Powitanie grupy Przedstawienie się

Na bezludną wyspę zabiorę. Pierwsza osoba przedstawia się: Mam na imię, np. Bogusia, na bezludną wyspę zabiorę bumerang. Kolejne osoby powtarzają imię Bogusi i to, co ze sobą zabierze oraz swoje imię i przedmiot zaczynający się pierwszą literą ich imienia.

Historyjka z pierwszych liter imion prowadzący zaczyna historyjkę od wyrazu zaczynającego się na pierwszą literę swojego imienia. Historyjka prowadzona jest aż wszyscy w kole dołożą fragment do opowiadania. Można kontynuować następną rundę w kole.

Gorące krzesła/ miejsca. Jedna osoba stoi w środku, pozostałe siedzą na krzesłach/ siedzą po turecku w kole. Osoba stojąca zadaje pytanie np., Kto lubi tańczyć? Osoby, które lubią tańczyć wstają i szybko zamieniają się miejscami, również osoba ze środka zajmuje miejsce. Ten, kto zostanie bez krzesła/ miejsca prowadzi dalej zabawę.

Pierścionek Nawleczcie pierścionek na sznurek. Następnie zwiążcie dwa końce sznurka, żeby powstało koło. Powinno ono być na tyle duże, żeby wszyscy gracze mogli z łatwością chwycić sznurek obiema rękami. Wybierzcie pierwszą osobę, która stanie w środku koła. Osoba ta zakrywa oczy, gdy pozostali przesuwają pierścionek po sznurku. Po przesunięciu pierścionka jego posiadacz ukrywa go w dłoni, a gracz stojący w środku może otworzyć oczy. Jego zadaniem jest odgadnąć, kto trzyma pierścionek.

Gdy powie: „przełóżcie pierścionek”, wszyscy muszą wykonać odpowiedni ruch, jak gdyby przekładali pierścionek z jednej ręki do następnej, licząc wspólnie do trzech. Osoba w środku może poprosić graczy, żeby przełożyli pierścionek nie więcej niż trzy razy. W tym czasie musi uważnie obserwować ich ruchy. Za każdym razem, gdy pierścionek jest przekazywany, osoba ta może spróbować zgadnąć, kto go ma.

Deptanie balonów Każdy zawodnik ma przywiązany do nogi balon na nitce długości ok. 25cm. Celem zabawy jest zniszczenie balonów pozostałych graczy, a zachowanie swojego. Ten, komu się to uda zostaje zwycięzcą.

Dwie prawdy i kłamstwo Każdy uczestnik przypomina sobie dwa wydarzenia ze swojego życia, które były niezwykłe, przerażające, śmieszne lub z innego powodu interesujące. Potem niech każdy wymyśli trzecią historię. Zaczyna prowadzący, żeby dać uczestnikom przykład. Opowiada swoje trzy historie: dwie prawdziwe i jedną zmyśloną. Kiedy skończy, grupa głosując decyduje, która z opowieści była zmyślona. Po skończonym głosowaniu prowadzący wyjaśnia, którą historię wymyślił. Potem druga osoba zaczyna opowiadać, po niej kolejna i tak dalej. 

Uwagi: Poproś, żeby zmyślane historie były całkowicie fikcyjne, czyli żeby nie były częściowo zmienioną prawdą. Można notować przebieg głosowania, żeby na koniec sprawdzić, komu udało się oszukać najwięcej osób i kto wykrył najwięcej kłamstw. Opowiadane historyki muszą być krótkie (około 30 sekund na każdą). Prowadzący ma pilnować, żeby nikt nie mówił zbyt długo, bo grupa zacznie się nudzić. Jeśli uczestników zainteresuje jakaś opowieść, można zrobić wyjątek i przedłużyć czas. Opowiadanie o swoim życiu i słuchanie o tym, co przydarzyło się innym, może zaowocować pogłębieniem relacji.

Skojarzenia

1)              Można podawać wyrazy rozpoczynające się na ostatnią literę poprzedniego słowa, podanego rzez osobę, która rzuciła piłeczkę do nas.

2)              Uczestnicy zabawy tworzą koło. Jedna osoba mówi jakieś słowo np. "noc". Następna osoba mówi wyraz, który jej się kojarzy z tym wyrazem np. "księżyc", kolejna osoba słowo, które kojarzy jej się z ostatnio usłyszanym, np. "kosmos", itd. W zabawie można ustalić, że używamy tylko np. rzeczowników czy przymiotników. Dodatkowo można ustalić limit czasu. Dla tych uczestników zabawy, którzy nie użyli odpowiedniej formy (np. rzeczownika), przekroczyli czas do namysłu można wprowadzić fanty, (które trzeba będzie "wykupić" po zakończonej zabawie). Zabawa ta jest wesoła (tym bardziej, że niektórzy uczestnicy zabawy miewają niesamowite skojarzenia), ożywia i pobudza uwagę.

Węzeł gordyjski

1)              Uczestnicy stoją w kole z zamkniętymi oczami i wysuniętymi rękoma. Na sygnał podchodzą do przodu i starają się złapać ręce innej osoby. Na sygnał otwierają oczy i próbują rozwiązać utworzony węzeł bez odrywania rąk.

2)              Uczestnicy tworzą krąg. Rozpościerają ręce w znak krzyża za ramionami sąsiadów i łapią wyciągniętą dłoń, co drugiej osoby w kręgu tj. dłoń sąsiada swojego sąsiada. Kiedy wszyscy już trzymają się za ręce, należy bez ich puszczania rozplątać krąg.

Niedokończone zdania Prowadzący podaje początek zdania i prosi uczestników o ich dokończenie: 

Mój ulubiony zespół to

Gdybym był bogaty/ bogata to

Wolny czas lubię spędzać

Najbardziej cieszę się z

Nie lubię u innych

Boję się

Chciałabym/ chciałbym by mi się udało

Gdy się złoszczę to

Jestem szczęśliwa/ szczęśliwy, gdy znajomi

Zawsze denerwuje mnie

Największą przyjemność sprawia mi

Nie lubię, kiedy

Dwa słowa opisujące mnie to

Chciałbym/ chciałabym umieć

Iskierka Iskierkę małą puszczam w krąg, Niech wróci do mych rąk. 

Podziękowanie za uczestnictwo

Pożegnanie

Inne

Sznurek alfabetyczny Wszyscy uczestnicy stają na sznurku w kolejności zupełnie przypadkowej. Zadaniem podczas tej zabawy jest ustawić się (na sznurku) w kolejności alfabetycznej imion uwzględniając także kolejne litery, jeśli pierwsze są takie same). Nie wolno przy tym rozmawiać. W czasie zamiany miejsca uczestnicy zawsze, choćby jedną nogą, dotykają sznurka. Na końcu zabawy prosimy o głośne podanie swoich imion i w ten sposób sprawdzamy, czy wszyscy stają prawidłowo.

Co nas łączy grę zaczyna 1 uczestnik stojący ok. 5-6 metrów od wszystkich pozostałych, którzy stoją w grupie razem. Osoba stojąca sama mówi: „po mojej prawej stronie zapraszam tego, kto lubi czekoladę (albo jakąś inną rzecz). Z grupy wybiegają te osoby, których dotyczy to wypowiedziane zdanie, ale zostaje (trzymając się za ręce) tylko ten, który pierwszy dotknął prawej ręki. Pozostali wracają do grupy. Gracz zaczynający mówi: „po lewej stronie zapraszam tego, kto lubi spotkania młodzieżowe”. Sytuacja się powtarza. Gracze stojący po bokach podają kolejne cechy, aby do ich wolnych rąk dołączyły kolejne osoby. Wszyscy wygrywający cały czas trzymają się za ręce. Pod koniec gry osoby stojące ostatnie mają wolne po 1 ręce. Aby połączyć krąg muszą znaleźć jakąś cechę, którą mają wspólną.

Ogłoszenie Należy napisać krótkie ogłoszenie, w którym przedstawisz się jako przyjaciel. Potem kartki wrzucamy do pudła, każdy losuje dla siebie jedno i głośno czyta je i próbuje odgadnąć, do kogo ono należy.

Papierowa wojna Dwie równoliczne podgrupy

1)              Każda z grup zaznacza sobie takie samo pole walki. Na znak prowadzącego wszystkie dzieci zaczynają formować z papieru kule i obrzucają się nimi nawzajem. Tej grupie, która po zakończeniu starcia będzie miała mniej papierowych kul na swoim polu, może zostać przyznany tytuł zwycięzcy.

2)              Wychowankowie siadają w kole, rozwijają papierowe kulki, po czym wspólnie formują wielką, papierową piłkę pokoju. W tym czasie mogą słuchać folkloru góralskiego.

3)              Wychowawca bierze gotową piłkę pokoju objaśniając, iż teraz każdy poda ją do rąk swojemu sąsiadowi siedzącemu obok (po prawej stronie), mówią przy tym do niego coś miłego. Następnie oddaje piłkę najbliżej siedzącemu wychowankowi ze słowami: np. dobrze, że jesteś tutaj z nami.

Ludzik siedzimy w kręgu. Każdy z uczestników dostaje kartkę papieru, którą zgina na pół. Wzdłuż linii zgięcia wyrywa połówkę ludzika. Po rozłożeniu kartki ludzik jest cały. Wzdłuż linii zgięcia należy wpisać swoje imię a na głowie 3 swoje mocne strony, zalety. Następnie przekazujemy ludzika osobie z prawej strony. Każdy dopisuje jedną cechę wyglądu lub zachowania, która podoba mu się u autora ludzika. Gdy ludzik wróci do właściciela każdy odczytuje to, co mu napisano.

Rundka :

czy wiedziałeś o wszystkich cechach , które widzą w tobie inni?

czy któraś cecha szczególnie cię zeskoczyła?

Znaki zodiaku Zabawa polega na pantomimicznym przedstawieniu swojego znaku zodiaku, pozostałe osoby zgadują, co to za znak. Gdyby ktoś miał trudność w pokazaniu grupa pomaga jej podsuwając różne pomysły.

Posuń się Grupa siada w kręgu na krzesłach. 1 krzesło jest wolne, a jeden gracz stoi na środku kręgu. Krzesła ciasno dotykają się jeden drugiego. Celem gracza w środku jest usiąść na wolnym krześle, ale pozostali uczestnicy utrudniają mu to przesuwając się i siadając na to krzesło w prawej lub lewej strony. Uczestnicy nie mogą wstawać, mogą tylko przesuwać się na wolne krzesło w prawo lub w lewo. Jeśli chcemy, aby gra była aktywniejsza możemy wstawić 2 lub 3 krzesła wolne, a wtedy krąg będzie musiał szybciej i więcej się ruszać

Dłonie Każdy z uczestników zajęć obrysowuje na kartce papieru swoją dłoń i podchodzi kolejno do kolegów i koleżanek. Uczniowie wpisują na kartkę jedną pozytywną cechę danej osoby. Następnie redagują listę cech pojawiających się najczęściej - są to zalety charakteryzujące całą grupę.

Sałatka owocowa W kręgu, ilość miejsc jest o 1 mniejsza niż uczestników zabawy. 1 uczestnik staje w środku kręgu. Każdemu z uczestników przypisujemy imię - nazwę owocu (powinniśmy użyć, co najmniej 3 nazw) typu jabłko, śliwka, gruszka, cytryna, melon itp. Osoba stojąca w środku podaje hasło, że chce zrobić sałatkę owocową z np. jabłek, śliwek i melona, lub innej dowolnej kombinacji owoców. Wtedy osoby, które miały przydzielone te nazwy owoców muszą szybko wstać i zamienić się miejscami pomiędzy sobą. Osoba stojąca w środku stara się zająć sobie któreś ze zwolnionych miejsc. Ten, kto tym razem zostaje pośrodku koła wymienia, z jakich owoców chciałby przygotować sałatkę. I cała sytuacja się powtarza. Osoba w środku może też krzyknąć „sałatka owocowa” i wtedy wszyscy obowiązkowo zamieniają się miejscami.

Masaż pieczenie szarlotki Prowadzący opowiada historię o pieczeniu szarlotki.

1)            Najpierw trzeba przygotować blachę do pieczenia ciasta. Do tego potrzebujecie wody.

Obydwie ręce faliście przesuwają się po plecach.

2)            Usuńcie brud miękką gąbką.

Lekkie, koliste ruchy jedną ręką.

3)            Uporczywe miejsca potrzyjcie metalowym zmywakiem.

Zacisnąć dłoń w pięść, wewnętrzną powierzchnią pięści masujemy okolice szyi i pleców.

4)            Opłuczcie brud wodą.

Obydwie dłonie faliście przesuwają się po plecach.

5)            Natłuśćcie czystą blaszkę.

Koniuszki palców przesuwają się po plecach jak pędzel.

6)            Połóżcie na blaszce ciężkie ciasto.

Obydwie dłonie leżą na dolnej części pleców.

7)            Rozłóżcie ciągliwe ciasto w każdy kącik blachy.

Obydwie dłonie przesuwają się po całych plecach.

8)            Dociśnijcie ciasto do brzegów.

Palcami mocno wałkować podściółki tłuszczowe.

9)            Aby ciasto dobrze wyrosło, potrzebuje małych dziurek na powietrze.

Dwoma wyciągniętymi palcami delikatnie kłuć plecy.

10)        Rozdzielcie teraz plasterki jabłka.

Palce układają żądane wzorki na plecach.

11)        A na koniec kruszonka.

Koniuszki palców lekko łaskoczą plecy.

Masaż pleców. Wszyscy siedzą w kręgu, jeden za drugim i wykonują masaż barków. Potem odwracają się i to samo wykonują w drugą stronę.

Pisze pani na maszynie, przecinek (koniecznie trzeba pociągnąć za włosy!)

Idą słonie po betonie, przecinek!

Idą konie po betonie, przecinek!

Idzie pani na szpileczkach, przecinek!

Idzie pan z laseczką, przecinek!

Idzie pan w klapeczkach, przecinek!

Idzie sobie szczypaweczka (szczypiąc)

Przejechały ciężarówki, przecinek!

Przeszły mrówki bigbitówki, przecinek!

Tu świeci słoneczko, tu pada deszczyk, ( rysujemy słoneczko )

Czy przeszedł Ci dreszczyk?