David Morrell
Na podstawie scenariusza
Sylvestra Stallone i Sheldona Letticha
Przełożył
Maciej Pertyński
Tytuł oryginału
RAMBO 3
Copyright (c) 1988 David Morrell
Ilustracja na okładce
Jerzy T. Czaplicki
Skład i łamanie
FELBERG
For the Polish translation
Copyright (c) 1994 by Maciej Pertyński
For the Polish edition
Copyright (c) by Wydawnictwo Da Capo
Wydanie I
ISBN 83-86611-30-8
W mojej książce Pierwsza krew Rambo umiera.
W filmie żyje nadal.
Z podziękowaniami dla Andy'ego Vajny, Mario Kassa-
ra i ich zespołu w wytwórni Carolco (tu specjalny ukłon
w stronę Jeanne Joe, Xochitl Contis, Stephanie Pond-
Smith, Toma Graya, Rolanda Neveu i Yonny'ego Lucasa,
bez których przygotowania do napisania tej książki trwa-
łyby wieki).
Nóż używany przez Rambo w tej książce został stwo-
rzony przez Gila Hibbeńa, P.O. Box 24213, Louisville,
Kentucky 40224. Trzysta pięćdziesiąt sztuk takich noży,
opatrzonych jego podpisem i numerem seryjnym rozpro-
wadzono wśród kolekcjonerów. W sprzedaży osiągalna
jest bliżej nieokreślona liczba lekko różniących się egzem-
plarzy.
Łuk i strzały z tej książki, zmodyfikowane wersje opi-
sywanych w książce Rambo. Pierwsza krew II są dziełem
Pracowni Łucznictwa Hoyt/Easton, 605 North Challen-
ger Road, Salt Lakę City, Utah 84116. Składam tu po-
dziękowania Joe Johnstonowi za uświadomienie mnie, jak
bardzo wymyślne to twory.
Walka duchowa jest równie brutalna,
jak walka ludzi.
Ale wizja sprawiedliwości jest
czystą przyjemnością dla Boga.
Arthur Rimbaud
CZĘŚĆ
PIERWSZA
Rozdział 1
Życie to cierpienie,
Pogrążając się w medytacji nad tą pierwszą z Czterech
Prawd Buddy, Rambo zacisnął dłoń na gładkiej bambuso-
wej powierzchni wspaniałego kilkusetletniego łuku. Opu-
ścił go nisko przy lewym boku, zamknął oczy i głęboko
oddychając, usiłował zapanować nad zamętem w duszy.
Przez jego muskularny tors przebiegały fale napięcia,
potężna klatka piersiowa i szerokie mięśnie grzbietu na-
prężały się i rozluźniały. Po chwili szpiczaste dachy bud-
dyjskiego klasztoru w Bangkoku, w Tajlandii, zniknęły
z jego myśli tak, jak zniknęły mu z oczu, kiedy je za-
mknął. Przestały dla niego istnieć zdobne złoceniami
iglice świątyni i poblask zachodzącego słońca, odbijający
się od terakoty i marmuru.
Ale inne zmysły wciąż reagowały. Rambo słyszał po-
brzękiwanie poruszanych wiatrem dzwonków modlitew-
nych, a nozdrza drażnił mu aromat kadzideł. Łuk wciąż
przypominał o swym istnieniu niezwykłą twardością
uchwytu. Rozdrażniony, że nie jest w stanie odciąć się od
wszystkich rozpraszających go bodźców, Rambo otwo-
rzył oczy i skupił się tylko na celu.
Był to oddalony o trzydzieści metrów piętnastocen-
tymetrowy kwadratowy kawałek drewna, przymocowany
do grubej, ciasno splecionej wiązki słomy, opartej o gład-
ki kamienny mur po drugiej stronie dziedzińca klasztor-
nego. Rambo wpatrywał się w drewno, aż wreszcie wyda-
ło mu się, że cel rośnie i podpływa do niego, zasłaniając
całe pole widzenia. Nie słyszał już dzwonków, nie czuł
kadzideł ani twardości łuku. Znikły dachy i iglice klaszto-
ru, nie istniało już zachodzące słońce, nie było mnichów,
rozpoczynających wieczorne modlitwy. Był tylko cel. I je-
go targana niepokojami dusza.
Całe życie jest cierpieniem, nauczał Budda.
Rambo nauczył się tego dobrze. Krzyżujące się, długie,
głębokie blizny na jego plecach i piersi, poszarpane brzegi
szramy na jego prawym bicepsie, nierówne rozcięcie
lewej kości policzkowej, te i inne ślady po ostrzach bag-
netów i noży, pocisków karabinowych i odłamkach szra-
pnela, torturach zadawanych drutem kolczastym i og-
niem, wszystkie one były potwierdzeniem prawdziwości
nauk Buddy:
Życie to ból.
Wpatrując się w cel, Rambo na nowo przeżywał Wiet-
nam... upał, robactwo, pełną pijawek dżunglę... niezliczo-
ne strzelaniny... nie kończący się chaos wrzasków i wybu-
chów, ryku śmigłowców i wizgu pocisków smugowych;
gwizdu moździeży i suchych eksplozji min, tryskającej
krwi i rozrywanych ciał.
Ponownie czuł cierpienie swego uwięzienia i sześcio-
miesięcznych tortur, morderczą ucieczkę/Ale jedną woj-
nę zastąpiła druga.
W Ameryce.
Ten gliniarz! Dlaczego on mi nie dał spokoju? Chcia-
łem tylko tego, co osiągnąłem, wolności wyboru dokąd
iść i co robić, nie wchodząc nikomu w drogę. Dlaczego
musiał być taki wredny?
Ale przecież ty byłeś jeszcze wredniejszy!
Nie miałem wyboru!
Na początku miałeś! Mogłeś przecież zrobić to, czego
chciał. Mogłeś się wynieść.
Ale czy właśnie po to walczyłem w Wietnamie? Żeby
mnie przepędzali, kiedy wreszcie wróciłem do domu?
Przecież mam jakieś prawa!
Jak cholera! I na pewno nauczyłeś tego gliniarza, że je
masz. Ale rzecz polega na czym innym. Kiedy już rozpie-
przyłeś jego miasto na strzępy i kiedy cię wreszcie za-
mknęli w więzieniu, jakie tam miałeś prawa? Prawo do
walenia młotem w kamieniołomie? Prawo do czucia, jak
ściany twojej celi spadają ci na głowę? Gdyby pułkownik
nie dotrzymał słowa i cię nie wyciągnął...
Pułkownik. Tak. Rambo uśmiechnął się. Pułkownik.
Trautman, który go szkolił, który był jego dowódcą
w Wietnamie, który był dla niego jak ojciec.
Jedyny człowiek, któremu Rambo ufał.
Dzięki interwencji Trautmana u władz, Rambo odku-
pił swą wolność za cenę zgody na powrót do piekła, na
powtórny wyjazd do Wietnamu i obozu jenieckiego,
gdzie kiedyś był więziony i torturowany. Wciąż trzymano
tam amerykańskich żołnierzy, których Rambo miał urato-
wać. Zrobił to. Wiele lat po zakończeniu wojny wreszcie
ją wygrał. Zrobił to, a przy okazji zdołał pokonać jeszcze
jednego wroga - ucieleśniony w jednym człowieku, odra-
żający i pełen hipokryzji system, który wysyłał na tę
wojnę amerykańskich żołnierzy, ale nie zawracał sobie
głowy zapewnieniem im środków do jej wygrania.
O tak, wypełnił misję.
Ale jakim kosztem! Nie tylko dla swego ciała. Prawdzi-
we rany odniosła jego dusza, bo za każdym razem, kiedy
kogoś zabijał, kiedy widział czyjąś śmierć, część jego
duszy także umierała. Bóg jeden wie, ile razy umarł.
Szczególnie jedna śmierć niemal go zabiła. Jej imię -
samo wspomnienie było torturą - brzmiało Co. Wietnam-
ska dziewczyna, dwadzieścia kilka lat. Niebywałe delikat-
na. Prześliczna. Była jego łącznikiem, kiedy zrzucono go
na spadochronie w Wietnamie. Pomogła mu uratować
więźniów. Jemu też uratowała życie.
A po drodze nauczyła go czegoś, co uważał za niemoż-
liwe. Kochać.
Ale nie było czasu na miłość. Bo Co zginęła.
A Rambo przeżył. Przeżył, bo furia i wściekłość po jej
śmierci dała mu siły. Choć nieżywa, Co znów uratowała
mu życie. <
Rozpacz i ból szarpały jego duszą. Jego potężna pierś
unosiła się w szybkim oddechu, kiedy tak stał na dzie-
dzińcu klasztoru, ściskał łuk i wpatrywał się w oddalony
o trzydzieści metrów cel. Medytacja odniosła skutek. Cel
był wszystkim.
Z jednym wyjątkiem. Rzemyk wokół jego szyi. A na
nim miniaturowy Budda.
Ten wisiorek należał do Co. Zdjął go z jej zwłok.
A teraz rzemyk parzył jego szyję jak rozżarzony węgielek.
Rozdział 2
Cierpienie wywołane jest żądzą posiadania rzeczy
nietrwałych. To Druga Prawda Buddy.
Rambo przyłożył długą na metr strzałę do blisko dwume-
trowego łuku. Postępując ściśle według wielowiekowego
rytuału, jakiemu podlegało napinanie łuku przez strzelca
zen, wyprostował przed sobą obie ręce. Lewa dłoń trzymała
łuk, a prawa strzałę. Z jednakową siłą zaczął rozciągać
ramiona, zginając łuk, napinając cięciwę i ciągnąc strzałę.
Nawet gdyby zastosował normalny sposób napinania łuku,
ten, którego nauczył go czarownik, kiedy Rambo jeszcze
jako mały chłopiec mieszkał w rezerwacie Navajów w Ari-
zonie, to i tak byłoby to niezwykle trudne zadanie, ponie-
waż wymagało zastosowania siły wynoszącej czterdzieści
pięć kilogramów. Do czegoś takiego był zdolny tylko ktoś
o fizycznych możliwościach Rambo.
Ale napinanie łuku w niekonwencjonalny sposób tylko
utrudniało całe zadanie. Mięśnie ramion Johna zaczęły
drżeć. Czoło pokryło się potem.
Wszystko, co żyje, umiera, pomyślał. Wszystko, co
fizyczne, rozpada się w pył.
Wojna potwierdzała mądrość Buddy. W tym świecie
przemocy poszukiwanie szczęścia w innej osobie lub rzeczy
oznaczało skazywanie się na gorycz rozczarowania. Bo rze-
czy wybuchały, a ludzie ginęli od strzałów karabinowych.
Tak, jak zginęła Co.
Wytężył siły do maksimum, napinając wyciągnięte
przed siebie ramiona i ciągnąc łuk w lewo, a strzałę
w prawo. W normalnych okolicznościach nie dałby rady;
ale skupienie i medytacja splotły ducha z ciałem i pod-
woiły jego moc. >
A może była to czysta siła duchowa? Jeśli Budda miał
rację, nic, co fizyczne, nie było realne, również łuk.
Prawdziwy był tylko duch, zginający wyimaginowany łuk.
Drżąc z wysiłku, rozciągnął ramiona na całą długość
strzały. Zgięty łuki napięta cięciwa tworzyły teraz niemal
koło. Koło, pełnię istnienia, wszechpełność Boga, zupeł-
ność Tego, Który Jest Wszystkim.
Zastygł w tej zabójczej dla ciała pozycji. Pot już nie
kapał mu na czoło, lał się strumieniami na opinającą
naprężone mięśnie skórę.
Rozdział 3
Cierpienie się kończy, kiedy to, co nietrwałe, zostaje
odrzucone. Trzecia Prawda Buddy.
Żaden przedmiot i żadna osoba nie jest w stanie dać
szczęścia. W świecie przemocy i bólu, zniszczenia
i śmierci, warto dążyć tylko do celów wiecznych.
Miłość do Co napełniała go przygnębieniem, bo gdyby
Co nie umarła rok temu, i tak umarłaby za jakiś czas.
A każde uczucie ma swój odpowiednik w przeciwnym
i równorzędnym uczuciu w przyszłości.
Ale przecież... jeśli Budda miał racje... Rambo niemal
się zdekoncentrował... jeśli Budda miał rację, przyszłość
nie istnieje. Jest tylko teraz.
Czy to oznacza, że miłość do kogoś, nawet trwająca
tylko sekundę, powinna być chwytana i hołubiona, bo ten
moment jest wieczny?
Miał ochotę krzyczeć. Pod wpływem strasznego wysił-
ku, z jakim odciągał od siebie łuk i cięciwę, wygięty
koniec łuku wpierał się z coraz większą siłą w jego pierś,
drżąc od straszliwego napięcia. Strzała skierowana była
w lewą stronę, tak jak lewy bark łucznika, wskazujący
cel. Wystarczyło teraz tylko zwrócić w lewo również
głowę. Wzrok Rambo podążył wzdłuż strzały i skupił się
na celu.
Rozdział 4
Poszukuj tego, co wieczne. Tego, co trwa zawsze.
Boga. Czwarta Prawda Buddy.
Ale Rambo musiał już, natychmiast, pokonać targające
nim niepokoje.
Czegóż chcesz?
Spokoju!
Zwolnił cięciwę łuku. Strzała wyleciała w powietrze
z przerażającą siłą. Cięciwa jęknęła, wibrując i oddając
energię, dostrajając się do pulsu wszechświata.
Rambo właściwie nie celował. Raczej prowadził strza-
łę siłą woli. Jego dusza, cięciwa i strzała zlały się w misty-
czną jedność z celem.
Strzała nie tylko trafiła w cel, ale go rozniosła. Ostry
trzask rozszczepianego drewna przytłaczał swą siłą. Roz-
pryskujące się kawałki celu z hałaśliwym klekotem posy-
pały się na kamienne płyty dziedzińca. Echo zrykosze-
towało o ściany i mury, aby w końcu uderzyć w bębenki
uszne strzelca. Rambo poczuł, jak odgłos wwierca się
w jego umysł. Czas się wydłużył.
Rozciągnął.
Pogłębił.
Zatrzymał.
Teraźniejszość stała się wiecznością. Teraz było zaw-
sze.
Rozdział 5
Z kolejnym uderzeniem serca czas znów ruszył,
Rambo opuścił łuk i powoli odetchnął. Potrząsnął gło-
wą, rozprostował barki i stopniowo wrócił do rzeczywi-
stości. Terakota i marmury klasztoru. Dzwonki modli-
tewne i zapach kadzideł. Po przeciwnej stronie dziedziń-
ca ogromna złota statua BuddjMśniła, odbijając promie-
nie zachodzącego słońca. Wielki Nauczyciel siedział ze
skrzyżowanymi nogami, opierając dłonie na kolanach,
uchwycony w pozie wiecznego nauczania.
Rambo powoli zbliżył się do niego, czując się niczym
w porównaniu ze wspaniałością statuy. Stanął przed Bud-
dą i pochylił głowę. Choć był pół-Włochem (wychowywa-
nym w duchu katolickim) i pół-Navajo (którego nama-
wiano do poddania się nakazom religii szczepu), studio-
wał religię buddyjską u przewodnika z Montagnard, któ-
ry uratował mu życie i pielęgnował go po tym, jak Od-
dział A, macierzysta jednostka Rambo, został rozbity
w zasadzce w Północnym Wietnamie.
Ból nie jest realny. Nie istnieje. Poza duchem wszystko
jest iluzją.
W tym piekielnym świecie była to atrakcyjna teoria.
Ale mimo niej piekło wciąż istniało.
Czego ja chcę, na Boga? - powtarzał Rambo w my-
ślach. Ale odpowiedzi już nie wykrzyczał. Wyszeptał ją
do siebie.
Spokoju.
Odwrócił się od olbrzymiego posągu złotego Buddy
i znieruchomiał pod przeszywającym wzrokiem wpatrują-
cego się weń z drugiej strony dziedzińca mnicha. To właśnie
ten tajski mnich wziął na siebie odpowiedzialność za Johna,
kiedy Rambo błąkał się po Bangkoku po powrocie ze swego
drugiego koszmaru w Wietnamie, by w końcu zapukać do
wrót klasztoru i poprosić o pozwolenie na pobyt w nim.
Wówczas mnich odparł:
- Mój synu, wybacz mi, nie jesteś jednym z nas. Nie
potrafisz pojąć naszych myśli. Jaka według ciebie jest
twoja religia?
- Zen.
- Na czym ją opierasz?
- Budda... zanim został mędrcem... był wojownikiem.
Ja również jestem wojownikiem.
- Tak?
- I z całego serca pragnę wybrać mądrość, nie wojnę.
Rozdział 6
Brzdęki
Potężny młot spadł na kawałek rozgrzanego do czer-
woności metalu. Siła uderzenia miażdżyła uszy. Mimo że
dźwięk był wysoki, grzmiał. Pełne dymu pomieszczenie
odpowiedziało huczącym pogłosem.
Rambo mocniej zacisnął prawą dłoń na młocie i ude-
rzył jeszcze silniej, napinając mięśnie lewej ręki na klesz-
czach, którymi trzymał rozjarzony kawałek metalu na
starym kowadle.
Brzdęk!
Siła uderzenia wprawiła w drżenie całe jego ciało.
Znowu opuścił młot.
I znowu. Pod coraz potężniejszymi ciosami młota dy-
gotało kowadło. Kawałek metalu w kleszczach zaczął
ustępować pod upartymi uderzeniami.
Rozpłaszczył się, powiększył, zaczął przybierać kształt
płytki.
Metalem był brąz. Dużo wcześniej, w innej części tej
kuźni, jeszcze chyba starszej niż masywne kowadło,
miedź i cyna zostały stopione ze sobą w stosunku siedem
do jednego.
Dodano do nich niewielką ilość cynku i magnezu, po
czym płynnym stopem napełniono formy, gdzie wystygł
i stwardniał w blokach. Teraz jeden z nich roztopiono
i poddano nieustępliwym atakom młota, trzymanego
przez Rambo.
Brąz.
Legendarny stop starożytności* Mocny i sprężysty.
Twardy i niełamliwy. Materiał na miecze i tarcze, które
przetrwały walczących nimi wojowników.
Wieczny.
Tak, jak wieczna jest wojna.
Ale i piękno jest wieczne. Artefakty starożytności, brą-
zowe medaliony i bransolety przodków również prze-
trwały wieki, były równie trwałe, jak atrybuty wojny.
I przekują swoje miecze na lemiesze,
a swoje włócznie na sierpy.
Żaden naród nie podniesie miecza
przeciwko drugiemu narodowi
i nie będą się już uczyć sztuki wojennej.
Biblijny Izajasz był marzycielem. To, czego narody
nauczyły się najlepiej, to wszczynanie i prowadzenie wo-
jen.
Ale nie ja! Rambo z furią uderzył młotem w rozgrzany
do czerwoności kawał brązu. Już nie!
Rozdział 7
Nauczył się kowalstwa od tego samego czarownika
z plemienia jego matki, który szkolił go w łucznictwie.
- Poszukuj dyscypliny i siły - powiedział mu starzec. -
Zmień myśl w czyn. Naucz się szanować umiejętności
rzemieślnika. Naucz się rozumieć, że dobrze wykonane
zadanie wydaje się łatwe, ale w istocie jest potwornie
trudne. Wygląd jest zwodniczy. Oto lekcja kowalstwa.
Przedmioty wokół ciebie, które wyglądają tak trwale, są
zmienne. Podkowa może być medalionem, a miecz lemie-
szem. Tylko duch, zamknięty w metalu, pozostaje stały.
Duch. Prawda Indian Navajo. A także prawda buddy-
stów.
Przez lata, jakie minęły od opuszczenia rezerwatu,
zapomniał już, jaką satysfakcję odczuwał, kiedy ciężko
pracował pod okiem mędrca w wioskowej kuźni - przyje-
mność twórczego wysiłku, związane z nim poczucie god-
ności. Ale przed tygodniem, kiedy nawet kojąca atmosfe-
ra buddyjskiego klasztoru nie wystarczała, by uciec przed
demonami, nagle przypomniał sobie dzieciństwo i tak
bardzo podobnego do mnicha mądrego starca, który był
jego pierwszym nauczycielem.
Odwrócenie się od świata nie jest odpowiedzią. Świat
nie jest realny. Bez wątpienia to tylko iluzja, jaką Bóg
zgotował mu, żeby miał przeciwność do pokonania.
Musiał działać, tworzyć, pracować. Jego mięśnie aż do
bólu domagały się ruchu. Ale nie dla prowadzenia wojny.
Dla tworzenia piękna.
Włócząc się po wąskich, zatłoczonych uliczkach Bang-
koku, Rambo odkrył tę kuźnię brązu tuż nad rzeką.
Wiedziony wewnętrznym przymusem, a nie świadomym
wyborem, wszedł do wypełnionego gryzącym dymem,
dusznego, ciasnego wnętrza. Jako biały spotkał się z wro-
gim przyjęciem. Ale właściciel kuźni, raz po raz obrzuca-
jąc wzrokiem potężną muskulaturę Rambo, dał się sku-
sić, kiedy się dowiedział, że będzie mógł płacić temu
Okrągłookiemu mniej niż swym zwykłym pracownikom.
Zgodził się, żeby Rambo udowodnił swoją użyteczność.
W ciągu dwóch dni zrozumiał, że ubił wyjątkowy interes.
Iskry leciały na boki. W nieznośnym skwarze nagi tors
kowala spływał kaskadami potu. Kiedy Rambo znów
napiął mięśnie, krople trysnęły na kuty kawał brązu.
Metal zasyczał.
...
agusia_b2