COLIN FORBES
EKSPRES POD LAWINĄ
Tytuł
AVALANCHE EXPRESS
Przełożyła Monika Kluczyńska
Warszawa : Mizar : Amber, 1993.
isbn 83-85309-53-5
dla Jane
Od autora
Chciałbym wyrazić podziw i wdzięczność dla nieżyjącego już
sir Williama Collinsa, kawalera orderu Imperium Brytyjskiego,
który dodał odwagi bardzo wielu autorom, łącznie ze mną, i który
był moim zdaniem jednym z największych wydawców naszego stulecia.
CZĘŚĆ PIERWSZA
SPARTA
* 1 *
Bazylea i Zurych, Szwajcaria
Pierwszego grudnia była środa. Pierwsza środa miesiąca,
ustalony dzień. Było bardzo zimno, a na ulicach historycznego
szwajcarskiego miasta, które w ubiegłych wiekach stanowiło
centrum wielu politycznych intryg, leżał głęboki śnieg.
Dworzec w Bazylei. Na torze pierwszym stał samotny wagon
sypialny, na którym wisiała tablica z napisem:
WAGON - LIT MOSKWA - MIŃSK - BREST - WARSZAWA - BERLIN
FRANKFURT - HELDELBERG - BAZYLEA Tablica przywodziła na myśl
wizję romantycznej, niebezpiecznej podróży. Pusty wagon, z
którego wysiedli już pasażerowie i obsługa, miał obcy, niemal
złowrogi wygląd, zwłaszcza gdy wiedziało się, skąd przybył. Co
tydzień ten pojedynczy wagon, przyłączany i odłączany od różnych
składów, wędrował z serca komunistycznego imperium do Europy
Zachodniej. Tu jego droga dobiegała końca.
Wyjechał z Moskwy w poniedziałek, dwudziestego dziewiątego
listopada o czwartej po południu. Tego dnia odbyło się zebranie
Biura Politycznego, poświęcone ocenie przebiegu wielkich manewrów
wojskowych, którymi kierował osobiście marszałek Griegorij
Traczkow.
Wagon wjechał na stację w Bazylei pierwszego grudnia
dwadzieścia minut po dziewiątej. Teraz była dziewiąta
czterdzieści pięć. Przed pobliską restauracją dworcową stało
dwóch mężczyzn w ciemnych płaszczach i kapeluszach, którzy
pozornie nie zwracali uwagi na pusty wagon. Niższy i bardziej
krępy palił francuskiego papierosa, starając się nie okazywać
przy tym wstrętu.
- Jak na razie nic się nie dzieje - mruknął po niemiecku.
- Cierpliwości, Gustawie - odparł jego wyższy i szczuplejszy
towarzysz. - Nasza praca polega na czekaniu.
Młoda Angielka siedząca przy restauracyjnym stoliku
niedaleko drzwi zerknęła na zegarek i wypiła łyczek kawy, której
nie zamawiała.
Zapłaciła już rachunek i była gotowa do wyjścia. Elsa Lane
miała najbardziej niepozorny wygląd pod słońcem. Nosiła wymięty
prochowiec wojskowego kroju. Ciemne włosy zwisały w strąkach,
wielki kapelusz z obwisłym rondem i okropne okulary w grubej,
rogowej oprawie niemal całkowicie zasłaniały twarz. Stroju
dopełniały znoszone pantofle ze ściętymi obcasami i odrapana
walizka w przygnębiającym szarym kolorze. Elsa piła dalej kawę,
dopóki zegarek nie wskazał punkt dziesiątej. Wstała z miejsca w
chwili, gdy sekundnik dotarł do dwunastki.
Podniosła walizkę i wyszła z restauracji. Za drzwiami minęła
dwóch ludzi w ciemnych płaszczach i kapeluszach. Młodszy z nich,
ten o krępej budowie, spojrzał na nią i odwrócił z niechęcią
wzrok.
Kroczyła powoli, przygarbiona, jakby ciążyła jej walizka, i
rozglądała się wokół spojrzeniem krótkowidza. Gustaw, który
zapalił właśnie drugiego gauloisea (w chwilach napięcia dużo
palił, nawet zagraniczne papierosy) wskazał kciukiem na jej
plecy.
- Ale pasztet! - syknął do kolegi.
- Patrz tam, gdzie trzeba! - zgromił go szeptem Fischer.
Takie nazwisko figurowało w paszporcie, który miał w
kieszeni.
Został on starannie podrobiony przez specjalistów z działu
fałszowania dokumentów w podziemiach siedziby KGB przy placu
Dzierżyńskiego.
Fischer zaczynał się niepokoić. Dworzec zapełniał się ludźmi
czekającymi na transalpejski ekspres z Bazylei do Wiednia i na
inne pociągi.
Dwaj mężczyźni podeszli bliżej torów, żeby móc łatwiej
obserwować wagon sypialny, Elsa Lane zaś, jakby zdezorientowana,
przystanęła pośród ruchliwego tłumu.
W tej samej chwili od strony głównego wejścia pojawił się
niski, pulchny mężczyzna w białej kurtce stewarda. Pod osłoną
tłumu zbliżył się szybko do tylnych drzwi wagonu sypialnego z
Rosji. Wszedł pewnie, jakby miał do tego wszelkie prawo, i
zniknął w środku.
Fischer, wyższy od towarzysza, wyciągnął szyję i ponad
głowami ludzi dostrzegł, co się stało.
- Ktoś jest w wagonie - szepnął. - Ubrany jak steward. -!
Złapał za ramię krępego, który ruszył naprzód. - Jeszcze nie.
Poczekaj, aż wysiądzie. Będziemy musieli czymś zakryć ten
jego biały kitel...
- Zdjął płaszcz i przewiesił go przez rękę. Czekali.
Steward w białej kurtce był w trzecim przedziale. Zamknął
drzwi, podniósł blat narożnej umywalki i wsunął głęboko rękę w
rurę odpływową. Trochę potrwało, zanim udało mu się oderwać
kasetę, przyklejoną wewnątrz rury wodoodporną taśmą. W wagonie
mógł się w każdej chwili pojawić szwajcarski strażnik kolejowy.
Zwykle kaseta łatwiej dawała się wyjąć. Wzmocnił chwyt, pociągnął
mocno i wreszcie miał ją w ręku. Oderwał z niej resztki taśmy,
zbił je w kulkę i schował do kieszeni.
W hali dworcowej było coraz tłoczniej. Steward wysiadł z
wagonu i poszedł szybkim krokiem w stronę wyjścia. Fischer i
Gustaw przepychając się łokciami ruszyli jednocześnie za nim.
Steward otarł się o Elsę, która utknęła w wirze spieszących się
pasażerów, i szedł dalej do wyjścia. Wówczas go dogonili. Tłum
nagle zrzedniał, został tylko jeden oparty o ścianę mężczyzna
czytający gazetę. Był średniego wzrostu i miał sumiaste wąsy.
Fischer pod osłoną trzymanego na ręku płaszcza wbił stewardowi w
plecy lufę lugera kalibru 9 mm.
- Tylko spróbuj zwiać, a będzie po tobie. Dalej, przejdź
tam...
Zaprowadzili stewarda w pusty kąt hali na prawo od wyjścia.
- Włóż ten płaszcz - rozkazał Fischer chowając lugera do
kieszeni marynarki. Pobladły steward wykonał polecenie. Fischer
zerknął na wąsatego mężczyznę w okularach, lecz ten najwyraźniej
był bez reszty pochłonięty gazetą. - Teraz masz wsiąść do tego
mercedesa przy chodniku - polecił. - Na tylne siedzenie...
Na dworze padał śnieg. Po tłocznej hali ulica wydawała się
niemal pusta. Przed stacją oprócz mercedesa stała zaparkowana
parę metrów przed nim furgonetka z pralni, bez nazwy firmy.
Gustaw wsiadł za stewardem na tylne siedzenie i obszukał go
z wprawą. Fischer siadł za kierownicą i odwrócił się do tyłu.
- Cholera, nic nie mogę znaleźć. Tylko to - Gustaw pokazał
kłębek porwanej i zmiętej wodoodpornej taśmy przylepnej.
- Przeszukaj go jeszcze raz, tylko się streszczaj, bo nie
zdążymy na ekspres.
Pod osłoną oparcia Fischer owinął lufę lugera wełnianym
szalikiem.
To stłumi odgłos strzału. Zostawią przykryte kocem zwłoki
stewarda w samochodzie. Policja nieprędko je odkryje. Mercedes
pochodził z wypożyczalni w Mannheim, w Niemczech. Szwajcarskie
gliny pójdą tym śladem, a zanim dotrą do wypożyczalni, obaj z
Gustawem zdążą dojechać do Wiednia.
Matt Leroy, wąsacz w ubraniu angielskiego kroju, wyszedł bez
pośpiechu przed stację, uderzając się od niechcenia po udzie
zwiniętą gazetą. Kierowca furgonetki z anonimowej pralni
dostrzegł ten znak we wstecznym lusterku, rzucił kilka słów
siedzącemu obok mężczyźnie, wysiadł i podszedł do mercedesa z
naręczem czystych ręczników.
Pochylił się do okna i gdy Fischer gwałtownie odwrócił się
ku niemu, powiedział cicho po niemiecku:
- Wysiądź z wozu i wejdź na tył furgonetki.
Fischer patrzył wybałuszonymi oczami na naręcze ręczników, z
którego wyglądała lufa pistoletu.
- Ale pozwolisz, że najpierw się tym zaopiekuję...
Człowiek w kombinezonie zgarnął lewą ręką lugera z kolan
Fischera i schował go do kieszeni. Gustaw na tylnym siedzeniu
również patrzył w otwór lufy ukrytej w zwiniętym ręczniku.
Zawiniątko dzierżył drugi ubrany w kombinezon mężczyzna, który
przed chwilą szarpnięciem otworzył tylne drzwiczki. Steward
również nie tracił czasu i zdążył już uwolnić Gustawa od jego
automatycznego pistoletu.
Matt Leroy patrzył z wnętrza hali dworcowej, jak dwójka
jeńców wsiada pod eskortą na tył furgonetki. Drzwi się
zatrzasnęły, steward siadł za kierownicą i włączył silnik.
Dopiero gdy furgonetka ruszyła z miejsca, Leroy pobiegł na
perony. Widząc, że na wielkim zegarze jest osiem po dziesiątej,
zwolnił do szybkiego marszu. Do odjazdu ekspresu "Transalpin"
zostały jeszcze dwie minuty.
W pozbawionym okien pudle furgonetki Fischer usłyszał hałas
silnika i poczuł, że ruszyli z miejsca. Dla odwrócenia uwagi
ludzi, którzy ich ujęli, odezwał się do swojego towarzysza:
- Co on mógł stamtąd zabrać? I kiedy zdążył się tego
pozbyć...
Wciąż mówiąc spróbował zadać siedzącemu obok mężczyźnie cios
kolanem w krocze. Ten jednak odsunął się w porę, zatoczył
pistoletem i rąbnął nim Fischera w skroń, robiąc lakoniczną
uwagę:
- Bardzo głupie.
Skinął głową i uśmiechnął się do Gustawa, na którego kark w
tejże chwili spadła rękojeść drugiego pistoletu. Oba ciosy były
śmiertelne.
Ich ofiary leżały martwe na podłodze kołyszącej się na
wybojach furgonetki.
Nazajutrz o świcie szwajcarski policjant, który patrolował
brzeg Renu w okolicach Schaffhausen, zauważył nie opodal
wodospadu olbrzymi kufer, który utknął pomiędzy dwoma wielkimi
głazami.
Przeszkodę opływała rwąca, spieniona woda. Sprowadzenie
wyposażonego w dźwig kutra policji rzecznej i zakotwiczenie go w
odpowiedniej pozycji poniżej wodospadu zabrało cztery godziny.
Piąta upłynęła na wydobywaniu kufra z rzecznej pułapki. Po
wyciągnięciu go na brzeg znaleziono w środku upchane ciasno
zwłoki dwóch nagich mężczyzn, których w żaden sposób nie dało się
zidentyfikować. Obaj zginęli od silnego ciosu w głowę.
Gdy Matt Leroy wychodził niespiesznym krokiem przed stację i
klepnięciem zwiniętej w rulon gazety po nogawce dawał sygnał
kierowcy anonimowej furgonetki, Elsa Lane wsiadała do ekspresu
"Transalpin" z Bazylei do Wiednia. Miał on odjechać o dziesiątej
dziesięć rano i zatrzymywać się dopiero w Zurychu. Korytarz
trzynastego wagonu pierwszej klasy był pusty. Weszła do łazienki
i zamknęła drzwi. Potem szybko zdjęła wymięty prochowiec,
zniszczone pantofle, rogowe okulary i ogromny kapelusz. Ściągnęła
z głowy czarną perukę i szybko przeczesała jasne włosy.
Postawiła zniszczoną szarą walizkę na pokrywie sedesu i
odsunęła zamek błyskawiczny, spod którego ukazał się elegancki
neseser ze świńskiej skóry. Wyjęła z nesesera buty od Gucciego,
które wsunęła na stopy, a następnie pasującą do nich torebkę tej
samej firmy i sobolowe futro, w które się ubrała. Zwinęła w
tobołek zdjęty z neseseru szary pokrowiec, perukę, kapelusz,
prochowiec i stare buty i to wszystko wsadziła pod drogą
bieliznę. Po zamknięciu walizki zrobiła makijaż i przejrzała się
szybko w lustrze. Okulary powędrowały do torebki od Gucciego. Gdy
po chwili wyłoniła się z łazienki, nikt nie rozpoznałby w niej
czupiradła, które weszło tam przed paroma minutami.
Ruszyła korytarzem do przedziału, gdzie miała zarezerwowane
miejsce. Wyglądała teraz zupełnie inaczej, nie tylko dzięki
zmianie stroju. Wydawała się wyższa i szczuplejsza, gdy przestała
się garbić.
Szła sprężystym krokiem, a ruchy miała zwinne i energiczne.
Dotarła do pustego przedziału i weszła do środka. Zdjęła sobole i
położyła je na siedzeniu obok. Na trzecim postawiła elegancki
neseser. Teraz mogła być pewna, że będzie miała cały przedział
dla siebie. Usiadła, skrzyżowała smukłe, piękne nogi i spojrzała
na zegarek: było osiem po dziesiątej. Za dwie minuty odjazd.
Pierwszym przystankiem na długiej trasie do Wiednia miał być
Zurych. Otworzyła torebkę, gdzie w zamykanej na suwak przegródce
ukryła kasetę, którą dał jej steward.
Wyjęła cygarniczkę z kości słoniowej, wetknęła do niej
papierosa, przypaliła go i głęboko zaciągnęła się dymem.
- Kurczę, znowu mnie ściska w dołku - powiedziała głośno do
siebie. - Kiedy się wreszcie pozbędę tego strachu?
Przypomniała sobie, co powiedział jej kiedyś Harry Wargrave:
- Gdy przestajesz się bać, nic po tobie w tej robocie.
Strach jest potrzebny, żeby zachować dobry refleks.
Podniesiona tym nieco na duchu rozluźniła napięte mięśnie,
rozsiadła się wygodnie i czekała, aż jej puls wróci do normy.
Jeszcze bardziej pokrzepił ją widok Matta Leroya, który
szedł po peronie. Leroy minął jej okno i wsiadł do poprzedniego
wagonu.
Pomyślała, że tym razem zdążył w ostatniej chwili. Ciekawe
dlaczego?
Ekspres ruszył z miejsca, wynurzył się spod wielkiej hali
dworca Hauptbahnhof w padający śnieg i nabierając prędkości na
jednogodzinny odcinek do Zurychu, skierował się na wschód.
Kilka minut później, gdy jechał już całym pędem, do
przedziału Elsy wszedł szwajcarski konduktor. Bez pośpiechu
sprawdzał bilety i korzystając z okazji przyglądał się ukradkiem
pasażerce. Był wrażliwy na kobiecą urodę. "Wystrzałowa" -
pomyślał dziurkując bilet i zerknął na nią jeszcze raz. Oddała mu
spojrzenie, a w szarych, jakby nakreślonych jedną poziomą linią
oczach był cień kokieteryjnego uśmiechu. Miała subtelne rysy,
prosty nos, pełne, pięknie wykrojone usta i znamionujący upór
podbródek. Twarz piękna, a zarazem nie pozbawiona charakteru i
stanowczości.
- Życzę pani przyjemnej podróży, madame - pożegnał ją,
starannie wymawiając angielskie słowa i znacząco spojrzał w okno.
-Mimo nie najlepszej pogody.
Wyszedł z przedziału zamykając za sobą drzwi.
"Spostrzegawczy facet" - stwierdziła w duchu Elsa chowając z
powrotem do torebki bilet powrotny. Zwrot "madame" świadczył, że
konduktor zauważył obrączkę na jej palcu, choć tak naprawdę w
wieku dwudziestu ośmiu lat była osobą stuprocentowo samotną. To
Harry Wargrave uparł się, żeby ją włożyła.
- Kobieta zamężna przyciąga mniejszą uwagę niż podróżująca
samotnie dziewczyna - powiedział.
Konduktor spotkał na korytarzu Matta Leroya, który oparty o
poręcz palił papierosa.
- Prosiłem o przedział dla palących - rzucił wyjaśniająco i
niezgodnie z prawdą Leroy - i oto co mi dali.
Wskazał ręką za siebie na pusty przedział dla niepalących.
Na jednym z siedzeń leżała jego torba podróżna. Z wymowy pasażera
konduktor wywnioskował, że ma do czynienia z Anglikiem. Akcent
ten był jednak efektem żmudnych starań. Leroy wyrobił go sobie
podczas dwuletniej służby na stanowisku oficera ochrony w
ambasadzie Stanów Zjednoczonych przy Grosvenor Square. By
dopełnić obrazu, miał na sobie płaszcz z wielbłądziej wełny,
zakupiony na Savile Row .
- Jest wiele wolnych miejsc w przedziałach dla palących
-zaproponował konduktor przecinając bilet.
- Nieważne - zbagatelizował Leroy. - Już niedaleko do
Zurychu.
W rzeczywistości umyślnie wybrał ten przedział, aby być
blisko Elsy Lane. Konduktor ruszył dalej wzdłuż pociągu, a Leroy
spojrzał na zegarek i pogładził bujne wąsy. W rozkładzie ich
podróży jak zawsze nie przewidziano żadnej rezerwy czasowej.
Pozostawało tylko mieć nadzieję, że przybędą do Zurychu bez
opóźnienia. Leroy tak jak Elsa wykupił bilet powrotny, choć miał
go nigdy nie wykorzystać. Zdaniem Harryego Wargravea był to
następny ważny szczegół.
...
agusia_b2