MacLean Alistair - Wyspa niedźwiedzia.pdf - A.Maclean - nula2508

Alistair MacLean

Wyspa Niedźwiedzia

(Bear Island)

tłumaczył Juliusz P. Szeniawski

Ianowi i Marjory

Rozdział 1

Na tym etapie długiej i niezwykle burzliwej kariery „Róży Poranka” nawet najmniej

wnikliwy i baczny obserwator musiał dojść do wniosku, że jej nazwa nie należała do

najtrafniej dobranych, rzadko bowiem zdarza się jednostka, o której z równą słusznością

jak właśnie o niej dałoby się powiedzieć, że dobija zachodu dni swego żywota.

Sklasyfikowaną oficjalnie jako arktyczny trawler parowy o wyporności 560 ton, długości

173 stóp, szerokości 30 i zanurzeniu (bez balastu, lecz przy pełnych zbiornikach paliwa

i wody) 14,3 stopy, „Różę Poranka” zwodowano w stoczni w Jarrow przed wieloma,

wieloma laty, dokładnie w roku 1926, roku strajku generalnego.

Jako się więc rzekło, dawno przekroczyła granicę wieku emerytalnego, była

powolna, niestabilna, trzeszczała w spawach i rozłaziła się w szwach – tak jak kapitan

Imrie i pan Stokes – oraz zużywała ogromne ilości paliwa na każdą jednostkę

wytworzonej energii – tak jak kapitan Imrie i pan Stokes: zbożowej whisky w przypadku

kapitana Imrie i rumu z Jamajki w przypadku pana Stokesa. I właśnie temu się teraz

oddawali: tankowaniu odpowiedniego do swych potrzeb paliwa, czyniąc to

z niewzruszonym zaabsorbowaniem kogoś, kto siedemdziesiątki nie dobił tylko przez

zwykły przypadek.

Z tego, co widziałem, żadna z osób, które tak nielicznie zasiadły do obiadu przy

dwóch długich, ustawionych wzdłuż osi statku stołach, nie kwapiła się do uzupełniania

swoich rezerw kalorii. Nie bez powodu, jak nie bez powodu frekwencja przy obiedzie

tego wieczoru okazała się tak niska. Przyczyną takiego stanu rzeczy nie były serwowane

potrawy, które choć nie przysporzyłyby nie przespanych nocy kucharzom w Savoyu,

smakowały zupełnie znośnie, ani też ewentualne estetyczne obiekcje, jakie w naszym

ładunku artystów mógłby wzbudzić urządzenie salonu jadalni, bowiem wedle wszelkich

kryteriów można by je uznać za wręcz wspaniałe: symfonia tekowych mebli, dywanów

i draperii w kolorze czerwonego wina. Bogiem a prawdą, nie było to pomieszczenie,

jakiego można by się spodziewać na pierwszym lepszym trawlerze, ale też nie każdy

pierwszy lepszy trawler po zakończeniu swej kariery rybackiej – co w przypadku „Róży

Poranka” nastąpiło, jak wieść niosła, w roku 1956 – ma szczęście otrzymać nowy silnik

i zostać przebudowany na luksusowy jacht. I to przez kogo? Przez potentata

żeglugowego, którego morskim zamiłowaniom dorównywała jedynie jego ignorancja we

wszystkich sprawach z morzem związanych.

Problem leżał gdzie indziej – nie wewnątrz statku, ale poza jego burtami. Trzysta mil

za kręgiem polarnym, gdzie mieliśmy wątpliwe szczęście w tej właśnie chwili się

znajdować, warunki pogodowe bywają równie znakomite i dogodne dla żeglugi jak

w wielu innych spokojnych zakątkach Ziemi. Aż po widnokrąg rozciąga się mlecznobiałe

lustro morza przykryte to kopułą wyblakłego błękitu, to miriadami gwiazd, które

wyglądają nie jak gwiazdy, lecz jak odpryski zamarzniętego ognia na smoliście czarnym

aksamicie nieba. Tyle tylko że zdarza się to niezwykle rzadko i zazwyczaj wyłącznie

w owym krótkim okresie, który na tych szerokościach geograficznych uchodzi za lato.

Tymczasem jeśli jakieś lato w ogóle tu kiedyś było, to nie pozostało po nim nawet

wspomnienie. Zbliżał się koniec października, okres sztormów towarzyszących

zrównaniu dnia z nocą i właśnie jeden z takich pysznych, typowych dla jesiennej

równonocy sztormów chwycił nas w swoje objęcia. Moxen i Scot, nasi dwaj stewardzi,

roztropnie zaciągnęli story w jadalni, żebyśmy nie mogli zobaczyć, jak bardzo był on

typowy.

Wcale jednak nie musieliśmy go widzieć. Wystarczyło go słyszeć i czuć. Słyszeliśmy

dziką pieśń żałobną wichru w olinowaniu, przejmujące, monotonne zawodzenie,

samotne, zagubione i upiorne jak lament czarownic. Słyszeliśmy w jednostajnych

regularnych odstępach czasu tępe, wybuchowe plaśnięcia, kiedy statek rył pełnym

dziobem w doliny stromych fal, ciągnących równo na wschód pod naporem porywistego

wiatru znad bezmiaru czapy lodowej Grenlandii, odległej od nas o całe siedemset mil.

Słyszeliśmy nieustanne zmiany tonu pracy silnika, gdy śruba podnosiła się niemal ponad

powierzchnię wody, po czym na powrót zanurzała głęboko w morzu.

A i czuliśmy ten sztorm, co wprawiało obecnych w jeszcze większe przygnębienie

niż samo jego słuchanie. W jednej chwili, kiedy dziób wyskakiwał w górę i wspinał się

mozolnie na falę, głęboki przechył nas ostro w lewo lub w prawo – w zależności od tego,

po której tonie stołów siedzieliśmy – a już w następnej kładło nas w stronę przeciwną,

gdy z kolei rufa pokonywała grzbiet fali. Na domiar złego, te szeregi fal zaczynały

powoli, lecz złowieszczo łamać się w wodną kipiel co gwałtownie uwydatniło skłonność

„Róży Poranka” – właściwą wszystkim łodziom rybackim – do silnego bocznego

kołysania w każdych warunkach pogodowych poza tymi, jakie panują na stawie przy

młynie. Te dwa różne ruchy, boczny i wspinająco-opadający, próbowały się właśnie na

siebie nakładać, dając w sumie rzeczywiście nieprzyjemny efekt korkociągu, fatalnie

potęgujący niewygodę i złe samopoczucie pasażerów.

Ponieważ przeważającą część minionych ośmiu lat spędziłem na morzu, ja sam nie

cierpiałem żadnych nieprzyjemnych dolegliwości, ale nie musiałbym być wcale lekarzem

– którym wedle posiadanych dokumentów byłem – by rozpoznać symptomy mal de mer

u współpasażerów. Wymuszony uśmiech, spojrzenie przemyślnie unikające wszystkiego,

co przypomina jedzenie, mina zdradzająca najwyższe skupienie na impulsach

dochodzących z własnego żołądka – wszystkie te objawy były zupełnie wyraźne i było

ich w bród. Choroba morska to przedmiot powszechnych żartów, dopóki samemu się na

nią nie zapadnie; wtedy nagle przestaje być zabawna. Rozdzieliłem tyle pastylek

przeciwko chorobie morskiej, że wszyscy powinni byli nabrać koloru dojrzałej cytryny,

ale lek ten ma to do siebie, że tak pomaga na arktyczny sztorm jak aspiryna na cholerę.

Rozejrzałem się po jadalni, zastanawiając się, na kogo pierwszego padnie. Uznałem,

że na Antonia, wysokiego, smukłego czarusia, dość afektowanego, lecz dziwnie

sympatycznego, o szopie zdumiewająco – zwłaszcza u rdzennego rzymianina – jasnych

i kręconych loków. Jest stwierdzonym faktem, że kiedy mdłości sięgają zenitu, co

stanowi ostatni etap kończący się nieodmiennie atakiem gwałtownych torsji, cera

przybiera ów charakterystyczny odcień, który da się określić jedynie terminem

„zielonkawy”. W przypadku Antonia był to kolor niedojrzałych jabłek czy likieru

chartreuse, przedziwne zabarwienie, jakiego jeszcze nigdy u nikogo nie widziałem,

złożyłem to jednak na karb jego przyrodzonej bladej karnacji. Tak czy inaczej, nie

ulegało wątpliwości, że to prawdziwy symptom prawdziwej choroby. Kolejny wyjątkowo

paskudny przechył i Antonio bez słowa przeprosin czy pożegnania zerwał się od stołu

i rzucił biegiem – choć raczej była to tylko najwierniejsza imitacja biegu, jaką jego nogi

szczura lądowego mogłyby wykonać na tym rozkołysanym pokładzie – w kierunku

wyjścia.

Potęga sugestii jest tak wielka, że już kilka sekund później, przy następnym

przechyle, trzech dalszych pasażerów, dwóch mężczyzn i jedna młoda kobieta, wstało

pośpiesznie od stołu i opuściło jadalnię. Potęga sugestii wzmocnionej dalszą sugestią jest

jeszcze większa. Po dwóch dalszych minutach, oprócz kapitana Imrie, pana Stokesa

i mnie, w salonie znajdowali się już tylko pan Gerran i pan Heissman.

Zasiadający u szczytów swoich niemal zupełnie opuszczonych już stołów kapitan

Imrie i pan Stokes powiedli wzrokiem za ostatnimi cierpiącymi, tak spiesznie

porzucającymi jadalnię, spojrzeli po sobie z niejakim zdumieniem, potrząsnęli głowami

i powrócili do uzupełniania zapasów paliwa. Kapitan Imrie, potężny mężczyzna

o wspaniale patriarchalnym wyglądzie i intensywnie niebieskich oczach, na które jednak

niewiele widział, miał grzywę gęstych, siwych włosów zaczesanych równo na ramiona,

i jeszcze bardziej imponującą brodę, której mógłby mu pozazdrościć niejeden biblijny

prorok, przesłaniającą mu całkowicie krawat. Jak zwykle, miał na sobie dwurzędową

marynarkę ze złotymi guzikami i szerokimi białymi naszywkami komandora Royal Navy

na rękawach – do których nie miał prawa – oraz zakrytymi częściowo mierzwą swej

wspaniałej brody czterema rzędami baretek, do których miał jak najbardziej prawo.

Nadal kręcąc ze zdumieniem głową, wyjął z pojemnika butelkę zbożowej whisky –

MacLean Alistair - Wyspa niedźwiedzia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: