Subkultura metalowców powstała w latach 70-tych, ale swój ostateczny kształt i popularność zyskała w następnej dekadzie.
Wśród metalowców nie ma hierarchii ani odrębnej ideologii (co odróżnia ich od słuchających tej samej muzyki i często z nimi kojarzonych satanistów). Metalowcy na co dzień rzadko wyróżniają się w tłumie. Zmienia się to na koncertach, które są prawdziwymi świętami, są okazją do „bycia razem”, gdzie stają się zwartą i wyrazistą grupą. Wtedy to metalowiec ma na sobie buty „glany”, skórzaną kurtkę, czarną koszulkę z nazwą zespołu, czarne spodnie oraz „pieszczochy” na nadgarstkach. Ważny atrybut to długie włosy, którymi można zarzucać na koncercie. Dwa główne nurty to:
- Mitologiczny, zawiera wątki heroicznego rycerza średniowiecznego gotowego do walki, symbole to – pismo runiczne oraz hasła pisane gotykiem;
- Sataniczny, czyli fascynacja śmiercią, zainteresowanie czarną magią i okultyzmem, budowanie nastroju grozy podczas koncertu, profanacja symboli religijnych. Ci, których całkowicie pochłania ten nurt przestają być „tylko” metalowcami i zostają satanistami.
Generalnie metalowcy nie stanowią zagrożenia dla innych, pod tym względem porównywani są do rastafarian. Swoje emocje uwalniają na koncertach, nie na ulicy. Największe zagrożenie stanowi słuchanie głośnej muzyki na koncertach (niskie, basowe tony), które mogą spowodować zmiany w korze mózgowej i płynie kręgowo-rdzeniowym. Konsekwencje to między innymi impotencja i problemy z oddawaniem moczu.
Wbrew wielu powszechnym opiniom metale to ludzie wrażliwi, inteligentni, mający wiele zainteresowań i talentów, często artystycznych (pisanie wierszy i opowiadań, rysowanie, tworzenie muzyki). Właśnie to, oraz poczucie jedności na koncertach jest dla nich najważniejsze. Swoim strojem oraz metalowymi ozdobami wyrażają styl, a nie określoną ideologię np. satanistyczną. Dojrzali metalowcy często poszerzają swoje zainteresowania o psychologię, filozofię. W wieku 25 lat, o ile nie wcześniej, ścinają długie włosy, ściągają skórzane kurtki z demonicznymi ilustracjami i „wtapiają się” w resztę społeczeństwa.
PORNOGRAFIA DZIECIĘCA
Pornografia najczęściej bywa postrzegana jako ilustracja, tekst, zachowanie mające wywołać podniecenie seksualne u oglądającego.
Pornografia jest powszechna w kulturze masowej licznych współczesnych społeczeństw. Wiele wskazuje na to, że w ostatnich latach Polska wysunęła się na czoło krajów najbardziej tolerancyjnych wobec pornografii. Świadczy o tym dynamiczny rozwój rynku pornograficznego, a także regulacje prawne, które obecnie należą do najbardziej liberalnych. Ponadto nawet te uregulowania, które zakazują pewnych form pornografii nie są respektowane, czemu sprzyja niemal całkowita bierność organów ścigania.
Sprzedaż treści o charakterze pornograficznym stała się obecnie biznesem bardziej opłacalnym niż handel narkotykami.
Statystyki mówią, iż:
· 81% seryjnych morderców przyznaje się do zainteresowania pornografią twardą;
· 86% gwałcicieli przyznaje się do regularnego korzystania z pornografii;
· 57% gwałcicieli przyznaje się do naśladowania scen pornograficznych w czasie dokonywania przestępstw;
· 87% molestujących dziewczynki, a 77% molestujących chłopców przyznało się do korzystania z pornografii.
Pornografia dziecięca wykorzystywana jest przez pedofilów w celu:
1. stymulacji własnych siebie;
1. zagłuszenie sumienia oraz likwidacji zahamowań i oporu wobec aktów seksualnych u swoich przyszłych ofiar;
2. jako „pomoce naukowe” dla dziecka-ofiary, aby nauczyło się naśladować i kształtować według nich swoje rzeczywiste zachowania seksualne w kontaktach z dorosłymi;
3. aby szantażować dziecięce ofiary.
Dzieci i młodzież, uczestniczące w produkcji pornografii, doświadczają wrogości oraz odczuwają długotrwałe skutki, jak: depresję, niepokój, strach, uzależnienie, brak zaufania, działalność przestępczą, zachowania autodestrukcyjne.
W celu ograniczenia zjawiska pornografii dziecięcej konieczne jest podjęcie działań mających na celu:
· upowszechnienie na masową skalę wiedzy o skutkach pornografii;
· wychowanie młodzieży do odpowiedzialnej miłości;
· stworzenie warunków dzieciom i młodzieży do budowania własnego obszaru sacrum, intymnej, duchowej sfery człowieka;
· kształtowanie prawa w tym kierunku, by chroniło przed produkcją i dystrybucją pornografii.
Prostytucja (wg J. Blocka 1913) – jest określoną formą pozamałżeńskich związków płciowych, charakteryzujących się tym, że indywiduum, które wchodzi na drogę prostytucji oddaje się ustawicznie i publicznie, w mniejszym lub większym stopniu bez wyboru, nieokreślonej liczbie partnerów, bardzo rzadko bez wynagrodzenia, w większości przypadków sprzedając swoje ciało dla dokonania aktu seksualnego lub też zaspokojenia innych potrzeb seksualnych tych osób.
Prostytutki (wg A. Kowalskiego 1979) – to te osoby, które oddają do dyspozycji swe ciało okolicznościowo lub zawodowo, na ogół wielkiej liczbie osób, dla zaspokojenia ich potrzeb seksualnych i w zamian za korzyści materialne.
1. Przyczyny prostytucji:
- zła atmosfera wychowawcza w domu rodzinnym,
- brak poczucia miłości, bezpieczeństwa, poczucie odtrącenia, pozbawienie pozytywnych wzorów zachowań, niedostosowanie społeczne,
- stosowanie przemocy w rodzinie,
- patologiczne relacje między rodzicem a dzieckiem (prostytutką),
- brak psychologicznego wsparcia, np. po gwałcie,
- wadliwa struktura rodziny (rodziny niepełne, wielodzietne, samotne matki żyjące w luźnych związkach),
- niski poziom wykształcenia i brak przygotowania zawodowego,
- nadużywanie alkoholu lub narkotyków przez członków rodziny i przez nie same,
- niski status materialny rodziny, np. bezrobocie,
- częste konflikty między rodzicami a prostytutkami,
- zmienność środowisk wychowawczych (migracja młodych dziewcząt ze wsi do miast),
- zagubienie osobowościowe,
- chęć zysku, szybkiego podniesienia poziomu życia materialnego,
- pobyt w zakładach karnych, domach dziecka,
- przynależność do grupy rówieśniczej o charakterze patologicznym (np. członkowie grupy także się prostytuują),
- ucieczki z domu,
- niepowodzenia i trudności w nauce i wynikające z tego wagary.
2. Konsekwencje prostytucji:
- zagrożenie alkoholizmem (prostytutki piją by dotrzymać towarzystwa klientowi lub by go upić i otrzymać większy zysk finansowy),
- zagrożenie narkomanią (prostytutki uprawiają często nierząd aby zarobić na narkotyki),
- narażenie na zakażenie się wirusem HIV i AIDS,
- problem chorób wenerycznych (pociąga za sobą spustoszenie w sferze zdrowia fizycznego i psychicznego kobiety),
- aborcje,
- utrwalenie patologicznych nawyków w sferze życia seksualnego (nieumiejętność współżycia z jednym partnerem, nawyk oziębłości wynikający z prostytuowania się, perwersja seksualna),
- narażenie na agresję i patologiczne zachowania ze strony klientów (stanowi to zagrożenie dla zdrowia psychicznego i fizycznego),
- izolacja społeczna (samotność, odrzucenie przez rodzinę, sąsiadów i znajomych),
- zmiany w sferze osobowości (prostytutki są traktowane przedmiotowo, co wpływa na obraz samej siebie, samoakceptację i poczucie własnej wartości),
- zagrożenie zdrowia psychicznego wynika z nieustabilizowanego trybu życia gwałcącego zasady higieny psychicznej i niskiej samooceny,
- depresja, próby samobójcze, choroby psychiczne,
- izolacja społeczna, odrzucenie przez najbliższych co utrudnia ewentualny powrót do normalnego życia.
3. Profilaktyka:
- edukacja i psychoedukacja,
- organizowanie szkoleń i treningów mających ułatwić prostytutkom aktywne poszukiwanie pracy,
- przytułki i schroniska dla kobiet,
- tworzenie grup wsparcia, w których kobiety mogą swobodnie porozmawiać o swoich problemach,
- pomoc psychologiczna – poradnictwo życiowe,
- interwencja w zakresie określonych obszarów i przeciwdziałanie skutkom prostytuowania się, leczenie depresji i zespołu pourazowego, zwalczanie skutków gwałtu itp.,
- programy pomocowe, które pomagają zerwać z prostytucją w sposób mniej wyniszczający i bardziej bezpieczny dla zdrowia psychicznego i fizycznego,
- tworzenie instytucji udzielających w nagłych wypadkach, np. medyczne interwencje kryzysowe, oddziały odwykowe itp.,
- tworzenie instytucji zaspokajających potrzeby długoterminowe – są to organizacje zrzeszające prostytutki i walczące o ich prawa,
- nagłaśnianie i reagowanie na tę patologię.
PRZEMOC W RODZINIE
Przyczyny:
- trudna sytuacja w jakiej znalazła się rodzina,
- bezrobocie,
- uzależnienia, choroby, niepełnosprawności,
- nie radzenie sobie z problemami,
- coraz niższe poczucie własnej wartości, poczucie bezsilności,
- osobowość- indywidualne cechy i doświadczenia sprawcy tj. impulsywność, niski poziom empatii, nie potrafi wyrazić swojej frustracji w sposób społecznie akceptowany,
- patologiczna zaburzenia charakteru sprawcy,
- wpływy kulturowe,
Skutki:
- obrażenia fizyczne,
- ucieczki z domu, wagarowanie,
- nadpobudliwość, wrogość, agresywność w szkole,
- przystępowanie do różnych grup, sekt,
- wadliwy wzorzec zachowania,
- lęk, brak poczucia bezpieczeństwa,
- poczucie winy u dziecka,
- zaburzenia własnego obrazu,
- obniżenie własnej wartości,
- poczucie wstydu, winy,
- brak poczucia sensowności,
- stan beznadziejności wpływania na swój los,
- syndrom wyuczonej bezradności,
Profilaktyka:
- praca socjalna,
- interwencja kryzysowa,
- różne formy nagłaśniania problemu np. media, czasopisma,
- na gminy nakłada się obowiązek wprowadzania programów przeciwdziałania przemocy,
Przestępczość w rodzinie dysfunkcyjnej:
- najczęściej występuje w dużych miastach (rodziny tu są bardziej anonimowe),
- trudna sytuacja materialna,
- wpływ środowiska, grup patologicznych – przebywanie w nich i naśladowanie zachowań,
- chęć imponowania innym,
- alkoholizm,
- narkomania,
- wpływ mass mediów,
- trudna sytuacja dziecka w szkole (trudności w nauce),
- powielanie zachowań rodziców z patologicznych rodzin,
- niski poziom kształcenia i kultury osobistej rodziców,
- niewydolność wychowawcza (nieletni rodzice, brak ojca w rodzinie),
- zanik tradycyjnych więzi społecznych, pomieszanie się wartości ważnych z mniej ważnymi.
- ograniczenie praw rodzicielskich,
- patologiczne funkcjonowanie,
- zakaz wykonywania zawodu,
- obniżony standard materialny,
- rozwód, separacja rodziców,
- ukryta przestępczość,
- odizolowanie się sąsiadów, społeczeństwa.
Przeciwdziałanie:
- terapie,
- surowe zaostrzenie prawa,
- prowadzenie w szkole zajęć przeciwko przestępczości,
- przełamywanie bierności w stosunku do przestępstw na ulicy,
- tworzenie świetlic opiekuńczych dla dzieci, rodzin,
- spotkania z psychologiem, terapeutą,
- pomoc ośrodków miejskich i instytucji opiekuńczych,
- interwencje w domu przez pracownika socjalnego,
- specjalna edukacja dla takich rodzin.
Istnieje wiele typologii przemocy seksualnej wobec dzieci; najczęściej badacze wyróżniają następujące jej rodzaje: 1. Bez kontak...
pola-pokot