Ross W.E.D - Słońce Jamajki.pdf - 2 EBOOKI - henioka

W. E. D. Ross

Słońce Jamajki

Przełożyła Renata Kochan

Laura Frazer po raz pierwszy zobaczyła „Królową Oceanu” wysiadając z taksówki, którą

przyjechała do Doków Nr 5 przy Pięćdziesiątej Siódmej . Ulicy. Było styczniowe popołudnie

i biały statek pasażerski błyszczał w zachodzącym słońcu. Często czytała o odbywanych

przez niego rejsach w dziale podróży „New York Timesa” i oglądała publikowane przy takich

relacjach zdjęcia. A teraz widziała ten statek w porcie, nie dość tego, miała nim odbyć podróż

na Karaiby jako pielęgniarka pokładowa.

To wszystko przyszło tak nagle. Laura pracowała jako pielęgniarka prywatna w East Side

Hospital, a zlecenia otrzymywała od agencji, w której była zarejestrowana. I oto ta agencja

załatwiła jej pracę na pokładzie „Królowej Oceanu”.

Właściwie miała wziąć urlop na cały weekend, dlatego była w domu, kiedy w piątek rano

zadzwonił telefon. W słuchawce rozległ się podniecony głos znanej jej dobrze panny Brent z

agencji:

– Miss Frazer? Miałaby pani ochotę odbyć podróż na Karaiby, w dodatku za pełnym

wynagrodzeniem?

– To brzmi wspaniale – roześmiała się Laura. – Co mam zrobić? Wygrać quiz w telewizji

czy zebrać tysiąc etykietek jakiegoś produktu?

– Nic z tych rzeczy – zapewniła ją panna Brent. – „Królowa Oceanu”, ten luksusowy

liniowiec, potrzebuje pilnie pielęgniarki. Zatrudniona tam siostra uległa zeszłej nocy

wypadkowi i najbliższy miesiąc spędzi w szpitalu. Statek wypływa dziś po południu w

piętnastodniowy rejs na Karaiby, więc rozpaczliwie poszukują pielęgniarki. No jak, zgadza

się pani?

Oferta była dość zaskakująca i Laura gorączkowo zastanawiała się, co zrobić.

– Jeszcze nigdy nie pracowałam na statku – powiedziała.

– Ależ to żadna różnica – uspokoiła ją panna Brent. – Na pokładzie jest doświadczony

lekarz, a kilku stewardów ukończyło kursy pielęgniarstwa. Podczas takich rejsów rzadko

kiedy zdarzają się poważniejsze przypadki zachorowań, zresztą statek jest znakomicie

wyposażony we wszelkie możliwe urządzenia pozwalające udzielić pierwszej pomocy nawet

w nieprzewidzianych wypadkach. Jestem pewna, że się tam pani spodoba.

Mimo to Laura ciągle jeszcze się wahała.

– To oznaczałoby, że musiałabym na jakiś czas opuścić miasto, a już zdążyłam się

poumawiać na następny tydzień.

– I boi się pani, że ten młody mężczyzna weźmie pani za złe, gdy odwoła pani spotkanie?

– spytała sucho panna Brent w przypływie niezadowolenia.

– Ależ nie – zapewniła co prędzej. – To się da odwołać. Muszę załatwić całe mnóstwo

rzeczy, między innymi także zostawić zlecenie, aby pocztę dostarczono mi w późniejszym

terminie.

– „Królowa Oceanu” wychodzi w morze pół do szóstej wieczorem, a więc ma pani dość

czasu, aby uporać się ze wszystkim przed czwartą. Kapitan sobie życzy, aby każdy z

członków załogi był o czwartej na pokładzie.

__ To oczywiste – powiedziała Laura. – Jeśli dobrze zrozumiałam, mam objąć to miejsce

tylko na jeden rejs.

– Tak – odparła kierowniczka agencji. – Niewykluczone jednak, że będziemy panią prosić

o pozostanie tam, oczywiście jeśli będzie się pani podobała praca w tych warunkach. Sądzę,

że pielęgniarka, która uległa wypadkowi, nie będzie mogła pracować przez dłuższy czas. Jak

już wspomniałam, przynajmniej miesiąc spędzi w szpitalu.

– Zgadzam się – zdecydowała się Laura – ale tylko na ten jeden rejs. Mówiąc szczerze,

nie jestem pewna, czy chciałabym się na dłużej związać z „Królową Oceanu”. W każdym

razie będzie to z pewnością interesujące doświadczenie. Myślę, że powinnam poszukać

letnich rzeczy.

– Niech pani nie zapomni o sukience koktajlowej – radziła panna Brent. – Atrakcyjne

młode kobiety są z reguły rzadkością na pokładzie w czasie takich rejsów, może więc się

zdarzyć, że zostanie pani zaproszona na niejedną uroczystą kolację.

– Jak widzę, zapowiada się to wszystko bardzo ciekawie, ale muszę się jeszcze

zatroszczyć o strój służbowy.

– Wystarczą pani dwa albo trzy kitle. Na statku jest pralnia, nie ma się więc czym

martwić – rzekła panna Brent. – W takim razie dzwonię do Towarzystwa Żeglugowego i

powiadomię ich, że będzie pani na pokładzie o czwartej.

Potem podała jeszcze Laurze nazwisko kapitana i numer stanowiska przy nabrzeżu, przy

którym cumowała „Królowa Oceanu”.

Następne godziny oznaczały dla Laury gorączkowy pośpiech. Najpierw uzgodniła z

pocztą, że jej korespondencja zostanie zatrzymana w urzędzie i dostarczona w późniejszym

terminie, potem poszła do gospodarza domu, aby mu zgłosić, że wyjeżdża na parę tygodni.

Mając jego solenne zapewnienie, że od czasu do czasu sprawdzi, czy w jej mieszkaniu jest

wszystko w porządku, zadzwoniła jeszcze do swej przyjaciółki Maggie, która pracowała w

kancelarii adwokackiej, przepraszając, że nie będzie mogła przyjść w następnym tygodniu na

umówione spotkanie.

Maggie była naprawdę poruszona.

– To cudowna okazja – jęknęła z zachwytu. – Byłabyś głupia, gdybyś z niej nie

skorzystała. A nasze spotkanie spokojnie może poczekać.

– No, nie wiem – powiedziała Laura. – Na pokładzie będzie około ośmiuset pasażerów i

ponad trzystu członków załogi. To odpowiada liczbie ludności małego miasta i może się

zdarzyć, że pokładowy szpital będzie miał bardzo dużo pracy. Jestem przekonana, że to nie

będzie czysta przyjemność.

– Na pewno nie będziesz aż tak zajęta – rzekła z przekonaniem Maggie. – A kto wie, czy

nie poznasz bogatego, przystojnego mężczyzny i się z nim nie zaręczysz? Ty szczęściaro!

– Nie wybiegaj tak w przyszłość – roześmiała się Laura. – Wystarczy, że będę mogła

rozkoszować się pogodą i krajobrazem, i jeszcze w dodatku otrzymam wynagrodzenie. Mam

tylko nadzieję, że nie natkniemy się na sztorm. Nie za dobrze znoszę podróże morskie.

– Z pewnością będzie spokojnie – uspokajała ją Maggie. – Przecież popłyniecie na

południe. Nie zapomnij wziąć paru eleganckich sukienek.

– Jeszcze nie zdążyłam sobie nic wyszukać. Muszę się zaraz do tego zabrać.

– Zrób to, a mnie przyślij widokówkę z któregoś z tych ciepłych, romantycznych miejsc,

jakie będziesz zwiedzać.

– Nie martw się – zapewniła ją Laura. – Przyrzekam ci wysyłać kartki z każdej

miejscowości, gdzie się zatrzymamy, i gdy tylko wrócę, natychmiast zadzwonię.

Odłożywszy słuchawkę rzuciła się do szukania letnich rzeczy i pakowania walizki. Do tej

pory jedynie raz w życiu płynęła statkiem pasażerskim. Niedługo po przybyciu do Nowego

Jorku wybrała się z inną pielęgniarką w trzydniowy rejs wzdłuż wybrzeża. Statek, którym

wtedy płynęły, był raczej mały, a cała wyprawa nie przypominała prawdziwej podróży

morskiej. Laura przyrzekła sobie, że kiedyś wyruszy w długi rejs, lecz tak się złożyło, że

musiała przesunąć te plany na nieokreśloną przyszłość. A teraz miała okazję odbyć wspaniały

rejs na luksusowym statku, i to jeszcze otrzymując pieniądze!

Jej rodzinnym stanem było Ohio, gdzie mieszkała i gdzie zdobyła kwalifikacje

pielęgniarki. Potem przeniosła się do Nowego Jorku. Jej matka umarła, a ojciec ożenił się z

dużo młodszą od siebie kobietą, której było na rękę, że pasierbica przebywa z dala od domu.

Od kiedy Laura pracowała w Nowym Jorku, odwiedziła zaledwie raz Ohio. Stopniowo

pozyskała niewielki krąg przyjaciół i zbudowała sobie własne życie. Niestety było ono

samotne.

Straciła owo poczucie bezpieczeństwa, jakie daje dom rodzinny, lecz nie roztkliwiała się

nad sobą, gdyż w tym olbrzymim mieście było pełno dziewcząt takich jak ona. Ostatecznie

miała zawód, a przede wszystkim była młoda. Wiedziała, że jest co najmniej ładna, ze swymi

kasztanowatymi włosami, jasnymi zielonymi oczami, zuchwale zadartym noskiem i czujnym,

inteligentnym spojrzeniem.

Często umawiała się z młodymi mężczyznami. Był wśród nich nawet lekarz. Niestety

żaden z nich nie miał poważnych zamiarów. Tego lekarza to nawet bardzo lubiła, ale on miał

mało czasu, a jeszcze mniej pieniędzy, spotykali się więc bardzo rzadko i w końcu przestali

się widywać. Ona sama uważała, że po prostu nie spotkała jeszcze tego jedynego mężczyzny,

i zapytywała siebie niekiedy w duchu, czy go kiedykolwiek spotka.

O godzinie trzeciej Laura skończyła się pakować, zjadła obiad składający się z resztki

mleka z lodówki i paru krakersów z serem, szybko wzięła prysznic, po czym ubrała się i

pojechała taksówką do portu.

Agencja przyrzekła załatwić jej potrzebne dokumenty i dostarczyć bezpośrednio na

pokład. Przyjrzawszy się z zachwytem „Królowej Oceanu”, powiedziała taksówkarzowi,

dokąd ma się udać z bagażem, i zapłaciła mu. Mając ciągle wrażenie, że śni, wmieszała się w

tłum wchodzący po trapie. Jeszcze przed paroma godzinami cieszyła się na spokojny weekend

we własnym mieszkaniu, a teraz nieoczekiwanie wstępowała na pokład luksusowego

liniowca.

Powitał ją miły młody oficer.

– Tak, czekamy na panią, miss Frazer – powiedział. – Ja zajmę się bagażem, a Stubbs

wskaże pani drogę do kajuty. Stubbs jest jednym ze stewardów, którzy pomagają w szpitalu,

będzie więc pani w przyszłości z nim pracować.

Na dany przez oficera znak podszedł do nich niski, starszy już steward z pomarszczoną

małpią twarzą i pozdrowił z uśmiechem Laurę czekając na rozkazy.

– Stubbs, to siostra Frazer – rzekł oficer. – Zaprowadź ją do kas i pokaż szpital, a potem

idź z nią do kapitana, bo powiedział, że chce z nią rozmawiać.

Stubbs skłonił się z szacunkiem.

– Proszę za mną – rzekł uprzejmie.

Laura poszła za nim starając się ujść ściskowi panującemu na schodach. Pokład zdążył

już zapełnić się pasażerami, poza tym było całe mnóstwo ludzi odprowadzających, którzy

świętowali wyjście statku w morze. Wszędzie było tłoczno i hałaśliwie. Stubbs poprowadził

ją przez pokoje wypoczynkowe i inne obszerne pomieszczenia do windy, którą zjechali kilka

pokładów niżej, a potem wąskim korytarzem do kajuty, znajdującej się zaledwie parę kroków

od pokładowego szpitala.

Małpia twarz stewarda skrzywiła się w uśmiechu.

– To nie jest luksusowa kajuta, ale standardem odpowiada kabinom pierwszej klasy i jest

lepsza niż te, które dostały się większości członków załogi.

Laura zajrzała przez drzwi do skromnego wnętrza. Były tam dwie koje, jedna nad drugą,

małe biurko i komoda, a ściany pokrywała tapeta w przyjemnym zielonym odcieniu.

– Wygląda bardzo miło – rzekła.

Stubbs wszedł energicznie do kajuty i otwarł drzwi w głębi.

– To łazienka, panienko. Jest tu tylko prysznic, ale przynajmniej nie brakuje miejsca.

– Czy oprócz mnie będzie tu jeszcze ktoś mieszkał? – spytała.

Małpia twarz stewarda zdradzała rozbawienie.

– Nie, miss Frazer. Byłoby tak tylko wtedy, gdyby na pokładzie znajdowała się druga

siostra.

– Z pewnością będę się tu dobrze czuła – stwierdziła Laura, wspominając w duchu tamten

Ross W.E.D - Słońce Jamajki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: