Wyspa bladzaca.pdf

Juliusz Verne

Wyspa błądząca

Wydawnictwo Biblioteki Powieści PodróŜniczych dla MłodzieŜy

Drukarni Braci Wójcikiewicz z Warszawy w tłumaczeniu E.

Korotyńskiej

Rozdział I

17 marca 1859 roku kapitan Craventy urządzał wspaniałe przyjęcie.

Nie był to bal, lecz serdeczne, miłe zespolenie się bliskich mu i znajomych, tych,

co darzyli sympatią wyruszające po cenne futra i Ŝądne przygód Towarzystwo

Handlowe z kapitanem Craventy na czele.

Pod nadzorem kaprala śolifa i jego młodej Ŝony forteca zmieniła się nie do

poznania. Zamieciono izby, poustawiano ławy drewniane dla gości, ogromne stoły

uginały się pod cięŜarem naczyń z potrawami, a poza jadalnią, w sąsiednich pokojach

porozwieszano wspaniałe futra. Były tam puszyste skóry szarych i białych i

niedźwiedzi, równieŜ przepyszne bobry, srebrzyste lisy i sobole. Bogactwo wiało z

tych ścian obwieszonych skórami zwierząt północy i spoglądano z podziwem na

dobór przeróŜnych barw i odcieni.

W środku salonu stał olbrzymi piec z Ŝelazną rurą ogrzewającą coraz to nowych

przybyszów. A tymczasem na dworze rozpętały się Ŝywioły: huczały przewlekle

groźne wichry, szalała, mroŜąca krew w Ŝyłach, śnieŜyca.

Pod wpływem tej niepogody drŜał dom, poruszały się sprzęty — nie przeszkadzało

to jednak ludziom, tutaj zebranym, do zajadania ze smakiem i do prowadzenia

wesołej z wybuchami śmiechu rozmowy. Do burz i wichrów, do huraganów i zamieci

przyzwyczajeni byli ci odwaŜni, niezwykle zŜyci z naturą podróŜnicy.

Było ich tu dziewiętnastu, z porucznikiem Hobsonem na czele.

Miedzy stałymi mieszkańcami fortecy znajdowały się dwie kobiety przybyłe z

Nowego Jorku w celu odbycia podróŜy. Jedna z nich, Paulina Barnett, była tu

szczególnie szanowana i otaczana opieką.

Sławna podróŜniczka, niejeden raz wyróŜniana przez towarzystwa geograficzne,

była kobietą w średnim wieku, wysokiego wzrostu, o oczach wyrazistych i twarzy

nacechowanej niezwykłą energią.

Wdowa, od kilkunastu lat, lubowała się w podróŜach i nadzwyczajnych

przygodach.

Przybyła tu, ku wielkiemu zdziwieniu podróŜnych z listem polecającym od

dyrektora Towarzystwa i zwróciła się do kapitana Craventy. Kapitan Craventy po

przeczytaniu listu oznajmił przybyłej, Ŝe wyruszają aŜ do wybrzeŜy Morza

Północnego, nie wyobraŜa więc sobie, aby delikatna kobieta zdołała przetrzymać

tamtejszy klimat i niewygody.

Odpowiedziała mu, Ŝe w obecnej roli nie jest ona słabą i wątłą kobietą, lecz

laureatką Towarzystwa i Ŝadne trudy nie zniechęcą jej do projektowanej podróŜy.

W ten sposób weszła w skład personelu wyruszającego na północ.

Towarzyszka jej Magdalena, zacna i całym sercem oddana powiernica, była na pół

słuŜącą na pół przyjaciółką.

Starsza o kilka lat od swej pani przyjęła rolę opiekunki i otaczała ją troskliwością

bez granic oraz opieką prawdziwie macierzyńską.

Siedziały obok kapitana, wsłuchując się w wypowiadane przez niego projekty i

cele podróŜy, zachwycone tą wymarzoną przez Paulinę Barnett daleką wycieczką i

zatopione całkowicie w myślach o mającym się odbyć na drugi dzień wyjeździe, gdy

naraz ciszę przerwał groźny okrzyk, przeraŜające wołanie o ratunek.

Odskoczono od stołu chcąc biec na czyjś tak bardzo wymowny i rozpaczliwy

krzyk, ale kapitan powstrzymał wszystkich w tym zamiarze, wysyłając jedynie

sierŜanta Longa, aby dowiedział się, kto wzywa ich na ratunek.

Rozdział II

SierŜant Long przybiegłszy do drzwi frontowych, zawołał:

— Kto tam? Kto dobija się o tak spóźnionej porze?

— Otwierać! Proszę otwierać! Idzie o ludzkie Ŝycie! Prędzej! Prędzej!

Long otworzył bramę, ale zaledwie drzwi się otworzyły, upadł rzucony gwałtownie

na podłogę.

Zdziwiony porwał się z ziemi i spostrzegł sanie zaprzęŜone w sześć psów, lecące z

szalonym impetem przez podwórze. Otworzył dalsze drzwi, dopuszczając do

ostatnich, w których stali podróŜni, zaciekawieni tym niezwykłym dobijaniem się do

fortecy.

Tymczasem z sań wyszedł człowiek, od stóp do głowy przyodziany w futra,

zakrywające mu nawet oczy.

— Czy to składnica Zjednoczenia? — spytał.

— Tak jest. — Odparł kapitan.

— Czy mam przed sobą kapitana Craventy?

— Tak. A z kim mam przyjemność?

— Jestem kurierem z Kompanii.

— Czy pan sam przyjechał?

— Nie, przywiozłem podróŜnego.

— PodróŜnego? JakiŜ on ma do nas interes?

— Chce zobaczyć księŜyc.

— Co? KsięŜyc?

Kapitanowi przyszło do głowy, iŜ ma do czynienia z obłąkanym, ale nie było czasu

na rozwaŜanie.

Przybyły wyciągnął z sań jakąś nieruchomą bryłę, coś w rodzaju worka pokrytego

śniegiem i zabrał się do wnoszenia jej do wewnątrz izby.

— CóŜ to za wór? — spytał go kapitan.

— To mój podróŜny — odrzekł spokojnie zapytany.

— KtóŜ to taki?

— Astronom, Tomasz Black.

— AleŜ on zmarznięty!

— ToteŜ niosę, Ŝeby go odmrozić…

ZłoŜono nieszczęsnego astronoma w pokoju na pierwszym piętrze, gdzie

temperatura była jeszcze moŜliwa do przetrzymania, z powodu rozpalonego do

czerwoności pieca. Zdjęto kalosze i futra ze zmarzniętego, który zdawał się juŜ być

martwy i rozpoczęto przywracanie go do Ŝycia.

Tomasz Black mógł mieć lat pięćdziesiąt, tęgi, niski, o posiwiałych włosach,

oczach i ustach zaciśniętych, jakby były sklejone gumą, nie wydawał ani głosu, ani

oddechu, leŜąc przed ratującym go, jak nieruchoma bryła.

Kapral śolif obracał nim na wszystkie strony, tarł, potrząsał i mówił:

— Proszę pana, bardzo pana proszę! CóŜ to? Nie myśli pan powrócić do

przytomności?

Gdy nawoływania te nie pomogły, porucznik Hobson kazał przynieść śniegu i

wspólnymi siłami rozetrzeć pacjenta, na którym ukazujące się białe piętna, świadczyły

o cięŜkim przemroŜeniu i odbierały nadzieję uratowania astronoma.

W pół godziny po zastosowaniu tych środków, Tomasz Black poruszył się

nerwowo, co wywołało wybuchy radości u podróŜnych zebranych przy łóŜku.

— śyje! śyje! — zawołał uradowany porucznik.

Rozgrzewano go ponczem, wlewano szklankami, potrząsając nim jednocześnie, aŜ

rumieńce ukazały się na policzkach, oczy rozwarły, a usta poruszyły się powoli.

Zdołał nawet unieść się z lekka i głosem bardzo słabym, zapytać:

— Czy to forteca Zjednoczenia?

— Tak jest — odrzekł kapitan.

— A pan jest kapitanem Craventy?

— Tak, panie. A czy mogę wiedzieć, w jakim celu pan tu przyjechał?

— Aby zobaczyć księŜyc! — odpowiedział za niego kurier. Astronom nie

zaprzeczył, ale pomijając zapytanie kapitana, badał w dalszym ciągu:

— Czy to porucznik Hobson?

— We własnej osobie! — odpowiedział zapytany.

— Jeszcze pan nie wyjechał?

— Jak pan widzi.

— A więc — odrzekł Tomasz Black — nie pozostaje mi nic innego, jak

podziękować panom za ratunek i przespać się do jutra rana.

Kapitan wraz z towarzyszącymi mu osobami odszedł pośpiesznie, pozostawiając tę

oryginalną osobę w spokoju.

Nazajutrz, gdy Tomasz Black przyszedł zupełnie do zdrowia, kapitan dowiedział

się o nim wszystkiego. Był to słynny astronom z Greenwich, z najlepszego na całym

świecie obserwatorium. Studiował on przyrodę od 20 lat, oddając wiedzy wielkie

przysługi.

Nie potrafił o niczym rozmawiać, jak tylko o gwiazdach i niebie, poza tym nie

obchodziło go nic.

Miało być zaćmienie słońca, a wiadomo, Ŝe w takich razach księŜyc otoczony jest

substancją świetlaną w formie wieńca. Z czego więc składa się owo światło, czy nie

jest to tylko złudzenie lub odbicie promieni sąsiednich świateł — to zbadać miał

Tomasz Black i po to przyjechał.

Przebył Atlantyk, wylądował w Nowym Jorku, przeprawił się przez jeziora rzeki

Czerwonej, z fortu do fortu przewoŜony saniami pod opieką kuriera z Kompanii,

pomimo groźnej zimy, pomimo straszliwych mrozów i niebezpieczeństw, aŜ znalazł

się u kapitana Craventy w postaci zlodowaciałej bryły.

Naturalnie przyjęto go entuzjastycznie juŜ jako Ŝywego.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: