Chmielewska_Joanna_-_Wielki_diament_t.2_(SCAN-dal_893).pdf

Joanna Chmielewska

Wielki Diament

t. II

Wszystko zaczęło się akurat w chwili, kiedy moja siostra zakochała się idiotycznie w

homeopacie-fanatyku, w dodatku sama ją z tym fanatykiem poznałam, nie przewidziawszy

skutków, szlag ciężki by to trafił. Diabli wiedzą zresztą, może on był po prostu przyrod-

nikiem. Z powołania. Ratunku.

Znacznie później dopiero okazało się, że nie ma tego złego, co by na dobre nie

wyszło, chociaż za to dobre też bym głowy nie dała...

Byłyśmy bliźniaczkami jednojajowymi i podobno własna matka nie mogła nas

rozróżnić. Dopóki żyła, a nie trwało to długo. Przy wstrząsającym podobieństwie

zewnętrznym, całą resztę miałyśmy już w kratkę, rozbiegały nam się trochę upodobania,

charaktery, zdolności i predyspozycje. Nienawidziłyśmy się śmiertelnie przez całe lata, co nie

przeszkadzało nam w dostrzeganiu płynących z podobieństwa korzyści.

Nienawiść wylęgła się w momencie, kiedy w wieku lat czterech razem spojrzałyśmy

w lustro. Oczywiście ubierane byłyśmy jednakowo, co nie miało żadnego sensu, bo przy

identyczności wyglądu należało nas zróżnicować bodaj strojem, ale widocznie nacisk tradycji

był silniejszy niż zdrowy rozsądek. Spojrzałyśmy i dokonałyśmy odkrycia.

- To ja! - powiedziała Krystyna z naciskiem, pełnym oburzenia. - Dlaczego wyglądasz

tak jak ja?

- A to ja! - odparłam, pokazując którąś z nas palcem. - To ty wyglądasz jak ja! Nie

chcę!

- Nie chcę! - zawtórowała mi energicznie.

- Przestań wyglądać!

- To ty przestań! Ja jestem jedna! A ty druga!

- Ty jesteś druga, a ja jedna! Zrób się inna!

- Sama się zrób!

Od słowa do słowa, oderwano nas od siebie, zanim zdążyłyśmy pozbawić się

wzajemnie włosów na głowach. Ona ugryzła mnie w ucho, a ja jej podrapałam nos. Dławiąc

się urazą, rzucałyśmy na siebie wściekłe i dzikie spojrzenia i nie chciałyśmy ze sobą

rozmawiać aż do chwili pójścia do szkoły. Nawet tragiczna śmierć i pogrzeb rodziców nie

miały wpływu na naszą nienawiść.

Szkoła nas w pewnym sensie pogodziła. Ja byłam od stóp do głów humanistką, a ona

miała talent matematyczny oraz namiętność do fizyki i chemii. Odrabiała za mnie zadania z

matematyki i odpowiadała na fizyce, ja zaś pisałam jej wypracowania z polskiego i referaty z

historii. Nikt nigdy w szkole nie wiedział, która z nas jest która, ponieważ przytomnie na

odpowiednich lekcjach zamieniałyśmy się miejscami i jedyne rozumne słowa na ten temat pa-

dły z ust wychowawczyni.

- Możecie robić, co chcecie - rzekła do nas. - Uczyć się wyłącznie tych przedmiotów,

które się wam podobają i odpowiadać za siebie wzajemnie. Ale przypominam wam, że na

maturze egzamin będziecie zdawały pojedynczo, to po pierwsze, a po drugie, żywię nadzieję,

że obie macie dość rozumu, żeby tych nieprzyjemnych rzeczy nauczyć się bodaj minimalnie.

Przed wami życie i nie wiadomo, jakie komplikacje mogą się wam przytrafić. Weźcie to pod

uwagę i róbcie, jak uważacie. Obie jesteście inteligentne.

Odwołanie się do naszego rozumu spodobało się nam jednakowo, aczkolwiek w

odniesieniu do inteligencji każda z nas zapragnęła odróżnić się od tej drugiej choćby tępotą.

Pragnienie było nikłe i w rezultacie ja znałam tabliczkę mnożenia, a ona pamiętała datę bitwy

pod Grunwaldem i umiała pisać ortograficznie.

Jedyny wspólny nam talent to były zdolności językowe, podobno odziedziczone po

mieszanych przodkach. Tu wyjątkowo nie stosowałyśmy żadnej wymiany, przeciwnie, raczej

rywalizację, nasza rodzina miała nieco oleju w głowie i widząc zapał, stworzyła nam

możliwości. Dzięki temu jednakowo znałyśmy francuski, angielski i niemiecki i dopiero dalej

nas rozdzieliło. Ja się uparłam przy włoskim, a ona przy hiszpańskim, potem ona uczepiła się

szwedzkiego, a ja greki. Poliglotki, można powiedzieć.

Z biegiem lat nasza wzajemna nienawiść nieco przyschła i w chwili zdawania matury

byłyśmy już zaprzyjaźnione, przy czym w wykorzystywaniu podobieństwa miałyśmy wprawę

olbrzymią. Pierwotnej bezproduktywnej uciesze dałyśmy spokój, przedkładając nad nią

korzyści praktyczne.

Od śmierci rodziców, która nastąpiła tuż przed ukończeniem przez nas piątego roku

życia, wychowywali nas dziadkowie oraz liczni wujowie i ciotki. Warunki miałyśmy

znakomite, wielka willa w ogrodzie na skraju miasta, wielkopłytowy Ursynów nas nie sięgnął

i żaden wysokościowiec nie zaglądał nam w zęby, a za to miałyśmy świeże powietrze i wodę

z własnego ujęcia. W dziesięciu pokojach willi doskonale mieściły się trzy rodziny, babka z

dziadkiem, wuj z ciotką i jednym dzieckiem, Jureczkiem, młodszym od nas o sześć lat, my

obie i Andzia z wnuczką. Andzia dobiegała osiemdziesiątki, czego nikt by po niej nie poznał,

trzymała się fenomenalnie i była tak zwaną starą sługą rodziny z czasów jeszcze przed-

wojennych. Opiekowała się naszą babką w jej okupacyjnym dzieciństwie, wnuczkę zaś

sprowadziła z zaprzyjaźnionej wsi, jako swoją następczynię.

- Nie zostanie panna Ludwika bez nijakiej pomocy - rzekła kiedyś stanowczo. - Ja

przysięgę składałam. Kazia po mnie nastanie, ona tyż ma nieślubne, niech odchowa, a żyć z

jakim, jakby co, może na wiarę. Niech sobie ma dochodzącego.

Interesowało nas nawet przez jakiś czas, czy Kazia ma dochodzącego, ale stało się to

nieistotne, to znaczy owszem, bardzo ważne, bo dochodzący Kazi okazał się tak zwaną złotą

rączką i załatwiał nam wszystkie naprawy, od czyszczenia rynny poczynając, a na telewizji

kablowej i przenośnych telefonach kończąc. Przy telefonach zresztą pilnowała go Krystyna,

doskonale zorientowana w temacie, patrzyła mu na ręce i robiła uwagi, podobno z sensem.

Dochodzący Kazi oceniał ją wysoko. Dochodzenie do Kazi w obliczu tych wszystkich usług

nie miało żadnego znaczenia.

Po maturze odrobinę rozdzieliło nas życie. Krystyna zajęła się elektroniką, a ja

historią sztuki. Rychło po studiach stałam się prawie ekspertem w dziedzinie starej biżuterii i

meblarstwa, ona zaś wdała się w jakieś dyrdymały komputerowe. Też ją ceniono wysoko.

Byłyśmy bardzo ładne. Może nawet piękne. Nie ośmieliłabym się uważać siebie za

piękną, gdyby nie Krystyna. Patrzyłam na nią i wyraźnie widziałam, że jest piękna, a w końcu

wyglądałam identycznie, zatem również musiałam być piękna. Kształt głowy, twarz, oczy,

rany boskie, jakie ona miała oczy...! A prawda, ja też... Tęczówki zmiennego koloru od

jasnozielonego do prawie czarnego, gęste, długie, czarne rzęsy, jak sztuczne, śliczny nos,

śliczne usta, piękną figurę i piękne długie nogi. Miała wdzięk, nie odróżniano jej ode mnie,

zatem ja chyba też...? Bardziej wierzyłam we własną urodę patrząc na nią niż widząc siebie w

lustrze. Rychło przyznała mi się, że ma podobne doznania. Innymi słowy stanowiłyśmy dla

siebie wzajemnie wielką pociechę i to nas pogodziło ostatecznie.

Opinia chłopaków nie miała w tej kwestii żadnego znaczenia, bo im podobały się

także rozmaite mazepy. Mogli lecieć na nas, choćbyśmy były obrzydliwe, tak jak lecieli na te

różne inne. Własny pogląd był ważniejszy.

Obie wyszłyśmy za mąż bardzo wcześnie. Jeszcze na pierwszym roku studiów, i obie

dokonałyśmy kretyńskiego wyboru. Żaden z naszych mężów nie był pewien, z którą z nas ma

do czynienia, ale same pilnowałyśmy uczciwie własnej tożsamości, ja nie sypiałam z jej

mężem, a ona z moim, zresztą oni nam się nie podobali. To znaczy jej mąż mnie, a mój mąż

jej. Rozwiodłyśmy się bardzo szybko i równocześnie, nawet o tym nie wiedząc, tu już chyba

zadziałał przypadek. Jej mąż okazał się znerwicowanym impotentem, a mój podstępnym

narkomanem, obaj mało przydatni do życia i nie dało się tego wytrzymać.

Już od ślubów mieszkałyśmy oddzielnie, bo babcia za resztki rodzinnej fortuny kupiła

nam dwupokojowe mieszkania, na wszelki wypadek w pobliżu, na Ursynowie. W prezencie

ślubnym. Mieszkania nam zostały, żaden z tych niewydarzonych głupków nie zdołał nam ich

wyrwać, bo nawet porządne hochsztaplerstwo nie leżało w ich mocy. Gdyby leżało, w obliczu

prezentowanego przez nich niedołęstwa, może uznałybyśmy je za jakąś zaletę.

I żyło nam się mniej więcej normalnie aż do owego wstrząsającego wieczoru...

***

- Joaśka, słuchaj - rzekła Krystyna, przyszedłszy do mnie. - Mam zgryzotę i tak myślę,

że mi się przydasz.

- No? - spytałam z zainteresowaniem, otwierając butelkę białego wina. A, właśnie!

Upodobania garmażeryjne też miałyśmy jednakowe i pozostały nam, chociaż próbowałyśmy

je zmienić. - Przestań dłubać w nosie, bo mi się wydaje, że ja tam siedzę i dłubię.

- Powinnaś była się już przyzwyczaić, że to ja, a nie ty. Skomplikowana sprawa.

- No? - powtórzyłam i nalałam do kieliszków.

- Jeden taki... - zaczęła i zreflektowała się. - Jaki znowu taki, znasz go, twój kumpel,

Andrzej. Jak by ci tu powiedzieć, żeby nie zełgać i nie zauroczyć...

- A...! Rozumiem. Spałaś z nim już czy jeszcze nie?

- Spać, spałam, ale nie w tym dzieło...

- A w czym? Wyduś z siebie nareszcie!

- No dobrze. Nie samym łóżkiem człowiek żyje. Zakochałam się w nim porządnie.

- Jezus Mario - powiedziałam ze zgrozą.

Przerwała mi od razu.

- Wiem, wiem. Maniak, szaleniec, nie do życia, zapatrzony w swojego szmergla,

pieniędzy zarobić nie umie, podejście do kobiet ma niewłaściwe. No i co z tego?

Wypiłam trochę wina i pokroiłam camemberta. Mignęła mi w głowie wątpliwość, czy

Andrzej wie, że sypia z nią, a nie ze mną. Zarazem ucieszyłam się, że nie padło na mnie.

- On chyba w tobie też - poinformowałam ją. - W czym problem zatem?

- Skąd wiesz?

- A co, ty nie wiesz?

- Wiem, ale ciekawa jestem, skąd ty wiesz?

- Miewam z nim do czynienia. Stary pokost mi badał ostatnio. Od jakiegoś czasu

patrzy na mnie dziwnym wzrokiem, tak jakoś, jakby chciwie, nie rozumiałam dlaczego, bo

nigdy na mnie nie leciał, ale teraz już rozumiem. Widocznie przypominam mu ciebie.

Camembert był przejrzały i trochę się rozlewał. Kryśka wzięła kawałek i umazała się

nim.

- Ciekawa rzecz - zauważyła w zadumie, oblizując palce. - Jak oni to robią? Na mnie

leci, a na ciebie nie. A wyglądamy jednakowo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: