Miłosierdzie_Boże_-_cykl_artykułów.pdf

Orędzie Miłosierdzia

MARYJA WZOREM

WSPÓŁPRACY Z BOGIEM

Spośród wszystkich ludzi żyjących na zie-

mi, Maryja najlepiej podjęła współpracę z Bo-

żym miłosierdziem. Jej misja rozpoczęła się

w momencie zwiastowania, gdy została wybra-

na przez Boga na matkę Jego Syna. Aby wy-

pełnić tę rolę, została przede wszystkim zacho-

wana od skazy grzechu pierworodnego i obda-

rzona pełnią łaski. Maryja – powie Ojciec Święty

Jan Paweł II – jak nikt inny doświadczyła Boże-

go miłosierdzia.

Pierwszą i niejako spontaniczną odpowie-

dzią Maryi na Boży plan zbawienia była posta-

wa zawierzenia, zgody na Boży plan. Jest to tym

bardziej godne uwagi, że ten Boży plan prze-

kraczał wszelkie ludzkie horyzonty myślenia:

dziewica miała zostać matką i to matką Syna

Bożego. Jednak ani na chwilę nie zwątpiła

w słuszność tego planu i jego Boskie pochodze-

nie. Dopytywała się jedynie o sposób, w jaki ma

się on zrealizować, dyskretnie prosząc o wyjaś-

nienie: Jakże się to stanie? (Łk 1, 34) . Tym sa-

mym wskazała, że aby odpowiedzialnie współ-

pracować z Bogiem, trzeba z Nim we właściwy

sposób dialogować, mieć pragnienie wypełnie-

nia Jego woli, bo ona jest dla człowieka wyra-

zem Jego miłości miłosiernej. W podobnej sy-

tuacji, jak wiemy z Ewangelii, znalazł się Za-

chariasz. Jednak w przeciwieństwie do Maryi nie

okazał zaufania, ale poprosił o znak potwierdza-

jący prawdziwość tego, o czym usłyszał z ust

Archanioła, dopytując: Po czym to poznam? (por.

Łk 1, 18) . Domaganie się znaku świadczyło

w jego przypadku o braku ufności. Maryja na-

tomiast nie wątpiła w prawdziwość Bożego pla-

nu, pytała jedynie o sposób jego realizacji.

Podjęcie przez Maryję współpracy z Bo-

giem zostało za sprawą Ducha Świętego od razu

dostrzeżone przez jej krewną Elżbietę. Ta na-

zwała Maryję: Błogosławioną, która uwierzyła

(Łk 1, 45) , podkreślając przez to, że współpraca

z Bogiem przynosi radość i uszczęśliwia czło-

wieka. Maryja nie postawiła siebie i swoich pla-

nów w centrum, lecz swoje życie całkowicie pod-

porządkowała Bogu i Jego zamiarom. Pozwoli-

ła Mu działać bez przeszkód, tak jak On sam

tego chciał, wiedząc, że jest Miłością i że dla Nie-

go nie ma nic niemożliwego. A stając się uleg-

łym narzędziem w Jego ręku, w pełni doświadczy-

ła, czym jest błogosławieństwo płynące z wiary.

Spodziewać by się można, że po wejściu

w taką zażyłość z Bogiem, życie Maryi toczyło

się bez większych przeszkód, pod okiem miłu-

jącego Boga. Tymczasem, gdy przyglądamy się

Jej życiu, widzimy, że było zupełnie inaczej.

Podejmując współpracę z Bogiem, nie otrzy-

mała nigdy zapewnienia, że jako Matka Syna

Bożego przejdzie przez tę ziemię bez cierpie-

nia i trudu. Ewangelia odsłoniła wydarzenia,

które na pierwszy rzut oka zaskakują i wydają

się nawet zaprzeczać wybraństwu Maryi. Takim

wydarzeniem był z pewnością spis ludności, któ-

ry przyszedł delikatnie mówiąc „nie w porę”.

Oczekiwała bowiem narodzin Syna Bożego,

a musiała podjąć trudną podróż do Betlejem,

a potem bezskutecznie szukała tam schronie-

nia. Już te fakty zdawały się mówić o tym, że

po ludzku sądząc nic nie wskazywało na to, że

jest przez Boga szczególnie wybrana. Z kolei

niedługo po narodzinach Bóg przez usta star-

ca Symeona wypowiedział do Niej prorocze sło-

wa: A Twoją duszę miecz przeniknie (Łk 2, 35) .

Były one kolejnym zaskoczeniem i choć nie

wiedziała dokładnie, co kryje się za nimi, na-

dal trwała w zawierzeniu.

www.faustyna.pl

styczeń, luty, marzec 2008

Swoim całkowitym poddaniem się woli

Bożej, Maryja uczy, że wiara to coś więcej niż

intelektualna zgoda na Boży plan czy ducho-

we przyzwolenie na Jego działanie. Wiara to

wierne trwanie przy Bogu w każdej sytuacji,

zwłaszcza w cierpieniu. A Bóg często posługu-

je się cierpieniem, by oczyścić i ugruntować

ludzką wiarę. Posłużył się nim także w życiu

Maryi wracającej z pielgrzymki do Jerozolimy,

podczas której zagubił się Jezus. Trzydniowe

poszukiwanie Go było nieopisanym pasmem cier-

pień. Jakim więc zaskoczeniem były słowa Je-

zusa: Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzie-

liście, że powinienem być w tym, co należy do

mego Ojca? (Łk 3, 49) . Nie po raz pierwszy Ma-

ryja nie rozumiała tego, co Bóg czynił w Jej

życiu. Wiara jednak sięga ponad rozum. W ta-

kim przypadku wystarczyło Jej wiedzieć, że Bóg

jest obecny we wszystkich okolicznościach życia

i pragnie tylko dobra. Ona sama, jak mówi Ewan-

gelista, wiernie zachowywała te sprawy i rozwa-

żała je w swoim sercu (por. Łk 3, 51; 2, 19) .

W czasie krzyżowej drogi Jezusa i na Kal-

warii była wzorem postawy wiary i nadziei. Pod-

czas gdy wiara uczniów została zachwiana, Ma-

ryja mocno wierzyła, że On naprawdę „trzecie-

go dnia zmartwychwstanie” (por. Mt 17, 23) .

Ta pewność nie opuściła Jej nawet wtedy, gdy

trzymała w ramionach już martwe ciało swego

ukrzyżowanego Syna. Dziś z tym samym spoj-

rzeniem wiary i nadziei Maryja zachęca wszyst-

kich, by zawsze wypełniali wolę Boga objawioną

przez Jezusa. Jej słowa wypowiedziane w Ka-

nie Galilejskiej nie straciły nic ze swej aktual-

ności: Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie

(J 2, 5) .

Całkowite powierzenie się Bogu, zgoda na

Jego plan oznaczała również służbę drugiemu

człowiekowi. Uczynna miłość bliźniego, wraż-

liwość na jego potrzeby i ofiarna, bezintere-

sowna pomoc, to drugi charakterystyczny rys

współpracy Maryi z Bożym miłosierdziem. Na

tym w istocie polega prawdziwa służba Bogu.

Już w momencie zwiastowania Maryja określi-

ła siebie i swoją misję słowami: Oto ja, służeb-

nica Pańska, niech mi się stanie według Twego

słowa (Łk 1, 38) .

Maryja uczy, że owocna współpraca z Bo-

żym miłosierdziem rozpoczyna się od podda-

nia się Jego woli, a kończy na pełnej miłości

służbie Bogu i ludziom. A to zależy nie tylko

od nadprzyrodzonego działania łaski, lecz tak-

że od wiary i dobrowolnej odpowiedzi na łaskę.

s. M. Klara Domańska ZMBM

POSTANOWIENIE

1. Rozważę słowa:

Maryja jest Tą, która w sposób szczególny i wyjątkowy – jak nikt inny –

doświadczyła miłosierdzia, a równocześnie też w sposób wyjątkowy

okupiła swój udział w objawieniu się miłosierdzia Bożego ofiarą serca.

Jan Paweł II, Dives in misericordia , 9

2. Łączę się z Jezusem Miłosiernym

mieszkającym w mojej duszy.

Dziękuję Mu za wzór współpracy z Bożym miłosierdziem w życiu Maryi

np. słowami:

Wielbi dusza moja, Pana, i raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim!

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia

„NAJWIĘKSZY

PRZYMIOT BOGA”

Objawienie Boże jest autentyczną komuni-

kacją i to komunikacją „najwyższego poziomu”.

Wytłumaczę to, posługując się bardzo trafnym,

znalezionym gdzieś porównaniem. Jeśli geolog

bada skały, to inicjatywa należy w pełni do niego

– skały nie mogą mu w tym ani przeszkodzić, ani

pomóc. Nie ma tu żadnego rodzaju komunika-

cji. Trochę inaczej rzecz ma się z zoologiem: dzi-

kie zwierzęta wprawdzie do niego nie przyjdą, ale

mogą przed nim uciekać, a więc część inicjatywy

leży już po ich stronie. Na wyższym poziomie

jest jeszcze inaczej: jeśli chcę poznać drugiego

człowieka, a on zdecydowanie nie chce, nie mam

wielkich szans. Inicjatywa dzieli się tu po równo:

do przyjaźni trzeba dwóch osób. Z Bogiem, na

poziomie najwyższym, inicjatywa należy już cał-

kowicie do Niego. A więc jeśli Bóg się nie obja-

wia, człowiek błądzi w myśleniu o Nim.

A chodzi właśnie o to, że Bóg się objawił.

Myślę tu zwłaszcza o Słowie Bożym. Przemó-

wił do nas. Przedstawił się nam. Nie możemy

tego zignorować, tym bardziej, że powiedział

o sobie coś bardzo ważnego, coś, na co sami

nigdy byśmy nie wpadli, mając do dyspozycji

tylko własne „doświadczenie”.

Pełnia ludzkiego szczęścia:

bliskość i wierność Boga

Bóg przedstawił się nam na przestrzeni hi-

storii zbawienia jako Bóg miłosierny. To imię

Boga odmalowane jest już na pierwszych kartach

Biblii, ale szczególnie wyraźnie usłyszał je Moj-

żesz, gdy wstawiał się za ludem winnym grzechu

bałwochwalstwa: Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny

(el rahum) i litościwy (el hannun), cierpliwy, bo-

gaty w miłość (hesed) i wierność (emet), zacho-

wujący swą łaskę (hesed) w tysiączne pokolenia,

przebaczający niegodziwość, niewierność i grzech

(Wj 34, 6-7) . Niesamowity tekst, zawiera bowiem

prawie wszystkie pojęcia hebrajskie, jakimi posłu-

giwali się Żydzi, by opisać miłosierdzie Boże. Wi-

dzimy, ile ich jest – a i to jeszcze nie wszystkie,

ponieważ miłosierdzie Boga jest rzeczywistością

tak głęboką i obfitą, że trudno ją wyrazić za po-

mocą jednego tylko słowa. Bardzo ważne są

w nim zwłaszcza dwa: rahamim i hesed .

Rahamim to liczba mnoga od łona matki.

To w języku Biblii miłość matczyna, serdeczne

przywiązanie, bliskość łącząca ze sobą dwoje

małżonków lub matkę i ojca z własnym dziec-

kiem. Jak ojciec ma miłosierdzie (ka rahem ab)

nad synami, tak Pan ma miłosierdzie (riham)

nad tymi, co się Go boją (Ps 103, 13) . Jest to szcze-

gólna miłość, darmo dana, niepokonalna dzię-

ki tajemniczej mocy macierzyństwa, ta która ro-

dzi całą gamę pięknych uczuć w Bogu: tkliwoś-

ci, cierpliwości, litości i współczucia, a w czło-

wieku głębokie poczucie bezpieczeństwa i świa-

domość bycia cennym dla drugiego, co jest nie-

porównywalne z żadną inną ludzką potrzebą.

Hesed też mówi o miłości, ale nie o tej,

która rodzi się spontanicznie, na mocy więzów

krwi, lecz o tej, która trwa na mocy dobrowol-

nie przyjętych zobowiązań. Chodzi o wierność.

Ze strony Boga taka miłość wyrażona w przy-

mierzu z człowiekiem jest darem i łaską (bo czym

na nią zasługujemy?). Ale jeszcze większym da-

rem i łaską się staje, gdy trwa mimo zrywania

układu przez człowieka! Tu hesed przestaje być

tylko zobowiązaniem prawnym, ale odsłania swe

głębsze oblicze: oblicze Bożej miłości silniej-

szej niż grzech, mocniejszej niż zdrada.

Bliskość i wierność Boga to dwa dopełnia-

jące się oblicza miłosierdzia Bożego objawione

na kartach Biblii. Obejmują one całą istotę czło-

wieka: jego egzystencjalną zależność od Boga

i fakt jego grzeszności. Dlatego Biblia ukazuje

www.faustyna.pl

kwiecień, maj, czerwiec 2008

miłosierdzie jako gwarant życia człowieka, coś,

czego doświadcza on z Boga najpełniej, bardziej

niż czegokolwiek innego: bardziej niż Bożej

mądrości, potęgi czy świętości. W tym sensie Bib-

lia potwierdza, że miłosierdzie jest dla człowie-

ka „największym z Bożych przymiotów”.

Boża miłość podnosząca

Miłosierdzie jest „największe” także, jeśli

spojrzymy na nie z perspektywy samego Boga.

Zanim jednak to wyjaśnimy, zastanówmy się: co

czyni człowieka wielkim? Konfucjusz odpowia-

da: „Wola czyni człowieka wielkim lub małym”.

Oczywiście, nie wola sama w sobie, ale wola skie-

rowana ku takiemu lub innemu dobru: ku dob-

ru wielkiemu lub małemu. Jeśli dobro, które

miłuje człowiek, jest wielkie, on sam staje się

tak wielki jak przedmiot jego miłości; jeśli to

dobro jest niskie, on sam staje się tak niski jak

ono. Dla człowieka stworzonego przez Boga

i przeznaczonego do wspólnoty z Nim nie ma

większego dobra nad Boga: Ciebie znać – oto

sprawiedliwość doskonała (Mdr 15, 3) , a więc

w człowieku „największa” jest miłość, przez którą

łączy się on z Bogiem. Ale możemy zapytać, czy

istnieje coś wyższego i piękniejszego od Boga,

co mogłoby Go uczynić większym niż jest? Nie.

Dlatego – mówi św. Tomasz z Akwinu – „naj-

większe” jest u Boga miłosierdzie. Dla Niego

bowiem oznaką wielkości jest właśnie podnosić

i dawać. Biblia pełna jest wzruszających obra-

zów tego miłosiernego, „podnoszącego” działa-

nia Boga. To ten Jego wielki przymiot budził

zawsze w człowieku najwyższy podziw, który

wyraża Psalmista: On mieszka na wysokościach,

a zniża się (Ps 113, 5-6) . Podnosi z kurzu nę-

dzarza, wyciąga z gnoju ubogiego i podnosi do

swego policzka jak ojciec niemowlę! (por. Ps 113, 7;

Oz 11, 4) Potrafi w ten sposób wydobyć człowie-

ka spod wszelkich nawarstwień zła , w których ten

zagubił swoją tożsamość, i wynieść go ponad jego

słabość (por. Jan Paweł II) . Znakiem tego przy-

miotu Boga były zwłaszcza wskrzeszenia doko-

nywane przez Jezusa. One obrazowały to, co sta-

ło się zaczątkiem ostatecznego wyniesienia na-

tury ludzkiej: zmartwychwstanie Chrystusa. Trze-

ba przyznać, że jest coś niesamowitego w tym

ruchu w górę, który Bóg nadaje światu mocą swe-

go miłosierdzia.

Ale czyż w Bogu wszystkie przymioty nie

są sobie równe? Oczywiście. Błogosławiona „nie-

równość”, o której tu była mowa, jest obserwo-

walna tylko w jednym przypadku: gdy patrzy się

na Boga z pozycji obdarowywanego stworzenia.

s. M. Małgorzata Kocik ZMBM

POSTANOWIENIE

1. Rozważę słowa:

Jakże cię mogę porzucić, Efraimie, i jak opuścić ciebie, Izraelu? Moje serce na to się wzdryga

i rozpalają się Moje wnętrzności. Nie chcę, aby wybuchnął płomień Mego gniewu i Efraima

już więcej nie zniszczę, albowiem Bogiem jestem, nie człowiekiem;

pośrodku ciebie jestem Ja – Święty, i nie przychodzę, żeby zatracać (Oz 11, 8-9).

2. Łączę się z Jezusem Miłosiernym

mieszkającym w mojej duszy.

Proszę o głębokie doświadczenie Jego bezinteresownej miłości ku mnie

np. słowami:

Ukaż mi, Panie, swą twarz!

www.faustyna.pl

Orędzie Miłosierdzia

„MIŁOSIERDZIE BOŻE

WYTRYSKUJĄCE

Z ŁONA OJCA”

Prorok Ezechiel ujrzał w wizji płynący wart-

ko potok (por. Ez 47) . Potok z wizji nie był zwyk-

łym ziemskim potokiem. Jego krystaliczne wody

sączyły się z tajemniczego Źródła leżącego pod

progiem świątyni Jahwe. Tajemnica Źródła kryła

się w niezwykłej właściwości wód potoku: dokąd-

kolwiek te wody dotarły, niosły ze sobą pełnię życia,

zdrowie i radość. W wodach tych roiło się od żyją-

cych stworzeń (47, 9) , a drzewa owocowe posila-

jące się tymi wodami nigdy nie traciły liści i owo-

ców (47, 12) . Kiedy się szło wzdłuż strumienia,

można było zauważyć, że przybierał coraz bardziej

na sile, a jego głębokość rosła z każdym pokony-

wanym metrem. W końcu dotrzeć można było do

miejsca, gdzie nie był już leniwie sączącym się po-

tokiem, ale niebezpiecznie rwącą rzeką, której nie

sposób było przejść w bród.

Dla potrzeb naszych rozważań, odchodząc

nieco od klasycznej egzegezy tego tekstu, ale po-

zostając w kręgu myśli Ezechiela, można przy-

jąć, że Prorok ujrzał w swej wizji symboliczny

obraz Boga. Lektura tego fragmentu nasuwa mi

bowiem pewną analogię z tym, co Siostra Faus-

tyna określiła w swoim „Dzienniczku” jako „mi-

łosierdzie wytryskujące z łona Ojca”. Korzysta-

jąc więc z bogatej symboliki wizji Ezechielowej,

chciałabym zaproponować czytelnikom krótką

refleksję nad dwiema ważnymi prawdami:

Bóg jest miłosiernym Stwórcą

Jak wody biorą początek ze źródła, tak

z Boga biorą początek wszelkie stworzenia, jakie

kiedykolwiek otrzymały istnienie. Objawienie

o stworzeniu świata i to o stworzeniu go przez

Boga zostało zawarte już w pierwszych rozdzia-

łach księgi Rodzaju (por. Rdz 1-2) i przebija ze

wszystkich kart Pisma Świętego. Biblia jest tu jed-

noznaczna. Dla określenia stwórczego działania

Boga używa specyficznego czasownika: bara’ , które

posiada jeden jedyny podmiot: samego Boga i nie

występuje w żadnym innym kontekście.

Tacy teologowie jak ks. R. Forycki, ks. W. Piet-

kun, Sługa Boży ks. Michał Sopoćko, o. Garrigou-

Lagrange, Y. Congar czy Sługa Boży Jan Paweł II

widzą w dziele stworzenia fascynującą rzeczywistość,

która jest dziełem miłosierdzia Bożego. W odróż-

nieniu do teologów zawężających przejawy miłosier-

dzia Bożego do dzieła odkupienia, interpretują stwo-

rzenie jako pierwszy akt przyjaźni i łaski Boga skie-

rowanej ku stworzeniu. Rozwijają przy tym myśl teo-

logiczną, która broniąc prawdy o niezmienności atry-

butów Bożej natury, uznaje miłosierdzie za odwiecz-

ny przymiot Boga, który przejawia się we wszyst-

kich Jego działaniach wychodzących na zewnątrz,

poza wspólnotę miłości Trójcy Świętej. W myśl tezy,

że miłosierdzie jest okazaniem pomocy stworzeniu

i uzupełnieniem jego braków (św. Tomasz z Akwi-

nu), brak istnienia jawi się im jako największa nę-

dza, zatem zaradzenie mu traktują jako dzieło mi-

łosierdzia Bożego. Podobnie rzecz postrzega św.

Siostra Faustyna, która pisze w swym „Dziennicz-

ku”, że miłosierdzie jest kwiatem miłości; Bóg jest

miłością, a miłosierdzie jest Jego czynem, w miłości

się poczyna, w miłosierdziu się przejawia (Dz. 651) .

Jej mistyczne doświadczenie każe jej napisać: Wszystko

się zaczyna z miłosierdzia Twego i na miłosierdziu

Twoim się kończy (Dz. 1506) ; ono każe jej wychwa-

lać to miłosierdzie Boże, jako wytryskujące z Tro-

istości Bożej, lecz z jednego miłosnego łona (Dz. 522)

i używać takich określeń jak: miłosierny Stwórca; mi-

łosierdzie Boże w stworzeniu aniołów, w stworzeniu

ludzi, w przyozdobieniu świata w piękno itp. (por. Dz.

491, 1742, 1741, 1743, 1749) .

Prawda o stworzeniu świata przez Boga musi

być jakąś bardzo ważną prawdą, skoro Bóg zechciał,

by została nam objawiona. W jej świetle poznaje-

my, że świat nie jest bytem absolutnym ani koniecz-

www.faustyna.pl

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: