Ewa Przybylska
Opis i analiza
§8.2. pkt 1
„Im lepszy będzie nauczyciel, tym lepszy będzie świat i życie”
Stale postępujące przemiany ustroju gospodarczego i politycznego naszego kraju, proces integrowania się z Europą, ciągłe zmiany i dążenie do coraz lepszych udoskonaleń we wszystkich dziedzinach życia nie ominęły oświaty. Strategiczną rolę w funkcjonowaniu i efektywności systemu edukacji naszego Państwa spełnia nauczyciel. Praca nauczyciela jest pracą twórczą, polegającą na ułatwieniu jego podopiecznym zrozumienia całej rzeczywistości przyrodniczej i społecznej oraz procesów w niej zachodzących, a także pomocą w poszukiwaniu sensu życia. Dlatego też, będąc niejako drogowskazem na drodze życia młodych ludzi, powinien on wyróżniać się cierpliwością i wyrozumiałością, elastycznością wobec powierzanych mu zadań, zaangażowaniem, gruntownością wiedzy, świeżością spojrzenia na sprawy wychowawcze, nie poddawaniem się rutynie i skostnieniu w pracy, krytycznym stosunkiem wobec siebie. Powinien identyfikować się ze swoją pracą i zawodem. Współczesność wymaga od wszystkich pracowników edukacji nieustannej renowacji wiedzy, uzupełniania i doskonalenia posiadanych umiejętności, podnoszenia swoich kwalifikacji. Takie cechy skierują każdego nauczyciela do podejmowania wszystkich tych działań, które udoskonalą jego własną pracę i podniosą jakość pracy szkoły, w której został on zatrudniony oraz umożliwią mu uzyskanie pozytywnych efektów w pracy dydaktycznej, wychowawczej, bądź to opiekuńczej. Mając tę świadomość, starałam się być właśnie takim nauczycielem – nauczycielem poszukującym, otwartym na wszystko, co „nowe” i nieznane, podejmowałam się realizacji tych zadań, które przyniosą korzyść nie tylko mi osobiście i mojej placówce, ale także pokoleniom uczniów powierzonych mojej opiece.
Działania, które pomogły udoskonalić własną pracę i podnieść jakość pracy Szkoły to:
1) Doskonalenie warsztatu i metod pracy, udział w szkoleniach wewnętrznych i zewnętrznych, aktualizowanie wiedzy przez studiowanie literatury psychologiczno-pedagogicznej,
2) Zdobycie uprawnień instruktorskich do nauczania i wykonywania masażu Shantala,
3) Opracowanie, wdrożenie i ewaluacja własnych programów zajęć pozalekcyjnych rozwijających zdolności i zainteresowania uczniów,
4) Aktywne uczestnictwo w pracach mających na celu poprawę jakości funkcjonowania Szkoły,
5) Stworzenie i organizacja Pracowni Rewalidacji Indywidualnej, przygotowanie Pracowni Informatycznej,
6) Różne formy promocji Szkoły w środowisku,
7) Członkostwo w Zespole Zadaniowym ds. Projektów Unijnych.
KSZTAŁCENIE I DOSKONALENIE WŁASNE
Wybierając studia na kierunku Pedagogika wiedziałam, iż chcę pracować z dziećmi, to było moje marzenie – praca w szkole. Nie wiedziałam jednak, czy mają być to dzieci w przedszkolu, czy młodszych klasach szkolnych. O dzieciach niepełnosprawnych w ogóle nic nie wiedziałam. Dlatego też postanowiłam zostać wolontariuszką w Domu Pomocy Społecznej w Goślicach.
Przez 2 lata przyjeżdżałam 2 - 3 razy w tygodniu pomagając paniom opiekunkom, rozmawiając i bawiąc się z mieszkańcami. Zrozumiałam, że są to osoby takie jak my – pełnosprawne społeczeństwo – potrzebujące odrobiny ciepła, chwili rozmowy, ludzkiego gestu. Poczułam, że mogę się komuś przysłużyć, że mogę dać coś z siebie. I dlatego jako specjalność studiów wybrałam pedagogikę rewalidacyjną.
KSZTAŁCENIE ZAWODOWE
Studia Podyplomowe z zakresu oligofrenopedagogiki w Akademii Pedagogiki Specjalnej im. M. Grzegorzewskiej w Warszawie ukończyłam w 2002 roku.
Studia te pogłębiły moją wiedzę odnośnie funkcjonowania osób niepełnosprawnych umysłowo. Przygotowały mnie także do pełnienia roli nauczyciela powyższych osób. Poza tym uzyskałam kompetencje umożliwiające mi diagnozowanie i samodzielne rozwiązywanie ich problemów wiążących się z ich funkcjonowaniem w sytuacjach zadaniowych o charakterze edukacyjnym i interpersonalnym, a także wiedzę, w jaki sposób przekazywać im treści nauczania, by były one dla nich ciekawe, warte zapamiętania i stały się krokiem ku samodzielności.
Studia Podyplomowe z zakresu filologii polskiej w Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie ukończyłam w 2005 roku.
Studia te pomogły mi rozszerzyć własne horyzonty i spojrzenie na świat. Udoskonaliły moje umiejętności pisemnych wypowiedzi, co wykorzystałam, m.in. tworząc tekst do ulotki promującej naszą Szkołę oraz pisząc teksty na stronie internetowej, sprawozdania z rozmaitych imprez i uroczystości. Dały mi swobodę posługiwania się językiem ojczystym zarówno w mowie, jak i w piśmie. Wykorzystując tą umiejętność brałam udział w tworzeniu wielu szkolnych dokumentów. Wpajałam uczniom zamiłowanie do czystości języka polskiego i dbałam o poprawne posługiwanie się nim w miarę ich możliwości.
Odkąd rozpoczęłam pracę w szkole, stale staram się poszerzać swoją wiedzę i umiejętności poprzez uczestniczenie w rozmaitych kursach, szkoleniach, warsztatach umożliwiających mi uzyskanie pozytywnych efektów w pracy dydaktycznej, wychowawczej, opiekuńczej oraz doskonalenie pracy własnej i podniesienie jakości pracy szkoły.
KURSY I SZKOLENIA MAJĄCE ZNACZĄCY WPŁYW NA PODNIESIENIE JAKOŚCI PRACY W SZKOLE UKOŃCZONE PRZED OKRESEM STAŻU
„Praca wychowawczo-rewalidacyjna z dziećmi autystycznymi, z MPD, umiarkowanie, znacznie i głęboko upośledzonymi umysłowo” (2000)
Szkolenie zostało zorganizowane przez Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli w Płocku i było prowadzone przez p. Annę Grodecką. Poruszone zostały następujące zagadnienia: podstawy rewalidacji, formy i metody pracy wychowawczo-rewalidacyjnej, pielęgnacja wychowująca, bierne i czynne ćwiczenia rąk i nóg, klasyczne masaże ciała, omówienie form i metod pracy z niepełnosprawnymi w stopniu głębszym i głębokim.
Uzyskane efekty:
Szkolenie pozwoliło mi na lepsze i bardziej urozmaicone prowadzenie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych, ukierunkowało mnie na stosowanie najlepszych metod w pracy z dziećmi głęboko niepełnosprawnymi umysłowo. Dobra znajomość tych metod zaowocowała efektami w pracy z dziećmi. Metody i techniki pracy dobierałam indywidualnie do każdego dziecka. Biorąc udział w czynnościach pielęgnacyjnych na gruporodzinkach mogłam świadomie wykorzystać je do rewalidacji w ramach pielęgnacji wychowującej, np. poprze odpowiednie karmienie kształtowałam odruchy przedmowne.
„Problemy kliniczne w poradnictwie psychologiczno-pedagogicznym” (2000)
Szkolenie odbyło się w Warszawie, w Centrum Metodycznym Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej Ministerstwa Edukacji Narodowej (CMPPP MEN). Prowadziły je p. doc. dr hab. Hannę Olechnowicz oraz dr Marię Piszczek. Obejmowało ono zagadnienia związane z pracą z dziećmi niepełnosprawnymi oraz studium przypadku – indywidualnie wybranego przez każdego uczestnika.
Nauczyłam się rozpoznawać problemy kliniczne, diagnozować je, pisać szczegółowy plan pracy z uczniem, oceniać jego skuteczność, przeprowadzać ewaluację. Dzięki stworzeniu studium przypadku swojego ucznia – Monisi i analizowaniu głównego problemu – unikanie kontaktu dotykowego – wraz z grupą i doc. Olechnowicz nawiązałam kontakt z uczennicą, rozpoczęłam pracę behawioralną i uzyskałam efekt w postaci rozwoju dziewczynki, zmniejszenia zachowań negatywnych w postaci krzyku, płaczu, stereotypowego bujania.
„Wczesna interwencja i pomoc dzieciom niepełnosprawnym” (2001)
60-godzinne szkolenie zorganizowane przez CMPPP MEN w Warszawie, obejmowało zarówno zajęcia teoretyczne, jak i praktyczne. Były one prowadzone przez prof. Jadwigę Kuczyńską-Kwapisz, dr Marię Piszczek oraz dr Elżbietę Stecko. Wybitne osoby świata nauki na szkoleniu poruszyły przede wszystkim problem jak najwcześniejszego zdiagnozowania istniejących i rozwijających się u małych dzieci wad rozwojowych oraz dysfunkcji psychicznych i fizycznych.
Dowiedziałam się, w jaki sposób organizować wczesną interwencję, gdzie zwrócić się o pomoc, co doradzać rodzicom dzieci niepełnosprawnych. Nauczyłam się tworzenia programów terapeutycznych do pracy z małymi dziećmi oraz najefektywniejszych sposobów pracy z rodzicami. Ponadto poznałam i zwiedziłam Ośrodek Wczesnej Interwencji w Warszawie, z którego kilka pomysłów przeniosłam do pracy. Wiadomości te wykorzystałam także w swojej pracy z rodzicami ucznia, do którego dojeżdżałam. Podpowiadałam, gdzie zwrócić się o pomoc, szukać specjalistów od rehabilitacji, jakie sprzęty można wykorzystać w domu. Stworzyłam także wartościowy program usprawniania.
„Jak wspomagać zakłócony rozwój małego dziecka” (2001)
Szkolenie teoretyczne i praktyczne (w formie warsztatów) zostało zorganizowane przez Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli w Płocku. Prowadziły je p. Anna Grodecka, p. Marzena Czarnecka i p. Józef Mróz. Program szkolenia obejmował takie zagadnienia jak: niepełnosprawność intelektualna i sensoryczna, zaburzenia emocjonalne, zasady terapii osób z uszkodzonym słuchem, percepcja wzrokowa, kinestetyczno-ruchowa i ćwiczenia usprawniające, rozwój mowy i jej zaburzenia, terapia logopedyczna, metody terapii dzieci w wieku przedszkolnym z zaburzeniami w rozwoju (met. Dennisona, Domana, Ruchu Rozwijającego W. Sherborne).
Wiadomości zdobyte podczas szkolenia wykorzystałam w pracy z dziećmi. Zwłaszcza propozycje ćwiczeń usprawniających percepcję wzrokową i słuchową jak również orientację przestrzenną, grafomotorykę i lateralizację.
Większość propozycji wykorzystuję w pracy podczas indywidualnych zajęć rewalidacyjno-wychowawczych. Były mi też przydatne przy rozwiązywaniu problemu ucznia głęboko niepełnosprawnego intelektualnie. Pozwoliły mi lepiej zdiagnozować przyczynę jego zachowań, agresji i autoagresji.
„Dziecko ze specjalnymi potrzebami: autyzm, zespół Downa, porażenie mózgowe” (2002)
Szkolenie odbyło się w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Płocku i było prowadzone przez p. Annę Grodecką. Prowadząca omówiła wiele zagadnień związanych z pracą z dziećmi autystycznymi, niepełnosprawnymi fizycznie oraz z zespołem Downa, a także niepełnosprawnymi intelektualnie. Zajęcia były przeplatane filmami dotyczącymi powyższych zagadnień oraz ćwiczeniami praktycznymi.
Dzięki szkoleniu poznałam lepiej problem zwłaszcza dzieci autystycznych. W mojej pracy spotykam wiele dzieci mających cechy autystyczne, z którymi należy pracować w indywidualny sposób, poszukiwać dróg dojścia do nich, wejścia do ich odmiennego od naszego świata, wspólnego kanału komunikacji. Wiadomości wykorzystałam zwłaszcza w pracy z Adasiem, którego studium stworzyłam.
„Usprawnianie motoryczne osób upośledzonych umysłowo” (2002)
Szkolenie odbyło się w Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Płocku, prowadził je p. Józef Mróz. Obejmowało ono usprawnianie małej i dużej motoryki, masaże klasyczne ciała, sposoby zmniejszania spastyczności mięśni. Istotne były praktyczne zajęcia pokazowe, w jaki sposób terapeuta, nauczyciel może usprawniać fizycznie dziecko z głębokimi przykurczami.
Podczas tego szkolenia pogłębiłam swoją wiedzę na temat terapii dzieci autystycznych oraz z mózgowym porażeniem dziecięcym. W swojej dotychczasowej pracy z dziećmi wykorzystałam np. ćwiczenia usprawniające motorykę i kreatywne bazgranie. Podniosłam jakość pracy Szkoły poprzez stosowanie nowych metod i technik pracy z uczniem, które także pokazałam swoim koleżankom.
„Rewalidacja dzieci upośledzonych umysłowo” (2003)
Ośrodek Doskonalenia Nauczycieli w Płocku zorganizował szkolenie, na którym p. Józef Mróz i p. Anna Grodecka omówili zagadnienia rewalidacji, formy i metody pracy terapeutyczno–rewalidacyjnej, pielęgnację wychowującą, bierne i czynne ćwiczenia rąk i nóg, klasyczne masaże ciała. Omówione zostały także formy i metody pracy z niepełnosprawnymi w stopniu głębszym.
Zdobyte wiadomości i umiejętności poszerzyły moja dotychczasową wiedzę. Wykorzystałam je w pracy podczas indywidualnych zajęć rewalidacyjno-wychowawczych z uczniem głęboko upośledzonym intelektualnie. Szczególnie przydatna okazała się metoda stymulowania całego ciała poprzez szczotkowanie, skorzystałam z wielu cennych wskazówek np. gdzie można zakupić szczoteczki do tego celu, z jakiego włosia wybrać. Obecnie często stosuję masaż twarzy i masaż Castillo-Moralesa jako metody pobudzania okolic mózgu odpowiedzialnych za rozwój mowy.
„Prezentacja wybranych elementów metody P. Dennisona w powiązaniu z tańcami w kręgu” (2003)
Szkolenie odbyło się w Ośrodku Doskonalenia Zawodowego w Płocku, a prowadziły je p. Anna Grodecka i p. Anna Lewicka. Poruszono następujące tematy: elementy metody Dennisona – forma pracy z dzieckiem pełnosprawnym, integrowanie lewej półkuli mózgowej z prawą poprzez ćwiczenia naprzemienne ciała, ćwiczenia relaksacyjne, rozluźniające napięcie mięśniowe, stresowe, ćwiczenia ciała ułatwiające pośrednio przyswajanie wiadomości, tańce w kręgu, jako forma integracji półkul mózgowych, a także współdziałania w grupie, tańce typu: czardasz, t. grecki.
Wiadomości oraz umiejętności zdobyte na szkoleniu pozwoliły mi na urozmaicenie zajęć z dziećmi. Ćwiczenia z zakresu metody Dennisona wykorzystałam nie tylko w pracy z dziećmi z głębszym stopniem niepełnosprawności, ale także podczas rewalidacji osób głęboko niepełnosprawnych, przy ćwiczeniach biernych i czynnych.
Konferencja „Terapia dzieci z zespołem Downa – mity i fakty” (2003)
Konferencja „Terapia dzieci z Zespołem Downa” odbyła się w Warszawie. Została zorganizowana przez Stowarzyszenie Rodzin i Opiekunów Osób z Zespołem Downa „Bardziej Kochani”. Druga z cyklu, dwudniowa Konferencja adresowana była przede wszystkim do rodziców dzieci niepełnosprawnych, ale także do lekarzy, terapeutów, nauczycieli. Celem konferencji było zaprezentowanie znanych i nieznanych, akceptowanych i kontrowersyjnych, metod wspomagania rozwoju osób obarczonych dodatkowym chromosomem. We wspomaganiu rozwoju osób z zespołem Downa stosuje się wiele metod. Jedne są powszechnie uznawane za skuteczne inne wzbudzają emocje i gorące dyskusje. Te spory nie są oczywiście niczym wyjątkowym; problem leży w tym, że zarówno zwolennicy jak i przeciwnicy poszczególnych metod posługują się argumentami nie zawsze opartymi na rzetelnych informacjach, lecz również na domysłach i wyobrażeniach. Zaproszenie do wygłoszenia wykładów przyjęli między innymi: prof. Ludwika Sadowska (Wrocławski Model Usprawniania), dr Krzysztof Liszcz (Fundacja „Daj Szansę” z Torunia), Zbigniew Przyrowski.
Na konferencji poznałam wiele nowoczesnych metod pracy z dziećmi z zespołem Downa, które wykorzystuję do dnia dzisiejszego. Ponadto ukierunkowała ona mój rozwój zawodowy, zwłaszcza wystąpienie pana Z. Przyrowskiego zachęciło do ukończenia Terapii Integracji Sensorycznej. Na konferencji poznałam wiele osób będących rodzicami i nauczycielami dzieci z zespołem Downa, opowiedzieli mi oni o swoich odczuciach względem terapii i edukacji tej grupy uczniów, a także o swoich doświadczeniach.
„Podstawy logopedii dla nauczycieli” (2004)
Szkolenie zostało zorganizowane przez Dom Pomocy Społecznej w Goślicach i odbyło się na jego terenie. Prowadziła je p. Izabella Kudła (logopeda – pedagog). Na szkoleniu tym mogłam poznać sposoby pracy logopedycznej z dziećmi niepełnosprawnymi, a także przydatne pomoce logopedyczne. Ponadto Prowadząca pokazała podstawowe ćwiczenia logopedyczne z dzieckiem w normie, oraz zalecenia do pracy z dzieckiem upośledzonym.
Efektem szkolenia było nabycie umiejętności i wprawy w wywoływaniu odruchów przedmownych u dziecka. Poznałam wiele ćwiczeń ukierunkowanych na ich powstawanie, które stosuje w pracy do dnia dzisiejszego, zwłaszcza ćwiczenia oddechowe wydłużające fazę wydechu, prowadzone w formie zabawy ćwiczenia ortofoniczne, ćwiczenia słuchu (słuchowe różnicowanie dźwięków) i inne.
„Praca z dzieckiem z wadą słuchu upośledzonym umysłowo w stopniu głębokim” (2004)
Szkolenie to, podobnie jak poprzednie zostało zorganizowane przez Dom Pomocy Społecznej w Goślicach. Prowadziła je p. Agnieszka Zielińska-Graf. Obejmowało następujące zagadnienia: klasyfikacja uszkodzeń słuchu wg Międzynarodowego Biura Audiofonologii, przyczyny uszkodzeń słuchu, wczesna diagnoza uszkodzeń słuchu i jej znaczenie, konsekwencje uszkodzeń słuchu, odbiór mowy uszkodzonym słuchem, praca z dzieckiem z wadą słuchu upośledzonym umysłowo w stopniu głębszym.
Utrwaliłam wiadomości dotyczące wad słuchu i ich następstw, czyli zaburzonej umiejętności komunikowania się. Doskonaliłam swoją wiedzę z zakresu wprowadzania alternatywnych sposobów komunikowania się, co stosuję do dnia dzisiejszego poprzez piktogramy i Makaton. Uczniowie z wadą słuchu lepiej się czują w środowisku szkolnym, są bardziej zrozumiani przez otoczenie i mogą się w pełni wyrażać. W ten sposób wpłynęłam na jakość pracy Szkoły.
„Zabawy fundamentalne we wspieraniu rozwoju małego dziecka ze specjalnymi potrzebami rozwojowymi” (2005)
Warsztaty te odbyły się w Warszawie i zostały zorganizowane przez Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej. Osobą prowadzącą była p. Emilia Link. Prowadząca przedstawiła nowa propozycję pracy z dziećmi. „Zabawy fundaMentalne" to program autorstwa Colin Rose i Gordon Dryden, mający na celu wspomaganie rozwoju dzieci w wieku od 0 do 6 lat. Program adresowany jest do rodziców, opiekunów, nauczycieli, terapeutów, którzy chcą współpracować z dzieckiem w celu osiągnięcia jego harmonijnego i wszechstronnego rozwoju. Wiadomości, które tam zdobyłam wykorzystuję do dnia dzisiejszego w pracy w szkole.
...
mporzeczka