AGATKA NA TROPACH JESIENI
Agatka wyjrzała przez okno w salonie i zamyśliła się głęboko. Łatwo powiedzieć: „macie znaleźć pierwsze ślady jesieni!”. Pani w przedszkolu ogłosiła taki konkurs, bo sama wszystko wie najlepiej. A ja?
- Skąd mam wiedzieć, co jest śladem jesieni?- spytała Agatka swego psa.
Frotek nie ruszył nawet jednym kosmatym uchem. Jak zwykle śpi w swoim ulubionym miejscu. Pyszczek oparł na zimnej terakocie przed drzwiami prowadzącymi na taras, a całą resztę ułożył na miękkim, futrzanym chodniku, tak blisko kominka, jak tylko się dało.
- Co go obchodzą moje kłopoty?- martwi się Agatka. W bajkach i wierszykach sprawa jest prosta. Chodzi sobie taka pani Jesień ubrana jak królowa. Maluje liście na czerwono i gruszki na żółto i zawsze ją łatwo rozpoznać. Ale Agatka jest duża i wie, że jesień to nie jakaś pani czarodziejka, tylko normalna pora roku zapisana w kalendarzu.
Frotek nagle sapnął i zaczął węszyć przez sen.
- Piesku jaki ty jesteś mądry!- cieszy się Agatka.
Brązowy przyjaciel z białymi łatkami na pyszczku i uszach usłyszał swoje imię, obudził się, ziewnął i zaczął merdać ogonem. Potem usiadł i podniósł do góry jedno ucho, jak gdyby chciał zapytać: „Obudziłaś mnie, ale po co? Powiedz mi!”.
- Frotek! Przecież ty jesteś psem, a więc potrafisz wywęszyć po śladach!
Po chwili wkłada niebieskie kalosze i sięga po żółtą kurtkę przeciwdeszczową, która wisi na wieszaku przy samych drzwiach. Frotek uradowany kręci się chwilę po przedpokoju i przynosi w zębach smycz. Idą przecież z Agatką na spacer!
- Będziemy szukać śladów jesieni i ty te ślady odnajdziesz- zapowiada Agatka Frotkowi.
Wierny przyjaciel skacze próbując polizać swoją panią po policzku Nie wie, co to znaczy: ślady jesieni. Ale skoro na spacer, postara się zrobić wszystko by Agatka była z niego zadowolona.
Tp, tup, tup. Człap, człap, człap . To Agatka i Frotek wybiegają do mokrego od deszczu ogrodu. Nieprzemakalna kurtka jest trochę przydługa, ale dzięki temu Agatka nie ochlapie sobie nowych rajstop. Sierść Frotka też jest trochę przydługa, ale on i tak cały się ochlapie.
Teraz zdążają ścieżką do małej bramki w ceglanym murze. Za murem znajduje się ogród, w którym stoi dom Basi.
Basia jest najlepszą przyjaciółką Agatki. No i oczywiście rodzice obu dziewczynek też się ze sobą przyjaźnią. Dlatego razem postanowili wykuć w murze owalny otwór zamykany ozdobną metalową furtką. Basia i Agatka, kiedy odwiedzają się nawzajem, chodzą właśnie tędy. Agatka otwiera furtkę. Na szczęście Basia jest w ogrodzie. Układa piękny bukiet z kolorowych liści.
- Szukamy śladów jesieni- chwali się Agatka
- A ten deszcz ci nie wystarczy? Jest zimny i za każdym razem pada trochę mocniej niż poprzednio- śmieje się Basia.- Mama mówi, że niedługo zmieni się w deszcz ze śniegiem.
Agatka postanowiła zapamiętać ten pierwszy ślad. Deszcz! To oczywiste!
- Widzisz Frotku? Mogłeś jako pierwszy wpaść na trop , a tymczasem Basia cię ubiegła.
- Wiesz, Ania też coś dzisiaj mówiła o śladach jesieni- przypomina sobie Basia - I powiedziała, że jak chcemy do niej przyjść, musimy założyć na głowę kask, albo hełm- dodaje Basia
- Jaki hełm? Chyba kaptur- mówi do siebie Agatka.
Dziewczynka przygląda się liściom, które zbiera jej przyjaciółka. Te klonowe są czerwone, a lipowe- żółte. A przecież przez cały rok były zielone. Aha, znowu Frotek się spisał. Agatka znalazła kolejny ślad jesieni. Liście spadają, a przedtem zmieniają kolory.. Jest jednak coś prawdziwego w tej bajce o pani Jesieni malującej liście.
- Hełmy nie hełmy, chodźmy do Ani! Sprawdzimy, co jesień zostawiła u niej w ogródku- decyduje Basia i wkłada bukiet z liści do wazonika, który stoi na ganku jej domu. Na szczęście jej wspólna koleżanka mieszka tuż obok. Tylko że do jej domku nie prowadzi żadna specjalna furtka.
Do Ani wchodzi się jeszcze fajniej. Trzeba wdrapać się na pokręcony pień starej wiśni, potem wejść na niski murek, a po drugiej stronie stoją okrągłe drewniane pieńki róznej wysokości. Schodzi się po nich jak po schodach. Nie tylko dziewczynki wybierają tę drogę. Ich rodzice też tędy przechodzą.
Chociaż odkąd mama Ani rozdarła sobie sukienkę o pień wiśni, odwiedza rodziców Basi normalnie , idąc po ulicy i przez bramę wejściową. Mama Ani powiedziała, że od dawna już nie ma 6 lat i oduczyła się chodzenia po drzewach. Szkoda tych dorosłych. Jak człowiek ma 6 lat, to umie jednak o wiele więcej niż potem. Frotek też lubi tędy przechodzić i wskakiwać po pniu wiśni na murek. A przecież Frotek też nie ma 6 lat, tylko niecałe 2.
Dziewczynki i pies znaleźli się po drugiej stronie muru, w ogrodzie Ani. Nagle ktoś parsknął. To pręgowany jak tygrys i bardzo dumny z siebie kocur Profesor wita je po swojemu.. Oczywiście , najpierw zjeżył się groźnie na widok Frotka, który natychmiast rzuca się w pogoń za zwinnym szaro- czarnym kotem. Profesor ucieka na drzewo, ale zaraz zeskakuje na ziemię.
Pacnął Frotka łapą, prosto w nos. Frotek przestaje szczekać, odbiega kilka kroków i zabiera się za ogryzanie znalezionego patyka. Kocur tym czasem dumnie maszeruje w kierunku domu. Ogon podniósł wysoko do góry żeby pokazać wszystkim, kto tu kogo nauczył moresu. Teraz zwierzaki nie będą się już nawzajem zauważać. Kot nie chce być więcej gonony, a pies nie życzy sobie po raz drugi zostać pacnięty łapą.
- One tak się witają, bo Profesor nie zna psiego języka, a Frotek kociego- uważa Basia.
Ale oto Frotek zrywa się nagle i biegnie, ile sił w łapkach, do pnia wielkiego kasztanowca, który rośnie w samym środku ogrodu. Ogromny parasol zielonożółtych liści rozpościera się nad domem, tarasem i alejką
- Co on tam znalazł? Jesień?- dopytuje się Agatka
- Raczej wiewiórkę, która zamieszkała u nas na drzewie- odpowiada Ania, która świetnie zna mieszkańców ogrodu.
Frotek, szczekając, obskakuje dookoła pień drzewa. Wysoko w gałęziach mignął puszysty rudy ogonek. Po chwili tuż przed psem wylądował żółtawy liść strącony przez uciekającego zwierzaka.
- Patrzcie ona trzyma w pyszczku orzech!- woła Agatka.
Rzeczywiście, wiewiórka zaciskała zęby na orzechu laskowym. Po chwili zniknęła w dziupli, niewidocznej dla dziewczynek stojących w bujnej trawie.
- Robi zapasy na zimę- mówi z mądrą miną Basia.
Agatka cieszy się słysząc te słowa.
- Widzisz Frotku. To jednak udało ci się wytropić ślad jesieni! Zanlazłeś wiewiórkę, która robi zimowe zapasy- woła Agatka.
- Ale masz psa tropiciela! Chwalą Frotka Basia i Ania. A pies podbiega do każdej z nich i domaga się głaskania i drapania za uchem. Jest przecież bohaterem dnia!
Przyjaciółki pochłonięte chwaleniem Frotka nie zauważyły, że nadciągnęły wielkie ciemnoszare chmury i zerwał się wiatr
- Przyniosę wam hełmy i kaski woła Ania i biegnie do domu. Po chwili wraca z dwoma błyszczącymi garnkami i rondlem. Rondel wsadziła sobie na głowę, a garnki podaje przyjaciółkom.
- Teraz jesteśmy bezpieczne – tłumaczy.
- Brzdęk!!! – o garnek na głowie Agatki nagle coś uderzyło.
- Co się stało? – przestraszona dziewczynka aż przykucnęła. Na wszelki wypadek złapała Frotka za szyję.
- To nic, dostałaś swój pierwszy jesienny prezent- woła Basia. Podaje przyjaciółce błyszczący, brązowy kasztan, na którym jeszcze trzyma się połówka żółtej kolczastej skorupki.
Powiał wiatr i kolejne dwa kasztany puknęły w trawę. Dziewczynki chichoczą. W garnkach na głowach wyglądają bardzo śmiesznie. Tylko Frotek nie dostał nawet małego garnuszka. I tak by go zresztą zrzucił z głowy. Psy nie znają się na takich zabawach. Agatka jest zachwycona. Znalazła już chlodny jesienny deszcz, kolorowe liście, wiewiórkę robiącą zapasy na zimę i spadające kasztany. O, znowu spadł kolejny i zadzwonił o garnek na głowie Basi.
W oddali zadzwonił zegar na wieży ratusza.
- Ojej, to już czwarta, muszę wracać na obiad!- przypomina sobie Agatka.
Serdecznie żegna się z przyjaciółkami. Z kieszeniami pełnymi dorodnych kasztanów przechodzi przez schody z drewnianych pni i przez murek. Chwilę potem, razem z Frotkiem, jest już we własnym ogrodzie. W domu prządnie wytarła szmatą mokre łapki psa.
- Agatko, umyj ręce i siadaj do stołu! Przygotowałam jesienną zupę ze świeżą fasolką- zaprasza ją mama.
- A ja mam jesienne kasztany- chwali się Agatka wchodząc do kuchni.
- Mamo, czy z kasztanów da się zrobić zupę?- pyta.
Mama ze zdumieniem spogląda na swoją córkę.
- Nie, kochanie z kasztanów zupy zrobić się nie da- mówi wreszcie z uśmiechem mama.- Całkiem, nie potrzebnie więc przyniosłaś ten garnek.
- Jejku, rety!!! – Agatka zaczerwieniła się, a mama śmieje się do łez.
Przecież Agatka wciąż ma na głowie ten garnek, który chronił ją przed deszczem kastanów! Po obiedzie trzeba go będzie odnieść mamie Ani. Może znowu uda się zobaczyć wiewiórkę?
2
joasiad3