AU_wyprawa- znalezione w necie.pdf

„Moja pierwsza mi³oœæ –Australia”

czyli

IIII KLLUBOWA WYPRAWA DO AUSTRALLIIII

Gdy koła potężnego boeinga dotknęły ziemi,

w głowie miałem pustkę. Nie mogłem zebrać

myśli. Ja? To naprawdę ja wylądowałem w Au-

stralii? – pytałem z niedowierzaniem samego sie-

bie. Naprawdę trudno jest opisać stan, który mną

wtedy zawładnął. W jednej chwili poczułem

dziwną ulgę i nieopisaną radość, lecz niemal

w tym samym momencie pojawił się również nie-

pokój – nieznane przede mną – pomyślałem. Ty-

siące myśli kłębiło się w mej głowie, jedna zaś

zdecydowanie dominowała nad wszystkimi:

A jednak! Jednak „Jej” dotknąłem. Z tą myślą

długi etap mojej platonicznej miłości do tego

kontynentu zamknął się bezpowrotnie. JESTEM

W AUSTRALII!!! Docierało to do mnie powoli,

lecz był to fakt. Pomimo, iż byłem dopiero na lot-

nisku, to już tutaj, w tym miejscu czułem pro-

mieniującą siłę i potęgę przyrody oraz niezwy-

kłego „ducha” tego wielkiego kraju.

Na lotnisku w Perth byłem świadkiem humo-

rystycznej scenki – było to podczas sprawdzania

bagaży. Jeden z podróżnych, prawdopodobnie

Duńczyk, bądź Holender, stał bez butów i roz-

mawiał z celnikami. Jak się później okazało, je-

go buty były ze skóry, sprawdzano więc z jakiej,

by zadecydować, czy… może w nich „wejść” do

Australii. Również nasze bagaże okazały się „po-

dejrzane”, gdyż celnicy znaleźli w nich żywność,

której wwożenie do tego kraju jest zabronione.

„Podejrzane” okazały się… toruńskie pierniki. Po

dłuższej wymianie zdań udało nam się jednak

przekonać celników i po wytłumaczeniu, że

„żywność” ta jest fabrycznie zamknięta, wpusz-

czono nas do Australii.

Byliśmy już po kontroli bagażu… i co dalej?

Idziemy w stronę wyjścia, gdzie miał na nas cze-

kać Jurek Paszkudzki, przyjaciel naszego prezesa,

Lecha Olszewskiego. Miał on powiedzieć nam,

gdzie mamy udać się na zasłużony wypoczynek.

Kierujemy się, więc w stronę wyjścia pilnie roz-

glądając na wszystkie strony. Przed nami mnóstwo

Do Australii lecieliśmy przez Londyn…

…i Singapur (hol na lotnisku w Singapurze)

Moja pierwsza miłość –Australia

osób z tabliczkami, lecz ku naszemu zaskoczeniu,

żadna z nich nie odnosi się do nas! Po chwili

uwagę moją zwróciła osoba trzymająca pustą

kartkę. Podszedłem do niej wiedziony instynk-

tem. Przywitałem się, przeprosiłem i odwróciłem

białą kartkę na drugą stronę. Jakież było moje

zdziwienie, gdy na odwrocie ujrzałem napis

KMAiO (Klub Miłośników Australii i Oceanii).

Z uśmiechem na ustach wyjaśniłem sytuację

i tym sposobem 8 czerwca 2001 r około godzi-

ny pierwszej w nocy dotarliśmy do motelu w sa-

mym centrum Perth.,

8–11 czerwca 2001

Początki bywają trudne…

Moja pierwsza pobudka w Australii. Po porannej

toalecie szybko opuściłem motel, gdyż… po

prostu strasznie ciekaw byłem, co zobaczę na ze-

wnątrz i jakie będą moje pierwsze wrażenia. Wy-

szedłem na ulicę i przeżyłem pierwszy szok. Uj-

rzałem spore stadko kolorowych papużek fali-

stych, które przefrunęły nad moją głową i po pa-

ru sekundach wylądowały na rozłożystym

drzewie, eukaliptusie. W Polsce ptaki te ogląda-

łem dotychczas tylko w ZOO czy też w większych

sklepach ze zwierzątkami, a tutaj proszę, fruwa-

ją niczym wróbelki! Zafascynowany przechodzę

na drugą stronę ulicy i… w amoku prawie wcho-

dzę prosto pod samochód. Dlaczego tak się sta-

ło? To proste. W Australii obowiązuje ruch le-

wostronny. Ja natomiast przechodząc na drugą

stronę jezdni odruchowo spojrzałem jedynie w…

lewo. Upewniwszy się, iż droga jest wolna, ru-

szyłem śmiało przed siebie… A tu nagle z pra-

wej, tuż przed moim nosem, trąbiąc i nie zwal-

Z wizytą u naszych klubowiczów w Perth.

Od lewej: Edyta, Stefania Janka, Roman,

Zdzisław, Michał Janka

niając, pewny swej racji, przejeżdża piękny wóz

terenowy. Na szczęście w ostatniej chwili zdąży-

łem odskoczyć! Cóż, z perspektywy czasu stwier-

dzam, że głupio by było podczas podróży do ta-

kiego kraju zginąć tak po prostu pierwszego dnia

pod kołami samochodu. (Od tamtej pory, zawsze

uważnie rozglądałem się dookoła zanim prze-

szedłem na drugą stronę jezdni…) Stojąc już bez-

piecznie na chodniku, po paru sekundach do-

szedłem w końcu do siebie i zacząłem pracę

– pojawiają się pierwsze zdjęcia negatywowe,

pierwsze slajdy i pierwsze minuty filmu.

Pomimo, że była to zima, w Perth około go-

dziny 10.00 było jakieś 17–18°C. Słońce świeci-

ło mocno. Wszystko to przypominało pogodę ja-

ką żegnała nas Bydgoszcz. Aklimatyzacja nie

trwała więc długo. Gdyby nie fakt, że wkoło fru-

wały tęczowo upierzone papużki, a samochody

jeździły lewą stroną, to wydawałoby mi się, że je-

stem w Polsce.

Chodziłem, więc tak sobie ulicami Perth i my-

ślałem: – Gdzie ta moja Australia. Gdzie czer-

wona ziemia? Gdzie te olbrzymie przestrzenie?

Zadając sobie te retoryczne pytania wiedziałem

jednocześnie doskonale, że wszystko to, czego

domagałem się w myślach, czekało na mnie już

za rogatkami miasta. Nie mogłem się doczekać,

kiedy wreszcie wypożyczymy samochód i za-

czniemy naszą prawdziwą wyprawę. Zanim to

jednak nastąpiło, zwiedziliśmy miasto. Poma-

gali nam w tym Halina Kobryń, Henryk Janka

i Lech Chmielewski. Ten ostatni pomagał nam

również znaleźć i wypożyczyć samochód, któ-

rym 11 czerwca rozpoczęliśmy naszą podróż.

Odwiedziny u Haliny Kobryń w Perth

II Klubowa Wyprawa do Australii

11 czerwca 2001

Ruszamy w drogę…

Nasz samochód to Toyota Hayes – czterokołowy

„wehikuł” z miejscami do spania, umywalką, ku-

chenką gazową i lodówką, bezcenną w tym kli-

macie; dziennie kosztował nas około 95 dolarów

australijskich a przez 35 dni dało to mniej więcej

3400 dolarów australijskich.

Tuż przed wyjazdem z Perth – w pobliskim hi-

permarkecie – zrobiliśmy pierwsze zakupy. Pełen

podziwu patrzyłem jak Edyta i Zdzisław, szybko

i trafnie, niemal machinalnie, wrzucali do kosza

potrzebne produkty. Wiele wypraw, w których

uczestniczyli uczyniło z nich mistrzów w tej dys-

cyplinie. Zakupy, na które ja straciłbym co naj-

mniej 2 godziny zrobiliśmy w przeciągu zaledwie

20 minut. Zaopatrzeni w najpotrzebniejsze pro-

dukty zaczęliśmy naszą podróż.

z najdłuższego na świecie molo, mającego 2 km.

Następny punkt docelowy na naszej drodze – ja-

skinia Yallingup. Przed wejściem do jaskini ubra-

liśmy się ciepło, biorąc ze sobą kurtki. Był to jed-

nak błąd. Okazało się bowiem, że w jaskini tej nie

jest zimno i już po paru minutach „pracy” – zdję-

cia i filmowanie – byliśmy nieźle spoceni. Aby da-

lej jako tako funkcjonować, kurtki trzeba było

zdjąć, podobnie jak bluzy z długimi rękawami.

Jedziemy dalej, mijając po drodze wiele win-

nic dojeżdżamy do Margaret River. Naszym ce-

lem na dzień dzisiejszy jest miasteczko Pember-

ton. Jego okolice to królestwo olbrzymich drzew

Karri. Gdy jest już zupełnie ciemno, docieramy do

granic osady. Zatrzymujemy nasz samochód w le-

sie, przed tablicą z napisem Pemberton. Po wy-

łączeniu silnika bierzemy się do „ rozbijania obo-

zu”. Wspólnie ze Zdzisławem mocujemy stolik

we wnętrzu naszej Toyoty, Edyta w tym czasie

pichci jakąś zupę z puszki, losowo wyjętej z lo-

dówki. Wcześniej ja zabieram swoją podręczną

torbę i umieszczam ją na przednim siedzeniu.

Okazało się bowiem, że zabrałem tyle bagażu, iż

nie wszystko byłem w stanie upchnąć w „moich

schowkach”, czyli specjalnych lukach z tyłu sa-

mochodu. Przed włączeniem kuchenki gazowej

Edyta odkręca główny zawór, który mieści się na

zewnątrz samochodu. W ten sposób przestrze-

gamy podstawowych zasad bezpieczeństwa. Je-

my kolację, która dzięki naszemu „kucharzowi”

okazała się przepyszna. Później obowiązkowo

puszka piwa i … mycie naczyń. Po kolacji zamy-

kamy główny zawór gazu i ścielimy łóżka. Nasz

W wypożyczalni samochodów w Perth.

Od lewej: Zdzisław, Roman, Edyta, Lech

Chmielewski

Przed wyruszeniem na północ mieliśmy za-

planowaną trasę na południe (na trasie między

innymi drzewa Karri i słynna Wave Rock), więc

udaliśmy się do Bunbury, gdzie mieszka nasz

przyjaciel Jurek Paszkudzki. Do celu dojechaliśmy,

gdy było już ciemno. Z Jurkiem umówiliśmy się

telefonicznie przy hotelu, którego właścicielem

jest Polak. Spędziliśmy tutaj naszą pierwszą noc

w samochodzie, który miał się stać naszym no-

wym domem na najbliższe 35 dni.

12 czerwca 2001

Żabi koncert

Rankiem, po symbolicznym przetarciu oczu, „od-

paliliśmy” naszą Toyotę i ruszyliśmy z miejsca na-

szego postoju. Po 1 km zatrzymaliśmy się na po-

ranną toaletę. Po krótkim i lekkim śniadaniu po-

jechaliśmy do Busselton, które słynie (podobno?)

Witam naszego przyjaciela „internetowego”

Jurka Paszkudzkiego. Bunbury (Australia

Zachodnia)

Moja pierwsza miłość –Australia

samochód ma dwie „sypialnie”, jedną na piętrze

i jedną na parterze. Edycie przypadło pięterko, ja

ze Zdzisławem zajęliśmy „salon” na dole. Przed

snem przychodzi czas na wieczorną toaletę…

(Wszystkie te czynności, od rozbicia naszego

„obozowiska”, na wieczornej toalecie kończąc,

powtarzaliśmy codziennie. Po kilku dniach wy-

konywaliśmy je już niemal automatycznie.) Nie

chcąc czekać w kolejce do naszej luksusowej „ła-

zienki” opuściłem moich towarzyszy i udałem się

do odległego o jakieś 1000 metrów motelu le-

żącego w głębi zupełnie ciemnego już o tej po-

rze lasu. Przyznam, że ten kilometr był dla mnie

niesłychanym przeżyciem. Wokoło ciemno. Le-

dwo widziałem czubek własnego nosa, dalej nie

było już widać nic. Las „żył” – zewsząd docho-

dziły do mnie różne dźwięki, z czego najgłośniej

dawały o sobie znać… żaby. Zapewne gdzieś nie-

daleko drogi „obozowały” wielkim stadem. Przy-

stanąłem z zaciekawieniem i nagrałem ten kon-

cert na mój dyktafon (z którym nie rozstawałem

się nawet na moment). Później przedzierałem się

dalej, aż ujrzałem w oddali migoczące światła

motelu. Był to ceglany budynek, z elementami

drewnianymi, który przywitał mnie przepiękną

werandą z lampionami. Tabliczka przed wejściem

informowała, że właścicielami hotelu jest rodzi-

na MAZZAROLLO. Po wejściu do środka przeży-

łem miłe zaskoczenie. Wnętrze okazało się

znacznie ciekawsze niż się spodziewałem. Moją

uwagę przykuła jedna ze ścian, będąca olbrzymią

gablotą, za szybami której prezentowały się wy-

borne wina i dyplomy – świadectwa nagród

z wielu konkursów i degustacji. Szybko znala-

złem drzwi do toalety i udałem się tam, aby opłu-

kać się z kurzów całodziennej podróży. Po kilku

minutach, odświeżony opuściłem łazienkę, za-

mówiłem piwo oraz kawę i po pół godzinnym

rozkoszowaniu się atmosferą tego miejsca wró-

ciłem do Edyty i Zdzisława. Zgasiliśmy światła

i zasnęliśmy. Spokoju naszego snu pilnowały ma-

jestatyczne drzewa karri, które mieliśmy podzi-

wiać już następnego dnia.

Roman … w jaskini Yallingup

kroczyło moje najśmielsze oczekiwania. Wizual-

ną potęgę tych drzew trudno opisać. Wiele

z nich przekraczało wysokość dziesięciopiętro-

wych wieżowców! Zwiedzający mogli prze-

mieszczać się po specjalnie skonstruowanych

pomostach, które pod naszym ciężarem chwia-

ły się na wszystkie strony, co niestety znacznie

utrudniało wykonywanie zdjęć i filmowanie. Nie

zniechęciło nas to jednak i… następne zapeł-

nione rolki filmowe wylądowały w naszych ple-

cakach. Dalsza droga prowadziła przez Walpole

i Denmark do Albany, gdzie u wybrzeży stoi wy-

konana w 1976 r. replika przepięknego brygu

„AMITY”. Oryginał tego statku został zbudowa-

ny w Kanadzie w 1816 r. To właśnie na jego po-

kładzie 24 grudnia 1826 r. pierwsi osadnicy do-

tarli do Albany. 29 marca 1977 r. królowa bry-

tyjska uhonorowała to miejsce swoją wizytą, aby

uczcić 150-lecie brytyjskiego osadnictwa na tych

terenach. W centrum miasteczka duże wrażenie

robi ratusz z 1887 r. Po tej krótkiej lekcji historii

udaliśmy się do Pingrup, za którym zrobiliśmy na-

stępny postój. Po drodze mijaliśmy takie miej-

scowości jak Porongurup, Melup i Borden.

13 czerwca 2001, środa

Drzewa w chmurach (krótka lekcja

historii)

Po porannych stałych czynnościach, czyli: złoże-

niu łóżek, toalecie, śniadaniu, myciu naczyń i za-

kręceniu zaworu z gazem, pojechaliśmy na spo-

tkanie z drzewami karri. To, co ujrzałem, prze-

II Klubowa Wyprawa do Australii

14 czerwca 2001, czwartek

Uwaga kangur…

To już nasz czwarty dzień w samochodzie. Wy-

ruszyliśmy z Pingrup na północ. Jedziemy przez

Lake Grace, Pingaring, Karlgarin do Hyden. To tu-

taj znajduje się cel naszej dzisiejszej wędrówki

– słynna Wave Rock. Jest to jedna z najbardziej

cenionych turystycznych atrakcji w całej Austra-

lii Zachodniej. Nazwa Wave Rock, czyli „falista

skała” jest nieprzypadkowa. Ten cud natury przy-

pomina bowiem skamieniałą falę wysokości 15

i długości ok. 100 metrów. Utworzony został

w wyniku procesów erozyjnych przed 2,7 milio-

nami lat. Dotychczas widziałem to zjawisko tyl-

ko na zdjęciach i filmach, a teraz mam je na wy-

ciągnięcie ręki – niesamowite! Przyznam, iż na-

zwa istotnie zasłużona. Rzeczywiście, stojąc bli-

sko tego tworu i patrząc w górę miałem

wrażenie, że znajduję się we wnętrzu potężnej

fali, która za sekundę przykryje mnie hektolitra-

mi dzikiej wody, wciągając w otchłań oceanu…

Dopiero dotyk, przypomina mi, że to jednak nie

oceaniczna fala… Przy wykonywaniu zdjęć do-

brze mieć jakiś punkt odniesienia. Najlepiej po

prostu poprosić najbliższą osobę, aby weszła pod

„falę”. Po zrobieniu serii zdjęć „wdrapaliśmy się”

na górę i podziwialiśmy okolicę. Z góry roztaczał

się przepiękny widok aż do linii horyzontu. Jak

okiem sięgnąć – wszędzie płaski teren i olbrzy-

mie nieogarnięte przestrzenie. Typowa Australia,

pomyślałem nie mogąc oderwać wzroku od wid-

nokręgu.

Po zwiedzeniu „Wave Rock”, kolejnym naszym

celem na tamten dzień było ominięcie Perth i zbli-

żenie się do drogi nr 1, którą udać mieliśmy się

na północ do Darwin. Już gdy żegnaliśmy „Wa-

ve Rock” wiedziałem, że aby wykonać plan dnia

będziemy musieli jechać po zmroku, a co się

z tym wiąże przy słabej widoczności. Prędkość

naszego auta, z powodu wyskakujących na dro-

gę kangurów, nie przekraczała 50–60 km/h. Sa-

mochód nie miał dodatkowych wzmocnień

z przodu więc czołowe spotkanie z kangurami

przy większych prędkościach mogłoby zakończyć

się tragicznie, nie tylko dla zwierzęcia, lecz rów-

nież dla naszej Toyoty. Jechaliśmy przez Kondinin,

Corrigin, Quairading, York do Northam. Do tej

ostatniej miejscowości wjechaliśmy, gdy było już

zupełnie ciemno. Zdzisław, jako skrupulatnie

czuwający nad wszystkim szef wyprawy, zarzą-

dził zakupy. Po szybkim uzupełnieniu zapasów

udaliśmy się w dalszą drogę. Zdzisław miał dy-

żur przy kierownicy, natomiast Edyta i ja bacznie

obserwowaliśmy pobocze drogi. Z każdą upły-

wającą minutą oczy bolały coraz bardziej. Szary

kolor kangura mocno zlewał się z otoczeniem

i często zauważaliśmy go dopiero wtedy, gdy

szybko poruszył się lub po prostu wyskoczył na

jezdnię. Jeżeli kangurzy sus w wabiące światła re-

flektorów odbywał się jakieś 25–30 metrów

przed naszym samochodem to jeszcze, można

wytrzymać, zgoła dramatyczniej przedstawiała

się sprawa, gdy nasz skaczący przyjaciel pojawiał

się 5–6 metrów przed przednią szybą i macha-

jąc ogonem przemykał spokojnie na drugą stro-

nę szosy. Często nasze oczy reagowały dopiero

w ostatniej chwili. W takich wypadkach to, że

mogliśmy kontynuować jazdę zawdzięczaliśmy

już tylko refleksowi Zdzisława. O tym, że kangur

wyskoczył na jezdnię tuż przed maską wozu, in-

formowały nas zawsze odgłosy „tłukących się”

garnków w szafkach. Zawsze mieliśmy jednak

szczęście i chociaż futerko tego miłego torbacza

kilka razy otarło się o naszą Toyotę, to podczas

całej podróży do prawdziwego zderzenia na

szczęście nigdy nie doszło, przynajmniej z na-

szym udziałem. Z łezką w oku zauważyłem, iż

wiele kangurów miało niestety znacznie mniej

Drzewa Karri – Pemberton. Od lewej: Zdzisław,

Roman

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: