Diagnoza współuzależnienia:
- diagnoza więzi
formalnych oraz
struktury rodziny i
małżeństwa
- odróżnienie
współuzależnienia
od jego
konsekwencji
- diagnoza
niszczącej sytuacji
życiowej
- diagnoza uwikłania
Faza I – działania psychoedukacyjne
w grupie otwartej
Faza II – uzyskiwanie orientacji w sytuacji życiowej i zmiany zachowania w grupie zamkniętej.
Nabieranie dystansu do swojej sytuacji, autodiagnoza relacji i schematów destrukcyjnych
Udzielanie wsparcia i przyzwolenia na ekspresję emocji
Praca nad przywracaniem nadziei
Praca nad wątpliwościami pacjentek i błędnymi przekonaniami na temat własnych praw
Faza III – zmiana przekonań
Rewizja systemu przekonań
Poszukiwanie podłoża powstawania destrukcyjnego systemu przekonań
Diagnoza roli jej przekonań w życiu pacjentki
Diagnoza stereotypów dotyczących płci
Diagnoza przekazów pokoleniowych
Diagnoza autoprzekonań
Stwarzanie okazji pacjentce do podjęcia decyzji
Faza IV – pogłębiona
Myśląc o współuzależnieniu jako zaburzeniu relacji, należy zawsze dokonać diagnozy. Jest to punkt wyjścia w celu ustalenia terapii dla osób współuzależnionych. Na pewno kwestia, czy mąż pije, nie jest sprawa centralną. Często nawet nie można tego fizycznie sprawdzić. Jeżeli kobieta przychodzi do poradni z powodu picia męża i jego zachowań związanych z piciem, to ma z tego powodu jakieś problemy i kłopoty. Jeżeli ona nie jest współuzależniona, to może wystarczyć jej po prostu informacja, np. jak zobowiązać do leczenia, albo jak zachowywać się, kiedy on wraca pijany do domu, itd. Czasami takie poradnictwo wystarcza, kiedy pacjentka nie jest współuzależniona. Czasami, nawet jeśli pacjentka jest współuzależniona, to z jakichś powodów dla niej bardzo istotnych, nie chce lub nie może podjąć terapii współuzależnienia. Wtedy też należy się oprzeć na przekazaniu pacjentce informacji.Program terapii jest zróżnicowany, na swoje fazy i w zależności od diagnozy problemów pacjentki, można ja kierować na odpowiednie elementy tego programu. Punktem wyjścia jest diagnoza.
...
nati175