Slash stał się znany pod koniec lat 80, lecz jego twórczość jest silnie związana z opartą na bluesie muzyką hard-rockową i heavy-metalową połowy lat 70. Slash jako członek zespołu Guns N' Roses zyskał rozgłos ze względu na swój wygląd (czarna romoneska, schodzone dżinsy, kowbojki i papieros luźno wiszący w kąciku ust) inspirowany stylem punk oraz z powodu agresywnych patii solowych i dynamicznych partii rytmicznych. Pomimo swego wyglądu Slash szybko stał się uznanym gitarzystą. Był zapraszany do wspólnych nagrań z największymi gwiazdami muzyki popularnej, m.in z takimi jak Michael Jackson i Bob Dylan.
INSPIRACJE
Jak większość nastolatków dorastających pod koniec lat 70., Slash był pod ogromnym
wpływem bardzo wówczas popularnych zespołów heavy-metalowych i hard-rockowych.
Wspominając swoje inspiracje, wymienił Jimmy'ego Page'a z Led Zeppelin i Micka Taylora z The Rolling Stones oraz Eddiego Van Halena i Jeffa Becka. "Gdy pojawił się Van Halen, dopiero zaczynałem", wspomina Slash. "Nie myślałem o tym, że Eddie jest dobry, w tym co robi, czy też, że grupa Van Halen jest dobra. Liczył się fakt, że ta muzyka brzmiała doskonale i dodawała mi pewnego rodzaju energii. Więc zaczynając grać na gitarze, zrobiłem po prostu to, na co zawsze miałem ochotę".
Do ulubionych zespołów Slasha należą: Aerosmith, Ted Nugent, Cheap Trick, The Who i Black Sabbath, zaś wśród ulubionych albumów wymienia on: Rocks grupy Aerosmith, Live At Budokan grupy Cheap Trick i Strangers In The Night zespołu UFO. Slash jest całkowitym samoukiem. Uczył się gry, słuchając płyt i ćwicząc po dwanaście godzin na dobę. Do pierwszych utworów, których grę opanował, należała kompozycja "Smoke On The Water" z repertuaru Deep Purple oraz jeden z utworów grupy UFO. Gdy nabrał już pewnej wprawy, najwięcej czasu poświęcał na ćwiczenie utworów Jeffa Becka. Przez krótki czas pobierał lekcje gry na gitarze u niejakiego Roberta Wollana.
Następnie zaczął interesować się muzyką zespołów grających speed-metal, między innymi nagraniami grupy Metallica i Megadeth oraz zespołami punkowymi: Fear i Sex Pistols. Jego fascynacja muzyką punkową przyczyniła się do realizacji z Guns N' Roses kolekcji utworów tego nurtu wydanych na płycie The Spaghetti Incident?, której był pomysłodawcą i producentem. "Muzyka punk działała na mnie w takim samym stopniu, jak każdy inny rodzaj muzyki", stwierdził w jednym z wywiadów. "Rozumiem tę filozofię, łapię to brzmienie gitary, lubię te teksty i ten szczególny stan umysłu". Wśród utworów wybranych przez Slasha, a które ostatecznie tworzyły płytę The Spaghetti Incident?, znalazły się: "I Don't Care About You" ( z repertuaru Fear), "Buick Mackane" (T.Rex) i "Hair Of The Dog" (Nazareth).
W ostrym kontraście do fascynacji Slasha muzyką hard-rockową pozostaje jego zamiłowanie do muzyki komponowanej przez wykonawców takich, jak Cat Stevens i Joni Mitchell. Niektóre utwory Guns N' Roses, cechujące się większą melodyjnością i ładunkiem emocjonalnym, stanowią odzwierciedlenie tego upodobania. To Slash jest autorem np. "Sweet Child O' Mine". Z upodobaniem słucha też muzyki klasycznej, a jednym z jego ulubionych kompozytorów jest Erik Satie.
SPOSÓB WYPOWIEDZI I STYL
Styl gry Slasha opiera się na skali bluesowej i harmonicznej molowej, i nawiązuje w ten sposób do muzyki jego idoli. Pomimo że jest samoukiem, Slash przejawia silnie rozwinięte poczucie melodii. Generalnie partie solowe Slasha opierają się na skali pentatonicznej molowej w typowych bluesowych pozycjach. Czasami muzyk stosuje także skalę eolską, dorycką, miksolidyjską i pentatoniczną molową. Często dla wzbogacenia fraz melodycznych wykorzystuje skale durowe.
Slash stosuje podciągnięcia typowe dla gitary pedałowo-stalowej i skalę pentatoniczną durową. W ten sposób chce uzyskać brzmienie podobne do charakterystycznego dla muzyki country lub podobne do inspirowanych muzyką country utworów The Rolling Stones.
Te dążenia są szczególnie wyraźne w partii solowej w "Paradise City" (Appetite For Destruction) i w utworze "Coma" (Use Your Illusion I).
Grając partie rytmiczne, Slash stosuje tzw. "power chords" (są to dwa dźwięki akordu grane w kwincie), riffy grane na niższych strunach lub schematy grane techniką arpeggio.
TECHNIKI GRY
Wzgardziwszy technikami "tappingu", wymiatania i systemu tremolo, rozpowszechnionymi w połowie lat 80., Slash opracował technikę gry zbliżoną raczej do stosowanej przez gitarzystów hard-rockowych pod koniec lat 70. Jak u wielu hard-rockowych i bluesowych gitarzystów z tamtego okresu, jego wibrato jest szerokie i szybkie. Lewa ręka służy mu do uzyskania szybkości. Gra nią techniką "pull-off" i "hammer-on". Natomiast jego prawa ręka opiera się o mostek, co pozwala mu uzyskać bardziej perkusyjne brzmienie. Ta technika gry jest stosowana przez Slasha w czasie grania partii solowych i podkładów rytmicznych.. Dobrym przykładem może być wstęp do "Welcome To The Jungle" z płyty Appetite For Destruction. Slash trzyma kostkę pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym. Czasami uderza w struny czubkami palców.
Dla zróżnicowania brzmienia Slash często w czasie gry dokonuje zmian konfiguracji przetworników. Jednym z jego ulubionych ustawień wykorzystywanych w trakcie gry partii solowych jest przetwornik przy mostku lub przy szyjce z gałką barwy tonu w pozycji minimalnej. Ustawienie to, uważane za dające "kobiece brzmienie", jest również lubiane przez Erica Claptona i wielu brytyjskich gitarzystów bluesowych. Slash z upodobaniem stosuje sprzężenie zwrotne dla uzyskania wybrzmienia dźwięków w jego partiach solowych i we wprowadzeniach do utworów.
Sprzęt: Gitary, struny i kostki
Pierwszą gitarą Slasha była tania gitara akustyczna z jedną nylonową struną. Pierwszą gitarę elektryczną- niedrogą kopię gitary Gibson Explorer- dostał od babci. Jego kolejnymi gitarami były: kopia gitary Memphis Les Paul, Mockingbird i Warlock firmy B.C. Rich, Stratocaster Fendera, kopia gitary firmy Jackson Firebird i gitara firmy Charvel. Większość tych instrumentów została sprzedana w celu uzyskania środków na zakup narkotyków.
Slash najbardziej ceni sobie gitary Les Paul Gibsona.
Jego kolekcja składa się z około 100 gitar, wśród których znajdują się między innymi gitary Les Paul Standard z końca lat 50. Jedną z nich jest gitara Les Paul z 1959 r. o wykończeniu tabaczkowym cieniowanym, która należała kiedyś do gitarzysty Aerosmith, Joego Perry'ego. Inne gitary Les Paul Slasha to: kopia gitary Les Paul z 1959 r. wykonana przez Petera "Maxa" Baroneta z firmy Max Guitars z Hollywood(USA) zaopatrzona w przetworniki Seymour Duncan Alnico II, Les Paul '59 ze złotym korpusem, gitary Les Paul Custom '69 i kilka nowych modeli gitar Les Paul, na których gra w czasie występów na żywo. Slash posiada również gitarę '58 Flying V firmy Gibson, model Explorer '58 także firmy Gibson
, dwie gitary Silhouette firmy Ernie Ball/Music Man, z których jedna wyposażona jest w przetworniki dwucewkowe, a druga w przetworniki jednocewkowe. Tę kolekcję uzupełniają gitara Telecaster '52 firmy Fender, gitara Stratocaster '65 firmy Tender, gitary Melody Maker firmy Gibson z roku 1963 i 1965, gitara SG firmy Gibson z lat 60. i sześciostrunowa gitara basowa firmy Fender. Wszystkie wymienione gitary są używane przez Slasha w czasie nagrań studyjnych. Slash gra techniką ślizgową na gitarze elektrycznej Travis Bean, której pięć strun utrzymanych jest w stroju G, D, G, H, D (najniższego do najwyższego dźwięku). Na zestaw gitar akustycznych należących do Slasha składają się następujące instrumenty: dwunastostrunowa gitara firmy Guild, gitara J-100 firmy Gibson, gitara klasyczna firmy Ramirez i gitara Dobro. Na płycie Appetite For Destruction partie akustyczne Slash wykonał grając na pożyczonej od producenta Mike'a Clinka gitarze firmy Yamaha. Większość gitar Slasha to modele seryjne kupione w sklepach.
Podstawową gitarą Slasha używaną podczas występów na żywo jest gitara Les Paul Standard '85 firmy Gibson. "Jest moją najważniejszą gitarą, na której gram w trakcie koncertów. Jest nią od początku naszego wspólnego grania", powiedział pismu Guitar Player w styczniu 1994 roku. "Niestety firma Gibson nie produkuje zbyt wielu dobrze brzmiących nowych gitar. Są rzadkością. Powinieneś ją zobaczyć. Jest dość poobijana. Wygląda jakby miała dwadzieścia pięć lat. Była wiele razy poniewierana, a kiedyś nawet złamałem w niej szyjkę. Musiałem być wtedy niespełna rozumu". Slash często używa kopii Stratocastera, którą wykonała firma Performance Guitar w Hollywood w Kalifornii. Posługuje się także gitarą B.C. Rich Warlock, również w czasie występów na scenie.
Slash obniża strój swoich gitar o pół tonu do Es. Używa standardowego kompletu cienkich strun firmy Ernie Ball o grubościach: .010, .013, .017, .026, .036 i .046 cala. Lubi grać najbardziej twardą kostką, jaką tylko uda mu się znaleźć. Obecnie najbardziej odpowiadają mu purpurowe kostki firmy Dunlop Tortex o grubości 2 mm.
Wzmacniacze, efekty i inne urządzenia
Jednym z pierwszych wzmacniaczy używanych przez Slasha był czarny wzmacniacz Twin Reverb Fender, który został później przez niego wymieniony na Sunn Beta Lead. Jako muzyk należący do grupy Guns N' Roses zaczął posługiwać się wzmacniaczami firmy Marshall.W czasie występów na żywo gra ze wzmacniaczem Jubilee Marshalla wersji head o mocy 100 W z kolumnami głośnikowymi firmy Celestion. Grając na żywo, posługuje się dwoma zestawami wzmacniaczy: jeden z nich służy do czystych brzmień, drugi natomiast do przesterowanych. W studiu używa różnych wzmacniaczy w wersji head Marshalla. Do niedawna grał z pojedynczym koncertowym zestawem gitarowym Marshalla oraz wzmacniaczem Mark III firmy Mesa Boogie, który jest używany tylko do wywoływania sprzężenia zwrotnego w warunkach studyjnych. Później jednak zaczął używać dwóch zestawów koncertowych połączonych ze sobą szeregowo. Czasami nagrywa czyste brzmienia ze wzmacniaczem tranzystorowym Jazz Chorus JC-120 firmy Roland. Slash nie lubi używać zbyt wielu efektów, za wyjątkiem efektu wah-wah stosowanego przez niego w warunkach studyjnych. Bardziej odpowiada mu brzmienie gitary podłączonej bezpośrednio do wzmacniacza. Na scenie używa siedmiopasmowego korektora graficznego firmy Boss, efektu talk box firmy Heli (podobny efekt, tylko firmy Dean Markley został użyty na pierwszej płycie) i sterowanego napięciowo efektu wah-wah wykonanego przez Matta Bacchiego z EMB audio (Oakland, Kalifornia). Czasami w subtelny sposób st linie opóźniające, które znajdują się w stole mikserskim. Podczas występów na żywo podłącza gitarę do systemu łączności bezprzewodowej 'Nady 1200.osuje'.
_________________
vip780