Anita Blake - 01 Grzeszne rozkosze.pdf

(875 KB) Pobierz
256080019 UNPDF
LAURELL K. HAMILTON
ROZKOSZE
01 01
A A NITA
NITA B B LAKE
LAKE
G G RZESZNE
RZESZNE ROZKOSZE
1
Za życia Willie McCoy był idiotą. Śmierć bynajmniej niczego nie zmieniła. Siedział
naprzeciw mnie w krzykliwej kraciastej wiatrówce. Poliestrowe spodnie, które nosił, miały barwę
trawiastej zieleni. Krótkie czarne włosy sczesane do tyłu podkreślały trójkątny kształt jego
szczupłej twarzy. Zawsze kojarzył mi się z tandetnym oprychem z filmu gangsterskiego. Jednym z
tych, którzy sprzedają informacje, załatwiają drobne zlecenia i można się ich pozbyć w każdej
chwili.
Oczywiście teraz, kiedy Willie był wampirem, pozbycie się go przedstawiało się nieco
inaczej. Wciąż jednak sprzedawał informacje i załatwiał drobne zlecenia. Tak, śmierć niewiele go
odmieniła. Mimo to na wszelki wypadek unikałam spoglądania mu w oczy. Była to standardowa
procedura w przypadku postępowania z wampirami. Był tandeciarzem i szumowiną, ale
nieumarłym tandeciarzem i szumowiną. Dla mnie to coś nowego.
Siedzieliśmy w klimatyzowanym zaciszu mojego gabinetu. Niebieskie ściany, które
zdaniem Berta, mojego szefa, miały działać kojąco, sprawiały, że w pokoju czuło się chłód.
- Mogę zapalić? - spytał.
- Nie - odparłam krótko.
- Cholera, twarda z ciebie sztuka, co?
Spojrzałam na niego przez moment. Jego oczy wciąż były brązowe. Zauważył, że patrzę,
więc wlepiłam wzrok w blat biurka.
Willie zaśmiał się ochryple. Jego śmiech nie zmienił się ani trochę.
- Kurczę, uwielbiam to. Boisz się mnie.
- To nie strach, lecz zwykła ostrożność.
- Nie musisz się do tego przyznawać. Czuję twój strach, jak coś namacalnego, co dotyka
mojej twarzy, mojego mózgu. Boisz się mnie, bo jestem wampirem.
Wzruszyłam ramionami, cóż mogłam powiedzieć? Jak miałam okłamać kogoś, kto czuje
strach drugiej osoby?
- Co cię tu sprowadza, Willie?
- Kurczę, ale mi się chce zajarać. - W kąciku jego ust pojawił się lekki tik nerwowy.
- Nie sądziłam, że wampiry mają tiki nerwowe.
Uniósł rękę, niemal dotykając tego miejsca palcami. Uśmiechnął się, błyskając kłami.
- Pewne rzeczy się nie zmieniają.
Miałam ochotę zapytać: a co się w ogóle zmienia? Jakie to uczucie być martwym? Znałam
inne wampiry, ale Willie był jedynym, którego poznałam, zanim umarł. To było niezwykłe uczucie.
- Czego chcesz?
- Przyszedłem tu, żeby ci dać zarobić. Chcę zostać twoim klientem.
Spojrzałam na niego, unikając jego oczu. Jego spinka do krawata błysnęła w świetle
sufitowej lampy. Szczere złoto. Willie nigdy wcześniej nie mógł sobie pozwolić na coś takiego.
Nieźle sobie radził jak na trupa.
- Wskrzeszam umarłych wyłącznie dla żyjących - stwierdziłam. - Po co wampirowi zombi?
Pokręcił głową, dwa szybkie ruchy w prawo i w lewo.
- Nie, nie chodzi mi o voodoo. Chcę cię wynająć w sprawie pewnych zabójstw.
- Nie jestem detektywem.
- Ale o ile mi wiadomo z jednym współpracujesz.
Skinęłam głową.
- Możesz zwrócić się bezpośrednio do panny Sims. Na pewno przyjmie zlecenie. Nie
rozumiem, po co zwracasz się w tej sprawie do mnie.
Kolejny nerwowy ruch głową.
- Ona nie zna się na wampirach tak dobrze jak ty.
Westchnęłam.
- Czy mógłbyś przejść do rzeczy, Willie? Muszę wyjść za... - spojrzałam na zegar ścienny -
15 minut. Nie lubię, gdy klienci czekają na mnie samotnie na cmentarzu. Stają się wówczas bardzo
nerwowi.
Zaśmiał się. Ten ochrypły śmiech, nawet pomijając widok kłów, trochę mnie uspokoił.
Można by sądzić, że wampiry powinny mieć śmiech dźwięczny i melodyjny.
- Jasne, że tak. Na pewno. Nie wątpię.
Nagle jego oblicze spoważniało, jakby niewidzialna dłoń starła uśmiech z jego ust.
Poczułam strach, jak nagły ucisk w żołądku. Wampiry mają zmienne nastroje. Przechodzą z
jednego stanu w drugi tak łatwo, jak zapalamy światło po wciśnięciu włącznika. Skoro był do tego
zdolny, to co jeszcze potrafił?
- Słyszałaś o wampirach, które zabito ostatnio w Dystrykcie?
Zadał pytanie, więc odpowiedziałam.
- Słyszałam.
W nowym dystrykcie klubów dla wampirów zabito czterech krwiopijców. Wyrwano im
serca i odcięto głowy.
- Nadal pracujesz z glinami?
- Współpracuję z ich oddziałem specjalnym.
Ponownie się zaśmiał.
- Taa, z pogromcami duchów. Ciągłe braki w budżecie i zasobach ludzkich, wiem coś o tym.
- To problemy, z którymi boryka się niemal cała policja w tym mieście.
- Możliwe, ale gliny myślą podobnie jak ty, Anito. Cóż znaczy jeszcze jeden martwy
wampir? Nowe prawa tego nie zmienią.
Minęły zaledwie dwa lata od sprawy Addison kontra Clark. Sąd ustalił nową, poprawioną
definicję tego, czym jest życie i czym nie jest śmierć.
Wampiryzm stał się legalny w dobrych, starych Stanach Zjednoczonych Ameryki. Były one
jednym z kilkunastu państw, które go uznały. Pracownicy urzędu imigracyjnego dwoili się i troili,
usiłując powstrzymać całe stada zagranicznych wampirów przed nielegalnym przekroczeniem
granic. W sądach pojawiały się związane z tym tematem, coraz bardziej złożone pytania. Czy
spadkobiercy musieli zwracać majątek należący do ich przodków, wampirów? Czy jeśli twój
małżonek/małżonka stanie się nieumarłym, czyni cię to wdowcem/wdową? Czy zabicie wampira
było morderstwem? Pojawiła się nawet organizacja pragnąca przyznać im prawo do głosowania.
Czasy się zmieniały.
Spojrzałam na siedzącego przede mną wampira i wzruszyłam ramionami. Czy naprawdę
było mi obojętne, że jeszcze jeden wampir zakończył swój parszywy żywot? Może.
- Skoro uważasz, że mam takie nastawienie, to po co do mnie przyszedłeś?
- Bo w tym, co robisz, jesteś najlepsza. A my potrzebujemy najlepszego fachowca.
Po raz pierwszy powiedział „my”.
- Dla kogo pracujesz, Willie?
Uśmiechnął się pod nosem, jakby wiedział coś, o czym ja również powinnam wiedzieć.
- To nieistotne. Płacimy naprawdę dobrze. Chcemy, aby sprawą tych morderstw zajął się
ktoś, kto naprawdę zna się na nocnym życiu.
- Widziałam ciała, Willie. Przekazałam policji moją opinię w tej sprawie.
- I co o tym myślisz? - Wychylił się nieco do przodu, składając drobne dłonie na blacie
biurka. Paznokcie miał blade, prawie białe, bezkrwiste.
- Przekazałam policji pełny raport. - Spojrzałam na niego, prawie napotykając jego wzrok.
- Ale nie zdradzisz mi jego treści?
- Nie wolno mi rozmawiać z tobą na tematy dotyczące policyjnego dochodzenia.
- Mówiłem im, że na to nie pójdziesz.
- Na to, to znaczy na co? Jak dotąd nic mi nie powiedziałeś.
- Chcemy, abyś przeprowadziła śledztwo w sprawie zabójstw wampirów, dowiedziała się,
kto lub co za tym stoi. Zapłacimy potrójną stawkę.
Pokręciłam głową. To tłumaczyło, dlaczego Bert, ten chciwy sukinsyn, zaaranżował nasze
spotkanie. Wiedział, co myślę o wampirach, ale zgodnie z kontraktem byłam zobowiązana do co
najmniej jednego spotkania z potencjalnym klientem. Mój szef dla forsy zrobiłby wszystko. Sęk w
tym, że myślał o mnie to samo. Już wkrótce Bert i ja będziemy musieli uciąć sobie małą
pogawędkę.
Wstałam.
- Śledztwo w związku z tymi zabójstwami prowadzi policja. Ja ze swej strony pomogłam im
tyle, ile mogłam. W pewnym sensie pracuję już nad tą sprawą. Oszczędź sobie wydatków.
Siedział w kompletnym bezruchu i wciąż mi się przyglądał. Nie był to ów pozbawiony życia
bezruch cechujący dawno zmarłych, ale z pewnością jego cień.
Fala strachu przepłynęła po moim kręgosłupie i ścisnęła gardło. Zwalczyłam w sobie
pragnienie wyjęcia spod bluzki krzyżyka i wyproszenia wampira z mego gabinetu. Nie wiem
czemu, ale wyganianie klienta przy użyciu relikwii zawsze wydawało mi się nieprofesjonalne.
Stałam więc i czekałam, co zrobi.
- Dlaczego nie chcesz nam pomóc?
- Mam umówionych klientów, Willie. Przykro mi, że nie mogę pomóc.
- Po prostu nie chcesz, i tyle.
Skinęłam głową.
- Skoro tak uważasz. - Wyszłam zza biurka, by odprowadzić go do drzwi.
Poruszał się z niesamowitą płynnością i szybkością, o jakiej za życia mógł tylko marzyć, ale
dostrzegłam jego ruch i cofnęłam się o krok, zanim zdążył mnie schwycić.
- Nie jestem jeszcze jedną ślicznotką, którą możesz zmanipulować swoimi mentalnymi
sztuczkami.
- Zauważyłaś mój ruch.
- Usłyszałam go. Jesteś nieboszczykiem od niedawna, Willie. Wampir czy nie, musisz się
jeszcze wiele nauczyć.
Spojrzał na mnie spode łba, jego dłoń zawisła w powietrzu o kilka cali ode mnie.
- Być może, ale żaden człowiek nie byłby w stanie tak szybko się cofnąć.
Postąpił krok w moją stronę, jego wiatrówka prawie musnęła moje ciało. Gdy tak staliśmy
obok siebie, byliśmy niemal tego samego wzrostu - czyli niscy. Jego oczy znalazły się na wysokości
moich. Wbijałam wzrok w jego ramię.
Robiłam, co mogłam, aby się przed nim nie cofnąć. Nieumarły czy nie, to był tylko Willie
McCoy. Nie zamierzałam dać mu tej satysfakcji.
- Jeśli ty jesteś człowiekiem, to ja nadal żyję Podobnie jak ja, ty również nie jesteś
człowiekiem - wysyczał.
Podeszłam, by otworzyć mu drzwi. Nie cofnęłam się przed nim. Odstąpiłam, aby otworzyć
drzwi. Starałam się przekonać pot ściekający po moich plecach, że to zasadnicza różnica. Ale zimna
gula zalegająca w moim żołądku również nie dała się zwieść.
- Naprawdę muszę już iść. Dziękuję, że pomyślałeś o Animatorach spółce z o.o. - Posłałam
mu szeroki, zawodowy uśmiech, pusty jak żarówka, ale mimo wszystko promienny.
Przystanął w progu.
- Dlaczego nie chcesz dla nas pracować? Muszę im coś powiedzieć, gdy wrócę.
Nie byłam pewna, ale wydawało mi się, że w jego głowie pobrzmiewa zaniepokojenie. Czy
bał się, że zostanie ukarany za swe niepowodzenie? Było mi go żal i wiedziałam, że to głupie.
Przecież, na miłość boską, to był nieumarły, tyle tylko, że stał teraz przede mną i to wciąż był
Willie, w swej kretyńskiej wiatrówce, nerwowo załamujący drobne ręce.
- Powiedz im, kimkolwiek są, że nie pracuję dla wampirów.
- Reguła zawodowa? - Powiedział to tak, że zabrzmiało jak pytanie.
- Niezłomna.
Przez chwilę dostrzegłam w jego obliczu przebłysk starego, dobrego Williego. I żalu.
- Szkoda, że to powiedziałaś, Anito. Ci ludzie nie lubią, gdy się im odmawia.
- Myślę, że jesteś tu już stanowczo za długo. Nie lubię pogróżek.
- To nie pogróżki, Anito, lecz szczera prawda. - Poprawił krawat, bawiąc się przez chwilę
nową złotą spinką, po czym opuścił chude ramiona i wyszedł.
Zamknęłam za nim drzwi i oparłam się o nie plecami. Kolana miałam jak z waty. Nie
miałam jednak czasu, aby usiąść i choć trochę podygotać. Pani Grundick zapewne była już na
cmentarzu. Przypuszczam, że czekała tam na mnie ze swoją czarną torebką i dorosłymi synami i
niecierpliwiła się. Miałam ożywić jej męża. Chodziło o rozwikłanie zagadki dwóch testamentów.
Można było rozwiązać tę sprawę dwojako - przez lata ciągnąć proces sądowy lub wynająć mnie.
Wystarczyło, że ożywię Alberta Grundicka, a wówczas on sam odpowie na to pytanie.
Wszystko, czego potrzebowałam, było już w samochodzie, nawet kurczaki. Wyjęłam spod
bluzki krzyżyk i wyłożyłam na wierzch. Mam kilka sztuk broni palnej i umiem ich użyć. W
szufladzie biurka trzymam browninga hi-powera kaliber 9 mm. Pistolet ważył nieco ponad dwa
funty, łącznie z magazynkiem pełnym kul powleczonych srebrem. Srebro nie zabije wampira, ale
może go odstraszyć. Sprawia, że powstałe w ten sposób rany długo się goją, niemal tak długo jak
ludzkie. Otarłam spocone dłonie w spódnicę i wyszłam z biura.
Craig, nasz nocny sekretarz, stukał zawzięcie w klawiaturę komputera. Na mój widok aż
wybałuszył oczy, gdy przemknęłam obok niego cichutko po podłodze wyłożonej grubą, miękką
wykładziną. Może zdziwił się, widząc krzyżyk dyndający na długim łańcuszku na mojej szyi. A
może zaskoczył go widok kabury podramiennej, którą założyłam na bluzkę, i wystająca z niej kolba
pistoletu. Tak czy owak nie wspomniał o tym ani słowem. Mądry facet.
Nałożyłam sztruksową marynarkę. Nie zamaskuje ona co prawda broni, którą miałam pod
pachą, ale to nie szkodzi. Wątpię, aby Grundickowie i ich adwokaci zwrócili na to uwagę.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin