię, James.

Bruzdy na jego czole zniknęły natychmiast. Ilekroć Nick ją widział, od

razu poprawiał mu się humor.

– Jaki mamy plan na dzisiejszy wieczór? – zapytał.

– Najpierw koktajl zorganizowany przez sponsorów nowego

przedstawienia w Guggenhaim. Potem kolacja w z panią Ralston, a na koniec

wizyta u Evansów w Essex House – wyjaśniła James.

Nick wsiadł do środka samochodu i zagłębił się z przyjemnością w jeden

z foteli obitych ciemnokremową skórą.

– U jakich znowu Evansów? – Ponownie zmarszczył czoło.

– No, u tych z Memphis – odpowiedziała szybko.

– A, no tak.

Zaczekał, aż szofer usadowi się za kierownicą i spojrzał w lusterko nad

przednią szybą.

– Jedź powoli – poprosił. – Muszę trochę odpocząć. Potrzebna mi jest

analiza projektu Dillingera dla Evansów. Jak z tym stoimy?

James uśmiechnęła się do lusterka.

– Rozmawiałem już o tym z panią Roberts. Prześle ją panu faxem.

Mrożona herbata i gorący ręcznik są już gotowe. Leżą obok pana.

– Dziękuję, James.

Nick zdjął okulary przeciwsłoneczne i sięgnął po filiżankę

ciemnoróżowego płynu. Kiedyś po całym dniu ciężkiej pracy serwował sobie

drinka z alkoholem. Pewnego razu jednak jego wspaniała pani szofer

zaproponowała mu mrożoną herbatę owocową i gorący ręcznik, który należało

położyć na twarz. Okazało się, że dzięki temu zmęczenie natychmiast ustępuje.

– Proszę pana – ponownie usłyszał łagodny głos James.

– Hm? – mruknął zza ręcznika, który już przykrywał mu twarz.

– Chciałam panu powiedzieć, że bardzo się cieszę, iż mogłam dla pana

tak długo pracować.

Nick zmarszczył brwi. Te słowa nie wróżyły niczego dobrego. Odchylił

róg ręcznika.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Dzisiaj pracuję dla pana ostatni dzień.

– Co takiego?

Zrzucił ręcznik z twarzy i podniósł się z pół leżącej pozycji, w jakiej

dotychczas się znajdował. Przecież nie dalej jak wczoraj przeglądał swój

kalendarz, z którego jasno wynikało, że ma jeszcze dwa tygodnie, żeby

przekonać James do zmiany planów.

– Nikt mnie o tym wcześniej nie informował.

– Panie Bauer – zaczęła spokojnie tłumaczyć dziewczyna – sam pan

niedawno przecież mówił, że należy mi się urlop.

– Zgadza się. Ustaliliśmy, że jeśli chcesz wziąć wolne, nie będę robił ci

trudności. Zresztą w styczniu poszłaś na miesiąc urlopu, żeby móc przygotować

się do egzaminu.

– No właśnie. I dzięki panu go zdałam.

– Nie musisz mi dziękować – mruknął niezadowolony.

Nick pomógł jej również w otrzymaniu nowej posady. Kiedy jednak w

lutym pisał pochlebne referencje, nie przypuszczał, że sprawy potoczą się tak

szybko.

– Ale skąd właściwie cały ten pośpiech?

– Panie Bauer, przecież osoba z pańską pozycją bez trudu znajdzie kogoś

na moje miejsce. – Uśmiechnęła się. – Jeśli mam zdążyć z urlopem przed

rozpoczęciem nowej pracy, muszę go wziąć już teraz.

Trudno było znaleźć argumenty, by obalić ten logiczny wywód. Nick

zapadł się w swoim skórzanym siedzeniu.

– Nie podoba mi się to – oznajmił i pokręcił głową z niezadowoleniem.

Zabrzmiało to jak słowa obrażonego chłopca. – Nie znajdę nikogo takiego jak

ty.

– Przesadza pan. Pani Roberts przepytała już trzech kandydatów. Nawet

pan nie zauważy, że mnie nie ma.

– Czy mój nowy szofer będzie równie ładny jak ty? James spojrzała na

niego w lusterku.

– Tego nie wiem. – Znów się uśmiechnęła. – A czy chce pan ponownie

zatrudnić kobietę?

– Nie – odburknął i odwrócił twarz w stronę okna. Nie tak wyobrażał

sobie to rozstanie. Wydawało mu się, że sześć lat to wystarczająco długi okres,

żeby nauczyć się sztuki ukrywania uczuć. Dlaczego w takim razie splata teraz

nerwowo palce i robi żałobną minę?

Dlaczego? Po prostu nie wyobrażał sobie życia bez kobiety, która

siedziała teraz za kierownicą jego samochodu.

– Będzie mi cię brakować, James.

– Mnie pana też. Był pan dobrym pracodawcą.

– Tylko tyle masz mi do powiedzenia?

Kobieta zawahała się przez chwilę, ale nic nie odpowiedziała. Potrafiła

zręcznie unikać tematów, których nie chciała poruszać. Dopiero po jakimś

czasie znowu spojrzała w lusterko.

– Przepraszam, czy pan coś mówił? Duży dzisiaj ruch, skoncentrowałam

się na prowadzeniu.

Nick zaśmiał się nieprzyjemnie.

– Zawsze ta sama James. Czy do końca będziemy wobec siebie tak

oficjalni?

W jej oczach pojawiły się wesołe iskierki.

– Nie musimy. Mam na imię Ewa.

– Tak, wiem. – Akurat jemu nie trzeba było tego mówić.

Od miesięcy obraz Ewy James towarzyszył mu podczas bezsennych nocy.

Codziennie w czasie jazdy samochodem obserwował jej złociste włosy

wystające spod czapki szofera, wsłuchiwał się w jej kojący głos i oddawał

marzeniom. Wyobrażał sobie, że dotyka jej delikatnej skóry, gładzi ją po szyi,

dotyka językiem jej ucha.

Gdyby jednak chodziło tylko o zwykłe pragnienie seksualne, ta gra

szybko by go znudziła. Nick rygorystycznie przestrzegał bowiem zasady, by nie

nawiązywać intymnych kontaktów z własnymi pracownikami. Z tego właśnie

powodu nie próbował nigdy zalecać się do niej. No, może z wyjątkiem jednego

pocałunku w sylwestra. Wtedy jednak sporo wypił i Ewa uznała, że to

usprawiedliwia jego zachowanie. Tak jednak wcale nie było. Pocałował ją,

ponieważ naprawdę tego pragnął.

Już przeszło rok tlił się między nimi słaby na razie płomyczek wzajemnej

sympatii, może nawet czegoś więcej. Oboje zdawali sobie z tego sprawę, oboje

wiedzieli też, że gdyby rozdmuchać ten płomyk, bez wątpienia rozpaliłby się w

ogień prawdziwej miłości. Nicka powstrzymywał pewien dystans, narzucony

przez Ewę, choć domyślał się, że pod powłoką jej uprzejmej oficjalności

skrywają się gorące uczucia.

– Czy będziesz za mną tęsknić, Ewo?

– Oczywiście. – Zatrąbiła na rowerzystę, który prawie otarł się o maskę

samochodu. – Praca w jakimś podrzędnym biurze prawnym w Albany na pewno

nie będzie tak interesująca jak wożenie jednej z najbardziej wpływowych osób

w mieście.

– Chodziło mi o mnie, nie o pracę. Czy będziesz za mną tęsknić? –

powtórzył swoje pytanie.

– Oczywiście, panie Bauer. – W jej oczach błysnął przekorny ognik. –

Nie jest przecież tajemnicą, że co druga samotna kobieta w tym mieście jest w

panu zakochana. Większość z nich chciałaby zdobyć pana serce, albo

przynajmniej pójść z panem do łóżka.

– A ty do której połowy się zaliczasz? Usłyszał, jak Ewa zaśmiała się

smutno.

– Jakie to ma znaczenie? Nie miałabym szans ani na jedno, ani na drugie.

Przecież znam pana trochę.

Nick nic nie odpowiedział. Miał opinię mężczyzny, który co prawda

cieszy się powodzeniem u kobiet, ale zupełnie tego nie wykorzystywał. Ona z

kolei nie była zainteresowana przelotnymi znajomościami, o swoim pracodawcy

wiedziała zaś, że ilekroć wyczuł, że kobieta, z którą się spotyka, myśli o

trwałym związku, natychmiast kończył znajomość.

Nie zawsze był taki. Sześć lat temu jednak jego życie tragicznie się

odmieniło. Nick przeżył katastrofę lotniczą, w której zginęła jego żona i

czteroletni syn. Następstwa tego zdarzenia były dwojakie. Po pierwsze przestał

latać samolotem, a po drugie jego potrzeby emocjonalne praktycznie obumarły.

Od tamtej pory nie pozwalał sobie na jakiekolwiek uczuciowe zaangażowanie.

W ten sposób nie mógł wprawdzie niczego zyskać, ale nie mógł też stracić.

Wtedy właśnie pojawiła się w jego życiu Ewa. Wspólne podróże do

Waszyngtonu, Bostonu i Chicago scementowały ich przyjaźń. Ewa nie zdawała

sobie chyba sprawy, że dzięki niej serce Nicka znów zaczęło bić gorętszym

rytmem. Zaczął się nawet zastanawiać, czy potrafiłby znowu pokochać.

Wakacyjna miłość 2 - Laura Parker - Skrywanie uczucia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: