ściąga.doc

Cenzura (z łac. censere - 'osądzać') - ograniczenie prawa do wypowiedzi jednej osoby bądź instytucji przez inną. Jest to również ograniczanie przez państwo podstawowych praw człowieka – prawa do wolności słowa i wolności prasy, pod różnymi pretekstami.

Rodzaje cenzury

Cenzura może być:

    * instytucjonalna – w danym kraju istnieje specjalna instytucja, która zajmuje się kontrolą i dopuszczaniem (lub nie) do przekazu wszelkich publikacji, filmów, itp.

    * prawna – w danym kraju istnieje prawo zakazujące publikowanie określonych treści pod groźbą rozmaitych kar, które są egzekwowane na normalnej drodze prawnej czyli przez zwykłe organy ścigania i sądy.

    * prewencyjna – polegająca na kontrolowaniu wszelkich przekazów zanim zostaną one opublikowane i zakazie publikowania czegokolwiek bez zgody odpowiedniej instytucji cenzurującej.

    * represyjna – polegającej na ściganiu, karaniu i ew. wycofywaniu z obiegu materiałów objętych cenzurą, jednak bez cenzurowania ich przed publikacją.

    * wewnętrzna – odbywająca się nie na mocy prawa lecz wewnątrz wydawnictw czy stacji telewizyjnych i polegająca na kontrolowaniu publikacji przez właścicieli mediów.

    * polityczna – ograniczenia wolności słowa dotyczących polityki, szczególnie krytyki władz.

    * religijna – ograniczenia publikacji krytykujących pewną religię – zarówno jej dogmaty jak i bardziej przyziemne sprawy typu postępowanie kleru czy sprawy finansowe.

cenzura korespondencji

Cenzurą korespondencji (albo cenzurą pocztową) nazywa się kontrolowanie treści korespondencji prywatnej, stosowane w niektórych sytuacjach (np. korespondencja listów osób osadzonych w aresztach i więzieniach, cenzura poczty polowej żołnierzy podczas wojny w ramach tzw. cenzury wojennej); szczególnym przypadkiem tego rodzaju było cenzurowanie wszelkiej korespondencji (listów, kart pocztowych i telegramów) obywateli PRL, które stosowano jawnie od chwili wprowadzenia stanu wojennego w Polsce w 1981. Cenzura tego rodzaju polega na usuwaniu z tekstu korespondencji fragmentów, które zdaniem cenzurującego mogłyby ujawnić informacje zagrażające bezpieczeństwu. Jakkolwiek w przypadku cenzurowania korespondencji żołnierzy podczas wojny stosowanie tej zasady można uznać za racjonalne, to powszechne stosowanie cenzury korespondencji wszystkich obywateli, jak to miało miejsce w Polsce w latach 1981-1983, miało bardziej na celu utrzymywanie ich w strachu przed wszechobecnością państwa[2]; temu samemu celowi podporządkowane było jawne podsłuchiwanie w tym czasie rozmów telefonicznych (w pierwszej fazie stanu wojennego wszystkie telefony w Polsce zostały wyłączone, a po kilku tygodniach, po ich włączeniu wszystkie rozmowy były podsłuchiwane, przy czym w niektórych miastach przypominał o tym odtwarzany podczas rozmowy komunikat "rozmowa kontrolowana").

Współcześnie w Polsce stosowana jest cenzura korespondencji aresztowanych i osadzonych, przy czym zdarza się czasem jej nadużywanie w stosunku do korespondencji z ich obrońcami; takie przypadki są sprzeczne z prawem[3][4].

Powstanie nowożytnej cenzury

    * Wkrótce po usprawnieniu prasy drukarskiej Gutenberga władcy wprowadzili obowiązek posiadania zezwoleń na druk celem ograniczenia wpływu słowa drukowanego (Bartholomé de Las Casas)

Demokracja a cenzura

W krajach demokratycznych najczęściej nie ma cenzury prewencyjnej i instytucjonalnej. W większości z nich jednak występują różne formy cenzury represyjnej, głównie jako pozostałości po czasach niedemokratycznych. Są one jednak rzadko stosowane w praktyce.
W niektórych krajach, takich jak np. Stany Zjednoczone cenzura jest całkowicie zabroniona przez pierwszą poprawkę do Konstytucji.

Cenzurowanie sztuki

    * W malarstwie ewent. rzeźbie cenzura najczęściej miała podłoże obyczajowe i polegała na zamalowywaniu (zasłanianiu) nagości.

        Z polecenia papieża Pawła IV zamalowane intymne fragmenty Sądu Ostatecznego Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej.

    * W filmie: wycinano sceny, które mogły budzić protesty obyczajowe, najczęściej o charakterze erotycznym. Zdarzała się również cenzura z przyczyn politycznych, głównie w państwach komunistycznych.

        Z przyczyn obyczajowych w okrojonej wersji upowszechniano Powiększenie Antonioniego.

    * W muzyce przedmiotem cenzury były głównie libretta operowe ewent. tytuły

        1 marca 1794 w Warszawie wystawiono Cud mniemany czyli Krakowiaków i Górali z muzyką Jana Stefaniego do libretta Wojciecha Bogusławskiego. Czytelna aluzja do politycznego rozłamu w polskim społeczeństwie i Targowicy oraz jednoznacznie wezwanie do zachowania jedności narodowej, jakie stanowiło główny wątek spektaklu spowodowało, że carska cenzura zdjęła spektakl z repertuaru po trzech przedstawieniach.

        Po premierze Wolnego strzelca Carla Marii von Webera w czerwcu 1821 w Berlinie w listopadzie operę tę wystawiono w Wiedniu, lecz: bez strzelania (na austriackich scenach zakazanego od 1807) i bez "niechrzeücijańskiej", acz kluczowej dla akcji postaci złego ducha Samiela![5]

        Wielokrotnie w konflikty z cenzurą wchodził Giuseppe Verdi. Rigoletto, oparte na dramacie Victora Hugo Król się bawi, w bardzo niekorzystnym świetle przedstawiało dwór królewski, więc uznano je za niebezpieczne politycznie i moralnie. Premierę uratowała pomoc dyrektora weneckiej policji, który był takim miłośnikiem muzyki Verdiego, że doradzał kompozytorowi co i jak zmienić, żeby uzyskać zgodę cenzury.[6] Z podobnymi problemami, i w konsekwencji z koniecznością daleko posuniętych zmian, spotkał się Verdi podczas pracy nad Balem maskowym.

Cenzura w PRL

W Polsce po II wojnie światowej funkcjonowała cenzura prewencyjna pod nazwą Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (powołany dekretem z 1946, a od lipca 1981 – "Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk". Instytucja ta zajmowała się kontrolą absolutnie wszystkich publikacji, drukowanych we wszystkich drukarniach w całym kraju, a także absolutnie wszystkich publicznych przedstawień teatralnych, estradowych itp., oraz wszystkich polskich audycji radiowych i telewizyjnych. Od roku 1945 do 1980 ingerencje cenzury w teksty drukowane nie były w ogóle oznaczane (ani przez pozostawianie "białych plam", jak przed wojną, ani w żaden inny sposób). Oznaczany był jednakowoż fakt ocenzurowania: każda książka i każde wydawnictwo, łącznie z akcydensami, oznaczane było zazwyczaj w stopce redakcyjnej (bądź na marginesie akcydensu) numerem zamówienia oraz skrótem składającym się z litery i liczby. To literowo-liczbowe oznaczenie było identyfikatorem cenzora[1].

W 1951 wydany został wykaz autorów, podlegających zakazowi publikacji w PRL[7]. Przez następne dziesięciolecia lista ta była wielokrotnie modyfikowana, dopisywano do niej kolejne nazwiska, niektóre z listy usuwano.

Po powstaniu "Solidarności" kilkakrotnie pojawiały się wydania gazet z "białymi plamami" po ingerencjach cenzury (m.in. we Wrocławiu w dzienniku Wieczór Wrocławia w marcu 1981), a później weszła w życie ustawa, nakazująca oznaczać takie ingerencje czterema kropkami lub czterema pauzami w nawiasach kwadratowych: [– – – –]. Mimo wprowadzenia stanu wojennego w grudniu 1981 przepis ten na ogół był przestrzegany aż do końca istnienia w Polsce cenzury, choć na ogół tylko w gazetach, i to takich, których redaktorzy naczelni nie byli zależni od partyjnego koncernu "RSW Prasa-Książka-Ruch" - np. takich jak Tygodnik Powszechny.

Wszędzie tam gdzie pojawia się cenzura pojawia się natychmiast podziemna działalność wydawnicza (tzw. drugi obieg). Jednym ze sposobów walki z cenzurą były przypadki druku swoistych "errat" lub uzupełnień do publikacji drukowanych oficjalnie, za zgodą cenzury. Uzupełnienia takie zawierały zazwyczaj fragmenty przez cenzurę wykreślone. Podobnym zjawiskiem było także kolportowanie poza obiegiem oficjalnym nagrań magnetofonowych z utworami dźwiękowymi, zazwyczaj tekstami czytanymi przez lektorów lub dialogami; często w nagraniach takich brali udział znani aktorzy, których głosy były powszechnie rozpoznawalne.

Jarzmo cenzury zmuszało także autorów do nadzwyczajnej niekiedy ekwilibrystyki, przemycając zakazane przez władze treści "pomiędzy wersami".

Za swoistą odmianę cenzury można uznać stosowane w Polsce przez wszystkie lata powojenne aż do 1989 (a także w innych krajach "obozu socjalistycznego") zagłuszanie zagranicznych radiostacji uznanych przez władze państwa za nieprawomyślne: Radio Wolna Europa, Głos Ameryki. Pewien wpływ na zmniejszenie się znaczenia cenzury i zagłuszania miał rozwój telewizji, a zwłaszcza – w latach 80. – telewizji satelitarnej. Był wprawdzie pomysł, aby wzorem niektórych innych krajów "obozu" wprowadzić w Polsce system zezwoleń na instalację anten satelitarnych, ale skończyło się to na nieśmiałych próbach ograniczeń, wprowadzanych przez co bardziej chcących się przypodobać władzom zarządców budynków, a uzasadnianych bądź to względami estetycznymi, bądź to względami bezpieczeństwa.

Osobnym zagrożeniem jest cenzura wewnętrzna, jednak tak długo jak długo istnieje rzeczywiście wolny i niezmonopolizowany rynek mediów, nie stanowi ona większego problemu. To czego nie opublikuje jeden wydawca, skwapliwie wykorzysta inny.

Wydawnictwa podziemne (bibuła, drugi obieg) - wydawnictwa wydawane w krajach, w których obowiązywała cenzura (PRL, ZSRR itp.). Były to publikacje bezdebitowe, czyli bez dopuszczenia do rozpowszechniania przez stosowny urząd (w Polsce do 1989 był to Główny Urząd Kontroli Publikacji i Widowisk), ignorujące prawo autorskie. Bywały wydawane w nakładach od kilkunastu kopii do kilku a nawet kilkudziesięciu tysięcy egzemplarzy przez nielegalne ("podziemne") wydawnictwa lub przez osoby prywatne. Niektóre z takich nielegalnych instytucji po roku 1989 przekształciły się w normalnie prosperujące instytucje wydawnicze (np. "NOWA").

Takie publikacje np. w ZSRR nosiły nazwę "samizdat" (sam wydał). Termin ten pochodzi z lat czterdziestych, kiedy to poeta Nikołaj Głazkow (Николай Глазков) użył go dla nazwania rozpowszechnianych w formie maszynopisów zbiorów swoich poezji. Nazwa "samizdat" została powszechnie przyjęta dla określenia wydawnictw podziemnych w publikacjach anglojęzycznych, gdy pod tym właśnie tytułem została w Nowym Jorku zorganizowana wystawa sztuki dysydenckiej.

Wydawnictwami podziemnymi nazywany jest także funkcjonujący w Polsce latach 80. trzeci obieg.

Historia drugiego obiegu

We wczesnych stadiach rozwoju (ZSRR w latach 20., czasy Niemiec nazistowskich, PRL lat 60. i początku 70. XX w.) wydawnictwa podziemne były tworzone spontanicznie, przez osoby prywatne lub niewielkie grupy osób. Również w latach 1944-1953, pod rządami komunistycznymi w Polsce, podziemie niepodległościowe wydawało niezależne publikacje. Najczęściej odbywało się to przy użyciu bardzo prymitywnej techniki (maszyna do pisania z kilkoma kopiami, ew. ręczne przepisywanie), a publikowane teksty były tworzone samorzutnie, bądź przedrukowywane np. z wydawnictw emigracyjnych. Jednym z takich przedsięwzięć było wydawany przez nielegalną organizację Ruch od września 1969 do czerwca 1970 czasopismo "Biuletyn".

Z powodu prześladowań policyjnych, infiltracji agenturalnej oraz obowiązującego w totalitarnych państwach systemu kontroli handlu papierem, farbą i maszynami drukarskimi wydawnictwa niezależne nie zdołały nigdy uzyskać dużego zasięgu, z wyjątkiem PRL w drugiej połowie lat 80.

W latach 60. i 70. władze sowieckie częściowo tolerowały rosyjski samizdat ze względu na bardzo niewielki zasięg przepisywanych tekstów, ograniczony praktycznie do elit intelektualnych Moskwy i ówczesnego Leningradu.

Przełomem było zorganizowanie się w Polsce podziemnego ruchu wydawniczego inspirowanego przez Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela i KOR w PRL od 1977 roku. W efekcie spontanicznego rozwoju oraz pomocy spoza PRL doszło do częściowej "profesjonalizacji" samizdatu i utworzenia oficyn zawodowo trudniących się podziemnym drukiem opartym w znacznej mierze na materiałach i sprzęcie kradzionych instytucjom państwowym oraz przemycanych spoza PRL.

Dominował druk na powielaczach z matrycami białkowymi i woskowymi, sitodruk oraz druk offsetowy. Największe nakłady (przekraczające 100 tys. egzemplarzy) realizowano w drukarniach opierających się na "ręcznej" technice sitodruku. Nakłady prasy i książek np. wydawnictwa "Nowa" rzadko przekraczały 4-5 tys. egzemplarzy. Żelazną zasadą podziemnego drukarstwa było (częściowo przestrzegane nawet w czasach legalnego istnienia "Solidarności") utrzymywanie w największej tajemnicy lokalizacji i zasad pracy podziemnych drukarni; w opracowywaniu sposobów ich ukrywania pomagali m.in. żyjący jeszcze w latach 70. fachowcy z AK. Dzięki temu straty z powodu wpadek drukarni w latach 70. były minimalne.

Rozproszenie i zagubienie większej części opozycyjnych organizacji na początku stanu wojennego spowodowały konfiskatę ogromnej ilości sprzętu drukującego. Sytuacja zaczęła się zmieniać w drugiej połowie lat 80., po ustabilizowaniu kanałów przerzutowych materiałów i sprzętu z Zachodu, a także wskutek powoli rosnącej tolerancji władz PRL wobec zorganizowanej opozycji. Bezpośrednio przed 1989 rokiem przeciętne duże wydawnictwo podziemne (takie jak np. "Tygodnik Mazowsze") dysponowało kilkoma lub kilkunastoma powielaczami bardzo wysokiej klasy, a także sprzętem tak na owe czasy nowoczesnym jak składopisy, a nawet komputery domowe[1]. Dzięki temu natychmiast po praktycznym zniesieniu cenzury możliwa była organizacja już legalnych redakcji i wydawnictw opozycyjnych.

Marketing to:

    * świadomość, że klient i jego oczekiwania to najważniejszy element biznesu: jeśli nie ma klientów, przedsiębiorstwo traci rację bytu,

    * wynikający z tej świadomości proces identyfikowania i zaspokajania potrzeb klienta – przy równoczesnym zapewnieniu zysku przedsiębiorstwa i ciągłości funkcjonowania,

    * techniki wspomagające ten proces: badania rynku, kształtowania produktu, oddziaływania na rynek, ustalania ceny, sprzedaży.

Marketing to handel aktywny, wychodzący naprzeciw potrzeb klienta, próbujący odgadnąć skryte potrzeby klienta, usiłujący te potrzeby uświadamiać i pobudzać a nawet kreować – i zaspokajać je.

Marketing posiada wiele definicji naukowych. Jednak najprościej mówiąc marketing to działalność mająca na celu wynajdowanie, pobudzanie i zaspokajanie potrzeb podmiotów gospodarczych. Określeniem "marketing" nazywa się też dziedzinę wiedzy analizującą wspomnianą działalność.

W ramach marketingu możemy wyróżnić wiele zagadnień, takich jak:

    * odnajdowanie i ocenianie możliwości rynkowych, prowadzących do zaspokojenia potrzeb określonych odbiorców (nabywców) oraz dokładne ustalenie tych potrzeb

    * opracowywanie w oparciu o tę wiedzę produktu oraz strategii jego dystrybucji

    * przygotowanie odpowiedniej strategii ceny i promocji

    * reklama i informacja o produkcie, jak np. marketing wirusowy, product placement

Działania marketingowe dzielone są na cztery podstawowe typy tzw. marketing mix. Są to: cena, produkt, dystrybucja i promocja. Współcześnie zdarza się, iż specjaliści do spraw marketingu wyróżniają kolejne elementy – ludzie (people), świadectwo materialne (physical evidence), zestaw – opakowanie (package), proces, przyzwolenie (permission), rekomendację (pass-along), pozycjonowanie (plasowanie), nagłośnienie (publicity), czynnik wyróżniający (fioletowa krowa – purple cow).

Według stratega marketingowego Jaya Abrahama, wyróżnia się trzy sposoby zwiększania zyskowności firmy poprzez działania marketingowe:

    * Pozyskać nowych klientów

    * Sprawić, by klienci więcej kupowali

    * Sprawić, by klienci częściej kupowali

Połączenie tych trzech działań prowadzić ma do wykładniczego tempa rozwoju firmy.

Informacje ogólne o PIK

Założona we wrześniu 1990 roku, Polska Izba Książki jest samorządem gospodarczym zrzeszającym zarówno wydawców jak i księgarnie, hurtownie książek, drukarnie a także wszelkie przedsiębiorstwa powiązane z rynkiem książki. Obecnie do PIK-u należy 240 podmiotów związanych z branżą.

PIK działa w oparciu o ustawę o Izbach Gospodarczych, która zapewnia szerokie uprawnienia, pozwalające realizować cele statutowe, takie jak: stałe reprezentowanie i ochronę interesów branży wobec organów państwowych, innych organizacji krajowych i zagranicznych oraz na tworzenie dogodnych warunków rozwoju produkcji wydawniczej, i rozpowszechniania książek.

Organem decyzyjnym Polskiej Izby Książki jest dziewięcioosobowa Rada PIK. Zgodnie z nowym Statutem obowiązującym od 16 stycznia 2004, Rada PIK wybierana jest na kadencje czteroletnią podczas Walnego Zgromadzenia - drogą tajnego głosowania.

Polska Izba Książki działa również na rzecz wykształcenia dobrych obyczajów w naszej branży - zrzeszając konkurujące ze sobą podmioty działające na rynku książki, stara się zrobić wszystko, aby wpoić potrzebę współpracy i solidarności pomiędzy nimi. W celu rozwiązania niektórych, nabrzmiewających problemów rynku książki, w ramach PIK zawiązało się kilka grup roboczych, które mają wypracować korzystne dla rynku rozwiązania. Są to między innymi:

· Grupa do spraw standardów branżowych - zajmuje się wypracowaniem ujednoliconych standardów zawierania umów branżowych pomiędzy wszystkimi podmiotami działającymi na rynku książki

· Grupa do spraw regulacji rynku - zajmuje się, między innymi, kwestią ceny na książkę i zasadnością wprowadzenia ceny ustalonej lub wolnej. W trakcie wstępnych prac grupy, wystąpiła konieczność wyodrębnienia mniejszych zespołów roboczych, które zajmują się pracą w obszarach: książki szkolnej, polskiego katalogu książki składowej oraz kwestią rabatów i cen.

· Grupa do spraw PKKS (Polskiego Katalogu Książki Składowej) - wyodrębniona z grupy ds. regulacji rynku - zajmuje się stworzeniem Polskiego Katalogu Książki Składowej, m.in. wypracowaniem koncepcji i zasady funkcjonowania takiego katalogu, który pełniłby m.in. rolę bazy informacyjnej o książkach aktualnie znajdujących się w sprzedaży, zarówno dla księgarzy, hurtowników, wydawców, jak i czytelników.

· w październiku 2004 na spotkaniu podczas Targów w Krakowie zawiązała się Grupa do spraw reprografii , która ma się też zająć problemem egzemplarzy obowiązkowych dla bibliotek oraz Funduszem Promocji Twórczości.

W ramach Izby działają też Sekcje, samorzutnie stworzone przez członków PIK: Sekcja Wydawców Edukacyjnych; Sekcja Księgarska; Sekcja Eksporterów i Importerów, a także Sekcja Wydawców Akademickich i Naukowych. Statut PIK daje też członkom możliwość tworzenia Oddziałów regionalnych których zadaniem jest m.in. reprezentowanie interesów członków w kontaktach z władzami lokalnymi, w tej chwili funkcjonuje jeden taki oddział - Małopolski.

Polska Izba Książki działa na rzecz promocji czytelnictwa za pomocą działań podejmowanych samodzielnie lub w porozumieniu z innymi podmiotami funkcjonującymi na rynku książki - m.in. upowszechniając ideę 23 kwietnia Światowego Dnia Książki i Praw Autorskich, organizując seminaria, dyskusje i warsztaty.

Do większych sukcesów Polskiej Izby Książki w pracy na rzecz branży, należałoby zaliczyć, między innymi, doprowadzenie do podpisania umowy branżowej w zakresie przesyłek kurierskich po preferencyjnych stawkach dla członków PIK.

Polska Izba Książki należy do branżowych organizacji międzynarodowych. Jest członkiem między innymi:

Federation of European Publishers (FEP)

· European Booksellers Federation (EBF)

Przedstawiciele Rady PIK aktywnie uczestniczą w spotkaniach organizacji reprezentując Polskę na spotkaniach branżowych. Biuro PIK za pośrednictwem biur, EBF i FEP na bieżąco jest informowane o wszystkich znaczących branżowych wydarzeniach w Europie i na świecie, a także o zmianach i nowościach legislacyjnych w prawie unijnym. Nasi Członkowie na bieżąco mogą śledzić te informacje na stronie internetowej Polskiej Izby Książki.

W kwietniu 2005 r., Polska Izba Książki była gospodarzem Walnego Zgromadzenia EBF (Stowarzyszenia Księgarzy Europejskich). Odbyło się ono w Warszawie, a gośćmi byli członkowie European Booksellers Federation - stowarzyszenia i związki księgarskie z całej Europy. Walne Zgromadzenie EBF było niewątpliwie doskonałą okazją do wymiany doświadczeń z zagranicznymi kolegami z branży księgarskiej.

Merchandising

Podstawowym znaczeniem pojęcia merchandising, określana jest zwykle działalność marketingowa, której istotę stanowi stosowanie znaków towarowych, postaci, przedstawień, wizerunków i symboli kojarzonych przez odbiorców z jednym produktem – najczęściej serialem telewizyjnym lub filmem - w celu poprawy efektów sprzedaży innego produktu, adresowanego do szerokich rzesz konsumentów, a oferowanego z zasady w sprzedaży detalicznej. Najczęściej wykorzystuje się w takich przypadkach postacie i symbolikę występującą w filmach dla dzieci i młodzieży, ale również postacie, wizerunki, rekwizyty i symbole związane z takimi produkcjami telewizyjnymi dla dorosłych jak: telenowele, seriale, show, teleturnieje, relacje sportowe etc. Szczególne osiągnięcia w tej dziedzinie mają firmy amerykańskie, japońskie, niemieckie, brytyjskie i włoskie. Jedyną polską postacią, o której można powiedzieć że jest wykorzystywana w merchandisingu jest Król Maciuś Pierwszy, postać z europejskiego serialu animowanego pod tym samym tytułem, stworzonego na kanwie powieści Janusza Korczaka.

W Europie Środkowej i Wschodniej - odmiennie niż w innych częściach świata - merchandising bywa kojarzony jako sposób prezentacji towarów w sklepach wielkopowierzchniowych, sztuka podnoszenia efektywności sprzedaży towarów masowych i w masowej skali poprzez wykorzystanie topografii sklepu oraz elementarnych zasad psychologii społecznej, sztuki prezentacji produktów, budowanie skojarzeń klientów oraz stosowanie różnorodnych chwytów marketingowych.

Merchandising w tym drugim znaczeniu, to sposoby wpływania na zachowania klientów poprzez wystrój pomieszczenia i sposób prezentacji towarów w celu zwiększenia sprzedaży, zainteresowania odbiorców a nawet zwiększeniu subiektywnej wartości towaru w oczach klienta.

Cele pośrednie określa akronim AIDA, od angielskich słów: Attention - Interest - Desire - Action czyli: przyciągnąć uwagę klienta - wzbudzić jego zainteresowanie - i pożądanie, potrzebę posiadania - oraz zainicjować działanie, czyli zakup.

Merchandising działa poprzez informowanie w sposób atrakcyjny, zrozumiały i przekonujący o istnieniu i lokalizacji sklepu, oferowanym asortymencie towarów, nowościach, towarach godnych szczególnej uwagi, rozmieszczeniu stoisk. Informacja jest różnicowana dla osób:

    * które weszły po określony produkt, ale może kupią coś jeszcze,

    * które są stałymi klientami i warto zadbać, aby takimi zostały.

Marketing bezpośredni polega na bezpośrednich komunikatach kierowanych do starannie wybranych, pojedynczych klientów, często w indywidualnym, interaktywnym kontakcie, w celu uzyskania bezpośredniej reakcji (odpowiedzi). Obecnie nowoczesne technologie baz danych oraz nowe media - komputery, modemy, faksy, poczta elektroniczna, Internet i usługi online - pozwalają na bardziej
Obecnie rolę marketingu bezpośredniego postrzega się jako wykraczającą poza sprzedaż produktów i usług. Uważa się go za skuteczne narzędzie interakcji
z klientami, budowania trwałych relacji.
Klienci odnoszą wiele korzyści z marketingu bezpośredniego. Po pierwsze, dokonywanie zakupów w domu jest wygodne i niekłopotliwe. Oszczędza czas
i udostępnia klientom szerszy wybór towarów.
W marketingu bezpośrednim można stworzyć trwałe relacje z każdym klientem. Na przykład dział odżywek dla niemowląt firmy Nestle utrzymuje bazę danych dotyczących rodziców małych dzieci i wysyła do nich sześć imiennych przesyłek z upominkami oraz
Rozwój marketingu bezpośredniego
Wielkość sprzedaży z wykorzystaniem tradycyjnych kanałów dystrybucji marketingu bezpośredniego gwałtownie wzrasta.
O ile marketing bezpośredni z wykorzystaniem tradycyjnych kanałów dystrybucji wzrasta szybko; o tyle w odniesieniu do marketingu online nastąpiła eksplozja wzrostu.
Jakie czynniki powodują wzrost marketingu bezpośredniego? Na rynku konsumenckim niezwykły wzrost marketingu bezpośredniego jest reakcją na nową rzeczywistość marketingu.„Odmasowienie\\\" rynku doprowadziło do stale rosnącej liczby nisz rynkowych wykazujących odmienne preferencje. Marketing bezpośredni po¬zwala sprzedawcom skutecznie skupić się na tych mikrorynkach z ofertą lepiej zaspokajającą specyficzne potrzeby konsumentów.
Kolejną przyczyną jest rozproszenie widowni telewizyjnej i rosnący koszt dotarcia do masowego konsumenta. Rosnący koszt spotów reklamowych w coraz mniejszej liczbie tych programów telewizyjnych, które przyciągają wielką publiczność, przy jednoczesnej presji na wykazanie się zwrotem z inwes¬tycji na reklamę; oznacza powrót do bezpośrednich metod marketingowych.
Inne trendy także sprzyjają szybkiemu wzrostowi marketingu bezpośred¬niego na rynkach konsumenckich. Wyższe koszty utrzymania samochodów, korki uliczne, trudności ze znalezieniem miejsc parkingowych, brak czasu, niedostateczna pomoc ze strony personelu sprzedaży i długie kolejki do kas - wszystko to zachęca do dokonywania zakupów bez wychodzenia z domu.
Marketing bezpośredni rozwija się także gwałtownie w relacjach marke¬tingowych na rynku przedsiębiorstw. Częściowo jest to wynik wciąż rosnących kosztów dotarcia personelu sprzedaży do nabywców instytucjonalnych.
Sukces marketingu bezpośredniego zaczyna się od dobrej bazy danych o klientach, którą jest uporządkowany zbiór wyczerpujących danych o istniejących i potencjalnych klientach, obejmujący dane geograficzne, demograficzne, psychograficzne i dotyczące zachowań nabywczych. Marketing baz danych to proces tworzenia, obsługiwania

„Wydawca” – czasopismo poświęcone zagadnieniom produkcji i sprzedaży druków, zwłaszcza książki.
Stałe tematy to m.in.: merytoryczna i techniczna redakcja tekstów, typografia, prawo i finanse, DTP i Pre-press, poligrafia, materiałoznawstwo, szlachetne techniki graficzne, historia książki, bibliotekoznawstwo, bibliofilstwo, multimedia. Na naszyzm portalu zamieszczamy przegląd nowości branżowych, informacje o pracach organizacji branżowych, szkoleniach, poligrafii, doniesienia na temat ruchu kolekcjonerskiego itp.
Odbiorcy: wydawnictwa, drukarnie, agencje reklamowe i PR, studia graficzne, firmy handlowe (materiały poligraficzne), uczelnie wyższe, biblioteki.
Penumerata „Wydawcy” zapewnia ponadto udział Państwa w „redagowaniu” nawszego portalu. Zapewniamy:
- zamieszczanie informacji ogólnych o Państwa firmie w poszczególnych działach portalu (np. informacje organizaowanych promocjach, o wygranych konkursach, zmianach w obsadach personalnych, itp)
- zamieszczanie informacji o nowych książkach w dziale „Nowości wydawnicze” (w układzie: tytuł, autor, wydawnictwo oraz link na Państwa stronę z książką)
- prezentacje książki z okładką w dziale „Książki nadesłane” (tu wymagamy przysłania książki)
- „wszystko, co madre wpadnie do głowy”

Miesięcznik „Wydawca” został założony w roku 1993 z inicjatywy z-cy red. naczelnego m-ka dla poligrafów „Poligrafika” Andrzeja Palacza i publicysty Tadeusz Lewandowskiego.
Sygnalny, „zerowy”, numer pisma ukazał się w październiku tego roku i był kolportawny podczas 1. Krajowych Targów Książki. W styczniu 1994 ukazał się numer pierwszy. Powołaniu do życia pisma przeświecała misja stworzenia forum wymiany poglądów wszystkich elementów składowych rynku wydawniczego: grafików i typografów, agentów literackich, drukarzy, wydawców, księgarzy, bibliotekarzy. Jednocześnie, pismo, poprzez publikację materiałów typu poradnikowego, miało pełnić rolę doradczą przy projektowaniu, produkcji i sprzedaży publikacji wydawniczych. Zgodnie z założeniami programowymi „Wydawcy” najważniejszym jego elementem jest część szkoleniowo-poznawcza. W części tej poruszane są m.in. zagadnienia dotyczące następujących tematów:

·  marketing wydawniczy

·  prawo

·  redakcja merytoryczna i techniczna

·  typografia i grafika książki

·  poligrafia

·  materiałoznawstwo

·  historia książki i edytorstwa