Cartland Barbara - Najpiękniejsze miłości 161 - Strzała amora.pdf - zachomikowane(1) - lewin16

Barbara Cartland

Strzała amora

An arrow of love

Rozdział 1

ROK 1820

Panie i panowie, wznieśmy toast za zdrowie młodej pary.

Oby ich życie składało się z samych szczęśliwych dni!

Zaczerwieniony pod wpływem wypitego wina, jowialny

dżentelmen, który, bełkocząc, wygłosił tę mowę, uniósł

wysoko kieliszek. Po chwili, odchyliwszy do tyłu głowę, miał

zamiar jednym haustem opróżnić jego zawartość.

Najwyraźniej jednak był mocno wstawiony i ledwo

trzymał się na nogach, nic więc dziwnego, że próba ta

zakończyła się niepowodzeniem. Zatoczył się do tyłu i opadł

na krzesło. W tym momencie rozległ się huraganowy śmiech

pozostałych gości, siedzących przy stole.

Prawdę mówiąc, wszyscy byli już „pod dobrą datą".

Melissa doszła do wniosku, że przynajmniej kilku spośród

lubiących jazdę konną i chętnie zaglądających do kieliszka

przyjaciół jej nowej macochy już do kościoła przyjechało po

kilku głębszych.

Huczne przyjęcie ślubne, wydawane w sali bankietowej

Rundel Towers, było niezwykle wystawne i obfite. Wspaniałe

i egzotyczne potrawy, podawane jedna za drugą, zaspokoiłyby

gust nawet najbardziej wybrednego smakosza.

Niestety, większość gości zainteresowana była przede

wszystkim trunkami. Niezliczona rzesza lokajów miała za

zadanie pilnować, by kryształowe kieliszki ani przez moment

nie były puste.

Właściwie za każdym krzesłem musi stać lokaj, pomyślała

Melissa.

Rozważając całą sytuację zupełnie bezstronnie, była w

stanie zrozumieć, dlaczego ojciec ponownie się żeni. Mimo to

za nic w świecie nie mogła pogodzić się z myślą, że Hesther

Rundel zajmie miejsce jej matki.

Brakowało jej siły i odwagi, by spojrzeć na drugi koniec

stołu, w kierunku ojca i jego nowej żony.

Prawdę mówiąc, pomyślała, tylko całkowicie pozbawiona

taktu Hesther Rundel mogła założyć białą suknię ślubną i

zasłonić twarz welonem, nie zważając na to, że już dawno

skończyła trzydzieści osiem lat.

Kiedy ojciec po raz pierwszy oznajmił Melissie, że ma

zamiar poślubić Hesther, była prawie pewna, że żartuje. Mimo

to gdzieś w głębi serca spodziewała się tego.

Od chwili, kiedy umarła matka Melissy, Hesther wcale nie

kryla się ze swymi zamiarami. Już po kilku pierwszych

wizytach w Manor House, gdzie Weldonowie mieszkali od

ślubu, przestała zachowywać jakiekolwiek pozory i nawet nie

próbowała uzasadniać swych częstych odwiedzin.

Najczęściej przyprowadzała ze sobą konie. Zwykła

mawiać, że potrzebują one treningu, a ich trenerem może być

jedynie Denzil Weldon. Był to najbardziej zdradziecki, ale też

i najskuteczniejszy z jej wybiegów.

Początkowo Melissa nie mogła uwierzyć, że jej ojciec

mógłby ulec niewyszukanym i wręcz natarczywym zalotom

kobiety tak brzydkiej jak Hesther.

- Wygląda dzisiaj jak koń, aż się prosi, żeby ją osiodłać! -

usłyszała czyjś szept w momencie, gdy sędziwy krewniak

prowadził Hesther do ołtarza.

- Sam mam ogromną słabość do zwierząt - padła

żartobliwa odpowiedź - ale nie w łóżku!

Biorąc pod uwagę brzydotę Hesther, wszyscy byli święcie

przekonani, że zostanie ona starą panną, i nie pomoże jej

nawet ogromny majątek, jakim dysponuje.

Toteż Denzila Weldona wcale nie uwiodła uroda

narzeczonej, bo o tym nie mogło być przecież mowy,

zaimponował mu natomiast stan jej konta, wspaniała stadnina

koni i nieprawdopodobny przepych Rundel Towers.

- Jak możesz, papo? - zapytała Melissa, kiedy ojciec

przyznał się do swych zamiarów.

- Prawdę mówiąc, nie mam innego wyjścia, Melisso -

odparł z brutalną szczerością. - Kiedy umarła twoja matka,

przestały napływać nawet te niewielkie pieniądze, które

otrzymywała od swego ojca. Ten człowiek nie kiwnie nawet

palcem, żeby mi pomóc. Zawsze mnie nienawidził!

- A może mnie zechciałby pomóc? - zapytała Melissa,

próbując znaleźć wyjście z sytuacji.

- Kiedy się urodziłaś, córeczko - odrzekł Denzil Weldon -

matka napisała do niego list. Odpowiedział, za pośrednictwem

swego prawnika, że pieniądze będzie przysyłał tak długo, jak

długo nie podejmiemy prób skontaktowania się z nim.

Melissa słyszała tę opowieść wcześniej, teraz jednak nie

była w stanie zrozumieć swego dziadka. Od początku zakładał

on, że małżeństwo jego córki jest fatalnym błędem i nie

zmienił zdania nawet po wielu latach, mimo że Heloiza

Weldon była bezgranicznie szczęśliwa u boku mężczyzny,

którego wybrała sobie na męża, nie zważając na ostry

sprzeciw ojca.

Denzil był niezmiernie atrakcyjnym mężczyzną. Chociaż

przed ślubem był hulaką i rozpustnikiem, a co z tego

wynikało, cieszył się fatalną reputacją, po ślubie ustatkował

się, a ukochaną kobietę uczynił szczęśliwą.

Właściwie to całkiem naturalne, pomyślała Melissa, że

maleńka, dwudziestoakrowa posiadłość Manor House, będąca

za życia żony całym jego światem, po jej śmierci stała się dla

niego nieznośnym więzieniem.

Nudził się tu i potrzebował rozrywki, dlatego wciąż

marzył o wyjeździe do Londynu. Nęcił go hazard, a także bale

i przyjęcia - słowem całe to życie towarzyskie, które było

wówczas udziałem ludzi z jego sfery.

Lecz największą pasją Denzila Weldona były konie.

- Jaki ma sens życie w hrabstwie, w którym diabeł mówi

dobranoc - mawiał wściekły - jeżeli nie można jeździć na

polowania?

- Czy naprawdę uważasz, papo - zapytała prawie szeptem

Melissa - że konie z Towers są w stanie zrekompensować...

wszelkie inne braki?

Po paru sekundach milczenia ojciec odpowiedział niemal z

wściekłością:

- Dobrze wiesz, Melisso, że nikt nie jest w stanie zastąpić

mi twojej matki. Jednakże wygoda i dobre konie mogą

przynajmniej w jakimś stopniu zmniejszyć moje cierpienie.

Rzeczywiście cierpiał - trudno było w to wątpić. Mimo to

Melissa zastanawiała się, jak szybko upodobni się on do

innych mężczyzn, których tak często gościła Hesther Rundel.

Byli to ludzie bezmyślni i rozleniwieni, do szpiku kości

zepsuci przez otaczający ich zbytek i nadmiar alkoholu.

W Manor było zupełnie inaczej. Matka dbała o to, by

rozmowy prowadzone przy stole i w salonie były interesujące,

starała się również, by rozmawiano nie tylko o rozrywce.

Spojrzała na siedzącą na drugim końcu stołu kobietę, która

właśnie została jej macochą. Była odrażająca.

Hesther, tak jak całe towarzystwo siedzące przy stole, nie

stroniła od kieliszka. Jej twarz, mocno zaczerwieniona pod

wpływem wypitego wina i gorąca panującego w sali, była nie

tylko brzydka, lecz także wulgarna.

Mimo to Melissa musiała przyznać, że Hesther jest

doskonałym jeźdźcem. Wspaniale prezentowała się w siodle i

kiedy goście weselni wznieśli toast „za najwspanialszą

amazonkę hrabstwa", nie był to pusty komplement, lecz

szczera prawda.

Na szczęście przyjęcie powoli zbliżało się do końca. Od

co najmniej trzech godzin towarzystwo przy stole jadło i piło.

Melissa zaczęła się już nawet zastanawiać, jak długo jeszcze

Cartland Barbara - Najpiękniejsze miłości 161 - Strzała amora.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: