0016.Davidson Jean - Skarb serca.pdf - ♥Phantom Press♥ - akinorew12

Jean Davidson

Skarb serca

Przełożyła Anna Mejger

Rozdział 1

– Dziękuję. W ciągu tygodnia powiadomię cię, czy dostaniesz tę pracę.

Rose uśmiechnęła się życzliwie, kandydatka podziękowała i zniknęła w

drzwiach.

Nie myślała, że rozmowy będą tak wyczerpujące, a ona była nimi zajęta

przez cały dzień. Gdyby wiedziała o tym wcześniej, rozłożyłaby pracę na

kilka dni. Ilu ludzi przyjęła do tej pory? Siedmioro?

Przymknęła oczy. Po chwili spojrzała na kartkę z uwagami o ostatniej

kandydatce. Dziewczyna była tak nieśmiała, że Rose, aby cokolwiek

usłyszeć, musiała wytężać słuch. Miała dobre kwalifikacje i trochę

doświadczenia, ale nie wiadomo, czy da sobie radę z samodzielną pracą.

Dopisała to na kartce i wygodniej usadowiła się na krześle.

Spojrzała na swoje notatki. Co za życie! Było już po piątej, chyba już

nikt się nie zgłosi. Jaka szkoda, że właśnie dzisiaj Joanna nie mogła przyjść

do biura. Z jesiennego przeziębienia wywiązała się paskudna grypa i Rose

wysłała ją do domu. Już w czasie wczorajszego lunchu wyglądała na chorą.

W całym tym zamieszaniu nie wzięła od Joanny listy kandydatów. Tak więc

prowadziła rozmowy z ludźmi, nie mając możliwości sprawdzenia danych.

Nie wiedziała nawet, kto jeszcze może przyjść.

Joanna była wspaniałą sekretarką: czarująca, zawsze opanowana, godna

zaufania. Rose nie wyobrażała sobie, że może ją utracić. Wczoraj Joanna

poszła do domu dopiero wtedy, gdy zrealizowała wszystkie zamówienia.

Rose z powodu nawału pracy, zapomniała zapytać o kartotekę zawierającą

spis kandydatów na asystenta.

* * *

Wstała i wyprostowała bolące plecy. Zdecydowała się na filiżankę

herbaty, zanim zamknęła biuro. Ale kiedy przeszła do pokoju, gdzie zwykle

pracowała Joanna i gdzie znajdowały się regały z antykami, otworzyły się

drzwi.

– Dzień dobry. Czy to jest firma „Szukaj, a znajdziesz”?

– Tak, jest pan we właściwym miejscu.

Wysoki mężczyzna o jasnomiedzianych włosach, głową prawie dotykał

framugi drzwi. Uśmiechnął się, miał w twarzy coś interesującego.

– Mam nadzieję, że się nie spóźniłem.

– Nie, jest pan punktualny.

Bez listy Rose nie wiedziała, o której miał przyjść. Punktualność była

jednym z warunków, jakie stawiano kandydatom.

– Nazywam się Rose Winter. Proszę przejść do mojego biura.

Podała mu rękę i wówczas przeszedł ją lekki dreszcz. Zapewne to

zauważył. Instynktownie odsunęła się od niego.

– Dziękuję – powiedział, nieświadomy wrażenia, jakie na niej wywarł. –

Nazywam się Connor McKechnie, ale pani pewnie już zna moje nazwisko.

– Tak.

Rose nie mogła się pozbierać. „Ostrożnie” – pomyślała. „Prowadziłaś już

kilka rozmów. Zacznij myśleć logicznie”.

– Proszę – powiedziała.

Gdy się odwróciła, poczuła na sobie jego spojrzenie. Była zgrabna i

wysoka. „O Boże, przestań” – pomyślała. „Weź głęboki oddech i zacznij się

kontrolować.”

– Proszę usiąść, panie McKechnie. Porozmawiamy.

Rozejrzał się po jej biurze.

– Interesujące miejsce. Czy to nie przypadkiem szkice Robertsona?

Widzę, że żyjesz zgodnie z nazwą firmy – „Szukaj, a znajdziesz”.

– Tak, to jego szkice. Rzadko spotykane. Znalazłam je w małej wiosce

na północy. „Jeśli próbuje mnie przekupić swoją wiedzą, nie uda mu się to.

Zachowam dystans”.

– Nie mam żadnego pojęcia o ich wartości. To jest już umiejętność

rzeczoznawcy, czyli twoja – przyznał.

– Nietrudno się tego nauczyć! – powiedziała. – Trzeba śledzić na bieżąco

czasopisma poświęcone sztuce i odwiedzać aukcje.

– Przypuszczam, że jest to bardzo podniecające, gdy się kupi za parę

centów coś, co warte jest setki funtów?

– Tb się nie zdarza często. Zresztą, uważam, że ważniejsze od ceny jest

piękno przedmiotu.

– Czyżby? Interesujący punkt widzenia. Nie sprzedajesz więc tych

rzeczy?

Rose poczuła, jak się czerwieni. Jego spostrzeżenie spowodowało, że

poczuła się głupio.

– Nie... lubię otaczać się nimi.

– Czy powiedziałem coś, co cię uraziło?

– Nie. Jest dość późno i czuję się zmęczona.

– Rozumiem. Miałaś ciężki dzień. Zauważyłem to – odparł życzliwie.

– Właśnie zamierzałam zrobić herbatę. Napijesz się?

– Z przyjemnością – uśmiechnął się.

– Przeczytaj sobie katalog „Szukaj, a znajdziesz”, zanim ja zacznę cię

przepytywać.

– Świetnie.

W kuchni, którą dzieliła z innymi małymi firmami, Rose roześmiała się

wesoło do siebie. Wrzuciła dwie torebki herbaty do swoich najlepszych

porcelanowych filiżanek. Connor McKechnie spodobał się jej. Tajemnicze,

ciemnoszare oczy, włosy o ciekawym, miedzianym kolorze i pięknie

zarysowane usta. Był ubrany w białą, luźną koszulę i wełnianą marynarkę,

którą zdjął prawdopodobnie po to, by pokazać jej swoje szczupłe, dobrze

zbudowane ciało.

Kłopot w tym, że musi prowadzić z nim rzeczowy wywiad, nie myśląc o

tym, że jest taki przystojny. Wyglądał na chętnego do tej pracy. Rose musi

utrzymać swoją przewagę i nie dać się oczarować.

Wzięła się w garść. Zabrała dwie parujące filiżanki na dół, do swojego

biura. Gdy Connor brał od niej herbatę, dotknął jej dłoni. Czy zrobił to

umyślnie? Jej ciało znowu zareagowało dreszczem.

Rose spojrzała na niego z bezpiecznej odległości dzielącego ich biurka.

Próbowała się nie rozpraszać.

– Czy ma pan jakieś pytania, panie McKechnie?

– Connor – powiedział krótko. – Twój prospekt jest bardzo interesujący.

Jestem pewien, że potrafisz wytropić prawie wszystko.

– Dziękuję. A inne pytania?

Rozłożył ręce i odezwał się:

– Mnóstwo, ale nie czas teraz na nie.

Rose zesztywniała. To była niedwuznaczna propozycja, a jeszcze

dziesięć minut temu sądziła, że to będzie odpowiedni kandydat. Zignorowała

jego odpowiedź.

– Faktycznie. To nie jest właściwy czas i miejsce – powiedziała, jak

mogła najchłodniej. – Czy myślisz, że odpowiadałby ci ten rodzaj pracy?

Zmarszczył brwi.

– Tak. Myślę, że tak. To jest jak układanka, nie sądzisz? Podążasz za

śladami, eliminujesz możliwości. Czy tak samo ty to traktujesz?

– Mniej więcej. „Mądrala” – pomyślała Rose. „Wygląda na to, że to on

próbuje robić wywiad ze mną”.

– Przepraszam, nie ma dzisiaj sekretarki i nie mam – żadnych twoich

danych. Co robiłeś do tej pory? Ile masz lat? – Spojrzała na niego uważnie.

– Czy to naprawdę jest istotne? – zapytał, wciąż marszcząc brwi. –

Trzydzieści. A ty?

– Dwadzieścia cztery i myślę, że to jest bardzo istotne. Różnica wieku

nie ma tu nic do rzeczy.

– Rozumiem. Mam zaufanie do twoich umiejętności. Myślałem, że to już

wyjaśniłem.

– Bardzo dobrze. Ale opowiedz mi teraz o poprzedniej pracy.

– Ale... co konkretnie? – zapytał chętny do rozmowy.

Rose zdawało się, że wyczuła jego słaby punkt: stwarzał pozory, że ma

większe doświadczenie niż w rzeczywistości.

– Muszę poznać więcej szczegółów. Na przykład: pieniądze. Jak dużo

dostawałeś do tej pory?

– Hmmm... – Connor zdawał się być zakłopotany. – No cóż. Chciałbym

wiedzieć, ile mi proponujesz. Przyjmę twoją decyzję.

Rose uśmiechnęła się, pełna podziwu dla szybkiego sposobu

odzyskiwania przez niego zimnej krwi, ale wciąż niepewna, czy

zachowywał się naturalnie. Dystans między nimi zmniejszył się, gdy zaczął

opowiadać o swoich wcześniejszych zajęciach. Był sprzedawcą, ale wspinał

się na coraz wyższe stanowiska, aż w końcu nie bardzo wiedział, czym

handluje.

Dlaczego taki człowiek jak Connor chce pracować w jej małej firmie?

Jego ostatnie słowa częściowo wyjaśniły tę kwestię:

– Czuję, że praca zawładnęła całym moim życiem, zamiast stanowić

tylko jego część, tak więc zrezygnowałem na parę miesięcy, a teraz,

wypoczęty, chcę zacząć znowu.

– Iw nowym miejscu? – zapytała Rose.

Zapisała coś w notesie i rzekła:

– TM, to wszystko. Powiadomię cię o mojej decyzji tak szybko, jak to

będzie możliwe.

Connor wstał.

0016.Davidson Jean - Skarb serca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: