Przysiegi I Honor [2] Krzywoprzysiezcy.pdf

Mercedes Lackey

KRZYWOPRZYSIĘŻCY

The Oathbreakers

Tłumaczyła Katarzyna Krawczyk

Wydanie oryginalne: 1989

Wydanie polskie: 1999

Dedykowane

Betsy, Donowi i Elsie,

najprawdziwszym czarodziejom.

Dzięki, kochani.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Była ciemna, burzliwa noc...

Rany! – odezwał się Warrl z tak wyraźnym niesmakiem, że Tarma niemal poczuła go na

języku. – Czy zawsze musisz myśleć cytatami?

Po błysku kolejnej błyskawicy Tarma wzięła swoje bagaże, a równocześnie usiłowała

wypatrzyć kudłatą sylwetkę kyree w otaczającej ciemności. Nie udało jej się.

Przecież tak jest! – pomyślała do niego.

Tarma shena Tale’sedrin, należąca do nomadów Shin’a’in, Kal’enedral (dla obcych –

Zaprzysiężona Mieczowi), a ostatnio przywódczyni zwiadowców w kompanii najemników,

zwanej Jastrzębiami Idry, nie miała w tej chwili zbyt wielu powodów do zadowolenia. Była

przemoczona do suchej nitki, zdrętwiała z zimna i utaplana w błocie po pachy; nie lepiej

wyglądał jej towarzysz, przypominający wilka kyree o imieniu Warrl. W obozie Jastrzębi

było ciemno choć oko wykol, mimo że minęła ledwie godzina od zachodu słońca. Mokre

włosy wisiały w strąkach, a woda spływała lodowatymi strumykami do oczu. Wojowniczka

straciła czucie w palcach. Bolały ją stopy, stawy, nos odpadał z zimna, a zęby szczękały tak,

jakby za chwilę miały wypaść. Nie była zadowolona z tego,że musiała potykać się w

ciemności i strugach zimnego deszczu, szukając namiotu, który dzieliła ze swoją partnerką i

siostrą w przysiędze, czarodziejką Białych Wiatrów o imieniu Kethry.

Obóz zaciemniono ze względów bezpieczeństwa. Zwykle nawet w czasie ulewy przed

namiotami płonęłyby ogniska lub pochodnie zatknięte w osłoniętej od wiatru ścianie co

czwartego namiotu; jednakże tej nocy było to niemożliwe. Nie można bowiem utrzymać

ognia, kiedy porywisty wiatr co chwila zmienia kierunek, siekąc w dodatku deszczem. Poza

tym nikt nie odważyłby się zapalić pochodni w namiocie, gdyż groziło to zbyt wielkim

niebezpieczeństwem. Niektórzy z Jastrzębi zapalili w namiotach latarnie lub świece, jednak

ze względu na pogodę większość z tych, którzy nie byli na służbie, poszła od razu spać.

Panowało zbyt przenikliwe zimno, żeby urządzać spotkania towarzyskie. Ludzie skupiali się

wokół małych węglowych piecyków, które zabrano jedynie dzięki Idrze. Słoneczne Jastrzębie

zbyt dobrze znały swego kapitana, by spierać się o – jak wówczas sądzili – niepotrzebny

bagaż. Teraz byli wdzięczni i w pełni docenili jej przezorność.

Deszcz spływał najpierw potokami, wkrótce jednak utworzył ścianę, przez którą Tarma

nie zdołała dostrzec słabych płomyków świec czy latarni, dlatego trudno jej było zorientować

się, gdzie stoją namioty. Poruszała się więc po omacku, na pamięć, w myślach dziękując Idrze

za to, że kazała ustawić namioty w rzędach, a nie, jak w innych obozach, w nieładzie. Dzięki

temu przynajmniej Tarma nie potykała się teraz o linki i nie wpadała w paleniska.

Czuję Kethry i magię – przemówił Warrl w jej umyśle. – Wkrótce powinnaś dojrzeć

magiczne światło.

– Dzięki, Futrzasty – odparła Tarma, uspokajając się trochę. Wiedziała, że poprzez ryk

wiatru Warrl nie usłyszy tych słów, lecz odczyta je prosto z jej umysłu. Wytężała wzrok w

poszukiwaniu magicznego światła, które Kethry obiecała pozostawić przed wejściem do

namiotu, aby wojowniczka zdołała go odróżnić od dwustu innych, dokładnie takich samych.

Niemal na niego weszli, kiedy wreszcie spostrzegła światło – błękitną poświatę

roztaczającą się wokół wejścia i wiązań. Długą chwilę Tarma zesztywniałymi z zimna

palcami zmagała się z rzemieniami, klnąc siarczyście. Przytulony do jej boku Warrl, jak

przemoczony, nieszczęśliwy kot, dodatkowo nie ułatwiał zadania.

Wiatr wepchnął Tarmę do wewnątrz, usiłując wtłoczyć za nią połowę deszczu

spadającego w tej chwili na obóz. Warrl nadal ciasno przylegał do jej boku, raczej

przeszkadzając niż pomagając; czuć było od niego przenikliwy, specyficzny zapach mokrego

wilka – chociaż Warrl przypominał wilka jedynie z wyglądu. Kilka razy dziennie kyree nie

omieszkał wypomnieć Tarmie, że gdyby nie podpisali kontraktu z kompanią najemników,

mogliby siedzieć teraz przy ogniu w jakiejś zacisznej gospodzie.

Zaraz po wejściu Tarma zajęła się zawiązywaniem rzemieni namiotu; musiała skupić całą

uwagę, gdyż wiatr szarpał płótnem.

– Przeklęci bogowie! – wykrztusiła zesztywniałymi wargami. – Dlaczego kiedyś

wydawało mi się, że to dobry pomysł?

Kethry, budząca się z drzemki, powstrzymała się od odpowiedzi. Czekała, aż Tarma

skończy sznurować namiot, po czym wypowiedziała trzy gardłowe słowa, uaktywniając

zaklęcie, które rzuciła przed zaśnięciem. Wokół namiotu podniosła się żółta mgiełka,

rozprzestrzeniając się tak, że otoczyła wszystko delikatną poświatą, a temperatura w środku

podniosła się, jakby to był ciepły wiosenny dzień. Tarma westchnęła i rozluźniła się nieco.

– Pozwól – powiedziała Kethry, odrzucając grube wełniane koce, którymi była przykryta.

Z szerokich ramion Tarmy zdjęła sztywny od lodu wełniany płaszcz. – Zrzucaj mokre rzeczy.

Wojowniczka strząsnęła wodę ze swych krótkich czarnych włosów i w samą porę

powstrzymała Warrla od zrobienia tego samego.

– Nie waż się, zapchlony kundlu! Przemoczysz wszystko w namiocie!

Warrl spuścił łeb i zrobił niewinną minę. Poczekał, aż wojowniczka zarzuci na niego

końską derkę. Tarma owinęła go od stóp do głów i przytrzymywała okrycie, kiedy Warrl się

otrząsał, po czym wytarła jego kudłate szare futro.

– Cieszę się, że cię widzę, Zielonooka – ciągnęła wojowniczka, rozbierając się.

Przetrząsnęła bagaż, wydobyła nową bieliznę i włożyła suche bryczesy, grube pończochy i

ciemnobrązową koszulę z jagnięcej wełny. – Myślałam, że jeszcze jesteś ze swoją drużyną...

Kethry poczuła mimowolny przypływ współczucia na widok wychudzonego niemal do

granic możliwości ciała Tarmy. Wojowniczka zawsze była szczupła, lecz w miarę

przedłużania się tej kampanii zostawały z niej tylko skóra i kości. Nie miała nawet grama

zbędnego tłuszczu; nic dziwnego, że tak często narzekała na zimno! Blizny znaczące jej

złotawą skórę były znakami ranionych miejsc, które w złą pogodę przyprawiały ją o

straszliwe bóle. Kethry wzmocniła zaklęcie i podwyższyła temperaturę panującą w namiocie.

“Powinnam była robić to regularnie” – pomyślała z poczuciem winy. “Cóż, to się da

łatwo naprawić”.

– ...Tak więc niewiele więcej mogę zrobić. – Mówiąc to, piękna czarodziejka w obie ręce

zebrała włosy o barwie rozświetlonego słońcem bursztynu i zwinęła je na karku. Światło

latarni wiszącej u szczytu palika, wzmocnione blaskiem tarczy osłaniającej namiot

wystarczyło, by Tarma dojrzała ciemne kręgi pod oczami Kethry. – Tresti osiąga więcej niż ja

na tym poziomie. Wiesz przecież, że moja magia nie jest właściwie magią uzdrawiającą, a

poza tym mamy więcej rannych mężczyzn niż kobiet.

– A Potrzeba pomoże mężczyźnie akurat tyle, co kawał drewna.

Kethry spojrzała na krótki miecz wiszący na głównym paliku namiotu i skinęła głową.

– Szczerze mówiąc, ostatnio nie leczyła nikogo prócz mnie i ciebie, i to tylko z

poważniejszych ran, więc w ogóle nie na wiele się teraz przydaje. Zastanawiam się czasem,

czy nie zbiera sił... w każdym razie dziś rano ostatnią ciężko ranną kobietą była twoja

zwiadowczyni Mala.

– Dotarła do was w porę? Dzięki bogom! – Tarma poczuła, jak jej napięte mięśnie

rozluźniają się. Mala została ugodzona strzałą, kiedy zwiadowców zaskoczył nagły napad.

Tarma czuła się nieco winna, gdyż chwilę wcześniej wysłała Warrla w przeciwną stronę.

Kiedy dojeżdżała do obozu Jastrzębi, Mala była niemal nieprzytomna.

– W ostatniej chwili; strzała w brzuchu to nie byle co nawet dla mistrza uzdrowiciela, my

zaś mamy jedynie wędrowca.

– Nie ucz lisa kraść kurcząt. Powiedz mi coś, czego nie wiem – parsknęła Tarma, mrużąc

z irytacją błękitne oczy. Jej ostre rysy i chrapliwy głos czyniły ją w tej chwili bardziej

podobną do sokoła niż kiedykolwiek.

“Oho, strzał był trochę za bliski”.

– Uwaga – ostrzegła ją Kethry. Osiągnięcie umiejętności mówienia sobie nawzajem

odpowiednich słów we właściwym momencie zabrało im lata, lecz dzięki temu teraz rzadko

dochodziło między nimi do utarczek. – Co się stało, to się nie odstanie; gdybym znalazła się

na twoim miejscu, też byś mi to powiedziała. Mala czuje się lepiej, nie doszło do najgorszego.

– Na... – Tarma ponownie potrząsnęła głową, po czym zaczęła rozluźniać wszystkie

mięśnie, zesztywniałe z zimna, głodu i zdenerwowania. – Przepraszam. Nerwy mam zupełnie

zszarpane. Dokończ o Mali, przekażę to reszcie.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: