Ewa Przybylska
Opis i analiza
&8.2 pkt 5
Wśród wszystkich zadań, jakie podejmuję w toku mojej pracy, zawsze najbardziej pasjonują mnie sprawy wychowawcze. Wiedza wyniesiona ze studiów, kursów, szkoleń i literatury, a przede wszystkim z doświadczenia nabytego w ciągu wielu lat pracy z dziećmi i młodzieżą, głęboko ugruntowały we mnie przekonanie, że tzw. „trudne dzieci” są trudne, bo w ich historii życia wydarzyło się coś, co uruchomiło mechanizmy obronne. Te mechanizmy powodują czasem zachowania, których nie można tolerować. Znalezienie przyczyny zaburzeń i usunięcie jej, jest najczęściej działaniem wystarczającym do poprawy zachowania. Nie zawsze jednak. Kiedy utrwalają się nieprawidłowe nawyki radzenia sobie z frustracją, stresem i lękiem, trzeba podejmować dodatkowe działania wychowawcze, które wymagają uwagi, czasu, a nierzadko zaangażowania wielu osób dorosłych.
Zadaniem każdego wychowawcy i nauczyciela jest eliminowanie zachowań niewłaściwych. Codzienna praca w szkole specjalnej przynosi ogromną różnorodność problemów w tym zakresie. Dlatego jestem zobligowana do nieustannego poszukiwania właściwych metod postępowania i dopasowywania ich do indywidualnych potrzeb i możliwości uczniów. Odpowiednio dobrane postępowanie naprawcze zmniejsza napięcia w szkole, umożliwia uczniom spokojniejszą pracę na lekcjach, podnosi poziom edukacji i rewalidacji.
Opisane i zanalizowane przeze mnie przypadki Kingi i Adasia są jednymi z wielu, jakim muszę codziennie stawiać czoło. Indywidualna praca z dzieckiem przynosi efekty nie tylko w postaci poprawy jego samopoczucia. Relacje w grupie zawsze mają charakter systemowy: zachowanie jednego ucznia wpływa na zachowanie całej grupy. Poprawa samopoczucia jednego dziecka wpływa na jakość relacji między rówieśnikami, a tym samym na jakość pracy wychowawczej i dydaktycznej. Dlatego tak ważne są oddziaływania indywidualne. Warto więc poświęcać im uwagę, czas i energię.
mporzeczka