Hambly Barbara - Zimowe krainy 01 - Zguba smoków.pdf - Hambly Barbara - malbuj4512

Barbara Hambly

ZGUBA SMOKÓW

Tłumaczyła Anna Krawczyk-Łaskarzewska

Rozdział 1

Bandyci nieraz czatowali w ruinach starego miasta na rozstajach

czterech dróg. Jenny Waynest pomy Ļ lała, Ň e tego ranka jest ich

trzech.

Nie była pewna, czy podpowiadała jej to magia, czy po prostu

znajomo Ļę lasu i instynktowne wyczuwanie niebezpiecze ı stwa, wła-

Ļ ciwe ka Ň demu, kto zdołał do Ň y ę dorosłego wieku w Zimowych

Krainach. Jednak gdy Ļ ci Ģ gn ħ ła cugle w pobli Ň u pierwszych znisz-

czonych murów, gdzie wci ĢŇ skrywała j Ģ jesienna mgła, poranna

szaro Ļę i g ħ ste korony drzew lasu, mimo woli zauwa Ň yła, Ň e ko ı skie

odchody w koleinie gliniastej drogi s Ģ Ļ wie Ň e i jeszcze nie tkn Ģ ł ich

mróz, który zd ĢŇ ył obramowa ę li Ļ cie dookoła. Zwróciła równie Ň

uwag ħ na cisz ħ panuj Ģ c Ģ w pobliskich ruinach; nawet królik nie

zaszele Ļ cił mi ħ dzy Ň ółtymi badylami turzycy porastaj Ģ cej stok wzgó-

rza, na którym niegdy Ļ znajdował si ħ stary ko Ļ ciół, po Ļ wi ħ cony

Dwunastu Bogom umiłowanym prze/ dawnych królów.

Wydawało jej si ħ , Ň e czuje zapach dymu. Zapewne kto Ļ potajem-

nie rozpalił ognisko na rozstajach, tam gdzie kiedy Ļ stała gospoda.

Uczciwi ludzie wybraliby jednak prost Ģ drog ħ i zdeptali pokryte ros Ģ ,

pieni Ģ ce si ħ ws/ ħ dzie zielsko. Klacz Jenny, Ksi ħŇ ycowy Ko ı , za-

strzygła uszami czuj Ģ c odór innych zwierz Ģ t. Jenny uciszyła j Ģ

szeptem, przygładzaj Ģ c spl Ģ tan Ģ grzyw ħ na długim karku konia.

Wiedziała, czego mo Ň e si ħ spodziewa ę .

Zanurzyła si ħ w cisz ħ ochronnego płaszcza mgły i cienia, niby

przepiórka stapiaj Ģ ca si ħ z br Ģ zowym lasem. Sama troch ħ przypomi-

nała tego ptaka — ciemnowłosa i drobna, prawie niewidoczna na tle

szarej, kraciastej mozaiki północnych krain, szczupła, umi ħĻ niona

i mocna niczym korzenie ł Ģ kowych wrzosów. Po chwili milczenia

utkała z czarów smug ħ mgły i skierowała j Ģ na drog ħ prowadz Ģ c Ģ do

bezimiennych ruin miasta.

Robiła to ju Ň w dzieci ı stwie, jeszcze zanim s ħ dziwy, w ħ drowny

mag Cacrdinn nauczył j Ģ tajników mocy. Całe swoje trzydziesto-

siedmioletnie Ň ycie sp ħ dziła w Zimowych Krainach i doskonale

umiała wyczu ę zagro Ň enie. Oci Ģ gaj Ģ ce si ħ z odlotem ptaki jesieni,

drozdy i kosy, powinny ju Ň si ħ budzi ę w poskr ħ canej, br Ģ zowe]

g ħ stwinie bluszczu, która cz ħĻ ciowo zakrywała Ļ ciany starej gospo-

dy. Milczały. Po chwili Jenny wyczuła odór koni i bardziej przykry

smród niemytych ciał ludzkich.

Jeden z bandytów zapewne czyhał w ruinach starej wie Ň y, która

górowała nad drogami prowadz Ģ cymi na południe i wschód i stano-

wiła cz ħĻę systemu obronnego miasta w czasach, gdy pomy Ļ lne

rz Ģ dy króla dawały powód do bronienia czegokolwiek. Bandyci

zawsze si ħ tam ukrywali. Drugi, jak si ħ domy Ļ lała, czatował za

murami starej gospody. Niebawem zorientowała si ħ . Ň e trzeci opry-

szek obserwuje rozstaje z Ň ółtego zagajnika modrzewi nasiennych.

Swymi magicznymi zdolno Ļ ciami przywołała smród dusz bandytów,

stare ŇĢ dze i odra Ň aj Ģ ce wspomnienia jakiego Ļ hołubionego gwałtu

czy morderstwa, które na moment przydały blasku mocy ich Ň yciu,

składaj Ģ cemu si ħ wył Ģ cznie z zadawania i doznawania bólu fizycz-

nego. Sp ħ dziwszy całe Ň ycie w Zimowych Krainach wiedziała, ze ci

ludzie nie s Ģ w stanie porzuci ę niecnego procederu; Ň eby stworzy ę

czary i spowi ę nimi umysły bandytów, musiała zapomnie ę zarówno

o nienawi Ļ ci, jak i o lito Ļ ci.

Skoncentrowała si ħ jeszcze mocniej. Przemy Ļ lnie zachwiała tym

kompostem wspomnie ı , szepcz Ģ c do ot ħ piałych umysłów bandytów

0 znu Ň onej senno Ļ ci ludzi, którzy czatuj Ģ zbyt długo. Je Ļ li stworzyła

złudzenia i ograniczenia prawidłowo, nie zauwa ŇĢ jej obecno Ļ ci

Poluzowała halabard ħ w olstrze na ł ħ ku. nieco szczelniej owin ħ ła si ħ

kaftanem z owczej skóry i, niemal wstrzymuj Ģ c oddech i gwałtowne

ruchy, skierowała Ksi ħŇ ycowego Konia ku ruinom

M ħŇ czyzny na wie Ň y nie zobaczyła ani razu. Przez zbr Ģ zowiałe.

czerwone listowie głogu dostrzegła dwa konie, uwi Ģ zane do znisz-

czonego muru w pobli Ň u gospody. Z ich pysków wydobywały si ħ

obłoczki pary. W chwil ħ pó Ņ niej ujrzała jednego z bandytów; krzepki

m ħŇ czyzna w poplamionych skórzanych bryczesach przykucn Ģ ł pod

krusz Ģ cym si ħ murem. Obserwował drog ħ , ale nagle poderwał si ħ

1 zakl Ģ ł. Spu Ļ ciwszy wzrok zacz Ģ ł energicznie drapa ę si ħ po kroczu;

był rozdra Ň niony, ale nie okazywał specjalnego zaskoczenia. Nie

zauwa Ň ył przeje Ň d Ň aj Ģ cej obok Jenny. Trzeci bandyta siedział na

wychudłym czarnym koniu mi ħ dzy kruszej Ģ cym naro Ň nikiem muru

i zagajnikiem chropowatych brzóz. Tylko patrzył przed siebie pogr Ģ -

Ň ony w marzeniach, które mu zesłała.

Znajdowała si ħ tu Ň przed nim, gdy z prowadz Ģ cej na południe

drogi dobiegł j Ģ chłopi ħ cy głos.

— Uwa Ň aj! — krzykn Ģ ł kto Ļ .

Jenny wyszarpn ħ ła halabard ħ z olstra. Bandyta przebudził si ħ

nagle, zobaczył j Ģ i gło Ļ no zakl Ģ ł. K Ģ tem oka Jenny dostrzegła

p ħ dz Ģ cego w jej kierunku konia. Jeszcze jeden podró Ň nik, pomy Ļ lała

z ponurym rozdra Ň nieniem. To wypowiedziane przez niego w dobrej

intencji ostrze Ň enie wyrwało bandyt ħ z transu. Gdy złoczy ı ca rzucał

si ħ na ni Ģ . zd ĢŇ yła ujrze ę młodzie ı ca wynurzaj Ģ cego si ħ z mgły

i najwyra Ņ niej galopuj Ģ cego jej na ratunek.

Bandyta był uzbrojony w krótki miecz, ale zamierzył si ħ na ni Ģ

płazem: chciał tylko str Ģ ci ę kobiet ħ z konia i nie uszkod/ic jej

zanadto, z mysi Ģ o pó Ņ niejszym gwałcie. Zamarkowała uderzenie

halabard Ģ , Ň eby uniósł bro ı . a potem zatopiła długie ostrze w odsło-

ni ħ te miejsce. Przywarła nogami do boków konia, Ň eby wytrzyma ę

napór w momencie, gdy halabarda przeszywała brzuch m ħŇ czyzny.

Nie miał kolczugi pod skórzanym kaftanem. Zwin Ģ ł si ħ w kabł Ģ k.

wyj Ģ c i rozcapierzaj Ģ c palce. Oba konie miotały si ħ i dreptały w kół-

ko, przera Ň one zapachem gor Ģ cej, tryskaj Ģ cej na wszystkie strony

krwi. Zanim m ħŇ czyzna run Ģ ł w błotnist Ģ kolein ħ , Jenny obróciła

konia, z ħ by ruszy ę w sukurs bł ħ dnemu rycerzowi, tocz Ģ cemu nie-

zdarn Ģ , desperack Ģ walk ħ z bandyt Ģ , który cały czas ukrywał si ħ za

podniszczonym murem zewn ħ trznym.

Ruchy jej wybawcy kr ħ pował długi płaszcz /. aksamitu w kolorze

rubinowci czerwieni, który omotał plecion Ģ r ħ koje Ļę wysadzanego

klejnotami miecza. Ko ı był bez w Ģ tpienia lepiej przygotowany

i bardziej nawykły do walki ni Ň |ego wła Ļ ciciel. Tylko dzi ħ ki ma-

newrom du Ň ego, rudawego wałacha młodzieniec nie poniósł natych-

miastowej Ļ mierci. Bandyta, który dosiadł konia zaraz po ostrzegaw-

czym krzyku chłopca, zap ħ dził ich do g ħ stego zagajnika leszczyn,

rosn Ģ cego pod zniszczonym murem gospody. Kiedy Jenny skiero-

wała Ksi ħŇ ycowego Konia w wir walki, powłóczysty płaszcz mło-

dzie ı ca zawisł na ni Ň szych gał ħ ziach, po chwili za Ļ on sam został

haniebnie wyrzucony z siodła.

Podpieraj Ģ c si ħ praw Ģ r ħ k Ģ . Jenny zamaszystym ruchem uderzyła

brzeszczotem halabardy w uzbrojon Ģ w miecz r ħ k ħ bandyty. M ħŇ -

czyzna obrócił konia, Ň eby spojrze ę jej w twarz. Jenny mign ħ ły

Ļ wi ı skie, osadzone blisko siebie oczy pod obrze Ň em brudnego,

Ň elaznego hełmu. Za swoimi plecami wci ĢŇ słyszała krzyki sprawcy

poprzedniego napadu. Najwyra Ņ niej dochodziły one równie Ň do uszu

obecnego przeciwnika, gdy Ň uchylił si ħ przed pierwszym ciosem

i z rozmachem uderzył Ksi ħŇ ycowego Konia w pysk, Ň eby go spło-

szy ę , a potem spi Ģ ł własnego rumaka ostrogami, min Ģ ł Jenny i pognał

przed siebie, nie maj Ģ c ochoty ani na walk ħ z tak dalekosi ħŇ n Ģ broni Ģ ,

ani na pomoc kamratowi, który wcze Ļ nie] t ħ walk ħ podj Ģ ł.

W zaro Ļ lach dzikiej ró Ň y rozległ si ħ trzask, to człowiek, który

ukrywał si ħ na wie Ň y, postanowił uciec we mgle. Potem zapanowała

cisza, przerywana bulgocz Ģ cym łkaniem umieraj Ģ cego bandyty.

Jenny zeskoczyła lekko z Ksi ħŇ ycowego Konia. Jej młody wy-

bawca wci ĢŇ miotał si ħ w krzakach jak gronostaj w sakwie, na wpół

uduszony paskiem wysadzanego klejnotami płaszcza. U Ň yła haka na

brzeszczocie halabardy, Ň eby wyci Ģ gn Ģę mu z r ħ ki długi miecz,

a potem weszła w g Ģ szcz i odgarn ħ ła fałdy aksamitu, którymi był

owini ħ ty. Zaatakował j Ģ r ħ kami jak człowiek oganiaj Ģ cy si ħ od os.

ale zaraz przestał stawia ę opór i zacz Ģ ł si ħ na ni Ģ gapi ę wybałuszo-

nymi szarymi oczami krótkowidza, jakby zobaczył j Ģ pierwszy raz

w Ň yciu.

Po długim, zdradzaj Ģ cym wielkie zaskoczenie milczeniu chrz Ģ k-

n Ģ ł i odpi Ģ ł ła ı cuch ze złota i rubinów, który spinał mu płaszcz pod

brod Ģ .

— Hm... dzi ħ kuj ħ ci. szlachetna pani — wyrzekł nieco zadysza-

ny i wstał. Wprawdzie Jenny przywykła do ludzi wy Ň szych od siebie,

ale mało kto mógł si ħ równa ę z tym młodzie ı cem. — Ja., hm.. —

Cer ħ miał delikatn Ģ i jasn Ģ jak włosy, które, mimo jego młodego

wieku, ju Ň zaczynały si ħ przerzedza ę , zapowiadaj Ģ c wczesne łysie-

nie. Mógł mie ę najwy Ň ej osiemna Ļ cie lat. Naturaln Ģ niezgrabno Ļę

ruchów wielokrotnie pot ħ gował fakt, Ň e musiał podzi ħ kowa ę za

uratowanie Ň ycia osobie, któr Ģ miał po rycersku obroni ę .

— Jestem bezgranicznie wdzi ħ czny — powiedział i dygn Ģ ł

z niezwykłym wdzi ħ kiem. Takiej pozy nie ogl Ģ dano w Zimowych

Krainach, odk Ģ d królewska Ļ wita uciekła w Ļ lad za wycofuj Ģ cymi

si ħ wojskami króla. — Nazywam si ħ Gareth z Magloshaldon, bł Ģ kam

si ħ po tych ziemiach i pragn ħ ci zło Ň y ę najpokorniejsze wyrazy...

Jenny potrz Ģ sn ħ ła głow Ģ i uciszyła go podnosz Ģ c r ħ k ħ .

— Zaczekaj tu — powiedziała i odwróciła si ħ .

Zaintrygowany chłopak pod ĢŇ ył za ni Ģ .

Pierws/y bandyta, który j Ģ zaatakował, wci ĢŇ le Ň ał w gliniastej,

wypełnionej błotem koleinie. Tryskaj Ģ ca krew zamieniła to miejsce

w pl Ģ tanin ħ Ň łobie ı przeplatanych rozdartymi wn ħ trzno Ļ ciami; wo-

kół unosił si ħ odra Ň aj Ģ cy smród. M ħŇ czyznajeszcze cicho poj ħ kiwał.

Jego szkarłatna krew wyrazi Ļ cie kontrastowała z matow Ģ blado Ļ ci Ģ

mglistego poranka.

Jenny westchn ħ ła. Nagle zrobiło jej si ħ zimno; patrz Ģ c na swoje

dzieło i pami ħ taj Ģ c, co jeszcze zostało do zrobienia, poczuła si ħ

zm ħ czona i nieczysta. Ukl ħ kła przy umieraj Ģ cym m ħŇ czy Ņ nie i zno-

wu otoczyła si ħ bezruchem własnej magii. Usłyszała, Ň e Gareth

zbli Ň a si ħ do niej; kroczył po zroszonych powojach szybko i rytmi-

cznie, ale potkn Ģ ł si ħ o własny miecz. Mimo znu Ň enia poczuła

irytacj ħ na my Ļ l. Ň e to wszystko stało si ħ przez niego. Gdyby nie

krzykn Ģ ł, i ona, i ten biedny, nikczemny, pogr ĢŇ ony w agonii drab

poszliby własnymi drogami...

...I z pewno Ļ ci Ģ byłby zabił Garetha po jej odej Ļ ciu. I jeszcze

innych podró Ň ników.

Ju Ň od dawna nie próbowała oddziela ę dobra od zła. tera Ņ -

niejszego ..powinien" od przyszłego ,.je Ň eli". Nawet gdyby istniał

porz Ģ dek rzeczy, przestała si ħ łudzi ę , Ň e oka Ň e si ħ wystarczaj Ģ co

prosty, by mogła go poj Ģę . Mimo to, kiedy wodziła palcami po

lepkich, spoconych skroniach umieraj Ģ cego bandyty, czyni Ģ c odpo-

wiednie znaki runiczne i szepcz Ģ c Ļ miertelne zakl ħ cia, miała wra Ň e-

nie, i Ň jej dusza jest skalana. Widziała, jak z m ħŇ czyzny uchodzi

Ň ycie, i pogarda dla samej siebie sprawiała, Ň e czuła gorycz w ustach.

Gareth szepn Ģ ł za jej plecami:

— Pani... on jest... on jest martwy.

Wstała olrzcpui Ģ c spódnic ħ z zakrwawionego błota.

— Nie mogłam go zostawi ę łasicom i lisom — odparła szorst-

kim, zniecierpliwionym tonem, zbieraj Ģ c si ħ do odej Ļ cia. Ju Ň słysza-

ła, jak małe padlino Ň erne bestie zbieraj Ģ si ħ na nasypie nad zamglo-

nym odcinkiem drogi, przyci Ģ gane zapachem krwi. i niecierpliwie

czekaj Ģ , az zabójca porzuci swój łup.

Nigdy nic przepadała za czarami sprowadzaj Ģ cymi Ļ mier ę . Do-

rastaj Ģ c na terenie, gdzie panowało bezprawie, zabiła pierwszego

człowieka, kiedy miała czterna Ļ cie lat. a potem jeszcze sze Ļ ciu, nie

licz Ģ c tych, których zabrała z ziemskiego padołu jako jedyna aku-

szerka i uzdrowicielka od Gór Szarych po morze. Zadawanie Ļ mierci

nigdy nie przychodziło jej łatwo.

Miała ochot ħ odej Ļę , ale Gareth poło Ň ył jej r ħ k ħ na ramieniu

i spogl Ģ dał to na ni Ģ , to na zwłoki, z obrzydzeniem przemieszanym

z fascynacj Ģ . Przyszło jej do głowy, Ň e chłopak pierwszy raz widzi

Ļ mier ę . Przynajmniej Ļ mier ę w tak gwałtownych okoliczno Ļ ciach.

Zielony aksamit ubrudzonego w podró Ň y kubraka, złocenia na bu-

tach, pofałdowane hafty ozdobionej Ň abotem koszuli z cienkiej ba-

wełny i wymy Ļ lny pierzasty stroik na włosach, których ko ı ce były

zielone — wszystko to Ļ wiadczyło, i Ň jest dworzaninem. W krainie,

z której przybył, wszystkie sprawy, nawet Ļ mier ę , bez w Ģ tpienia

załatwiano dbaj Ģ c o styl.

— Jeste Ļ ... jeste Ļ czarownic Ģ ! — wydusił.

K Ģ cik jej ust lekko zadr Ň ał.

— Rzeczywi Ļ cie — odparła.

Odsun Ģ ł si ħ od niej przera Ň ony. Zaczepiwszy o co Ļ butem, musiał

si ħ przytrzyma ę jakiego Ļ drzewka. Wtedy zauwa Ň yła mi ħ dzy ozdob-

nymi rozci ħ ciami r ħ kawa jego kubraka szpetn Ģ ran ħ , do której przy-

lepiła si ħ ciemna, mokra koszula.

— Nic mi nie b ħ dzie — protestował słabo, kiedy ruszyła, Ň eby

go podeprze ę . — Musz ħ tylko... — Usiłował niezdarnie str Ģ ci ę jej

r ħ k ħ i i Ļę dalej. Zerkał szarymi oczami krótkowidza na drog ħ , pokryt Ģ

si ħ gaj Ģ cymi do kostek zwałami butwiej Ģ cych li Ļ ci.

— Musisz tytko usi ĢĻę . — Poprowadziła go do rozłupanego

kamienia granicznego i zmusiła, Ň eby usiadł i odpi Ģ ł diamentowe

spinki, które ł Ģ czyły r ħ kaw z reszt Ģ kubraka. Rana nie była gł ħ boka,

ale obficie krwawiła. Jenny rozplotła skórzane rzemyki, którymi

wi Ģ zała swoje kr ħ cone czarne włosy, i zacisn ħ ła je powy Ň ej rany.

Skrzywił si ħ i zasapał. Kiedy usiłował rozlu Ņ ni ę banda Ň , który zro-

biła oddzieraj Ģ c pas własnej koszuli, uderzyła go po r ħ kach, jakby

był niezno Ļ nym dzieckiem. Po chwili znowu spróbował si ħ podnie Ļę .

— Musz ħ znale Ņę ...

— Znajd ħ je — przerwała stanowczo, domy Ļ laj Ģ c si ħ , O co mu

chodzi. Sko ı czyła opatrywa ę jego ran ħ i wróciła do leszczynowego

zagajnika, gdzie rozegrała si ħ walka mi ħ dzy Garethem i bandyt Ģ .

W mro Ņ nych promieniach co Ļ wyra Ņ nie błysn ħ ło w Ļ ród li Ļ ci. Oku-

lary, które dostrzegła, były pogi ħ te, a doln Ģ cz ħĻę jednego z okr Ģ -

głych szkieł ozdabiało rozchodz Ģ ce si ħ promieni Ļ cie p ħ kni ħ cie.

Otrz Ģ sn ħ ła je z brudu i wilgoci i przyniosła Garethowi.

— Posłuchaj — rzekła, kiedy młodzieniec usiłował je wło Ň y ę ,

dygocz Ģ c na skutek osłabienia i szoku — trzeba si ħ zaj Ģę twoim

ramieniem. Mog ħ ci ħ zabra ę ...

— Moja pani, nie mam czasu. — Spojrzał na ni Ģ mru ŇĢ c oczy,

gdy Ň niebo za jej głow Ģ robiło si ħ coraz ja Ļ niejsze. — Prowadz ħ

poszukiwania, okropnie wa Ň ne poszukiwania.

Hambly Barbara - Zimowe krainy 01 - Zguba smoków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: