F-104 Starfighter.doc

F-104 powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie przedstawione przez U.S.Air Force podczas Wojny Koreańskiej. Umowa z 1951 r. zawierała kontrakt na nowy myśliwiec o bardzo wysokich osiągach. Głównie dotyczyły one prędkości i pułapu operacyjnego. Pierwszy lot prototypu XF-104 odbył się 28 lutego 1954 r. 

Samolot prezentuje sobą nowe podejście USAF do myśliwców. Konstrukcja składa się z długiego i cienkiego, podobnego do rakiety kadłuba, zawierającego w sobie kokpit, silnik, zbiorniki paliwa, działka, awionikę i podwozie. Skrzydła F-104 są bardzo cienkie i charakteryzują się bardzo małą powierzchnią. Zaklinowano je pod ujemnym kątem 10°. Napędem jest pojedynczy silnik odrzutowy General Electric J79-GE-19. 
Zbiorniki paliwa o pojemności 3392 l umieszczono tylko w kadłubie.
Wszystko to miało na celu zwiększenie prędkości lotu. W chwili przyjęcia do służby cieszył się dużą popularnością, jednakże duża awaryjność przyczyniła się do wycofania F-104A ze służby w 1959 r.
W 1956 r. rozpoczęto program modernizacji F-104A. Zaowocował on myśliwcem bombardującym F-104C. Zastosowano w nim m.in mocniejszy silnik i wzmocniono konstrukcję kadłuba. Wprowadzono go do służby w 1958 r. Pomimo, że USA postanowiło nie rozwijać tej konstrukcji, w Europie zaprojektowano Super-Starfighter - F-104G. Jako napęd zastosowano mocniejszy silnik J79-GE-11. Do grona jego użytkowników należeli Niemcy (Zachodnie), Belgia, Włochy, Grecja, Turcja, Tajwan i Japonia. W tej wersji wyprodukowano 1127 egz. Przy okazji opracowano wersję rozpoznania taktycznego RF-104G.

F-104G uzbrojony był w dwa działka M61A1 kalibru 20 mm. Dodatkowo na dziewięciu węzłach pod kadłubem, skrzydłami i końcówkach skrzydeł można przenosić rakiety powietrze - powietrze AIM-9 Sidewinder, AIM-7 Sparrow (lub pochodne, np: Aspide), rakiety przeciwokrętowe Kormoran, bomby klasyczne i kasetowe oraz zasobniki rakiet niekierowanych i zasobnik rozpoznawczy. Na końcówkach skrzydeł montowano dodatkowe zbiorniki paliwa.
 

52,8 kN

bez dopalania

79,62 kN

z dopalaniem