Woodiwiss Kathleen E. - Nieuchwytny płomień.pdf - W - grawka

KATHLEEN E. WOODIWISS

NIEUCHWYTNY PŁOMIEŃ

ROZDZIAŁ I

24 października, 1825 r. Londyn

Cerynise Edlyn Kendall stała przy wysokim oknie w głównym salonie i poprzez

łzy obserwowała z przygnębieniem przechodniów spiesznie podążających aleją

przecinającą Berkeley Square. W popłochu szukali schronienia przed nawałnicą,

której rychłe nadejście zapowiadały gromadzące się chmury. Chłodne podmuchy

porywistego wiatru, jaki towarzyszył groźnie pociemniałemu niebu, figlarnie targały

płaszczami i pelerynami, smagając jednakowo młodych i starych, mężczyzn i kobiety.

Przechodnie przytrzymywali na głowach cylindry i modne czepce z trzepoczącymi na

wichrze wiązadłami. Policzki i nosy ożywiły kolory, a osoby lżej ubrane trzęsły się z

zimna. Jedni spieszyli do swoich rodzin i domów, inni do miejsc, gdzie wiedli

samotną egzystencję, choć ci pierwsi szli z radością, a drudzy zrezygnowani. Ale w

tym momencie z pewnością nikt z nich nie myślał o czekających ich wygodach czy

kruchości życia.

Artystycznie ozdobiony figurkami ogromny porcelanowy zegar, stojący na

marmurowym kominku w salonie, cicho wybił godzinę czwartą. Cerynise zacisnęła

szczupłe dłonie i walcząc dzielnie z targającym nią bólem, ukryła je w fałdach

sztywnej, czarnej spódnicy z tafty. Gdy dzwonienie czasomierza ucichło,

powstrzymała odruch i nie obejrzała się przez ramię w oczekiwaniu, które stało się

zwyczajem podobnym do rytualnej herbaty, jaką obie z jej opiekunką, Lydią

Winthrop, przez ostatnie pięć lat codziennie wspólnie wypijały. Nagła śmierć kobiety

była dla Cerynise ciosem, z którym dziewczyna nadal nie potrafiła się uporać. Lydia,

jak na osobę bliską siedemdziesiątki, kipiała życiem i energią. Jeszcze w dniu swojej

śmierci tryskała dowcipem i humorem, przy którym zachowanie ponurego syna jej

bratanka podczas wizyty, jaką owego wieczora złożył, tym bardziej wydawało się

oschłe i nieprzyjazne. Lydia umarła, została pogrzebana i najżarliwsze nawet

pragnienie Cerynise, aby to się nie stało, nie mogło zmienić tego faktu. Zaledwie

wczoraj Cerynise stała ze wzrokiem utkwionym w trumnie z mahoniu w czasie

odmawiania ostatnich modlitw za spokój duszy zmarłej. A wydawało się jej - zapewne

na skutek skrajnego wyczerpania - że od chwili, kiedy na spuszczaną do grobu trumnę

rzucono garść ziemi, na znak, że człowiek z prochu powstał i w proch się obróci,

upłynęła cała wieczność. Serdeczna i czuła kobieta, którą Cerynise całym sercem

pokochała i która stała się dla niej tylko opiekunką, ale także powierniczką, najbliższą

osobą zastępującą rodziców, oraz najdroższą przyjaciółką, odeszła na zawsze.

Pomimo wysiłków, jakie Cerynise podejmowała, aby odpędzić smutek, jej

delikatne usta, zakrywające ładne, białe zęby, na nowo zadrżały, a do piwnych oczu

okolonych gęstymi rzęsami ponownie napłynęły łzy. Myślała o tym, że już nigdy nie

będą się obie cieszyć miłymi pogawędkami przy herbacie i placuszkach, a wieczorami

przesiadywać przy wesołym, rozgrzewającym serca ogniu, kiedy to Cerynise zwykła

czytać na głos starszej przyjaciółce swoje ulubione wiersze albo powieści. Salon nigdy

nie będzie przesycony dźwiękami wesołych melodii, które Cerynise śpiewała, przy

fortepianowym akompaniamencie Lydii. Nie będą się już razem przechadzać obok

tętniących życiem kramów, dzielić refleksjami podczas spacerów wzdłuż brzegu

Serpentine w Hyde Parku, ani radować wzajemną obecnością w ciszy i bezruchu

leśnej polany. Cerynise straciła na zawsze niestrudzone wsparcie opiekunki, która

wbrew społecznym przeszkodom umacniała młodą dziewczynę w dążeniu do realizacji

jej marzenia o karierze wielkiej malarki. To Lydia organizowała wystawy, na których

za pokaźne kwoty sprzedawano obrazy zamożnym mecenasom, chociaż tożsamość

artystki była anonimowa i zdradzały ją jedynie inicjały: „CK”. Jeszcze teraz, kiedy pod

wpływem wzruszających wspomnień Cerynise na nowo przeszyły fale nie słabnącego

bólu, niemal widziała wysoką, szczupłą, odziano na czarno sylwetkę tuż obok siebie,

po prawej stronie sztalug, gdzie starsza pani zwykle lubiła stawać, aby przyglądać się

pracy swojej podopiecznej. Cerynise niemal słyszała mocny głos Lydii nakazujący jej,

aby bez względu na okoliczności zawsze była szczera z samą sobą.

Rozpacz i samotność wydała się jej nagle nie do zniesienia. Czuła się całkowicie

wyczerpana i pozbawiona sił. Salon przechylił się nienaturalnie i zachwiała się na

nogach. Zamrugała powiekami, aby powstrzymać zawroty głowy. Dla zachowania

równowagi przytrzymała się framugi i przytknęła czoło do chłodnego, ciemnego

drewna. Po chwili uczucie słabości minęło. Od czasu śmierci Lydii prawie nic nie jadła

-zdołała przełknąć zaledwie kilka łyżek bulionu i kawałek suchej grzanki. Niewiele

wart był również sen, gdy w końcu zmorzył ją w jej sypialni na piętrze. Opłakiwała

Lydię, choć nie sądziła, aby rozpamiętywanie mogło przynieść jej ulgę. Wiedziała, że

opiekunka nie chciałaby, aby nadmiernie rozpaczała z powodu jej przedwczesnego

odejścia. Starsza pani ofiarowała kiedyś świat pociechy i współczucia przerażonej

dwunastolatce, która dopiero co utraciła rodziców podczas burzy, gdy olbrzymie

drzewo zwaliło się na ich dom. Dziewczyna obwiniała siebie za to, że nie było jej

wtedy na miejscu, aby mogła ich uratować, lecz Lydia, która dorastała w tej samej

okolicy i przyjaźniła się w dzieciństwie z jej babką, delikatnie uzmysłowiła Cerynise,

że i ona by zginęła, gdyby nie przebywała w tym czasie na pensji dla dziewcząt.

Starsza pani przekonywała ją z troską, że bez względu na tragiczne doświadczenia,

jakie stają się udziałem niektórych, życie toczy się dalej. I z pewnością Lydia

oczekiwałaby teraz od wychowanki, żeby o tym pamiętała.

A jednak było to niezwykle trudne. Cerynise jęknęła w duchu. Gdyby w ciągu

tych pięciu lat jej opiekunka chorowała bodaj przez jeden dzień, lub gdyby

domownicy otrzymali jakiekolwiek inne ostrzeżenie, wtedy, być może, wszyscy byliby

lepiej na ten moment przygotowani, choć Cerynise za nic nie życzyłaby staruszce

długiej, wycieńczającej choroby. Nie, skoro nie dało się powstrzymać śmierci, fakt, że

Lydia umarła, ciesząc się do momentu zgonu pozornie dobrym zdrowiem, należało

uznać za prawdziwe błogosławieństwo. Nawet jeśli ta śmierć była ogromnym

psychicznym wstrząsem dla młodej kobiety, która kochała zmarłą za życia, a teraz

opłakiwała jej odejście.

Krople deszczu zaczęły bębnić po szybach i spływać w dół coraz żwawszymi

strugami, przywołując myśli Cerynise z powrotem do rzeczywistości. Nadchodziła

burza i ulica była niemal wyludniona. Ostatni przechodnie pospiesznie szukali

schronienia przed nawałnicą. Jeździły tylko powozy, a stangreci garbili się w swoich

wytwornych liberiach, mrużąc oczy przed kroplami wody.

W salonie rozległ się cichy odgłos kroków. Cerynise obejrzała się i napotkała

zaczerwienione oczy służącej, która-podobnie jak inni członkowie domowej służby -

szczerze opłakiwała zgon swojej pani.

- Przepraszam, że przeszkadzam, panno Cerynise - mruknęła pokojówka. -

Zastanawiałam się, czy nie miałaby pani ochoty na herbatę?

Cerynise nie odczuwała głodu, herbata mogła ją jednak rozgrzać po wizycie na

cmentarzu. Przemarzła do szpiku kości z powodu tak nietypowego dla tej pory roku

zimna, w którym upatrywała złowróżbnego zwiastuna nadchodzącej zimy.

- Chętnie się napiję, Bridget, dziękuję. - Przeciągłe artykułowanie słów i nieco

łagodniejsze brzmienie zgłosek było charakterystyczne dla wymowy mieszkańców

Karoliny i pobyt Cerynise w Anglii prawie jej nie zmienił. Wśród obfitości innych

nauk, jakie musiała zgłębiać, nauczyciele pilnie pracowali nad jej poprawną angielską

dykcją i etykietą. Cerynise uważała jednak, że żaden z obecnych pedagogów nie

dorównuje rozumem ani wiedzą jej rozmiłowanym w nauce rodzicom, i znajdowała

upodobanie w unicestwianiu ich wysiłków, niczym lubujące się w dokuczaniu

dorosłym nad wiek rozwinięte dziecko. I chociaż, jeśli była w nastroju, potrafiła się

posługiwać sztucznie dystyngowanym językiem, który zwiódłby najbardziej

wyczulone ucho, uparcie odmawiała stania się cudzoziemką w swoim ojczystym kraju,

ponieważ jeszcze przed opuszczeniem Karoliny powzięła decyzję, że kiedyś tam

powróci.

Służąca dygnęła i pospiesznie odeszła, zadowolona, że ma jakieś zajęcie w tym

ponurym od kilku dni domu, w którym panowała grobowa cisza, jak gdyby i jego

mury opłakiwały śmierć swojej pani. Chwilami Bridget wyobrażała sobie, że niemal

słyszy zdumiewająco mocny głos, który przez kilka lat wnosił w jej życie otuchę i

serdeczność.

Wkrótce do salonu wtoczono wózek ze srebrnym kompletem do herbaty i

miśnieńską porcelaną. Dymiącej herbacie towarzyszył talerz placuszków przybranych

śmietankowym masłem oraz kryształowe naczynie z konfiturą truskawkową dla

pobudzenia smaku.

Cerynise, odchodząc od okna, westchnęła ze smutkiem i zajęła miejsce na

jednej ze stojących naprzeciwko siebie kozetek przy kominku. Bridget przysunęła

wózek bliżej i ponownie składając grzeczny ukłon, oddaliła się. Cerynise drżały dłonie,

gdy uniosła dzbanek z herbatą, napełniła filiżankę, dodała śmietankę i cukier- był to

niewielki wkład, jaki przejęła z angielskiego zwyczaju, ale sprawiał jej wyjątkową

przyjemność. Zastanawiała się, czy nie skosztować placuszka, ale kiedy położyła jeden

na talerzu, straciła nagle ochotę do jedzenia. Pomiędzy decyzją a jej realizacją

rozwarła się otchłań, której Cerynise najwyraźniej nie była w stanie przeskoczyć.

Zjem później, obiecała sobie i wzdrygając się z niesmakiem, odsunęła talerz na

bok. Podniosła filiżankę do ust i upiła łyk herbaty, licząc na to, że ukoi ona zarówno

jej żołądek, jak i skołatane nerwy. Po chwili znowu znalazła się przy oknie i sącząc

napój, wyglądała na elegancką dzielnicę Mayfair, gdzie mieszkała. Ogrom poczucia

straty, a także świadomość bezkresnego świata poza zasięgiem wzroku wprawiły ją w

refleksyjny nastrój. Zastanawiała się, jak najmądrzej powinna postąpić w nowych

okolicznościach, teraz, kiedy pomimo zaledwie siedemnastu lat, znowu stała się osobą

samotną.

Zamknęła oczy pod wpływem tępego bólu, który od chwili powrotu do domu

rozsadzał jej głowę, spowodowany niewątpliwie napięciem i bezsennością. Pulsował w

skroniach, nasilał się i był tak intensywny, że każda wsuwka we włosach zdawała się

potęgować jej fizyczny dyskomfort. Cerynise odstawiła filiżankę i zaczęła wyszukiwać

Woodiwiss Kathleen E. - Nieuchwytny płomień.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: