Cartland Barbara - Princessa.pdf - Cartland Barbara - daluk

BARBARA CARTLAND

PRINCESSA

ROZDZIAŁ 1

Rok 1869

Księżniczka Viktorina Jasmine Eugenija szła korytarzem, nucąc jakąś melodię.

Wybierała się właśnie na lekcję muzyki i jak nazywała to jej rodzina - marzyła na jawie. W

tej chwili galopowała przez bezkresny step na wspaniałym rumaku, uciekając przed księciem

cygańskim, który zamierzał ją uprowadzić w góry. Tego rodzaju historie Tora - bo tak ją

nazywano od czasu, gdy jako mała dziewczynka w ten sposób wymawiała swoje imię - lubiła

najbardziej i starała się je wyrazić w muzyce, którą komponowała kiedy była sama.

Przy saloniku, gdzie zazwyczaj odbywały się lekcje, podszedł do niej lokaj w liberii w

kolorach jej ojca, wielkiego księcia, i powiedział:

- Przepraszam najmocniej, ale Wasza Wysokość jest natychmiast proszona do Jego

Książęcej Mości.

Księżniczka, brutalnie wyrwana z marzeń, spojrzała na lokaja nieprzytomnymi oczami

i zapytała:

Powiedziałeś „natychmiast”, Jovanie?

- Tak, Wasza Wysokość.

Na twarzy Tory pojawił się grymas niezadowolenia. Nie mogła sobie wyobrazić, cóż

takiego może chcieć jej ojciec, co nie mogłoby poczekać do końca lekcji? Jedyną bowiem

rzeczą, która sprawiała jej najwięcej radości, były lekcje muzyki z profesorem Lazarem

Srejovicem, bez wątpienia najlepszym muzykiem w całym księstwie Radoslav. Profesor był

już człowiekiem starszym, ale w czasach swojej młodości święcił triumfy we wszystkich

stolicach europejskich, a także w księstwach i państewkach Półwyspu Bałkańskiego.

Księżniczka była bardzo muzykalna i dlatego lekcje z profesorem sprawiały jej

niezwykłą przyjemność. I chociaż w wieku osiemnastu lat zakończyła już edukację, a jej

nauczyciele zostali odprawieni, nie zamierzała pozwolić rodzicom na zwolnienie profesora

Srejovica.

Od rana oczekiwała z niecierpliwością na spotkanie z nim, aby porozmawiać o nowej

muzyce, która dotarła do pałacu a była grana w Paryżu przez Offenbacha. Musiała jednak być

posłuszna ojcu i dlatego wróciła do centralnej części pałacu, w której znajdowały się bardziej

reprezentacyjne pokoje i salony. Przypuszczała, że zastanie ojca w jego, jak to określał,

sanktuarium, czyli olbrzymim pokoju, o ścianach zbyt gęsto obwieszonych różnymi

obrazami, które, według Tory, należało usunąć już wiele lat temu. Cały pałac był dokładnie w

takim stanie, w jakim go książę odziedziczył po swoim ojcu i od tamtego czasu niewiele się tu

zmieniło.

- Powinniśmy iść z duchem czasu - powiedziała raz Tora matce.

Ale księżna odparła:

- Przecież wiesz, jak twój ojciec nie lubi zmian, więc nie ma nawet sensu mu tego

proponować, gdyż to go tylko zdenerwuje.

Była to prawda, ponieważ książę często wpadał w złość, jeśli miał zrobić coś, co nie

było po jego myśli, a na pewno dotyczyło to wszelkich zmian, których nie cierpiał. Był

przystojnym mężczyzną i w młodości wiele serc kobiecych biło mocniej na widok jego

czarującego uśmiechu. Teraz natomiast osiedlił się w norze, jak twierdziła Tora, i za żadne

skarby świata nie chciał słyszeć o jakichkolwiek innowacjach. Jedyną rzeczą, którą nadal

doceniał, były piękne kobiety. I kiedy teraz jego córka weszła do pokoju, z satysfakcją

pomyślał, że jest nie tylko niezwykle piękna, ale i pełna gracji, niczym baleriny, które znał w

przeszłości.

- Chciałeś mnie widzieć, papo? - spytała Tora melodyjnym głosem, zatrzymując się

przy fotelu ojca.

- Tak, Viktorino, chciałem z tobą pomówić - odpowiedział oficjalnie wielki książę.

Tora bardzo zdziwiła się, słysząc, jak ojciec zwraca się do niej po imieniu, którego

używał zazwyczaj podczas rządowych uroczystości lub w sprawach wielkiej wagi.

- Co się stało, papo? - dopytywała się - Bardzo spieszę się na lekcję muzyki.

- Twoja lekcja może zaczekać - odparł książę. - To, co ci teraz powiem dotyczy twojej

przyszłości.

Jego głos brzmiał bardzo poważnie i dlatego Tora znieruchomiała, patrząc na ojca

szeroko otwartymi oczami. Księstwo Radoslav leżało pomiędzy Serbią, Rumunią i Węgrami,

nikogo więc nie dziwiło, że kobiety pochodzące z tego małego państewka są niezwykle

piękne, gdyż przemieszanie różnych narodowości doprowadziło do powstania rasy całkiem

odrębnej i wyjątkowej w całej Europie. Wosy Tory miały rudawy odcień, co było

charakterystyczne dla Węgierek, jej oczy skrywały piękno i tajemniczość Rumunek, a

karnacja i wdzięk były typowe dla mieszkanek Serbii. Łączyła się z tym jeszcze wrażliwość i

pewien mistycyzm będący częścią niezwykłej osobowości Tory, która charakter

odziedziczyła w równej mierze po ojcu, człowieku stanowczym i trzeźwo patrzącym na świat,

jak i po matce pochodzącej z Bośni, ale mającej w sobie krew rosyjską.

Tora czekając na to, co powie ojciec, miała wrażenie, że stało się coś

niespodziewanego, co nie będzie jej się podobało. Zaczęła się bać, a strach ten zaczął się

pogłębiać, kiedy zauważyła, że ojciec podczas rozmowy nie patrzy jej w oczy.

- Właśnie rozmawiałem z naszym ministrem w Salonie - zaczął - i przekazał mi

wiadomości, które uważam za niezwykle pomyślne.

- Co to takiego, papo?

- Król Radul dał mu do zrozumienia, że chciałby się z tobą ożenić! odparł książę po

chwili przerwy.

- Król Radul? - powtórzyła szybko Tora. - Na pewno masz na myśli jego syna?

- Nic podobnego! - odparł ostro ojciec - Książę Vulkan jest nieudacznikiem i nie

utrzymuje kontaktów ze swym ojcem. Opuścił Salonę wiele lat temu i nigdy nie wrócił.

Zapadła cisza, którą przerwała Tora:

- Powiedziałeś, że… król chce się ze mną… ożenić.

- Jego Królewska Mość przedstawił taką propozycję, a to przecież byłoby bardzo

korzystne dla naszego kraju. Chyba nie muszę ci tłumaczyć że Salona jest dużo większa od

naszego państwa i mogłaby nam pomóc ekonomicznie a poza tym bez protekcji wielkiego

kraju moglibyśmy zostać wchłonięci przez Cesarstwo Austriackie.

Ponieważ Austria była tematem, na który książę mógł dyskutować bez końca, Tora

szybko odparła:

- Ciągle tego nie rozumiem, papo. Przecież król jest stary!

- Nonsens! - ostro sprzeciwił się książę. - Jest młodszy o kilka lat ode mnie, nie może

mieć więcej niż pięćdziesiąt pięć, no, może sześćdziesiąt lat.

- Ale… papo… ja mam tylko osiemnaście!

- To bez znaczenia. Dla króla najważniejsze jest to, aby miał syna, który byłby jego

następcą, gdyż Vulkan nie wchodzi w rachubę.

- Czy to znaczy, że go wydziedziczył?

- Z tego co powiedział mi mój minister wynika, że Vulkan sam się wydziedziczył. Jest

jeszcze jeden kandydat do tronu, ale to ciebie nie dotyczy.

- Ależ dotyczy! Chyba nie chcesz, abym wyszła za mąż za człowieka aż tyle starszego

ode mnie - mówiąc to usiadła, ponieważ poczuła, jak nogi się pod nią uginają.

- Moje drogie dziecko - odparł książę - nie muszę cię chyba przekonywać, że gdybyś

została królową Salony, miałoby to niebywałe znaczenie dla naszego państwa. Podniosłoby

rangę Radoslavu na innych dworach, które tak często dają nam do zrozumienia, że jesteśmy

nic nie znaczącym państewkiem. - Rosnący gniew księcia świadczył o tym, jak bardzo jest

rozdrażniony takim traktowaniem Radoslavu przez władców otaczających go państw.

Tora przypomniała sobie, jak niedawno ojciec poczuł się obrażony tym, że na

pogrzebie jednego z członków serbskiej rodziny królewskiej musiał kroczyć obok króla

Czarnogóry, którą uznawał za państwo niższego rzędu. Jednocześnie pozostawała w szoku i

zadawała sobie raz po raz pytanie, jak mogłaby wyjść za człowieka w wieku jej ojca. Mając

nadzieję, że to wszystko, co usłyszała, jest nieprawdą, zapytała naiwnie:

- Papo, nie mówisz chyba… że król Radul chce mnie pojąć za żonę?

- Chyba prościej nie mogę ci już tego wytłumaczyć! - odparł książę. - I kiedy

przyjedzie tu za dwa tygodnie, żeby poprosić oficjalnie o twoją rękę, przyjmiesz jego

oświadczyny. - Ponieważ córka nic nie odpowiadała, dodał: - Jest tylko kilku nieżonatych

monarchów i powinnaś być wdzięczna, że nie musisz zadowolić się jakimś miernym

księstewkiem, które nie pomogłoby Radoslavowi tak, jak pomoże mu Salona.

Tora już miała zaprotestować, ale powstrzymał ją ton głosu ojca. Wiedziała, że jeśli

podjął już decyzję, to nie ma sensu się z nim sprzeczać, gdyż wprawiłaby go tylko w złość i

skończyłoby się na wysłuchiwaniu jego krzyku.

- Oczywiście - ciągnął dalej książę - na razie nie rozmawiaj o tym z nikim, z

wyjątkiem matki i mnie. Zacznę czynić przygotowania do wizyty króla, co na pewno

zmobilizuje premiera do utrzymania lepszego porządku wśród ministrów!

Wielki książę mówił z irytacją a Tora wiedziała, że to z powodu ostatnich kłótni w

parlamencie, które wybuchały tylko dlatego, że jej ojciec nie zgadzał się na wprowadzenie

różnych innowacji, proponowanych przez młodych i bardziej ambitnych parlamentarzystów.

W rezultacie tego pogarszała się sytuacja ekonomiczna kraju, czemu można było zapobiec

przez wprowadzenie nowych rozwiązań, zaczerpniętych z innych państw europejskich.

Tora nadal nic nie mówiła i po chwili książę, jakby bojąc się jej reakcji, powiedział:

- Pomyślałem, że na tę specjalną okazję powinnaś zamówić sobie kilka nowych sukni,

w których wyglądałabyś jak najkorzystniej. - Potem jakby uspokajając sam siebie, że nie

będzie wydawał pieniędzy niepotrzebnie, dodał: - Mogą one być częścią twojej wyprawy,

gdyż, jak sądzę, Jego Królewska Mość nie będzie chciał aby okres narzeczeństwa trwał zbyt

długo.

Tora wstała. Była blada i przerażona. Podeszła do ojca, pocałowała go i zanim

dygnęła, powiedziała:

- Muszę iść, ojcze, bo spóźnię się na lekcję muzyki.

- Jak wyjdziesz za mąż, już ich nie będziesz potrzebować - odparł wielki książę - więc

wykorzystaj je jak najlepiej póki możesz.

Córka nie odpowiedziała. Podczas gdy ojciec ciągle jeszcze mówił, opuściła pokój,

bardzo cicho zamykając za sobą drzwi. A gdy tylko znalazła się na korytarzu zaczęła biec, jak

Cartland Barbara - Princessa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: