Brzezinska Anna - Saga o zbóju Twardosęku - 04 - Letni deszcz - Sztylet.pdf - Barbamala1979

ANNA BRZEZIŃSKA

Letni deszcz

Sztylet

Saga o zbóju Twardokęsku

część 4

Agencja Wydawnicza

RUNA

LETNI DESZCZ. SZTYLET

Projekt okładki: Fabryka Wyobraźni

Opracowanie graficzne okładki: własne

Redakcja: Renata Lewandowska

Korekta: Jadwiga Piller

Skład: własny

Druk: Drukarnia GS Sp. z o.o.

ul. Zabłocie 43, 30-701 Kraków

Wydanie I

Warszawa 2009

ISBN: 978-83-89595-57-7

Wydawca: Agencja Wydawnicza RUNA A. Brzezińska, E. Szulc sp. j.

Informacje dotyczące sprzedaży hurtowej, detalicznej i wysyłkowej:

Agencja Wydawnicza RUNA

00-844 Warszawa, ul. Grzybowska 77 lok. 436

tel./fax: (0-22) 45 70 385

e-mail: runa@runa.pl

Prolog

Wiedźma wiedziała, że zaraz przyjdą ją zabić.

Wojownicy Warka dokonali tak wiele, by wydobyć się z Przychytrza. Z resztek

sprzętów i nadpalonych desek, wyrzuconych przez fale zdołali sklecić łodzie i spuścili

je na wodę. Kilka dni płynęli potem pod rozpalonym słońcem, mimo wycieńczenia

szczęśliwi, gdyż już widzieli siebie na ojczystym brzegu, witanych w chwale - wszak

powracali z kniaziem, wydobywszy go z najdotkliwszej opresji. Wicher popychał ich

ku Sinoborzu i czuli na wargach, spieczonych od pragnienia, smak biesiadnego wina.

Przekonywali się w myślach, że w niczym nie zawinili przeciwko bogom, a zamysły

Warka, choćby najbardziej wszeteczne, dogorywały wraz z nim. Bo władca Sinoborza

wciąż kołatał się pomiędzy życiem a śmiercią, kojony troskliwymi naparami przez

kapłana. Wojownicy z rzadka spoglądali ku niemu. Pozostawiali tę sprawę bogom.

Sztorm ogarnął ich bez ostrzeżenia. Tak się czasami zdarza.

Spośród siedmiu łodzi, które wyruszyły z Przychytrza, tylko dwie uderzyły w

kamienny brzeg. Ludzie ratowali się na oślep, płynąc pomiędzy ościeniami skał, które

wypryskiwały ponad powierzchnię w bryzgach piany. Wiedźma nie pamiętała, jakim

sposobem drużynnicy zdołali wydobyć z kipieli nie tylko Warka, ale również jeńców.

Ocknęła się na plaży z ustami pełnymi żwiru.

- Wciąż dycha, ścierwo! - Ktoś uderzył ją w twarz. Zbiegun, heretycki kapłan

Kei Kaella, kołysał się nad nią, przykucnąwszy na piętach.

- Pij! - Siłą rozwarł jej szczęki i wlał w usta kilka kropel mlecznego naparu.

Piekący ból natychmiast rozlał się w gardle i spłynął falą w dół ciała. Wzdrygnęła

się.

- Jesteście pewni, wasza wielebność? - dobiegł ją jeszcze głos drużynnika. - Nie

lepiej ubić?

Odpowiedź zagubiła się wśród cierpienia, bo jad prędko wnikał w żyły. Podnieśli

ją, wykręcili ręce. Ktoś krzyczał, lecz słowa uciekały już, rozmywały się w jasne strugi

konających żmijów, kiedy wojownicy Warka zbierali z jałowej plaży trupy towarzyszy.

Ocknęła się na lodowatej metalowej powierzchni. Deszcz wciąż zacinał. Huczało

rozjuszone morze. Kapłan wychylił się ku wiedźmie, pomiędzy prętami klatki nabrał w

dłoń kłąb włosów i szarpnięciem poderwał jej głowę.

- Będziesz dla mnie śniła - wyszeptał; w jego konwulsyjnie wykrzywionej twarzy

pobłyskiwały wielkie, końskie zęby. - Wyśnisz dla mnie wolność. Sięgniesz poprzez

Wewnętrzne Morze i wezwiesz pomoc. Tak właśnie zrobisz albo zdechniesz. A oni

wraz z tobą.

Pobiegła spojrzeniem za jego wzrokiem i w kącie klatki spostrzegła obu

zwajeckich kniaziów, okrytych ciemnym łachmanem płaszcza. Czarnywilk zwiesił łeb,

lecz spomiędzy skołtunionych włosów lśniły jego przemyślne, wiedzące oczy. Uważaj,

dziewczyno, wołały. Sztorm ich pokonał, więc chcą dzisiaj zabijać.

Suchywilk leżał nieruchomo. Mogłaby go wziąć za topielca, lecz w sinych,

uchylonych wargach kołatał się jeszcze dech. Mimowolnie wspomniała wojownika,

który zastąpił jej drogę na Książęcym Trakcie w Spichrzy - połyskliwy szłom, huczący

śmiech i ramiona tak pewne, jakby mógł toporem rozrąbać słońce. Nie rozpoznawała

go w tym steranym starcu. Nie był już nawet kniaziem. Choćby zdołał jakąś

bezprzykładną, baśniową sztuczką wydobyć się z niewoli, nikt go nie przyjmie na

pokład, kiedy smocze łodzie wyruszą na południe przeciwko Wężymordowi i całej

potędze Pomortu. Wojownicy nie podążą za kaleką, choćby najbardziej znamienitym.

Ręka, która nie może utrzymać miecza, nie dzierży władzy. Tak zawsze było, tak i

pozostanie.

- Podciągajcie! - Kapłan się cofnął.

Zaskrzypiał łańcuch i klatka zakołysała się gwałtownie. Wiedźma skuliła się,

kiedy czterech rosłych wojowników zamocowało jej więzienie na masywnej żelaznej

sztabie, przecinającej łuk na wpół zapadniętej bramy.

Co tu kiedyś było? - pomyślała machinalnie. Dzwonnica? Krużganek?

- Nie zaczerpniesz mocy z ziemi. - Zbiegun przypatrywał się jej z nienawiścią. -

Ani z kamienia, ani z trawy, ani z żadnej żyjącej istoty. Bez mojego pozwoleństwa nie

zakosztujesz kropli wody ni okruszyny chleba, a wszystko, co dostaniesz, dostaniesz z

mojej łaski, póki nie ulegniesz. Póki nie zawołasz dla mnie poprzez morze.

Przycisnęła mocniej policzek do żelaznej posadzki, lecz nie zamknęła oczu:

jawnie okazywane lekceważenie mogłoby go rozwścieczyć, a gniew Zbieguna zwykle

sprowadzał razy nie tylko na nią, ale i na obu Zwajców. Poza tym chciała, żeby wierzył

Brzezinska Anna - Saga o zbóju Twardosęku - 04 - Letni deszcz - Sztylet.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: