Piękna i Bestia.docx

Piękna i Bestia

Projekcja na drugim planie

Gigantyczna małpa  King-Kong przedziera się przez dżunglę w poszukiwaniu swej ofiary kobiety przywiązanej do dwóch filarów. Rozrywa więzy palcem, chwyta kobietę w olbrzymią łapę i odchodzi.
W rzeczywistości potworem - w filmie (1933 r.) był manekin o wysokości 460mm. Zamierzony efekt osiągnięto dzięki  specjalnej technice projekcji. Na drugim planie ustawiono półprzezroczysty ekran, na którym wyświetlano film. Przed ekranem umieszczono scenerię, w której aktorka  Fay  Wray grała swoją rolę.
Największą niedogodnością tego systemu był fakt, ze obraz wyświetlany na drugim planie, był bardziej płaski im przyciemniony, niż ten, który filmowano na pierwszym palnie. Przyczyniła się do tego większą ilość światła, która padała na pierwszoplanową scenę przed ekranem.
System udoskonalono w latach 40-tych, stosując trzy projekty z których jeden ustawiono z tylu sceny, zaś pozostalłe, po dwóch stronach luster. Lustra odbijały identyczne sceny, które nakładały się na siebie wtedy obraz  stawała się jaśniejszy .