BAHDAJ_1966 - Stawiam na Tolka Banana.pdf - Adam BAHDAJ - pilot1216

Adam BAHDAJ

STAWIAM NA TOLKA

BANANA

Księgozbiór DiGG

2010





ROZDZIAŁ I

- Luluniu, pani Tecia mówiła, że wczoraj znowu oglądałeś w telewizji jakiś

kryminalny film - powiedziała pani Seratowiczowa.

Siedzieli na werandzie. Było duszno. Wielkie chmury wyłaniały się spoza

linii dachów, zalewając czystą przestrzeń nieba.

- Amerykański - odparł po chwili chłopiec. - Straszna bzdura. Pewien facet

zastrzelił barmana z baru „Savoya” w Miami...

- Przecież prosiłam, żebyś nie oglądał tych filmów. Od ilu lat był dozwolony?

- Od szesnastu, ale koń by się uśmiał. Ten facet zastrzelił go tylko dlatego, że

barman nie podał mu w porę szklaneczki whisky. Zupełna lipa. Czy można za

to zastrzelić człowieka?

- Nie można, ale ja prosiłam cię...

- Wiem, mamo, tylko co miałem robić. Strasznie się nudziłem. I w ogóle film

był zupełnie do kitu. Ten facet kochał się w jakiejś Meksykance, która tańczyła

w tym lokalu. Nic nie robił, tylko kupował jej rozmaite brylanty i futra, a ona

jednak wolała jednego toreadora, który podczas corridy zakatrupił byka. Ja też

bym wolał, bo tamten ładowany facet był gangsterem i przemycał z

Hongkongu narkotyki.

Pani Seratowiczowa westchnęła boleśnie.

- A ty na to patrzysz.

- Gdybym wiedział, że to taka bzdura, to nawet nie otworzyłbym telewizora.

Świetny był tylko pościg za tym gangsterem przez pustynię w Nowym

Meksyku. On nawiewał helikopterem, ale wysiadł mu silnik i musiał nająć

mulników. Podobno muły mogą iść przez pustynię cały tydzień bez jedzenia i

bez wody. Tak mówił Krzyś Sekociński, a on wszystko wie...

- Właśnie - podjęła głosem znużonym pani Seratowiczowa. - Czy zamiast

oglądać ten niedorzeczny film, nie mogłeś zadzwonić do Krzysia i zaprosić go

do siebie?

- Już wolę oglądać takie filmy.

- Czego ty właściwie chcesz od Krzysia? Przecież to bardzo miły chłopiec.

- Za bardzo. Mama nawet nie wie, jaki on miły. Ja przy nim słowa nie mogę

powiedzieć, bo on wszystko wie lepiej. On nawet wie, kiedy Napoleon

przechodził koklusz i kto wynalazł maszynkę do wyrywania włosów z nosa.

Genialny chłopiec, daję słowo, czyta już angielskie książki, a na obiad mówi:

lunch. Kichać mi się chce, jak na niego patrzę. I w ogóle...

Pani Seratowiczowa uważniej spojrzała na chłopca.

- Przesadzasz, mój drogi. Krzyś jest świetnie ułożony i bardzo bym chciała,

żebyś się z nim zaprzyjaźnił.

- Dziękuję. Zdaje mi się przy nim, że jestem matołem.

- On by cię podciągnął, zajął...

- Dziękuję - uśmiechnął się cierpko. - Zanudziłby mnie na cacy.

- Jak ty się wyrażasz?

- Przecież tak się mówi.

- To chyba jacyś chuligani używają takich zwrotów.

- Nie chuligani, tylko morowi chłopcy.

- I dziwię się bardzo... - zawahała się chwilę. Naraz ujęła dłoń chłopca i

spojrzała mu w oczy. - Powiedz mi, mój drogi, dlaczego ty nie masz kolegów?

Chłopiec żachnął się.

- Mama by chciała, żebym miał kolegów, a jak kiedyś przyprowadziłem An-

tosia Fuflewicza, to przez dwa dni wietrzyła mama mieszkanie.

- Bo, delikatnie mówiąc, Fuflewicz nie mył sobie nóg.

- Nie mył nóg, ale za to morowy chłopiec. Żeby mama widziała, jak on gra w

gałę.

- W co?

- No, w piłkę. Jest najlepszym napastnikiem i zawsze gra na prawym

skrzydle.

- A ty, na jakim grasz skrzydle?

Przez jasną twarz chłopca przeniknął cień rozpaczy.

- Mnie nigdy jeszcze nie wstawili do składu.

- Dlaczego?

Chłopiec wzruszył ramionami.

- Eee... - westchnął - mówią, że jestem patałach.

- Przecież nieźle grasz w tenisa.

- Tenis u nich się nie liczy, u nich najważniejsza gała.

Pani Seratowiczowa chciała ogarnąć go ramieniem. Chłopiec odsunął się

gwałtownie.

- Co ci się stało?

- Nic. Mama i tak mnie nie zrozumie.

- A któż cię zrozumie lepiej ode mnie?

- Mama by chciała, żebym tylko siedział w domu i czytał książki... i

dyskutował z Krzyśkiem... - Zagryzł wargę i twarz jego nagle stężała. - Dlatego

chłopcy nie chcą się ze mną kolegować. Mówią, że jestem patałach, i nabijają

się ze mnie.

- Bo szukasz zawsze nieodpowiedniego towarzystwa. Masz przecież miłych

kolegów: Wiesia.

- Taki sam laluś, jak ja. Może jeszcze gorszy. Nawet nie umie grać w tenisa.

- A Marek Stanisz?

- Łamaga i do tego skarży na kolegów.

Pani Seratowiczowa rozłożyła szeroko ręce.

- Luluniu, widzę, że się nie rozumiemy. Masz takie dobre warunki. Ojciec

przysyła ci najdroższe rzeczy, a ty stale chodzisz skwaszony. Czego ci jeszcze

potrzeba?

Chłopiec cmoknął zniecierpliwiony.

- Właśnie! Niczego mi nie brak, a mama mnie nie rozumie.

- Może zaprowadzić cię do psychiatry? Pani doktor Sekocińska mówiła, że

zna świetnego specjalistę.

Chłopiec żachnął się gniewnie.

- Tego jeszcze brakowało. Gdyby się chłopcy dowiedzieli, to dopiero ładnie

bym wyglądał. Powiedzieliby, że mam szmergla w głowie.

- Co takiego?

- Mama by chciała, żebym był pośmiewiskiem.

- Przecież nikt się nie dowie, że byłeś u lekarza.

- To się mama myli. Oni zaraz skapują.

- Chłopcze, jak ty się wyrażasz - westchnęła żałośnie pani Seratowiczowa.

Chciała jeszcze coś dodać, ale w tej chwili rozległ się dzwonek. - Pewno goście

na brydża - powiedziała jakby do siebie.

Chłopiec spojrzał na nią z rozpaczą.

- Znowu brydż?

- Przecież wiesz, że w niedzielę zapraszam gości.

- Wiem - wyszeptał.

Nie spojrzawszy na matkę, skierował się w głąb domu. Minął wielki hali z

palmami, przedpokój, zatrzymał się przy schodach. Zastanawiał się, co robić,

lecz czuł, że na nic nie ma ochoty. Wolnym krokiem wspiął się na pierwsze

piętro. Wszedł do swego pokoju. Naraz ogarnął go żal. Uniósł dłonie do twarzy

i zapłakał gorzko bez łez.

Chciał być innym. Nieraz, kiedy spojrzał w lustro, czuł wstręt do siebie. Pa-

trzył: niby normalny chłopiec, wszystko na swoim miejscu - oczy, usta, nos, a

tymczasem całkiem nie to, co powinno być. Wykrzywiał się do swego odbicia,

pokazywał język i chętnie dałby sobie porządnego kuksańca, żeby

przynajmniej coś się zmieniło.

Inni chłopcy mieli kolegów, mieli swoje kłopoty, zmartwienia, a on czuł tylko

nudę. Nudzić umiał się za pięciu.

Najbardziej nudził się w niedzielę popołudniu, kiedy do matki przychodzili

goście na brydża. Zjawiał się zwykle mecenas Dylewicz, redaktor Rząska i pani

doktor Sekocińska, która wycinała mu kiedyś migdałki i od tego czasu uważa,

że powinien być jej za to bezgranicznie wdzięczny.

- Lulusiu - szczebiotała - gdyby nie ja, do tej pory każdej zimy przechodziłbyś

anginę, a tak, chwała Bogu, rośniesz i coraz większy z ciebie kawaler.

Zaciskał zęby, powtarzał, jak go matka uczyła:

- Dziękuję, pani doktor, rzeczywiście od tego czasu nie choruję na anginę, ani

BAHDAJ_1966 - Stawiam na Tolka Banana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: