jak poradzić sobie z adhd.doc

50 wskazówek dla nauczycieli, czyli jak poradzić sobie z ADHD w szkole

1.       Przede wszystkim upewnij się, że masz naprawdę do czynienia z ADHD. Jako nauczyciel nie możesz stawiać diagnozy, ale możesz i powinieneś zadawać pytania na ten temat. Do­wiedz się, czy dziecku badano ostatnio wzrok i słuch oraz czy wykluczono inne choroby. Upewnij się, czy przeprowadzono właściwą ocenę stanu jego zdrowia. Pytaj dopóty, dopóki nie nabierzesz pewności. Odpowiedzialność za dopilnowanie ta­kich spraw należy wprawdzie do rodziców, nie do nauczycie­la, ale i on może służyć wsparciem.

2.       Buduj wsparcie. Jeśli masz w klasie dwójkę lub trójkę dzieci z ADHD, może być to bardzo męczące. Szukaj wsparcia ze strony szkoły i rodziców. Znajdź kogoś, kto orientuje się w zaburzeniu i kogo mógłbyś się poradzić, kiedy będziesz miał problem. (Pedagog lub psycholog szkolny, psychiatra dziecięcy, pracownik socjalny, pediatra — wykształcenie nie ma tu znaczenia, tak naprawdę liczy się to, ile dana osoba wie na temat ADHD, czy spotkała wiele dzieci z tym zaburzeniem, czy ma doświadczenie w pracy z nimi i potrafi o ADHD jasno mówić). Pozostawaj w kontakcie z rodzicami i zapew­nij ich, że jesteście po tej samej stronie. Zwracaj się o pomoc do kolegów z pracy.

3.       Bądź świadomy swoich ograniczeń. Nie bój się prosić o pomoc. Jako nauczyciel nie musisz być ekspertem w dziedzinie ADHD. Powinieneś bez skrępowania zwracać się o pomoc, kiedy będziesz jej potrzebować.

4.       Zapytaj dziecko, co jemu ułatwia życie. Dzieci z ADHD są często obdarzone dużą intuicją. Zapytane, mogą ci powiedzieć, kiedy najlepiej im się uczy. Często jednak są zbyt zakłopota­ne, żeby na ochotnika podawać takie informacje, ponieważ bywają one dosyć niezwykłe. Ale spróbuj porozmawiać z dziec­kiem na osobności. Najlepszym, pełnym wyczucia „ekspertem" okazuje się często ono samo. Zadziwiające, jak często informacje samego dziecka są lekceważone lub nikt go o nic nie pyta. Na dodatek, szczególnie w przypadku dzieci starszych, upewnij się, czy uczeń rozumie, czym jest ADHD. To pomoże wam obojgu.

5.       Pamiętaj o emocjach związanych z uczeniem się. Dzieci, któ­re mają z tym problemy, potrzebują szczególnej pomocy, by umieć cieszyć się szkołą, odnosić sukcesy zamiast porażek i rozczarowań, odczuwać podekscytowanie zamiast nudy lub niepokoju. Należy zwracać baczną uwagę na emocje pojawiające się w procesie uczenia się.

6.       Pamiętaj, że dziecko z ADHD potrzebuje struktury, którą otoczenie narzuciłoby mu z zewnątrz, ponieważ samo nie potrafi sobie narzucić struktury wewnętrznej. Rób listy. Dzieciom z ADHD ogromnie pomagają tabelki i spisy, do których mogą się odwołać, kiedy się zagubią. Potrzebują czegoś, co będzie im przypominać o zadaniach. Potrzebują wprowadzenia. Potrzebują powtarzania. Potrzebują nadania kierunku. Potrze­bują określenia granic. Potrzebują struktury.

7.       Ustal zasady. Spisz je w pełnej wersji. Dzieci będą czuły się pewniej, wiedząc, czego się od nich oczekuje.

8.       Powtarzaj wskazówki. Zapisz wskazówki. Mów o nich i po­wtarzaj je. Ludzie z ADHD muszą słyszeć informację więcej niż raz.

9.       Nawiązuj częsty kontakt wzrokowy. Za pomocą kontaktu wzrokowego możesz „sprowadzić na ziemię" dziecko z ADHD. Rób to często. Wzrokiem możesz wyrwać dziecko z rozmy­ślań, wyrazić zgodę na to, by zadało pytanie lub bez słów okazać akceptację.

10.   Posadź dziecko z ADHD blisko siebie, gdzie najwięcej przebywasz. To pomaga zapobiec „odpływaniu”, które tak pociąga dzieci.

11.   Ustalaj granice. Ma to działanie hamujące i łagodzące, a nie karzące. Rób to bez przerwy, z góry, od razu i wprost. Nie wdawaj się w przypominające prawnicze dyskusje o sprawiedliwości. Te długie dyskusje to tylko próba odwrócenia uwagi. Przejmuj dowodzenie.

12.   Niech sporządzony przez ciebie harmonogram zajęć będzie tak przewidywalny, jak to tylko możliwe. Umieść go na tablicy lub biurku dziecka. Często się do niego odwołuj. Jeśli zamierzasz wprowadzać urozmaicenia, co robi większość twórczych nauczycieli, przygotuj do tego dziecko i często mu o tym przypominaj. Niezapowiedziane zmiany sprawiają dzieciom z ADHD wiele trudności. Z tego powodu często tracą orientację. Postaraj się, by do zmian przygotować dzieci odpowiednio wcześniej. Ogłoś im, co się nowego wydarzy, następnie przypominaj o tym w miarę zbliżania się terminu danej zmiany.

13.   Postaraj się pomóc dzieciom planować czas spędzany poza szkołą, walcząc w ten sposób z jedną z zasadniczych cech ADHD: odwlekaniem.

14.   Wyeliminuj lub zmniejsz częstotliwość okresowych testów. Takie testy nie mają żadnej wartości edukacyjnej i zdecydowanie nie pozwalają dzieciom z ADHD wykazać się prawdzi­wą wiedzą.

15.   Pozwalaj na otwarcie „zaworu bezpieczeństwa", na przykład na opuszczenie na chwilę sali. Jeśli wprowadzimy to jako zasadę panującą w klasie, dziecko będzie mogło opuszczać salę, a nie „uciekać z niej", i postępując w ten sposób, zacznie stosować ważne narzędzia samoobserwacji i samokontroli.

16.   W zadaniu domowym zwracaj uwagę raczej na jakość niż ilość. Dzieciom z ADHD służy odciążanie z obowiązków. Do­póki uczą się pojęć, powinniśmy im na to pozwolić. Odrobią prace w tym samym czasie, a nie zostaną przygniecione nad­miarem obowiązków, z którymi nie będą mogły sobie poradzić.

17.   Obserwuj postępy dziecka i często komentuj. Dzieciom z ADHD bardzo przydatne są częste informacje zwrotne. To im pomaga trzymać się wyznaczonej ścieżki, orientować się w tym, czego się od nich oczekuje i czy osiągają wyznaczone cele, a to stanowi zachętę do działania.

18.   Rozbijaj duże zadania na mniejsze. Jest to jedna z najważ­niejszych technik nauczania stosowana wobec dzieci z ADHD. Duże zadania często przytłaczają dziecko, które wzdraga się przed ich podjęciem, emocjonalnie reagując w następujący sposób: „Nigdy nie będę w stanie tego zrobić". Poprzez rozbi­janie zadania na cząstki każde zadanie wydaje się tak małe, że można je wykonać, dlatego dziecko może uniknąć poczucia, że coś jest ponad jego siły. Na ogół dzieci z ADHD są w stanie więcej zrobić, kiedy wierzą, że potrafią. Nauczyciel, rozbijając zadanie, powoduje, że dziecko udowadnia sobie, że potrafi. W przypadku młodszych dzieci pomaga to uniknąć wybuchów złości zrodzonych z przewidzianej z góry frustracji. U dzieci starszych rozdrabnianie zadań pozwala uniknąć pesymistycznego nastawienia.

19.   Nie unikaj żartobliwego tonu, bądź zabawny, niekonwencjonalny i pełen fantazji. Ludzie z ADHD uwielbiają to. Reagują wtedy z dużym entuzjazmem. To pomaga skupić uwagę zarówno dziecku, jak i tobie. Tak duża część ich terapii skła­da się z rzeczy nudnych, jak struktury, schematy, listy, zasa­dy. Dlatego powinieneś pokazać, że te rzeczy wcale nie ozna­czają, iż jesteś jakimś suchym belfrem, który prowadzi nudne zajęcia. Odrobina szaleństwa zawsze się opłaci.

20.   Ciągle zwracaj uwagę na nadmierne pobudzenie. Podobnie jak garnek gotujący się na piecu, ADHD także może wykipieć. Musisz umieć błyskawicznie zmniejszać ogień.

21.   Zauważaj każdy sukces dziecka i podkreślaj go, kiedy to tylko możliwe. Dzieci z ADHD często mają świadomość poraż­ki, dlatego stale potrzebują pozytywnego traktowania. Ni­gdy nie mają dość pochwał: potrzebują ich i ogromnie dzięki nim zyskują. Chłoną je i rozkwitają jak kwiaty. A bez pochwał więdną i usychają. Najbardziej niszczącym aspektem ADHD często nie jest samo zaburzenie, ale niska samoocena. A zatem nie żałuj dzieciom zachęty, wsparcia i pochwał.

22.   Pamięć jest często źródłem problemów u dzieci z ADHD. Na­ucz je drobnych sztuczek: zapamiętywania mnemotechnicz­nego, uczenia się z kart z wypisanymi wyrazami. Dzieci mają często trudności z tym, co znany specjalista od pediatrii rozwojowej i jedna z najważniejszych postaci w dziedzinie problemów z uczeniem, doktor Mel Levine nazywa: „aktywną pamięcią operacyjną". Można powiedzieć, że jest to przestrzeń dostępna w obrębie umysłu. W tej sytuacji ogromnie poma­gają wzmocnić pamięć wszystkie małe sztuczki, jakie może­my wymyślić — podpowiedzi, rymy, kody i tym podobne.

23.   Ucz robienia planów i harmonogramów. Nie przychodzi to łatwo dzieciom z ADHD, ale kiedy już się nauczą, będą umiały nadać strukturę i kształt wyuczonemu materiałowi. To da im poczucie panowania nad procesem uczenia, kiedy potrze­bują tego najbardziej, zamiast pesymizmu i poczucia darem­ności, które tak często im towarzyszy.

24.   Ogłaszaj, co masz zamiar powiedzieć, zanim to powiesz. Po­wiedz to, a potem powtórz, co powiedziałeś. Ponieważ wiele dzieci z ADHD uczy się lepiej wzrokowo niż za pomocą słuchu, bardzo im pomożesz, jeśli zapiszesz to, co chcesz powiedzieć. Ten rodzaj nadawania struktury „wkleja" idee na wła­ściwe miejsce.

25.   Upraszczaj instrukcje. Upraszczaj polecenia. Upraszczaj plany. Im prostsze słownictwo, tym bardziej prawdopodobne, że zostanie zrozumiane. Używaj żywego, barwnego języka. Po­dobnie jak kodowanie za pomocą kolorów, barwny język utrzymuje uwagę.

26.   Stosuj informacje zwrotne, co pomoże dzieciom nauczyć się obserwacji samych siebie. Dzieci z ADHD często są słabymi obserwatorami siebie. Nie mają pojęcia, jak doszły do rozwiązania lub jak się zachowywały. Spróbuj podawać im te informacje w jakiś konstruktywny sposób. Zadawaj pytania typu: „Czy wiesz, co właśnie zrobiłeś?" albo „Jak mógłbyś to powiedzieć inaczej?" lub „Dlaczego uważasz, że tej dziewczynce zrobiło się smutno, kiedy to powiedziałeś?"; zadawaj pyta­nia zachęcające do samoobserwacji.

27.   Formułuj jasno swoje oczekiwania.

28.   Wprowadź punkty za zachowanie lub system nagród dla młodszych dzieci. Dzieci z ADHD dobrze reagują na nagrody i za­chęty. Wiele z nich jest bardzo operatywnych.

29.   Jeśli dziecko ma problemy z odczytywaniem społecznych wskazówek - języka ciała, tonu głosu, koordynacji czasowej wypowiedzi — spróbuj podać mu dyskretnie konkretną i ja­sną podpowiedz (będzie to forma treningu społecznego). Na przykład poradź: „Zanim opowiesz swoją historię, wysłuchaj historii kogoś innego" lub „Patrz na to dziecko, które opowiada". Wiele dzieci z ADHD wygląda na obojętne lub samolub­ne, podczas gdy w rzeczywistości nie nauczyły się współdzia­łać. Ta zdolność nie przychodzi im łatwo, ale można jej nauczyć lub ją wyćwiczyć.

30.   Ucz umiejętności zdawania testów.

31.   Zamieniaj różne rzeczy w zabawę. Motywacja wpływa pozytywnie na dziecko z ADHD.

32.   Rozdzielaj pary i trójki, a nawet całe grupki, jeśli nie współ­działają dobrze ze sobą. Możesz próbować wielu układów.

33.   Zwracaj uwagę na współpracę. Te dzieci muszą czuć się związane z innymi, zaangażowane. Tak długo, jak są zaangażo­wane, odczuwają motywację i rzadziej się wyłączają.

34.   Pozwól dziecku brać na siebie odpowiedzialność, kiedy to tylko możliwe. Niech wymyśli swoją własną metodę zapamiętywa­nia, co wkładać do tornistra, i pozwól, żeby samo prosiło o pomoc, zamiast mówić mu, czego potrzebuje.

35.   Prowadź korespondencję w dzienniczku: dom – szkoła – dom. Może to naprawdę pomóc w codziennym kontakcie rodzic – nauczyciel i pozwoli uniknąć spotkań kryzysowych. Pozwoli również na częstsze informacje zwrotne, czego dzieci z ADHD potrzebują szczególnie.

36.   Spróbuj robić codzienne raporty na temat postępów dziecka. Można mu je dawać, by przekazało rodzicom, lub jeśli jest starsze, można mu je czytać bezpośrednio. Nie powinno się ich traktować dyscyplinarnie, ale raczej jako informacyjne i zachęcające do działania.

37.   Różne urządzenia, takie jak zegarki z alarmem i brzęczyki, mogą pomagać w kontroli własnego zachowania. Jeśli dziec­ko nie pamięta, kiedy wziąć lekarstwo, może mu pomóc wcześniej nastawiony zegarek, nie musi tego pilnować nauczyciel. Budzik postawiony na biurku pozwoli dziecku kontrolować czas.

38.   Zaplanuj czas wolny. Dzieci z ADHD muszą wiedzieć wcześniej, co się będzie działo, żeby mogły się przygotować wewnętrznie. Jeśli nagle da im się wolny czas, mogą się poczuć zbyt pobudzone.

39.   Chwal, głaskaj, aprobuj, zachęcaj, podtrzymuj na duchu.

40.   W przypadku dzieci starszych sugeruj, by robiły krótkie notatki, związane z tym, czego się właśnie uczą. Mogą zapisywać nie tylko to, co im się mówi, ale również własne przemyślenia. To pozwoli im bardziej efektywnie słuchać.

41.   Pisanie ręczne jest trudne dla wielu z tych dzieci. Zastanów się nad alternatywami. Zaproponuj naukę pisania na komputerze. Rozważ ustne zdawanie niektórych testów.

42.   Bądź jak dyrygent w orkiestrze. Ściągnij uwagę orkiestry przed rozpoczęciem „koncertu” (aby to osiągnąć, możesz na chwilę poprosić o ciszę lub postukać swoją batutą). Utrzy­muj czujność klasy, wskazując różne osoby, które mogą ci być pomocne.

43.   Jeżeli to możliwe, zorganizuj uczniom „naukę wśród kumpli”, z każdego przedmiotu, podając numery telefonu (pomysł zaadaptowany od Gary'ego Smitha, który jest autorem świetnych wskazówek na temat zarządzania klasą).

44.   Aby uniknąć naznaczenia dziecka z ADHD piętnem, wytłumacz reszcie klasy istotę zaburzenia i doprowadź do tego, by specjalne traktowanie takiego dziecka stało się czymś zwyczajnym.

45.   Spotykaj się z rodzicami często, a nie tylko wtedy, gdy pojawia się problem lub kryzys.

46.   Zachęcaj do głośnego czytania w domu. Czytaj na głos w klasie tak często, jak to tylko możliwe. Ucz, jak opowiadać historie. Pomagaj dziecku rozwijać umiejętność trzymania się tematu.

47.   Powtarzaj, powtarzaj, powtarzaj.

48.   Zachęcaj do ćwiczeń fizycznych. Jedną z najlepszych form terapii ADHD, zarówno w przypadku dzieci, jak i dorosłych, są ćwiczenia, zwłaszcza intensywne. Pomagają wyładować nad­miar energii, skupić uwagę, a poza tym pobudzają produkcję hormonów i substancji neurochemicznych, które działają korzystnie na organizm. Podsuń ćwiczenia, które przypominają zabawy: sporty drużynowe, jak siatkówka czy piłka nożna, lub ćwiczenia indywidualne, które dziecko może wykonać samo, na przykład pływanie, skoki na linie czy bieganie.

49.   W przypadku starszych dzieci, kładź nacisk na to, aby wcześniej wiedziały, co będzie omawiane na lekcji. Im dziecko ma lepsze p...