www.superkarate.pl   www.superkarate.pl   www.superkarate.pl   www.superkarate.pl   www.superkarate.pl

KARATE KYOKUSHIN

Kyokushin to najbardziej popularny styl karate. Na polski tłumaczone najczęściej jako ekstremum prawdy, dążenie do poznania prawdy, zaś pełna nazwa (kyoku-shin-kai-kan) oznacza stowarzyszenie na rzecz poznania ostatecznej (najwyższej) prawdy (wg The Way of Kyokushin, 1976).

Założycielem stylu był urodzony 27 lipca 1923, Koreańczyk, Choi Yeong-Eui, który po przybyciu do Japonii przybrał imię Masutatsu Oyama.

Stworzona przez niego Międzynarodowa Organizacja Karate Kyokushinkaikan (International Karate Organization Kyokushinkaikan - w skrócie IKO) stała się największą organizacją sztuk walki na świecie.

Fenomen Kyokushin zawdzięcza swojemu twórcy, który stworzył zasady rywalizacji sportowej w pełnym kontakcie z jednoczesnym zwróceniem uwagi na zdrowie zawodników oraz ich rozwój duchowy. Adepci tej sztuki należą do czołówki światowej zawodników uderzających (strikerów). Ich znakiem firmowym są wspaniałe techniki nożne, odporność na uderzenia oraz hart ducha. Do najbardziej znanych należą Andy Hug, Francisco Filho, Glaube Feitosa, Ewerton Teixeira (obecnie jeden z czołowych zawodników K-1) oraz nasz rodak Marek Piotrowski. Po śmierci Masutatsu Oyamy ogłoszono, że na mocy testamentu sukcesorem zmarłego i nowym liderem światowego kyokushin jest Akioshi Shokei Matsui.

W szeregach adeptów kyokushin znajdują się m.in. Mariusz Pudzianowski posiadający stopień 4 kyu czy znany aktor Dolph Lundgren,, ...mistrz Europy w wadze ciężkiej.

Karate Kyokushin to wszechstronny system wychowania i rozwoju psychofizycznego oparty o sztukę walki, będący syntezą wschodniej tradycji i nowoczesnych metod treningowych.

W sensie technicznym KARATE KYOKUSHIN to umiejętność walki oparta głównie o uderzenia i kopnięcia, ale do treningów wprowadzane są także chwyty. Nasi adepci są szkoleni zarówno w kierunku walki w przepisach sportowych jak i samoobrony - walki bez ograniczeń.

Walka sportowa - wg. przepisów dla dorosłych - rozwija u ćwiczących umiejętność reakcji na różne zachowania przeciwnika, odwagę i odporność na ból. Między innymi dlatego o KYOKUSHIN mówi się "najtwardsze karate". Wprowadzenie przepisów do walki uniemożliwia zastosowanie najbardziej niebezpiecznych technik, ale z drugiej strony pozwala na możliwą do przyjęcia w XXI wieku, to znaczy w miarę bezpieczną, konfrontację umiejętności zawodników, także przy użyciu pełnej siły.

Prowadzony równolegle trening technik niedozwolonych w walce sportowej, przygotowuje adepta do wykorzystania zdobytych umiejętności w samoobronie.

W sensie wychowawczym KARATE KYOKUSHIN to przede wszystkim szkoła woli i charakteru, który kształtuje się podczas ciężkich treningów, obozów i walk. W czasie treningu czy walki znaczenie mają tylko umiejętności i duch walki ćwiczącego. Nieważny jest jego status materialny czy pozycja społeczna. Nie ważne jakim przyjechał samochodem, czy kim są jego rodzice. Wszystko zależy od jego zaangażowania. Po dłuższym okresie treningu na drugi plan schodzą nawet wrodzone zdolności, a o wyniku szkolenia decyduje głównie pracowitość adepta.

PODSTAWOWE POJĘCIA I TERMINY

ETYKIETA DOJO

ZNACZENIE OSU

Oznacza cierpliwość, szacunek, uznanie wartości. Aby wypracować silne ciało i silnego ducha należy przejść rygorystyczny trening. Wymaga to wielkiego poświęcenia i trudu, ponieważ dochodzisz do granic wytrzymałości i chcesz przestać, poddać się. Gdy dotrzesz do tego punktu, musisz przełamać siebie, swoją słabość i wygrać. Aby to zrobić musisz nauczyć się wytrwałości, ale ponad wszystko musisz nauczyć się być cierpliwym.
Powodem dla którego poddajesz się ciężkiemu treningowi jest fakt, ze troszczysz się o siebie, a troszczyć się o siebie znaczy szanować siebie. Ten autoszacunek staje się szacunkiem dla Twojego Instruktora i kolegów. Kiedy wchodzisz do Dojo wykonujesz ukłon i mówisz Osu - co oznacza, że szanujesz Dojo i czas, który spędzasz ćwicząc tam. To uczucie szacunku - to właśnie OSU. Podczas ćwiczenia dajesz z siebie wszystko. Kiedy kończysz trening kłaniasz się instruktorowi i kolegom mówiąc Osu. Następnie, gdy opuszczasz Dojo - zatrzymujesz się w drzwiach, kłaniasz się i jeszcze raz mówisz Osu! Robiąc to uznajesz wartość. Tym uczuciem ocenienia jest właśnie OSU.
To dlatego zawsze używamy słowa "OSU" aby przypominać sobie o tych nieodzownych wartościach.

KIHON

Kihon to trening technik podstawowych. Gdyby karate ująć jako całość, złożyłyby się nań trzy nierozłączne, nawzajem przenikające się elementy: kihon, kata, kumite.
Podobnie jak dom buduje się od fundamentów, nie zaś od komina, tak w karate, aby przejść do walki, która jest szczytem umiejętności, trzeba najpierw poznać techniki podstawowe. Mówi się , że sercem karate jest walka, zaś sercem walki - kihon, czyli techniki podstawowe. Dygresja ta jest konieczna jeśli zważyć, że większość adeptów rozpoczynających treningi karate oczekuje na pierwszych zajęciach ćwiczeń walki z przeciwnikiem, zaś mozolnie powtarzające się ćwiczenia pchnięć, bloków, czy kopnięć wykonywanych w jednej statycznej postawie - uważa za zło konieczne. Na kihon składają się postawy (dachi), pozycje rąk (kamae-te), pchnięcia (tsuki), uderzenia (uchi, ate), bloki (uke), nakrycia (tensho), kopnięcia (keri), techniki obrotowe (kaiten-waza), techniki z wyskoku (tobi-waza), techniki walki w leżeniu i przysiadzie (ne-waza), umiejętność padania (ukemi-waza), techniki uników (rusui-waza), podcięcia (kari), rzuty (nage). Postawy i pozycje karate różnią się od tych, jakich używamy w codziennym życiu. Są określone przez możliwości, jakie zawiera dana technika i są ściśle uzależnione od jej wymagań. Wiele klasycznych postaw używanych w treningu przeznaczonych jest do budowania siły nóg i dolnych partii ciała. Równowaga jest najważniejszym elementem każdej postawy, stąd we wszystkich postawach górna część ciała musi być utrzymana w pozycji pionowej. Jeśli zasada ta nie będzie stosowana, wykonanie techniki z odpowiednią siłą nie będzie możliwe. Tułów zachowując pozycję pionową musi być tak ustawiony w stosunku do przeciwnika, by pozostawić mu jak najmniejszą możliwość ataku.
Warto nadmienić, iż większość klasycznych postaw stosowanych w kihon nie nadaje się praktycznie do walki. W kumite używa się tylko postaw najmocniejszych, tych które zapewniają maksymalną równowagę i pozwalają na szybkie poruszanie się. Pięść stanowi najważniejszą powierzchnię uderzeniową w japońskim karate. Wielką wagę należy przykładać do prawidłowego zaciskania pięści. Nieprawidłowo zaciśnięta pięść, a zwłaszcza zbyt luźno zaciśnięta, grozi uszkodzeniem ręki podczas uderzenia w walce.
Charakterystyczną cechą karate jest używanie nóg, jako środka walki, czego nie spotyka się w tradycyjnych sportach walki np. w boksie. Poprzez fakt, iż naturalną funkcją nóg jest czynność lokomocyjna, noga jest bardziej niewygodna w zastosowaniu podczas walki. Jednakże jest ona o wiele silniejsza od ramienia. Dzięki swej większej długości może być użyta w ataku z dalszej odległości. Ogólnie przyjmuje się, iż noga posiada trzy razy większą moc niż ramię. Początkujący często tracą równowagę w czasie pierwszych kopnięć. Trzy klucze do ich opanowania to: utrzymanie środka ciężkości w osi ciała, właściwy balans biodrami, wykonywanie kopnięć z dużą szybkością, z jednoczesnym cofnięciem nogi natychmiast po wykonaniu ataku. W turniejowym karate 70% zwycięskich technik, to techniki nożne.

KATA

Kata to z góry przygotowane formy demonstrowania obrony, ataku i kontrataku. Masutatsu Oyama twierdzi , że aby zrozumieć kata trzeba myśleć o karate jako o swego rodzaju języku. Techniki karate interpretować można jako litery alfabetu, kata (formy) będą odpowiednikiem wyrazów i zdań, kumite (walka) analogiczne z rozmową.
Wszystkie style karate, zarówno chińskie, jak i japońskie czy koreańskie, zawierają kata jako ogólną część treningu.
Wiele nauczanych dziś kata ma bardzo długą historię, było ono wielokrotnie zmieniane i modyfikowane przez mistrzów wprowadzających własną interpretację niektórych ruchów. Jeszcze dzisiaj mistrzowie poszczególnych stylów zmieniają techniki, postawy lub ruch, po wielu latach praktyki i medytacji nad danym kata. Trzeba tu wspomnieć o jednym z głównych motywów stworzenia części ćwiczeń formalnych - kata pozwalających na wykonanie technik w ruchu w pełnej formie i sile. Otóż w karate, w odróżnieniu od judo, tylko niewiele technik może być zademonstrowanych z pełną siłą bez obawy fizycznego uszkodzenia partnera.
Kata pozwalają wypełnić tę lukę. Stwierdzono, że w sportowym kumite ćwiczący wykazuje tendencję do używania tylko ulubionych i najlepiej opanowanych technik i postaw, nastawiając się na zwycięstwo albo na to, by nie przegrać. W walce sparingowej niechętnie używa się technik, w których ćwiczącemu brak jest doświadczenia, w kata zaś ćwiczący zmuszony jest stosować bardzo wiele rożnych postaw i technik pozwalając na osiągnięcie dużego stopnia zaawansowania w ich wykonaniu i wszechstronności.
W kata ćwiczący powinien opanować elastyczność technik i postaw. Niektóre z ćwiczeń formalnych są proste i krótkie, inne długie i bardzo skomplikowane. Niektóre kata przeznaczone są do ukazywania szybkości, inne do podkreślania i ćwiczeń specjalnych metod oddychania, a także do opanowania dynamicznego napinania mięśni. Trzeba pamiętać, że kata są wyrazem sztuki karate-do, bez których karate byłoby tylko wydajną metodą walki.

KUMITE

Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie bowiem były realia, w których karate powstało i takie życiowe wymogi przed nią stawiano. Nie było więc w tej walce żadnych ograniczeń. Zrozumiałe jest też, iż wymaganiom jakie stawiano przed karate na przykład na okupowanych wyspach archipelagu Ryukyu, podporządkowane były określone metody treningowe, preferujące techniki wyjątkowo skuteczne w walce. Z biegiem lat pojawiły się takie środki niszczenia, że karate w żaden sposób nie mogło stawić im czoła, podobnie jak miecz samurajski musiało uznać wyższość muszkietu. I tak dalekowschodnie sztuki walki przybrały inną postać - z jujitsu powstało judo, z ken-jitsu - kendo, a z karate-jitsu - karate-do. Ponieważ karate częściowo poszło torem sportu, chcąc zapewnić bezpieczeństwo podczas walki, musiano znaleźć nowe rozwiązania. Rożnie przedstawiają się dziś metody walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się atak na głowę i szyję, zakładając jednak, iż uderzenia nie mogą dochodzić do ciała przeciwnika, albo muszą być zatrzymywane tuz przed osiągnięciem celu (Shotokan), albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszczając nań uderzenia i kopnięcia, a głowę wyłącza się jako cel ataku (Taekwondo), czy też walczy wkładając plastykowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając atak na głowę i korpus. W karate kyokushin jiyu-kumite (wolna walka) jest najbardziej zaawansowaną form karate - jego esencją. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką Budo-Karate (w Dojo), a zawodami sportowymi. W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, którym jest walka Budo-Karate, a także doskonałość pozwalająca na sukces w walce bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest więc trening techniki podstawowej oraz kata.
Masutatsu Oyama mówi o jiyu-kumite w sposób następujący: "Karateka musi zdawać sobie sprawę , że wchodzi teraz w najtrudniejszą fazę treningu i że musi być zdolny do skupienia swej uwagi na wielu aspektach w tym samym czasie. Na przykład musi być zawsze świadomy najbardziej drobiazgowych szczegółów dotyczących przeciwnika: sposobu jego oddychania, stylu ataku i obrony, równowagi, szybkości ruchów i momentów, kiedy jest najbardziej odsłonięty i nie zabezpieczony przed ciosem. Oczywiście w tym samym czasie trzeba koncentrować się nad własnym planem obrony i ataku."

Liczebniki japońskie
1 ICHI
2 NI
3 SAN
4 SHI (YON) wym. Si
5 GO
6 ROKU
7 SHICHI ( wym. SICI)
8 HACHI
9 KU (KYU)
10 JU (wym. DZIU)