Anne Rice - Posiadlosc Blackwood (Tom IX).pdf - Kroniki Wampirów - anciaak

Anne Rice

PosiadłoŚĆ Blackwood

Blackwod Farm

Przekład Paweł Korombeł

Poświęcam mojemu synowi,

Christopherowi Rice’owi

„Minęło juŜ Ŝycie, z nim plany

i dąŜenia mojego serca.

Noc chcą zamienić w dzień:

«światło jest bliŜej niŜ ciemność».

Mam ufać? Szeol moim domem,

w ciemności rozłoŜę swe łoŜe,

grobowi powiem: Mój ojcze,

matko ma, siostro — robactwu.

Właściwie, po cóŜ nadzieja,

Kto przedmiot ufności zobaczy?

Czy zejdzie do królestwa Szeolu?

Czy razem do ziemi pójdziemy?”

Job 17, 11–16

Lestacie,

Gdy tylko znajdziesz ten list w swoim domu przy rue Royale — a szczerze wierzę, Ŝe go

znajdziesz — zdasz sobie sprawę, Ŝe złamałem Twoje zasady.

Wiem, Ŝe Nowy Orlean to ziemia zakazana łowców krwi i Ŝe zniszczysz kaŜdego, kogo tam

znajdziesz. I w przeciwieństwie do całej hołoty, której juŜ się pozbyłeś, rozumiem Twoje powody.

Nie chcesz, aby wytropili nas członkowie Talamaski. Nie chcesz wojny z czcigodnym Zakonem

Śledczych Zjawisk Nadprzyrodzonych, zarówno ze względu na zakon, jak i na nas.

Ale proszę Cię, błagam, zanim zaczniesz mnie ścigać, przeczytaj to, co mam do powiedzenia.

Nazywam się Quinn. Mam dwadzieścia dwa lata i niecały rok jestem łowcą krwi, jak nazywał tę

kondycję mój stwórca. śe tak powiem, stałem się sierotą i dlatego zwracam się do Ciebie o pomoc.

Zanim jednak przedstawię moją sprawę, proszę, zrozum, Ŝe wiem o Talamasce, Ŝe wiedziałem o

niej, zanim w ogóle otrzymałem mroczną krew, Ŝe wiem o wrodzonej dobroci i legendarnej

neutralności członków Zakonu w sprawach zjawisk nadnaturalnych i zadam sobie wiele trudu, aby

mnie nie zauwaŜyli, gdy będę Ci dostarczał ten list.

Nie wątpię, Ŝe twoje telepatyczne umiejętności pozwalają Ci sprawować straŜ nad Nowym

Orleanem. Nie wątpię, Ŝe znajdziesz to pismo.

Jeśli faktycznie przybędziesz wymierzyć mi sprawiedliwość, bezzwłocznie ukarzesz mnie za

nieposłuszeństwo, daj słowo, Ŝe zrobisz wszystko, co w Twojej mocy, aby zniszczyć ducha, który

od dziecka był moim towarzyszem. Ten stwór, ten mój duplikat, który rósł ze mną od poczęcia,

teraz zagraŜa nie tylko mnie. Ludziom równieŜ.

Pozwól, Ŝe wytłumaczę, o co mi chodzi.

Jako chłopiec nazwałem go „Goblin”, chrzcząc go tym imieniem duŜo wcześniej, nim zaczęto

czytać mi wiersze czy bajki, w których występują takie postaci. Czy sam się tak nazywał, tego nie

wiem. JednakŜe wystarczyło mi pomyśleć, powiedzieć, zawołać: „Goblin!”, a pojawiał się przy

mnie. Wiele razy czynił to z własnej woli i nie dał się odpędzić. Często bywał moim jedynym

przyjacielem. Z biegiem czasu stał się nieodłącznym towarzyszem, dojrzewając wraz ze mną, i

nauczył się wyraŜać swoje Ŝyczenia. MoŜna powiedzieć, Ŝe przydałem mu sił i ciała, niechcący

tworząc potwora.

Prawdę mówiąc, nie wyobraŜam sobie Ŝycia bez niego. Ale muszę. Muszę z nim skończyć,

zanim całkowicie wymknie się spod kontroli.

Dlaczego nazywam go potworem — to stworzenie, które kiedyś było moim najbliŜszym

towarzyszem? To proste. Od kiedy zrobiono mnie łowcą krwi — a zrozum, nie miałem w tej

sprawie Ŝadnego wyboru — Goblin sam zasmakował we krwi. Po kaŜdym karmieniu bierze mnie

w objęcia i wysysa ze mnie krew tysiącem drobniutkich ranek, stając się bardziej widoczny i

wydzielając łagodną woń, której nigdy wcześniej nie miał. Nabiera sił z kaŜdym miesiącem i

przysysa się do mnie na coraz dłuŜej.

JuŜ nie potrafię go odpędzić.

Chyba nie zdziwi Cię informacja, Ŝe jego napaści dostarczają mi nieuchwytnej przyjemności,

chociaŜ nie tak wielkiej jak spoŜywanie ludzkiej krwi, i nie zaprzeczam, Ŝe czuję wtedy dreszcz

słodki jak orgazm.

Teraz jednak nie o siebie się boję, nie przeraŜa mnie własna bezbronność. Boję się przemiany,

która w nim zachodzi.

Tak się składa, Ŝe przeczytałem od deski do deski Twoje „Kroniki wampirów”. Zostały mi

przekazane przez mojego stwórcę, wiekowego łowcę krwi, który przekazał mi równieŜ, jak sam

twierdzi, ogromną siłę.

W swoich opowieściach mówisz o powstaniu wampirów, cytując egipskiego krwiopijcę sprzed

tysięcy lat, Starszego, który opowiedział tę historię mędrcowi, Mariusowi, który z kolei przed

wiekami przekazał ją tobie.

Nie wiem, czy Ty i Marius wpletliście zmyślenia w swoje historie. Być moŜe Ty i Twoi

towarzysze, Sabat Wymownych,” jak się teraz nazywacie, faktycznie macie skłonność do

folgowania wyobraźni.

Ale nie sądzę. Jestem Ŝywym dowodem, Ŝe łowcy krwi istnieją — bez względu na to, czy

nazwie się ich krwiopijcami, wampirami, dziećmi nocy czy dziećmi milenium — a sposób, w jaki

zostałem stworzony, potwierdza Wasze opisy.

Więcej, chociaŜ mój stwórca nazywał nas częściej łowcami krwi niŜ wampirami, uŜywał

określeń, które pojawiły się w Twoich opowieściach. Przekazał mi umiejętność swobodnego

przemieszczania się w powietrzu i nazwał ją darem chmur, umiejętność telepatycznego

wynajdywania grzesznych ofiar i nazwał ją darem umysłu, umiejętność rozpalania ognia w

Ŝelaznym piecu, który zapewnia mi ciepło, i nazwał ją darem ognia.

Tak więc wierzę, Ŝe Wasze opowieści są prawdziwe. Wierzę, Ŝe faktycznie istniejecie.

Wierzę, gdy mówisz, Ŝe Akasza, pierwszy z wampirów, została stworzona, gdy zły duch

przeniknął kaŜdą jej tkankę, i Ŝe zanim ją zaatakował, zasmakował w ludzkiej krwi.

Wierzę, gdy mówisz, Ŝe ten duch, Amel, jak nazywały i go dwie czarownice — Maharet i

Mekare — które miały moc widzenia i słyszenia tego rodzaju istot, egzystuje teraz w nas

wszystkich, gdy jego niewidzialne ciało, jeśli moŜna je tak nazwać, rozrosło się niczym bujne

pnącze i rozkwitło w kaŜdym, kolejno stwarzanym łowcy krwi, aŜ do obecnych czasów.

Wiem równieŜ z Waszych opowieści, Ŝe gdy Mekare i Maharet stały się łowcami krwi, straciły

umiejętność widzenia duchów i rozmawiania z nimi. I co więcej, mój stwórca powiedział mi, Ŝe i ja

stracę tę moc.

Zapewniam Cię jednak — nic takiego się nie stało. Nadal przyciągam duchy jak magnes. I to

być moŜe ta moja zdolność, ten rodzaj wraŜliwości i wcześniejszy pociąg do Goblina dały mu

dręczycielską siłę, z którą teraz mnie prześladuje, wysysając moją wampirzą krew.

Lestacie, jeśli ta kreatura nabierze jeszcze większej siły, a wygląda na to, Ŝe nic jej przed tym

nie powstrzyma, czy zdoła wejść w człowieka, jak przed tysiącami lat zrobił to Amel? Czy to

moŜliwe, Ŝe z wampirzego pnia powstanie kolejny gatunek, a z tego pnia kolejne pnącze?

Nie wyobraŜam sobie, Ŝe mógłbyś pozostać obojętny na ten problem, na tę moŜliwość, Ŝe

Goblin stanie się zabójcą ludzi, chociaŜ teraz jeszcze jest na to o wiele za słaby.

Myślę, Ŝe mnie zrozumiesz, kiedy powiem, Ŝe lękam się o tych, których otaczam miłością i

troską — o moją śmiertelną rodzinę — jak równieŜ o kaŜdego obcego, którego Goblin mógłby

zaatakować.

Niełatwo mi pisać te słowa. Przez całe Ŝycie kochałem Goblina i pogardzałem kaŜdym, kto z

niego kpił, mówiąc, Ŝe to tylko „zmyślony towarzysz zabaw” albo „niemądra obsesja”. Ale on i ja,

długo ukryte przed światem bliźniacze dusze, jesteśmy teraz wrogami i panicznie boję się jego

napaści, bo czuję jego rosnącą siłę.

Goblin wychodzi ze mnie, gdy nie poluję, i pojawia się tylko wtedy, kiedy mam w Ŝyłach

świeŜą krew. Nasz duchowy związek runął. Spala go zazdrość o to, Ŝe stałem się łowcą krwi. Jego

infantylny umysł odrzucił wszystko, czego kiedyś się nauczył.

To wszystko jest dla mnie męczarnią.

Pozwól, Ŝe powtórzę; nie piszę ze strachu o siebie. Boję się tego, w co Goblin moŜe się

przemienić.

Anne Rice - Posiadlosc Blackwood (Tom IX).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: