Wakacyjna miłość - Summer sizzlers 1.3 - Barbara Faith - Fiesta.pdf - Wakacyjna miłość - Summer sizzlers - gingerjb

Barbara Faith

Fiesta

Rozdział 1

Był to najzimniejszy, od niepamiętnych czasów, wrzesień w tej części

Meksyku. Wyjątkowe zimno panowało w Santa Catarinie, małym miasteczku

w Sierra Madres, gdzie Annmarie Bannister postanowiła spędzić wakacje.

Kiedy wyjeżdżała z rodzinnego Orlando, termometry wskazywały prawie

trzydzieści stopni ciepła, a ponieważ – jak mówiły słowa pewnej piosenki –

Meksyk rozpościerał się na południe od granicy, spodziewała się jeszcze

cieplejszej pogody. Ale niestety się zawiodła.

Zadrżała i mocniej otuliła się grubym, indiańskim swetrem. Przyszło jej na

myśl, że może popełniła błąd przyjeżdżając do Santa Catariny, zamiast do

jakiegoś tropikalnego, nadmorskiego kurortu, jak Puerto Yallarta czy Acapulco.

Planowała podróż do Meksyku od ponad roku. Chodziła nawet na lekcje

hiszpańskiego, żeby przygotować się jak najlepiej do tej wyprawy. Nie mogła

się zdecydować, dokąd jechać, aż do dnia, kiedy jeden z kolegów z lekcji

hiszpańskiego przyniósł zdjęcia, które zrobił w górzystych regionach Meksyku.

Oglądała je wszystkie z zainteresowaniem, a kiedy zobaczyła fotografie Santa

Catariny, już wiedziała, dokąd pojedzie. Postanowiła, że celem jej wycieczki

będzie to małe, górskie, malownicze miasteczko, któremu już dawno

przeznaczono rolę pomnika kultury narodowej, mającego zachować atmosferę

siedlisk hiszpańskich kolonizatorów. Dzięki temu sprawiało wrażenie bardziej

meksykańskiego, niż którykolwiek z nadmorskich kurortów.

Decyzja o wyjeździe zapadła prawie siedem miesięcy temu. Uzgodniła z

przełożonym, że wykorzysta swój dwutygodniowy urlop we wrześniu.

Wyprosiła jeszcze dodatkowe dwa tygodnie urlopu bezpłatnego. Przez te

siedem miesięcy intensywnie uczyła się hiszpańskiego. W lipcu radziła sobie

już na tyle dobrze, że czytała w oryginale wszystko na temat Meksyku, co tylko

wpadło jej w ręce.

W zeszłym tygodniu spakowała rzeczy, zamknęła mieszkanie i zjadła z

rodzicami pożegnalny obiad. Kłócili się właściwie przez cały czas. Męczyło ją

jakieś niewytłumaczalne poczucie winy, które ustąpiło miejsca uldze dopiero

wtedy, kiedy się z nimi pożegnała.

Następnego dnia ruszyła swoim ośmioletnim samochodem na południe. Po

czterech dniach dotarła do Santa Catariny i odnalazła pensjonat „La Quinta",

który polecił jej kolega z lekcji hiszpańskiego.

W „La Quinta", gdzie panowała raczej atmosfera ogniska domowego niż

eleganckiego hotelu, było dwadzieścia schludnych pokoi, połączonych

zewnętrznym korytarzem z typowymi podcieniami, mała jadalnia i ogród pełen

czerwonych kwiatów hibiskusa i drobnego kwiatostanu pnączy. Alejki

schodziły się promieniście ku centralnie umieszczonej, ozdobionej liliami i

fioletowymi dzwonkami fontannie. W ciągu dnia, kiedy świeciło słońce, a

temperatura wzrastała do piętnastu stopni, pomiędzy kwiatami migotały, niczym

złoty deszcz, setki żółtych motyli. Lecz ranki i wieczory były już bardzo

chłodne.

Rano, kiedy schodziła do jadalni na śniadanie, Annmarie założyła aż dwa

grube swetry. Usiadła przy stoliku w pobliżu kominka. Wtedy podeszła do

niej kobieta w średnim wieku i spytała, czy może się przysiąść. Miała bardzo

sympatyczny wyraz twarzy i fatalnie ostrzyżone włosy. Annmarie kiwnęła

potakująco głową, a nieznajoma przysunęła sobie krzesło.

– Pani tu od niedawna, prawda? To wspaniały zakątek. Przyjechała pani na

fiestę?

– Fiesta? – Annmarie pokręciła głową przecząco – Nie, nawet nie

wiedziałam, że coś takiego ma się tu odbyć.

– W Meksyku zawsze jest fiesta – odpowiedziała kobieta z uśmiechem – ale

ta jest wyjątkowa. Trwa zwykle dziewięć albo i dziesięć dni. Będą indiańscy

tancerze, ognie sztuczne, parady, walki z bykami... Wszystko, o czym tylko

można zamarzyć. Jestem Rose Cameron – dodała i wyciągnęła rękę w stronę

Annmarie.

– Annmarie Bannister. Od jak dawna jest pani w Santa Catarinie?

– Już prawie rok. Mieszkam w jednym z pokoi z tamtej strony pensjonatu.

– A co pani tu robi? To taka mała miejscowość. Nie nudzi się tu pani?

– Nudzić się? – Rose roześmiała się. – Nie w Santa Catarinie. Tu jest zbyt

wiele do zobaczenia i zbyt wiele do roboty.

– Co, na przykład? – spytała Annmarie z zaciekawieniem.

– Na przykład fiesta. Na przykład bazar w poniedziałek rano, kiedy Indianie

schodzą z gór. Na przykład te sobotnie wieczory z orkiestrą grającą w parkowej

altanie i tutejsze, flirtujące dzieciaki... – Rose przerwała i uśmiechnęła się do

kelnerki, zamówiła kawę i znów zwróciła się do Annmarie.

– Jest tu kilkuset innych Amerykanów z północy. Jedni już na emeryturze,

inni to pisarze, artyści. Część z nich przyjechała tu studiować sztukę,

archeologię albo uczyć się hiszpańskiego. Mam tu mnóstwo przyjaciół. Raz albo

dwa razy w tygodniu zbieramy się na wspólną kolację. Ponadto – sporo czasu

spędzam w miejscowym sierocińcu. Sprawia mi to dużo radości. Kocham te

dzieci. Jak będę się tam wybierać, mogę panią zabrać ze sobą, jeśli ma pani

ochotę to zobaczyć.

– Może kiedyś... – odparła Annmarie bez przekonania.

– Jeśli nie ma pani nic lepszego do roboty, to może zjadłybyśmy razem

kolację, a potem mogłybyśmy pójść gdzieś posłuchać muzyki?

– Nie sądzę...

– „La Posada Catarina" to miły, mały lokal. W sam raz dla dwóch kobiet,

które chcą wyjść gdzieś same, jeśli to właśnie panią niepokoi...

– Nie, nie o to chodzi... – Było to, rzecz jasna, kłamstwo.

Annmarie znalazła się w zupełnie obcym kraju, nie znała miejscowych

zwyczajów i wcale nie miała pewności, co powinna sądzić o takim samotnym

wychodzeniu w nocy. Jednak z drugiej strony, skoro już jest w Santa Catarinie,

to z powodzeniem może wyskoczyć gdzieś wieczorem i rozejrzeć się trochę. Od

tylu lat sama utwierdzała się w przekonaniu, że już najwyższy czas wyrwać

się z miejsca, w którym została wychowana, aby przekonać się, jak wygląda

reszta świata. Rodzice byli nadopiekuńczy w stosunku do niej i chociaż zawsze

tęskniła za przygodami i podróżami, nie mogła nigdy wyzwolić się spod ich

troskliwej, acz zniewalającej opieki.

Dwa lata temu przeprowadziła się do własnego mieszkania. Choć była już

dorosła i samodzielna, rodzice ciężko to przeżyli. Matka bez przerwy płakała i

wydzwaniała do niej po trzy razy dziennie. Ojciec nieustannie przestrzegał ją

przed niebezpieczeństwami, jakie grożą samotnie mieszkającej kobiecie. Oboje

sprzeciwiali się jej podróży do Meksyku, ale po raz pierwszy w życiu Annmarie

postanowiła nie ustępować. A skoro już tu się znalazła, zdecydowała, że będzie

się jednak dobrze bawić. Więc uśmiechnęła się do Rose i powiedziała:

– Dziękuję za zaproszenie, Rose. Proponuję, żebyśmy mówiły sobie po

imieniu. Z przyjemnością zjem z tobą kolację, a potem pójdziemy gdzieś

posłuchać muzyki.

– Wspaniale. Spodoba ci się. Ta muzyka gitarowa jest cudowna. Mają tam

też kilku niezłych piosenkarzy. No i jest kominek. Już samo to powinno cię

przekonać.

Widocznie przekonało, bo oto szła nieznajomymi, brukowanymi uliczkami w

towarzystwie Rose Cameron. Gdy tylko minęły róg kolejnej uliczki, usłyszały

przytłumione, delikatne dźwięki gitary. Pod szyldem z napisem: „La Posada

Catarina" były ciężkie drzwi. Rose otworzyła je i po kilku stopniach zeszły do

niewielkiej, zadymionej, pogrążonej w półmroku sali. Rose przystanęła i

rozejrzała się uważnie.

– Tam jest wolny stolik koło kominka. – Zaczęła przeciskać się przez

zatłoczone pomieszczenie w kierunku migotliwego blasku ognia.

Niespodziewanie odezwał się niechlujnie wyglądający mężczyzna z krótką,

rudawą brodą:

– Hej, Rose, dokąd idziesz? Siadaj z nami!

Rose przystanęła i spojrzała pytająco na Annmarie.

– Jasne, Vince, dzięki. A to Annmarie Bannister. Jest nowa w mieście.

Annmarie, chciałabym, żebyś poznała tych panów, to Vince Stolarski i Diego

Ortiz.

Annmarie skinęła głową na powitanie i powiedziała:

– Miło mi panów poznać.

Wcale nie miała ochoty przysiadać się do nieznajomych mężczyzn, ale ten,

który nazywał się Diego Jakiśtam, zerwał się na równe nogi i przysunął jej

krzesło.

– Bardzo proszę – powiedział po angielsku z lekkim akcentem. – Pani

zapewne dopiero co przyjechała do Santa Catariny? Jak się tu pani podoba?

– Wygląda na... na bardzo miłe miasteczko... – odparła i chuchnęła w

dłonie.

– Ale trochę tu zimno, prawda? To najbardziej nietypowa pogoda dla tej

pory roku.

– Tak mówimy u nas na Florydzie, kiedy wymarzają pomarańcze. Ale gdy

wyjeżdżałam z domu, było prawie trzydzieści stopni.

– Więc teraz zimno musi pani nieźle dokuczać. Trzeba wypić coś na

rozgrzewkę. – Skinął na kelnera. – Un ponche para las señoritas. Odpowiada to

pani, panno Cameron?

– Tak, Diego, dziękuję.

– Ponche to takie wino z przyprawami korzennymi – wyjaśnił Annmarie –

To panią rozgrzeje.

Miło na nią popatrzeć, pomyślał, prawdziwa niebieskooka blondynka,

typowa gringa. Koniuszek kształtnego noska i policzki miała lekko zaróżowione

od zimna. Niestety, przez ten ciężki sweter nawet zarysy jej figury były

niewidoczne. Ciekawość przezwyciężyła powściągliwość i dobre maniery:

– Tu jest bardzo ciepło – stwierdził – dlaczego nie zdejmie pani swetra?

Wakacyjna miłość - Summer sizzlers 1.3 - Barbara Faith - Fiesta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: