RATOWNICTWO MORSKIE
konspekt
CZĘŚĆ I
ODPOWIEDZIALNOŚĆ I OBOWIĄZEK NIESIENIA POMOCY
1 Międzynarodowe akty prawne
1.1 KONWENCJA O UJEDNOSTAJNIENIU NIEKTÓRYCH PRZEPISÓW DOTYCZĄCYCH NIESIENIA POMOCY I RATOWNICTWA MORSKIEGO – Bruksela 23.09.1910 r.
Art.2 Każdy fakt udzielenia pomocy lub Ratownictwa z wynikiem pożytecznym daje podstawę do słusznego wynagrodzenia. Nie należy się żadne wynagrodzenie, jeżeli udzielona pomoc pozostaje bez pożytecznego wyniku. W żadnym przypadku kwota do wypłacenia nie może przekraczać wartości rzeczy uratowanych.
Art.3 Nie mają prawa do żadnego wynagrodzenia osoby, które brały udział w czynnościach ratowania pomimo wyraźnego i słusznego zakazu statku wspomaganego.
Art.4 Holownik nie ma prawa do wynagrodzenia za pomoc lub ratunek statku przez niego holowanego, lub jego ładunku, chyba, że udzielił usług wyjątkowych, które nie mogą być uważane za wykonanie umowy holowniczej.
Art.5 Wynagrodzenie należy się również, jeżeli pomoc lub ratunek miały miejsce pomiędzy statkami należącymi do tego samego właściciela.
Art.6 Wysokość wynagrodzenia ustalana jest przez umowę stron, a w jej braku – przez sędziego. To samo odnosi się do stosunku, w jakim to wynagrodzenie ma być podzielone pomiędzy ratujących. Podział ten między właścicielem, kapitanem i innymi osobami będącymi w służbie na każdym ze statków ratujących, będzie regulowane przez prawo krajowe statku.
Art.7 Każda umowa o pomocy i ratownictwie zawarta w chwili i pod wpływem niebezpieczeństwa, może być na żądanie jednej ze stron uchylona lub zmieniona przez sędziego, jeżeli uzna on, że umówione warunki nie są słuszne. W wszystkich przypadkach, gdy będzie udowodnione, że zgoda jednej ze stron została spaczona przez podstęp lub zatajenie, albo, jeżeli wynagrodzenie jest nadmiernie nieproporcjonalne do oddanej usługi w jednym czy w drugim kierunku, umowa może być uchylona lub zmieniona przez sędziego na żądanie strony zainteresowanej.
Art.8 Sędzia ustala wynagrodzenie stosownie do okoliczności, biorąc za podstawę:
a) przede wszystkim osiągnięty wynik, wysiłki i zasługi tych, którzy udzielili pomocy, niebezpieczeństwo, które zagrażało statkowi wspomaganemu, jego pasażerom, załodze, ładunkowi oraz ratującym i statkowi ratującemu, zużyty czas, poniesione koszty i szkody, ryzyko odpowiedzialności i inne ryzyka, które zagrażały ratującym, wartość sprzętu użytego przez nich, uwzględniając ewentualne specjalne przystosowania statku ratującego;
b) następnie – wartość rzeczy uratowanych.
Te same postanowienia stosują się do podziału przewidzianego w art. 6 ustęp 2. Sędzia może zmniejszyć lub uchylić wynagrodzenie, jeżeli okaże się, że ratujący przez swoją winę spowodowali konieczność pomocy lub ratunku, albo, jeżeli dopuścili się kradzieży, paserstwa lub innych czynów oszukańczych.
Art.9 Osoby uratowane nie są zobowiązane do żadnych wynagrodzeń, jednak bez naruszania w tym względzie przepisów krajowych. Ratujący życie ludzkie, którzy brali udział w związku z wypadkiem, który spowodował ratownictwo lub pomoc, mają prawo do słusznej części wynagrodzenia przyznanego ratującym statek, ładunek i ich przynależności.
Art.10 Dochodzenie wypłaty wynagrodzenia ulega przedawnieniu po 2 latach, począwszy od dnia , w którym czynności pomocy lub ratownictwa zostały zakończone. Przyczyny zawieszenia i przerwania tego przedawnienia określa prawo Sądu, do którego sprawę wniesiono. Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie prawo przyjęcia w swych ustawodawstwach za okoliczność przedłużającą termin powyżej ustalony fakt, że statek, któremu udzielono pomocy lub, który uratowano, nie mógł być zajęty na wodach terytorialnych Państwa, w którym powód ma swoje miejsce zamieszkania lub swój główny zakład.
Art.11 Każdy kapitan jest obowiązany przyjść z pomocą każdej osobie, nawet wrogiej, znajdującej się na morzu w niebezpieczeństwie życia, jeżeli może to uczynić bez poważnego niebezpieczeństwa dla swego statku, swej załogi, swych pasażerów. Właściciel statku nie jest odpowiedzialny z tytułu naruszenia poprzedniego postanowienia.
1.2. KONWENCJA O MORZU PEŁNYM –Genewa 29.04.1958 r.
Art. 12 1. Każde państwo powinno zobowiązać kapitana statku, uprawiającego żeglugę pod jego banderą o ile kapitan może to uczynić bez narażania na poważne niebezpieczeństwo statku, załogi lub pasażerów:
a) do niesienia pomocy każdej osobie znajdującej się na morzu w niebezpieczeństwie, jeśli został powiadomiony o potrzebie udzielenia im pomocy, w zakresie, w jakim można rozsądnie oczekiwać takiej akcji z jego strony,
b) po zderzeniu – do niesienia pomocy drugiemu statkowi, jego załodze i pasażerów i w miarę możności do podania drugiemu statkowi, nazwy własnego statku, swego portu rejestracji oraz najbliższego portu, do którego zawinie.
2. Każde Państwo nadbrzeżne udzieli poparcia utworzeniu i utrzymaniu wystarczającej i skutecznej służby poszukiwań i ratownictwa dla zapewnienia bezpieczeństwa na morzu i ponad morzem – kiedy wymagać będą tego okoliczności – zawrze w tym celu regionalne porozumienia o wzajemnej współpracy z państwami sąsiednimi.
1.3 MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA O BEZPIECZEŃSTWIE ŻYCIA NA MORZU - Londyn 01.11.1974 r.
Prawidło V/10
„Wzywanie pomocy w niebezpieczeństwie – obowiązki i zasady postępowania”
a) Kapitan statku będącego w morzu, w pozycji umożliwiającej mu udzielenie pomocy po otrzymaniu z jakiegokolwiek źródła sygnału, że ludzie znajdują się w niebezpieczeństwie na morzu, jest zobowiązany podążać im z pełną prędkością na pomoc, o ile to możliwe zawiadamiając je lub służby poszukiwawczo – ratownicze. Jeśli nie może udzielić pomocy lub ze względów na szczególne okoliczności w jakich się znalazł uważa, iż podążanie na pomoc jest nieuzasadnione lub niepotrzebne, kapitan musi dokonać w dzienniku okrętowym zapisu przyczyny, dla której zaniechał podążania na pomoc osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie, biorąc pod uwagę zalecenia Organizacji, poinformować odpowiednie służby poszukiwawczo – ratownicze.
b) Kapitan statku znajdującego się w niebezpieczeństwie lub odpowiednie służby poszukiwawczo – ratownicze, po konsultacji, jak dalece jest to możliwe, kapitanami statków, które odpowiedziały na wezwanie o pomoc, ma prawo zarekwirować jeden lub więcej takich statków, które kapitan statku w niebezpieczeństwie lub służby poszukiwawczo – ratownicze uznają za najbardziej przydatne do udzielenia pomocy, a obowiązkiem kapitana lub kapitanów statków zarekwirowanych jest poddać się rekwizycji, kontynuując podążanie na pomoc osobom w niebezpieczeństwie,
c) Kapitan statku powinien być zwolniony z obowiązku nałożonego w ustępie (a) niniejszego prawidła, jeżeli się dowie, że jego statek nie został zarekwirowany i że jeden lub więcej innych statków zostało zarekwirowanych i poddało się rekwizycji. Jeśli to możliwe, ta decyzja powinna być podana do wiadomości innych statków zarekwirowanych oraz służbom poszukiwawczo – ratowniczym.
d) Kapitan statku powinien być zwolniony z obowiązku nałożonego przez ustęp (a)niniejszego prawidła oraz, jeśli jego statek został zarekwirowany, z obowiązku nałożonego przez ustęp (b) niniejszego prawidła, jeśli zostanie poinformowany przez osoby w niebezpieczeństwie lub służby poszukiwawczo – ratownicze lub kapitana innego statku, który dotarł do takich osób, że pomoc nie jest już konieczna.
e) Przepisy niniejszego prawidła nie naruszają postanowień Międzynarodowej konwencji o ujednostajnieniu niektórych przepisów prawa dotyczących niesienia pomocy i ratownictwa morskiego, podpisanej w Brukseli, 23 września 1910 roku, w szczególności zaś obowiązku niesienia pomocy wynikającej z artykułu 11 tej konwencji.
1.4 MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA O POSZUKIWANIU I RATOWNICTWIE MORSKIM – Hamburg 27.04.1979 r.
1.4.1 Wyrażenia i definicje
· SRR – search and rescue region – rejon poszukiwania i ratownictwa – obszar o określonych wymiarach, objęty działaniem służb poszukiwania i Ratownictwa,
· RCC – rescue co-ordination center – jednostka odpowiedzialna za przyczynianie się do sprawnej organizacji służb poszukiwania i ratownictwa oraz za koordynację prowadzenia akcji poszukiwawczych i ratowniczych w rejonie poszukiwań i ratownictwa,
· RSC – rescue sub – center – ratowniczy ośrodek pomocniczy – jednostka podporządkowana RCC, ustanowiona w celu wspomagania tego ostatniego na określonym obszarze w obrębie rejonu poszukiwań i ratownictwa,
· SMC – search and rescue mission co-ordinator – koordynator akcji poszukiwawczo- ratunkowej,
· SRU – search and rescue unit – jednostka przeznaczona do poszukiwań I ratownictwa,
· OSC – on-scene co-ordinator – koordynator na miejscu akcji,
· CSS – co-ordinator surface serach - koordynator poszukiwań nawodnych,
· SITREP – situation report – raport sytuacyjny
1.4.1 Ustalenia dla powołania i koordynacji służb poszukiwania i ratownictwa.
Państwo, Strona konwencji, zapewnia
· podjęcie niezbędnych działań w celu powołania odpowiednich służb poszukiwania i ratownictwa dla ludzi znajdujących się w niebezpieczeństwie na morzu u ich wybrzeży,
· ustanowienie, w drodze porozumień dwu stronnych, rejonów odpowiedzialności za poszukiwanie i ratownictwo,
· utrzymanie sił poszukiwawczo-ratowniczych w gotowości do działania,
· udzielenie pomocy każdej osobie będącej w niebezpieczeństwie na morzu,
· koordynację urządzeń dla poszukiwania i ratowania,
· ustanowienie RCC,
· wyznaczenie i wyposażenie jednostek ratowniczych – publiczne lub prywatne,(każda jednostka powinna mieć szybkie i niezawodne środki łączności, odpowiedni sprzęt do poszukiwania i ratowania, pojemniki do zrzucania rozbitkom winny być odpowiednio oznakowane: czerwony – zaopatrzenie medyczne i sprzęt pierwszej pomocy, niebieski – żywność i woda, żółty – koce i odzież ochronna, czarny – wyposażenie różne, gdy pojemniki zawierają kombinację wyposażenia to powinny być również znakowane kombinacją kolorów),
1.4.2 Współpraca
· Strony koordynują działalność swoich organizacji SAR w szczególności, gdy zachodzi taka potrzeba, koordynują akcje SAR z państwami sąsiednimi.
· Strony zezwalają, z uwzględnieniem praw krajowych, na wejście na jej morze terytorialne lub przestrzeń powietrzną innych jednostek ratowniczych w celu prowadzenia akcji SAR,
· Strony zawierają porozumienia z sąsiadującymi państwami w sprawach SAR,
· Strony upoważniają własne RCC do zwracania się do innych RCC o pomoc włączając w to personel i sprzęt, udzielania zezwoleń na wejście wezwanych na morze terytorialne lub przestrzeń powietrzną, udzielanie niezbędnej pomocy na wezwanie innych RCC,
· Strony zapewniają odpowiednią współpracę i najściślejszą koordynację między ARCC i MRCC.
1.4.3 Środki przygotowawcze, plany i instrukcje.
1.4.4 Postępowanie operacyjne.
1.4.5 Systemy meldowania statków.
1.5 MIĘDZYNARODOWA KONWENCJA O WYMAGANIACH ZAKRESIE WYSZKOLENIA MARYNARZY, WYDAWANIA IM ŚWIADECTW ORAZ PEŁNIENIA WACHT – Londyn 07.07.1978 r.
2 KRAJOWE AKTY PRAWNE
2.1 USTAWA z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej(Dz.U. z 1994 r. Nr 32, poz.131)
2.2 USTAWA z dnia 18 września 2001 r. Kodeks morski (Dz.U. z 2001 r. Nr 138, poz. 1545)
„Art.60
.§1. Kapitan jest obowiązany nieść wszelką pomoc ludziom znajdującym się na morzu w niebezpieczeństwie, jeżeli udzielenie tej pomocy nie naraża na poważne niebezpieczeństwo jego statku i osób znajdujących się na nim.
§2. Armator nie odpowiada za naruszenie przez kapitana obowiązku określonego w § 1.
Art.67
Kapitan statku znajdującego się w niebezpieczeństwie, po porozumieniu się ze statkami, które odpowiedziały na jego wezwanie o pomoc, ma prawo zażądać, aby wskazany przez niego statek lub statki udzieliły mu pomocy.”
Dział VIII – Ratownictwo morskie.
Ratownictwem morskim w rozumieniu przepisów niniejszego działu jest udzielanie pomocy statkowi znajdującemu się w niebezpieczeństwie na jakichkolwiek wodach oraz ratowanie znajdującego się na nim lub z niego pochodzącego mienia, jak również ratowanie innego mienia znajdującego się na morzu i niepołączonego trwale i celowo z wybrzeżem.
2.3 USTAWA z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz.U. z 2000 r. Nr 109, poz. 1156)
Rozdział V – Ratowanie życia na morzu.
CZĘŚĆ II
Poradniki IAMSAR, MERSAR, LSA
1.1 IAMSAR
Zadaniem Międzynarodowego Lotniczego i Morskiego Poradnika Poszukiwania i Ratowania dla środków mobilnych (IAMSAR Vol III), który powinien być przechowywany na jednostkach poszukiwawczo- ratowniczych oraz na pokładach cywilnych statków, jest służenie pomocą tym, którzy:
· kierują statkiem oraz tym, którzy mogą być wezwani do użycia jednostek dla wsparcia operacji SAR,
· mogą znaleźć się w potrzebie pełnienia funkcji koordynatora akcji wielu jednostek znajdujących się w pobliżu miejsca akcji,
· znaleźli się w rzeczywistym lub potencjalnym niebezpieczeństwie i mogą potrzebować pomocy służb poszukiwawczo – ratowniczych SAR
1.2 MERSAR
Celem Poradnika Poszukiwania i Ratowania dla Morskich Statków Handlowych, jest udzielenie wskazówek tym, którzy podczas zagrożenia na morzu mogą potrzebować pomocy od innych, albo którzy sami mogą udzielić takiej pomocy. W szczególności ma on stanowić pomoc dla kapitana statku, który może być wezwany do kierowania akcją poszukiwania i ratowania osób, znajdujących się w niebezpieczeństwie na morzu.
1.3 LSA
International Life-Saving Appliance Code- Międzynarodowy Kodeks Środków Ratunkowych.
LSA wprowadza międzynarodowe standardy dla środków ratunkowych wymaganych w rozdziale III Konwencji SOLAS.
Osobiste środki ratunkowe
· Koła ratunkowe,
- Samoczynnie zapalające się pławki świetlne do kół ratunkowych,
- Samoaktywowane pławki dymne do kół ratunkowych,
- Pływające linki ratunkowe,
· Pasy ratunkowe,
· Kombinezony ratunkowe,
· Kombinezony ochronne,
· Środki ochrony cieplnej
...
alfred1980