Roberts Nora - Tu Jest Mój Dom.pdf - Harlequin - daluk

ROZDZIAŁ 1

W szystkie potrzebne rzeczy miał w plecaku. Łącznie

z pistoletem kaliber 38. Jeśli wszystko pójdzie gładko, nie

będzie musiał zrobić z niego użytku.

Roman wyciągnął papierosa ze zgniecionej paczki

schowanej w kieszeni na piersi i odwrócił się tyłem do

wiatru, żeby zapalić. Ośmioletni chłopiec biegał niefra

sobliwie wzdłuż relingu, nie przejmując się kompletnie

nawoływaniami matki. Roman poczuł sympatię do malca.

Było bardzo zimno. Wiejący od Zatoki Puget przejmujący

wiatr zupełnie nie przypominał wiosennej bryzy, ale wi

dok, jaki Roman miał przed oczami, zapierał dech w pier

siach. Za szklaną ścianą kabiny widokowej było znacznie

zaciszniej, lecz wrażeń nie dałoby się nawet porównać.

Rozdokazywany dzieciak został wreszcie schwytany

przez blondynkę o zaróżowionych policzkach, której nos

z każdą chwilą był bardziej czerwony. Do uszu Romana

dotarły odgłosy awantury, kiedy kobieta ciągnęła chłopca

do ciepłego pomieszczenia. Przemknęło mu przez myśl, że

nader rzadko zdarza się spotkać zgodną rodzinę. Oparł się

o barierkę i leniwie palił papierosa, podczas gdy prom la

wirował wśród wysepek.

Panorama Seattle skryła się już za linią horyzontu, ale

TU JEST MOI DOM • 7

nadal można było dostrzec imponujące góry stanu Waszyng

ton. Roman miał wrażenie, że jest zupełnie sam, chociaż co

odważniejsi pasażerowie wychodzili przespacerować się po

pokładzie albo siadali na drewnianych ławkach, żeby trochę

się opalić. Wołał miasto z jego ruchem ulicznym, tłokiem

i gorączkowym pośpiechem. Z jego anonimowością. Prefe

rował wielkomiejskie życie. Nie potrafił zrozumieć, skąd się

brało to nieustanne poczucie niezadowolenia, kładące mu się

ciężarem na sercu-

Praca. Przez ostatni rok obwiniał za to swą pracę. Akcep

tował związane z nią napięcie, wręcz o nie zabiegał. Życie

pozbawione napięcia wydawało mu się nazbyt uładzone,

bezbarwne i pozbawione celu. Ostatnio jednak i tego było

mu mało. Ciągle przenosił się z miejsca na miejsce, niewiele

zabierał ze sobą, a jeszcze mniej za sobą zostawiał.

Pora z tym skończyć, uznał, przyglądając się mijanej

łodzi rybackiej. Ale czym się zająć? Z niesmakiem wypu

ścił z płuc kłąb dymu. Mógłby założyć własną firmę. Przez

chwilę bawił się tą myślą. Mógł też podróżować. Objechał

już, co prawda, cały świat, ale gdyby wybrał się w drogę

jako zwyczajny turysta, pewnie byłoby zupełnie inaczej.

Jakiś śmiałek wyszedł na pokład z kamerą. Roman od

ruchowo odwrócił się i odszedł, żeby nie znaleźć się w ka

drze. Była to zapewne przesadna ostrożność. Tak samo

zbyteczna jak nieustanna czujność i pozornie niedbała po

stawa, skrywająca napięcie i przyczajoną gotowość do

błyskawicznej akcji.

Pasażerowie nie zwracali specjalnej uwagi na Romana,

choć niektóre kobiety zerkały raz po raz w jego stronę.

Był wysokim mężczyzną o szczupłej, sprężystej syl-

wetce boksera wagi lekkiej. Pod luźną marynarką i wy

godnymi dżinsami kryła się imponująca muskulatura. Nie

miał nakrycia głowy i wiatr rozwiewał gęste czarne włosy,

odsłaniając śniadą, szczupłą twarz o zapadniętych policz

kach i ostrych rysach. Był nieogolony. Jasne, intensywnie

zielone oczy przydawałyby pewnie łagodności jego twa

rzy, gdyby nie ich przenikliwe, ostre spojrzenie. Teraz

malowało się w nich jeszcze znużenie.

Wszystko wskazywało na to, że czekało go żmudne

dochodzenie.

Rozległ się dzwonek pokładowy i Roman podniósł ple

cak. Trzeba wykonać zadanie, obojętnie - rutynowe czy

nie. Zrobi, co do niego należy, sporządzi raport i weźmie

dwa tygodnie urlopu, żeby zastanowić się spokojnie, w ja

ki sposób spędzić resztę życia.

Zszedł na brzeg z tłumem innych pasażerów. Słodki,

oszałamiający aromat kwiatów przytłumił wilgotny za

pach oceanu. Niektóre z dziko rosnących kwiatów były

tak duże jak męska pięść. Roman mimowolnie podziwiał

kolor i piękno róż, choć dość rzadko zatrzymywał się, by

je powąchać.

Auta zjeżdżały kolejno z rampy, rozwożąc pasażerów

promu do domów bądź na zwiedzanie wyspy. Kiedy po

kłady całkowicie opustoszeją, na prom wsiądą następni

podróżni, chcący przeprawić się na któraś z okolicznych

wysp albo wybrać się na dłuższą wycieczkę w chłodniej

sze rejony Kolumbii Brytyjskiej.

Roman zapalił następnego papierosa i rozejrzał się nie

dbale - ładne kolorowe ogródki, urocze hotele i restaura

cje, kierunkowskazy do przystani promowej i na parkingi.

8 * TU JEST MÓJ DOM

TU JEST MOJ DOM * 9

Teraz to już tylko kwestia czasu. Minął kawiarenkę, choć

miał ochotę na filiżankę kawy, i poszedł prosto na parking.

Bez trudu zlokalizował biało-niebieską furgonetkę

z wymalowanym na boku szyldem reklamującym zajazd.

Jego zadanie polegało na wkręceniu się najpierw do furgo

netki, a potem do zajazdu. Jeżeli wszystko zostało przygo

towane w najdrobniejszych szczegółach, zadanie będzie

banalnie proste. Jeżeli nie, Roman znajdzie inny sposób

wykonania zlecenia.

Pochylił się i udał, że wiąże but, aby zyskać na czasie.

Samochody, jeden po drugim, wjeżdżały na prom i usta

wiono je na pokładzie, a wpuszczeni wcześniej piesi zajęli

już miejsca w kabinie pasażerskiej. Na parkingu zostało

najwyżej dwanaście aut, wliczając w to furgonetkę. Przez

następne kilka chwil Roman powoli rozpinał guziki mary

narki. Wreszcie dostrzegł tę kobietę.

Długie blond włosy nie były rozpuszczone, jak na dołą

czonym do akt zdjęciu, lecz splecione w warkocz. W pro

mieniach słońca zdawały się mieć bardziej nasyconą, zło

cistą barwę. Połowę twarzy dziewczyny zasłaniały okulary

przeciwsłoneczne o bursztynowych szkłach i grubych

oprawkach. Mimo to Roman był pewien, że się nie pomy

lił. Rozpoznał delikatną linię szczęki, niewielki prosty nos

i pełne kształtne usta.

Informacje okazały się ścisłe. Kobieta mierzyła około

stu sześćdziesięciu centymetrów, ważyła pięćdziesiąt pięć

kilogramów, miała szczupłą, wysportowaną sylwetkę.

Ubrała się niedbale - w dżinsy i zarzucony na niebieską

bluzkę gruby, kremowy, robiony na drutach sweter. Kolor

bluzki idealnie pasował do barwy jej oczu. Nogawki dżin-

sów wetknęła w cholewki zamszowych butów do kostek.

W uszach miała proste kolczyki z kryształkami.

Szła zdecydowanym krokiem osoby zmierzającej pro

sto do celu. Duża, płócienna torba wisiała na jej ramieniu,

a w ręku podzwaniały kluczyki do samochodu. W jej cho

dzie nie było za grosz kobiecej kokieterii, a jednak przy

ciągał męskie spojrzenia. Długi sprężysty krok, lekkie ko

łysanie bioder, głowa uniesiona wysoko, wzrok utkwiony

przed siebie.

Tak, ta dziewczyna niewątpliwie wzbudzała zaintereso

wanie mężczyzn. Roman rzucił papierosa. Podejrzewał, że

doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

Zaczekał, aż podeszła do furgonetki, i dopiero wówczas

ruszył w jej stronę.

Charity przestała nucić finał IX symfonii Beethovena,

spojrzała na prawe przednie koło i zaklęła. Nie zdawała

sobie sprawy, że jest obserwowana, więc kopnęła ze zło

ścią oponę i ruszyła na lył furgonetki po podnośnik.

- Jakiś problem?

Drgnęła tak gwałtownie, że o mało nic upuściła pod

nośnika na własną stopę. Obejrzała się przez ramię.

Niezadowolony klient Taka była jej pierwsza myśl na

widok Romana. Mrużył oczy, bo raziło go słońce. Jedną

ręką przytrzymywał szelkę plecaka, drugą wsunął do kie

szeni. Charity przycisnęła rękę do serca, jakby chciała

sprawdzić, czy jeszcze bije, i uśmiechnęła się.

- Same problemy. Złapałam gumę. Przed chwilą od

wiozłam na prom czteroosobową rodzinę, w tym dwoje

niespełna sześcioletnich dzieci, które nadają się wyłącznie

do poprawczaka. Mam nerwy w strzępach, hydraulika jest

w rozdziale szóstym, ale tylko po niemiecku, a mój po

mocnik wygrał na loterii. A co u ciebie?

W aktach sprawy Roman nie znalazł wzmianki, że głos

tej kobiety jest jak kawa ze śmietanką, taka esencjonalna,

mocna jak szatan kawa, którą można dostać jedynie w No

wym Orleanie. Zanotował to sobie w pamięci, po czym

ruchem głowy wskazał oponę.

- Chcesz, żebym zmienił koło?

Charity poradziłaby sobie z tym sama, ale nigdy nie

odrzucała oferowanej pomocy. Zresztą doszła do wniosku,

że mężczyzna zrobi to szybciej, a wyglądał na człowieka,

któremu przydałoby się te pięć dolarów za sprawnie wyko

naną robotę.

- Będę bardzo wdzięczna. - Wręczyła mu podnośnik

i wyjęła z torby napój cytrynowy. Wymiana koła zajmie

pewnie cały czas, jaki Charity przeznaczyła na lunch. -

Przypłynąłeś ostatnim promem?

- Tak. - Roman nie przepadał za nieobowiązującymi

pogawędkami, ale w razie potrzeby był w nich równie

wprawny jak w posługiwaniu się lewarkiem. Umiał rów

nież wykorzystywać życzliwość kobiet. - Trochę się włó

czę po świecie. Teraz postanowiłem przyjechać tutaj, może

będę miał szczęście zobaczyć wieloryby.

- W takim razie wybrałeś odpowiednie miejsce. Wczo

raj widziałam z okna stado wielorybów. - Charity oparła

się o furgonetkę i wystawiła twarz do słońca. Od czasu do

czasu zerkała jednak na ręce mężczyzny. Pracował szybko

i zręcznie. Był silny. Ceniła ludzi, którzy dobrze wykony

wali swoją robotę, choćby najprostszą. - Jesteś na waka

cjach?

- Nie, po prostu podróżuję. Po drodze podejmuję się

różnych dorywczych prac. Może znasz kogoś, komu przy

dałby się pomocnik?

- Możliwe. - Obserwowała, jak zdejmował przebite

koło. Kiedy wyprostował się i oparł dłoń na kole, zapytała:

- Jakiej pracy szukasz?

- Wszystko jedno. Gdzie masz zapas?

- Zapas? - Jeśli patrzyła mu w oczy dłużej niż dziesięć

sekund, popadała w stan przypominający hipnozę.

- Koło. - Kącik ust Romana uniósł się leciutko, jakby

w niechętnym uśmiechu. - Przydałoby się koło z porządną

oponą.

- Racja. Zapas. - Charity pokiwała z politowaniem

głową nad własną głupotą. - Jest z tyłu samochodu. - Od

wróciła się, żeby pójść po koło, i wpadła na Romana.

- Przepraszam.

Podtrzymał ją za łokieć, żeby się nic potknęła. Przez

chwilę stali na zalanym słońcem parkingu.

- Nic się nie stało. Wyciągnę koło.

Kiedy mężczyzna zniknął we wnętrzu furgonetki, Charity

odetchnęła głęboko parę razy, żeby się uspokoić. Nawet nie

przypuszczała, że można mieć aż tak napięte nerwy.

- Uważaj na... - Skrzywiła się, bo już było za póino.

Roman przykucnął i próbował usunąć z kolana resztki

wiśniowego lizaka. Nagle Charity wybuchneła serdecz

nym śmiechem, równie głębokim jak timbre jej głosu.

- Przepraszam. Pamiątka z wyspy Orcas od pięcioletniego

Jimmy'ego „Niszczyciela" MacCarthy'ego.

- Wolałbym chyba podkoszulek z nadrukiem.

- Każdy by wolał. - Usunęła ze spodni Romana lepką

12 * TU JEST Mól DOM

TUIESTMÓJDOM * 13

masę. owinęła resztki lizaka w chusteczkę higieniczną

i schowała do torby. - Jesteśmy ośrodkiem wakacyjnym

dla rodzin - wyjaśniła, kiedy Roman wygramolił się z fur

gonetki, taszcząc koło zapasowe. - Prawie wszyscy lubią

dzieci, ale po wizycie takiej parki młodocianych potwo

rów jak bliźniaki Jimmy i Judy zaczynam się zastanawiać

nad zmianą profilu firmy. Lubisz dzieci?

Roman osadził koło na bolcach i dopiero wtedy popa

trzył na Charity.

- Lubię, ale na odległość.

Roześmiała się z wyraźną aprobatą.

- Skąd pochodzisz?

- Z St. Louis. - Mógł podać tuzin różnych odpowiedzi.

Sam nie rozumiał, dlaczego lym razem powiedział pra

wdę. - Rzadko tam wracam.

- Masz rodzinę?

- Nie.

Powiedział to takim tonem, że Charity postanowiła po

wściągnąć wrodzoną ciekawość. Nie potrafiła naruszyć

cudzej prywatności, tak jak nie umiała rzucić na ziemię

owiniętego w chusteczkę lizaka.

- Ja urodziłam się tutaj, na wyspie Orcas. Co roku obie

cuję sobie, że wezmę półroczny urlop i wyjadę w wielką

podróż. Wszystko jedno dokąd. - Wzruszyła ramionami.

Roman dokręcał ostatnią śrubę,

- Jakoś nigdy się nie udało. Zresztą tu jest naprawdę

pięknie. Jeśli nie masz innych zobowiązań, to przekonasz

się, że zostaniesz dłużej, niż planowałeś.

- Możliwe. - Roman wyjął podnośnik i wyprostował

się. - Jeśli znajdę pracę i kąt do spania.

Charity nie podjęła decyzji pod wpływem impulsu. Ob

serwowała tego mężczyznę uważnie od blisko piętnastu

minut, rozważając wszystkie za i przeciw. Rozmowa

z kandydatem do pracy zwykle trwa krócej. Miał silne

ramiona i inteligentne, a nawet przenikliwe spojrzenie. Je

go plecak i ubiór wskazywały na to, że znalazł się pod

wozem. Jej imię, Charity, oznaczało miłosierdzie, i nim

właśnie się w życiu kierowała, zresztą od dziecka uczono

ją pomagać ludziom w potrzebie. Jeśli w dodatku mogła

za jednym zamachem rozwiązać jeden ze swych najbar

dziej palących problemów...

- Znasz się na pracach remontowych? - zapytała.

- Tak. Nie najgorzej - odparł z pewnym przymusem,

bo jego myśli poszybowały w całkiem niespodziewanym

kierunku.

Na widok miny Romana brwi Charity powędrowały

w górę.

- Miałam na myśli posługiwanie się narzędziami.

Młotkiem, piłą, śrubokrętem. Znasz się może na stolarce,

radzisz sobie z drobnymi naprawami w domu?

- Jasne. - Poszło łatwo, wręcz zadziwiająco łatwo.

Niespodziewanie poczuł lekkie wyrzuty sumienia.

- Jak już mówiłam, mój pomocnik wygrał na loterii,

i to sporo. Jest teraz na Hawajach, kontempluje kostiumy

bikini i zajada się poi. Życzę mu jak najlepiej , ale wyjechał

w samym środku remontu zachodniego skrzydła zajazdu.

- Wskazała ręką logo firmy na drzwiach furgonetki. - Jeśli

potrafisz sobie poradzić z pędzlami i papierem Ściernym,

to mogę ci zaproponować pokój z wyżywieniem i pięć

dolarów za godzinę.

Roberts Nora - Tu Jest Mój Dom.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: