Darcy Lilian - W imię ideałów.pdf - D - beatrycze99

Lilian Darcy

W imię ideałów

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Pewnie i tak nie udało im się wszystkiego spakować, coś na pewno zostawili,

myślał Pete Croft, gdy po raz ostatni obchodził dom i ogród Emmy Burns. Jakąś

zabawkę czy garść monet w pustej szufladzie.

Czy tylko? Nie miał wątpliwości, że on i dziewczynki zostawiają za sobą

wiele w sferze osobistej.

Stał na werandzie, spoglądając na ogród. Nastał pierwszy weekend września,

początek australijskiej wiosny, i na tle bujnej zieleni rozkwitały pierwsze pąki

narcyzów i akacji.

Rano porządkował trawnik - w powietrzu unosił się jeszcze zapach świeżo

skoszonej trawy. Słychać było warkot innych kosiarek, a ten typowo weekendowy

odgłos, kojący i optymistyczny, dawał mu poczucie bezpieczeństwa, którego w

swojej sytuacji raczej by się nie spodziewał.

Wrócił do domu. Wyfroterowane podłogi lśniły w porannym słońcu,

sprawiając, że pokój wyglądał radośnie. W każdą inną sobotę rozciągnąłby się na

kanapie z gazetą w jednej ręce oraz filiżanką kawy w drugiej i odpoczywał po

męczącym tygodniu. Dziś nie mógł, ponieważ się wyprowadzał - jutro do Glen-

fallon wraca z Paryża Emma.

Czuł się tu szczęśliwy jak nigdzie. Przez całe trzy miesiące, gdy pod

nieobecność Emmy wynajmował wraz z córkami jej dom, miał wrażenie, że

znajduje się w oazie spokoju. Mimo że Emma już dawno wyjechała, wydawało mu

się, że jej obecność czuje się w całym domu jak nieokreślony, miły zapach.

Żałował też, że skończy się jego korespondencja elektroniczna z Emmą, która

pozwoliła im się zaprzyjaźnić, a dla niego stała się źródłem wytchnienia od

codziennych trosk. Właśnie tych kilku rzeczy będzie mu brakowało najbardziej:

spokoju, wymiany serdecznych listów i widoku swoich czteroletnich córek

bliźniaczek bawiących się w „mysim domku" pod rozłożystym krzakiem hortensji.

Radosnych i beztroskich, bo nie mających jeszcze świadomości, że ich rodzice

się rozwodzą.

Emma wróciła w niedzielę i niemal natychmiast zauważyła, że doktor Croft

zostawił kilka rzeczy.

Część nieprzypadkowo - jak na przykład sympatyczną widokówkę ze

szczeniakami na odwrocie oraz słowami: „Witaj w domu! Dziękuję za użyczenie mi

choć na chwilę tego kawałka raju, jakim jest twój dom, kiedy go ogromnie

potrzebowałem, Pete. PS. Koniecznie podaj mi nazwy kolorów na ścianach!"

Podobne były jego e-maile: proste i rzeczowe, przynajmniej większość z nich.

Przeskakiwał z tematu na temat, ze zwierzeń na prozaiczne informacje i spo-

strzeżenia. Odpowiadała mu w tym samym tonie i nieraz się zdarzało, że ich

elektroniczna rozmowa trwała nieprzerwanie kilka dni. Próżno by w niej szukać

typowych tematów, które powinny łączyć właścicielkę domu z najemcą.

Emma uśmiechnęła się na wspomnienie ich korespondencji, dzięki której

wytworzyła się między nimi dosyć szczególna więź. Choć na gruncie zawodowym

znała Pete'a od kilkunastu lat i często pracowali ramię w ramię, trzeba było jej

wyjazdu na drugi kraniec świata, by poznali się od innej strony.

Chociaż po podróży Emma padała ze zmęczenia, musiała szybko wrócić do

prozaicznej rzeczywistości - we wtorek miała pierwszy dyżur i musiała się do niego

przygotować.

Na razie wałęsała się bezmyślnie po domu i ogrodzie, odkrywając coraz to

nowe ślady bytności swoich niedawnych lokatorów. Pete naprawił klamkę ogrodo-

wej furtki i porwaną siatkę przeciw muchom w kuchni. Zauważała też, którymi

ścieżkami chadzały jego czteroletnie córeczki, Jessie i Zoe, a na rabatce narcyzów

znalazła brązowego konika z klocków lego.

Z kolei w łazience odkryła zupełnie nowy flakon wody kolońskiej, który

musiał zostawić ich ojciec. Zebrała zapomniane przez nich rzeczy, by je oddać

Pete'owi przy pierwszej nadarzającej się okazji.

Potem, pożegnawszy się w myślach z trzema beztroskimi miesiącami w

Paryżu, zakasała rękawy i zabrała się do pracy.

- Doktor Croft? Tu Patsy McNichol.

- Witaj, Patsy. Co się dzieje?

Pete zamrugał oczami, starając się strząsnąć z powiek resztki snu. Czerwone

cyfry na zegarze radiowym wskazywały dwadzieścia pięć po szóstej i na dworze

panował jeszcze lekki półmrok. Zmusił się do zebrania myśli - pacjentka pewnie nie

bez powodu dzwoni o tak wczesnej porze.

- Znów krwawię. Czuję też skurcze - tłumaczyła Patsy.

- Możesz je opisać?

- Trochę jak przy menstruacji, tyle że ostrzejsze. Ale najgorsze jest to

krwawienie...

- Mam nadzieję, że leżysz!

- Tak, z nogami do góry.

- Czy Brian może cię przywieźć do szpitala?

- Już jesteśmy ubrani. Tylko czekaliśmy, żeby nie budzić cię po nocy.

Pete zdusił westchnienie - nie chciał, by Patsy było przykro. Co za ludzie!

Jedni nie wahają się wydzwaniać do niego o każdej porze dnia i nocy z byle

głupstwem, inni zaś, dobrze wychowani, jak Patsy i jej mąż, czekają do ostatniej

chwili, by mu nie zakłócić nocnego odpoczynku. . - W takim razie jedźcie do

szpitala.

Ubrał się szybko i w drodze do pracy przypominał sobie wszystko, co wiedział

na temat przebiegu ciąży Patsy. Ma trzydzieści pięć lat, więc jest w odpowiednim

wieku na pierwszą ciążę. Niestety, zaraz na początku na ściance macicy rozwinął się

włókniak, który mógł zagrażać płodowi. Gdyby narośl wykryto przed zajściem

Patsy w ciążę, można by ją usunąć. Teraz jest to ryzykowne. We krwi pojawiła się

duża ilość hormonów, estrogenu i progesteronu, które stymulowały rozwój płodu,

ale także włókniaka.

Na szczęście ciąża przebiegała bez zakłóceń aż do niedawna, gdy USG

ujawniło, że dziecko nie otrzymuje optymalnej ilości pożywienia i jest dużo

mniejsze niż wymagają normy. No a teraz to krwawienie.

Patsy była w trzydziestym trzecim tygodniu ciąży. Jeśli bóle, które odczuwa,

to skurcze porodowe, czy nie powinien odesłać jej do Sydney lub Canberry? A może

jednak starać się przyjąć poród skromnymi środkami, jakimi rozporządzali w swoim

niewielkim szpitaliku w Glenfallon?

Samochodowy zegar wskazywał szóstą czterdzieści jeden, gdy wjeżdżał na

parking za budynkiem szpitala.

Wszedł na oddział. Patsy i jej mąż Brian odpowiadali właśnie na pytania

dwóch położnych kończących dyżur, Kit McConnell i Julie Wong.

- Jak tam, Patsy? - zapytał Pete.

- Skurcze stają cię coraz częstsze. O, znów! - Twarz pacjentki wykrzywił

grymas bólu.

Widział, że stan Patsy nie jest najlepszy. Z trudnością się porusza, no i dalej

krwawi, toteż w tej sytuacji przeniesienie jej do innego szpitala może być niebez-

pieczne. Choć podobne ryzyko może nieść przyjęcie porodu u nich, nie miał

wyboru. Mógł liczyć jedynie na doskonałe umiejętności personelu.

- No dobrze - powiedział w końcu. - Przede wszystkim proszę się położyć,

Patsy. Muszę zobaczyć, co się dzieje.

Pete stwierdził, że rozwarcie macicy wynosi sześć centymetrów. Nie podobała

mu się pozycja dziecka. Dziewczynka nóżkami i pośladkami przesunęła się w dół, a

głową pod serce matki. Jej serce biło miarowo i mocno, problem jednak stanowiło

krwawienie oraz wielkość dziecka. Od samego początku było pozbawione

możliwości swobodnego rozwoju z powodu włókniaka. No i nadal miało za mało

tygodni, by ryzykować poród.

- Zaraz wracam - rzucił Pete do Patsy i skierował się do dyżurki.

Darcy Lilian - W imię ideałów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: