Zeydler-Zborowski_Zygmunt_-_Pieczeń_sarnia.doc

Zygmunt Zeydler Zborowski

Pieczeń sarnia

1971

Rozdział I

  Noc cofa się w głąb lasu. Srebrzysta szarość osiada na pniach drzew i stłoczonych wokół polany krzakach. Zapach ziół staje się jeszcze bardziej intensywny. Cisza przed świtem jest pełna oczekiwania, oczekiwania na nowy dzień.

  Lechocki przeciągnął dłonią po lufie sztucera. — Chyba nic z tego nie będzie — szepnął.

  — Tak czasem bywa — odparł równie cicho Stefaniak. Był zmęczony. Od wieczora siedzieli na ambonie, wbijając wzrok w szeroką polanę, porośniętą młodziutkimi sosenkami.

  —Wracamy? — spytał Lechocki.

  Nagle Kazimierski dotknął jego ramienia. — Jest, panie inżynierze. Tam, na prawo, koło jałowców.

  Huknął strzał. Kozioł dał potężnego susa i padł nieruchomy.

  Zeszli z ambony i zbliżyli się do lezącego w wilgotnej trawie zwierzęcia. Płowe ciało było sprężone, jakby przygotowywało się do następnego skoku.

  — Strzelony na komorę — powiedział z uznaniem Kazimierski.

  — Pogratulować — uśmiechnął się wesoło Stefaniak, zadowolony, że jego gość nie odjedzie rozczarowany. Z różnych względów zależało mu na Lechockim i specjalnie dla niego zorganizował to polowanie.

  Lechocki, ogromnie podniecony, oglądał swą zdobycz. — Piękna sztuka. Niech pan spojrzy, panie dyrektorze, jakie rogi.

  — Tak. Bardzo ładne — przyznał Stefaniak.

  Kazimierski wyjął nóż i z dużą wprawą zabrał się do patroszenia kozła. Lechocki nie mógł się nacieszyć swym sukcesem. — Piękna sztuka, piękna sztuka — powtarzał.

  Wrócili do bryczki. Stary Walenty pomógł załadować kozła, mruknął coś pod nosem, co mogło być dowolnie interpretowane, wygramolił się z powrotem na swoje miejsce i cmoknął na konie. Znudzone długim oczekiwaniem siwki ruszyły raźnym kłusem.

  Stefaniak był bardzo śpiący. Marzył o szklance gorącej herbaty i o ciepłym łóżku. Byłby się zapewne zdrzemnął w powrotnej drodze, ale Lechocki bez przerwy zabawiał go rozmową. — Jestem panu niesłychanie wdzięczny, panie dyrektorze. Zrobił mi pan naprawdę ogromną przyjemność. Nie wyobraża pan sobie nawet, jaka to dla mnie satysfakcja.

  — Cała przyjemność po mojej stronie — powiedział sennie Stefaniak. Lechocki jednak nie przestawał mówić. W dalszym ciągu zachwycał się swoim kozłem, a wyczerpawszy ten temat, począł rozwodzić się nad malowniczością okolicy, nad pięknem lasu i nad urokami letniego poranka. Potem, nie zrażony milczącym, nastrojem swego towarzysza, znowu wrócił do kozła. — Myślałem już, że nic z tego. Słowo honoru. Przykro, jak się tak przesiedzi do świtu i nic.

  — A ja byłem pewny, że wyjdzie — wtrącił się do rozmowy Kazimierski. — Przecież go obserwowałeś. Stale wychodził na tę uprawę. Dlaczegóż dzisiaj miałby nie wyjść?

  Stefaniak chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili zrezygnował. Miał nadzieję, że może wreszcie Lechocki zmęczy się tą konwersacją. Gdzież tam. Mówił, jak nakręcony przez całą drogę.

  Wjechali wreszcie w bramę. Walenty strzelił z bata, bryczka zatoczyła szeroki łuk wokół ogromnego klombu i zatrzymała się przed pałacem.

  Wysiedli. Stefaniak rozprostował zdrętwiałe nogi i z dobrze udaną wesołością spojrzał na swego gościa. — No, panie inżynierze, teraz maleńkie śniadanko, a potem do łóżeczka. Kiedy pan chce wracać do domu?

  — Jutro muszę być w biurze. Więc wyjadę albo dziś wieczorem, albo jutro z samego rana, jeżeli, oczywiście, nie nadużywam zbytnio pańskiej gościnności.

  — Ależ, co znowu — zaoponował energicznie Stefaniak. — Wie pan przecież doskonalę, że jest pan dla nas jednym z najmilszych gości. Pojedzie pan jutro rano. Jeszcze sobie porozmawiamy.

  Do śniadania siedli we dwóch. Lechockiemu apetyt najwyraźniej dopisywał. Zjadł jajecznicę z sześciu jaj i specjalnie się nie certował, kiedy mu gościnny gospodarz podsunął półmisek z wędliną.

  — Czy pan będzie na zebraniu kółka łowieckiego, panie dyrektorze?

  — A kiedy ma być to zebranie? — spytał Stefaniak.

  — W przyszłym tygodniu, w piątek. Warto, żeby pan był. — Mamy kilka spraw do omówienia. Wołczyński zreferuje sprawę kłusownictwa. Zdaje się, że to pana interesuje.

  — To mnie nawet bardzo interesuje. To jest zagadnienie, które powinno być jakoś centralnie rozwiązane. Wszystko, co się dotychczas robi, to są tylko półśrodki,

  — Należałoby zaostrzyć sankcje karne — powiedział Lechocki i nalał sobie trzeci kubek kawy.

  Po śniadaniu Stefaniak odprowadził gościa do jego pokoju, życzył mu dobrego wypoczynku i poszedł do sypialni.

  Pani Maria nie spała. Siedziała w szlafroku przy oknie i była w bardzo złym humorze, co jej się teraz coraz częściej zdarzało.

  — Dlaczego nie śpisz? — spytał Stefaniak, czując, że spokojny sen w wygodnym łóżku oddala się od mego w zawrotnym tempie.

  — To wszystko nie ma najmniejszego sensu! — wybuchnęła nie odpowiadając na jego pytanie. — Calutką noc w lesie. Czy ty masz dobrze w głowie? Rozumiem, jak przyjeżdżają goście zagraniczni i musisz, ale żeby sprowadzać sobie jakiegoś inżyniera i z nim do białego rana… Przecież mógł pojechać na to polowanie Kazimierski albo Mazurek. Nie musiałeś ty.

  — Musiałem. Nie wypadało mi wysłać go z samym Kazimierskim. Zrozum, że ja mam pewne obowiązki towarzyskie. Trzeba mieć wokół siebie ludzi życzliwych. Inaczej daleko się nie zajedzie. Nie można myśleć tylko o własnej wygodzie. Na inżynierze Lechockim zależy mi z różnych względów.

  — E… — żachnęła się pani Maria. — Nie przesadzaj z tym Lechockim. Nie taka znowu ważna figura. A poza tym musisz pamiętać o tym, że przede wszystkim jesteś dyrektorem stadniny, a nie jakimś wielkim łowczym.

  — Przestań, Maryniu — zdenerwował się wreszcie Stefaniak. — Wiesz doskonale, że ja swoich obowiązków nie zaniedbuję.

  — Ciekawe, jak taki niewyspany będziesz urzędował?

  — Gdybyś mi nie wierciła dziury w brzuchu, tobym się jeszcze parę godzin przespał. Nie męcz mnie. Błagam cię. Ja naprawdę jestem zmęczony. Chcę się położyć. Porozmawiamy innym razem.

  —A że ja jestem niewyspana, to ciebie wcale nie interesuje.

  — Dlaczego więc nie śpisz?

  — Jakżeż mogę spokojnie spać, kiedy się denerwuję, że ty nie śpisz, tylko się tam gdzieś obijasz po lesie?

  — Nigdzie się nie obijam. Siedzieliśmy na ambonie i czekaliśmy, aż kozioł wyjdzie.

  — No, naturalnie. Kozioł jest dla ciebie ważniejszy ode mnie.

  Stefaniak wzruszył ramionami. — Co się z tobą dzieje? Jesteś potwornie rozdrażniona. Proponuję, żebyśmy napili waleriany i poszli spać.

  — Już piłam walerianę.

  — To napij się jeszcze. Nie zaszkodzi ci. I błagam cię, męcz mnie rozmowami i wymówkami o takiej nieodpowiedniej porze. Porozmawiamy sobie na te tematy spokojnie wieczorem albo jutro. Bądź taka dobra. Pani Maria westchnęła głęboko i poszła po walerianę. Leżał bez ruchu, wpatrując się w wypłowiałą, brudną tapetę. Nie wiadomo, dlaczego właśnie w tej chwili myślał tym, że trzeba już wreszcie odnowić mieszkanie. Dawno byłby to zrobił, ale nie mógł się zdecydować. Wyobrażał sobie, ile to będzie narzekań i utyskiwań, że to źle, że tamto niedobrze. „Przecież ona nigdy z niczego nie jest zadowolona — myślał nieomal z rozpaczą. — Nieszczęśliwe usposobienie, ale dlaczego właściwie ja mam być do końca życia ofiarą tego jej usposobienia?”

  Nie mógł zasnąć. Zdenerwowała go rozmowa z żoną. Miał dosyć tych ciągłych wymówek, tego nieustannego narzekania, labidzenia. Czuł, że dłużej już nie może, że albo zwariuje, albo zrobi coś strasznego. Wzdrygnął się i podciągnął kołdrę pod brodę. Od pewnego czasu łapał się na tym, że myśli o śmierci Maryni i że taka ewentualność nie napawa go smutkiem, a wprost przeciwnie. To go przerażało. W takich momentach starał się ją bronić, usprawiedliwiać. „Ona w gruncie rzeczy jest dobrą, poczciwą kobietą — tłumaczył sam, sobie. — To nie jej wina, że ma takie nieznośne usposobienie. Nie ulega wątpliwości, że dba o niego, troszczy się po swojemu, chce, żeby było wszystko jak najlepiej. Czyż można potępiać człowieka, że urodził się z takim, a nie innym charakterem? Trzeba też wziąć pod uwagę, że nie miała najłatwiejszego życia. Straciła jedynego syna, a i on, jej mąż, nie zawsze był w stosunku do niej w porządku.” Wynajdywał tego rodzaju argumenty, przemawiające na jej korzyść, ale czuł, że to wszystko na nic, że takie przekonywanie samego siebie do niczego nie prowadzi. Był krańcowo wyczerpany i po prostu już nie mógł dłużej. Bez względu na to, czy miał rację, czy nie miał racji, nie mógł i koniec. Więc co? Rozwód? Czy miał prawo zostawić teraz samą tę kobietę, z którą przeżył tyle lat, zniszczoną, niemłodą, schorowaną? Co robić? Był bezsilny, zupełnie bezsilny. Znajdował się w jakimś ciasnym, zamkniętym kręgu, z którego nie widział wyjścia. Gdyby chociaż zgodziła się zamieszkać w, jakimś mieście, w Warszawie, w Krakowie, „w Poznaniu. Parokrotnie już jej to proponował. Nie chciała. „Nie mogę cię przecież zostawić samego” — mówiła. Tłumaczył jej, że doskonale sam da sobie radę, a ona odpocznie trochę od obowiązków gospodarskich, namawiał, mówił, że ją od czasu do czasu odwiedzi, że taka rozłąka dobrze robi każdym małżeństwie. Nic nie pomagało, nie i nie. Nie miał odwagi zażądać rozwodu, Marynia nie chciała wyjechać i zamieszkać osobno. Więc co?

  Pani Maria usnęła po podwójnej porcji waleriany i spała spokojnie, oddychając głęboko. Nie przeczuwała, jakie myśli gnębią jej męża.

  Magda nie była malkontentką. Wprost przeciwnie, umiała cieszyć się życiem. Wesoła, energiczna, doskonale dawała sobie radę z gospodarstwem, z mężem i z trojgiem dzieci. Przed ich domem było mnóstwo kolorowych kwiatów, do których się uśmiechała.

  Roboty dużo, bo to i ugotować, i posprzątać, i ogródek wypielić, i uprać, nie mówiąc już o dzieciach, świniaku, kurach, kaczkach. No i o chłopa także trzeba trochę zadbać. Oj, było tego chodzenia, było. Calutki dzień w ruchu, a wstawało się do dnia. Ale nie narzekała. Młoda była, silna, robota, jak to się mówi, paliła jej się w rękach. Pieniędzmi także umiała zarządzić i przysłowiowy koniec z końcem związać. Swojego Staszka kochała, dzieci chowały się zdrowo. Czegóż więcej chcieć od życia?

  Mimo iż Magda krańcowo różniła się od pani Marii, Kazimierski przeżył podobną scenę, jak jego zwierzchnik. Widocznie to był taki pechowy dzień.

  — Dosyć mam takiego życia. Po całych nocach cię nie ma. Co to, za nocnego stróża wyszłam, czy jak?

  — Ależ, Magdziu, co cię ugryzło? Czegóż ty chcesz ode mnie? Przecież ja służbowo…

  — Do diabła z taką służbą. Nigdy cię w nocy nie ma. Wiecznie sama w tym łóżku. Co ty sobie wyobrażasz, że ja mam osiemdziesiąt lat?

  — Nie krzycz tak. Dzieci pobudzisz.

  — No to co, że pobudzę? Niech wstają. Myślałam, że chociaż przed północą wrócisz, ale gdzie tam.

  — Mówiłem ci przecież, że na kozła jedziemy. A jak się na kozła jedzie, to nigdy nie wiadomo, kiedy się wróci.

  — Dosyć już mam tych wszystkich twoich kozłów, polowań, nocnych objazdów.

  Kazimierski wzruszył ramionami. — O co ci chodzi? Mogłabyś mieć pretensję, jakbym do jakiej dziewuchy po nocy jeździł.

  — Jeszcze by tego brakowało! — wybuchnęła, chwytając stojący na stole garnek. — To tak? To już ci dziewuchy w głowie? Takiś ty?!

  — Ale dajże spokój. Nie w głowie mi żadne dziewczyny.

  — A cóżeś się ty tak za tą Jadźką wczoraj w oborze oglądał? Co? A w ogóle to po co polazłeś do obory?

  — Miałem interes do Machowiaka.

  — Do Machowiaka? Co? A w oborze musisz sobie wszystkie dójki obejrzeć.

  Kazimierski stracił cierpliwość. — Przestań, do cholery — wrzasnął, aż Magda przysiadła. — Dawaj śniadanie i nie zawracaj mi głowy oborą. Zmęczony jestem jak pies, a ty tu mi gadasz byle co. Jak wychodziłaś za mnie za mąż, to przecież wiedziałaś, że ja jestem strażnikiem łowieckim. A to taka służba, że człowiek musi i w nocy do lasu jechać.

  — Miałeś mieć wolny dzień.

  — Miałem, ale dyrektor zaprosił tego inżyniera. Trzebyło jechać. Dyrektor też się nie wyspał. Co ty myślisz?

  — Jak kto ma taką żonę jak dyrektor, to woli całą noc w lesie przesiedzieć — powiedziała Magda ze złością. — zresztą co mnie dyrektor obchodzi. Ty dla mnie jesteś ważny, a nie dyrektor.

  — No, dajesz to śniadanie, czy nie? Bo jak nie, to jadę gospody.

  — Daję,—już daję. — Pobiegła do kuchni.

  Poszedł za nią i poklepał ją po plecach. — No, Magda, no. Przestań się awanturować, bo nie ma o co.

  Nie umiała długo się złościć. Uśmiechnęła się i zarzuciła mu ręce na szyję. — Tak mi ciebie dzisiaj brakowało, Stachu, tak bardzo brakowało.

  Przygarnął ją do siebie. — Przecież wiesz, Magda, że ja tylko ciebie kocham i że na żadne dójki nie patrzę. Po chwili siedzieli przy stole i dmuchali na gorące mleko. Magda już przedtem przygotowała śniadanie, a ta awantura wynikła ot tak sobie, ni z tego, ni z owego.

  — Słyszałeś nowinę? — spytała, smarując chleb margaryną.

  — Jaką nowinę?

  — Podobno Wojtasik wrócił.

  — No to co? Odsiedział swoje i wrócił.

  — Powiadają, że się odgraża.

  — Niech się odgraża. Co mnie to obchodzi?

  — Nie boisz się?

  Kazimierski wzruszył ramionami. — Bać się? Wojtasika? Cóżeś ty?

  — Uważaj, Stachu, żeby on ci jakiej krzywdy nie zrobił.

  — Daj spokój. Niech on uważa. Następnym razem takim małym wyrokiem się nie wykręci. Nie bój się. Będzie siedział cicho. A jakbym ja się chciał każdego bać, to co by ze mnie był za strażnik łowiecki?

  — Boję się o ciebie. Wojtasik, jak sobie popije…

  Kazimierski odsunął od siebie talerz, przeciągnął się i ziewnął. — Daj mi spokój z Wojtasikiem. Spać mi się chce.

  — Łóżko masz przygotowane. I jeszcze jedna nowina. Franek przyjechał.

  — Jaki Franek?

  — No, jak to jaki? Kociuba, Franek Kociuba.

  — Nie może być — ucieszył się Kazimierski. — Franuś? No, to bardzo dobra nowina. Dawno żeśmy go nie widzieli. Ciekawe, czy się zmienił w tej Warszawie.

  — A co by się miał zmienić. Franuś, to zawsze nasz Franuś. Słyszałam, że stary Kociuba przyjęcie urządza na cześć syna porucznika. Pewnie i nas zaproszą.

  — No, to sobie tęgo popijemy — powiedział wesoło Kazimierski. — Cieszę się, że Franek przyjechał. Lubię go. Fajny chłopak.

  Na obiad były kurczęta i szparagi. Pani Maria postanowiła zrobić przyjemność swojemu Oleczkowi, który przepadał za szparagami. Chciała załagodzić poranną scenę. Czuła, że to było zupełnie niepotrzebne. Nie po raz pierwszy zresztą zdawała sobie sprawę z tego, że pewnych rzeczy nie należało mówić i że powinna oszczędzić zdenerwowania sobie i mężowi. „Mam paskudne usposobienie — myślała w chwilach samokrytyki. — Zatruwam życie temu nieszczęśliwemu człowiekowi. Muszę się zmienić, stanowczo muszę się zmienić.” Niestety, nigdy nie potrafiła zrealizować swego postanowienia i w dalszym ciągu postępowała tak samo. To po prostu przekraczało jej możliwości psychiczne. Zaraz bowiem następnego dnia wpadała w swój normalny stan wiecznego niezadowolenia, rozżalenia i strachu. Była obdarzona dość bujną wyobraźnią, przy pomocy której przeżywała straszliwe sceny. Widziała siebie i męża w katastrofach kolejowych, lotniczych i samochodowych. Wyobrażała sobie wojnę atomową i straszliwą ogólnoświatową zagładę. Wystarczyło, żeby Stefaniak pojechał bryczką do lasu, a już przesuwały jej się przed oczami tragiczne sceny z rozjuszonym odyńcem lub z zabłąkanym w te strony wilkiem. Za każdym razem witała męża tak, jakby wracał z tamtego świata. „Spróbuj pisać powieści sensacyjne — proponował jej wielokrotnie. — Marnujesz talent.” Ale pani Maria nie miała zdolności literackich, umiała tylko przeżywać, a nie pisać.

  Pragnąc jakoś zatrzeć przykre wrażenie swego porannego występu, starała się być uprzejma dla Lechockiego, którego nie darzyła specjalną sympatią. Drażniła ją jego pewność siebie, zarozumiałość i rzadko spotykana u mężczyzn gadatliwość. Lechocki mógł mówić bez przerwy na każdy temat. Robił wrażenie dźwiękowej encyklopedii. Wystarczyło nacisnąć odpowiedni guzik, a wiadomości płynęły wartkim strumieniem. W towarzystwie był osobą pożyteczną, ponieważ praktycznie wszystkich wyręczał w konwersacji. Czasami jednak bywał męczący. „On chyba musi czytywać do poduszki dużego Larousse’a” — mawiała pani Maria.

  I teraz przy obiedzie Lechocki zabawiał swoich gospodarzy żwawą rozmową. Prześliznął się zgrabnie po tematyce politycznej, zahaczył o pogodę, a następnie począł rozwodzić się nad trudnościami w produkcji. W dalszym ciągu swojego monologu omówił najnowsze wydawnictwa, ponarzekał na polską kinematografię i dłużej zatrzymał się na sztukach teatralnych. Mówił płynnie, z ogromną swadą, i robił wrażenie człowieka zorientowanego pierwszorzędnie we wszystkich absolutnie dziedzinach. Pani Maria przytakiwała mu uprzejmie, nie będąc w stanie wtrącić ani jednego zdania. „Ten człowiek mógłby brać udział w Zgaduj–Zgadulach” — myślała nie bez pewnego podziwu.

  Stefaniak jadł w milczeniu szparagi. Był rad, że nie musi wysilać się na rozmowę. Oratorski talent swego gościa traktował jak szum fal morskich. Po prostu wcale nie słuchał tego, co mówił Lechocki. Pogrążył się we własnych rozmyślaniach.

Rozdział II

  Wielka była we wsi sensacja. Franek Kociuba przyjechał. I to nie żaden tam sierżant z wiejskiego posterunku, ale porucznik Kociuba z warszawskiej komendy. Już na parę tygodni przed tym „epokowym” wydarzeniem stary Kociuba rozpowiadał wszystkim wokoło, że spodziewa się odwiedzin syna. Ten i ów pokpiwał sobie nawet z koniuszego. „Cóż to, król jaki przyjeżdża albo cesarz? — mówili ze śmiechem. — A może prezydent Starów Zjednoczonych?”

  — Głupiście — burczał koniuszy. — Co mi tam król czy prezydent? Dla mnie mój Franek ważniejszy.

  Maciejczakowie także niecierpliwie wyczekiwali na przyszłego zięcia, nie mówiąc już o Hance, która co rano zdzierała kartkę z kalendarza, licząc dni do przyjazdu.

  Wreszcie przyjechał. Wesoły, elegancki, opalony, zupełnie tak, jakby nie w Warszawie, ale nad morzem siedział. Mundur nowiutki, prosto od krawca, świetnie dopasowany, a spodnie tak odprasowane, że kantami można by chyba kiełbasę kroić. Co tu dużo gadać, szykowny oficer.

  Witali go wszyscy po kolei, wycałowali, wyściskali, aż sio nawet trochę ten nowiutki mundur pomiął. Radość była ogólna, i to nie tylko w rodzinie Kociubów i Maciejczaków, ale i dawni koledzy, i przyjaciele przybiegli przywitać się z Frankiem. Ten i ów może był trochę onieśmielony oficerskim mundurem, ale Franek walił kumpli pięścią po plecach na znak, że się nie zmienił i że mu woda sodowa do głowy nie uderzyła.

  — Zmężniałeś, Franuś, zmężniałeś — mówił koniuszy, klepiąc syna po szerokich barach. — Służy ci widać ta Warszawa. Nie płacz, matka, no, czego płaczesz? — zwrócił się do żony.

  — To z radości — odparła Kociubowa. — Tyle czasu nie widzieliśmy naszego chłopca. Bój się Boga, cały rok. Jakże ci tam, Franuś, w tym mieście?

  — Jakoś sobie radzę, mamo. Z początku trudno się było przyzwyczaić. Strasznie mi było brak łąk, pól, lasów. Nie mogłem oddychać. Zdawało mi się chwilami, że się uduszę. Ale teraz przywykłem.

  — Potrzebne ci to było, Franeczku? Nie mogłeś w Pegeerze pracować?

  — No, coś ty? — oburzył się koniuszy. — Nie rozumiesz, że chłopak karierę robi? Niedługo pułkownikiem zostanie. Co tu gadać o Pegeerze?

  — Ale oddychałby dobrym powietrzem i byłby blisko nas.

  Franek, nie chcąc przedłużać sprzeczki rodziców, zmienił temat rozmowy. — Niedługo was na wesele zaproszę — powiedział wesoło.

  — Kiedy się żenisz? — spytali jednocześnie.

  — Myślę, że na Boże Narodzenie. W październiku albo najdalej w listopadzie powinienem dostać mieszkanie, dwa pokoje z kuchnią.

  — Lepiej trzy, Franeczku, lepiej trzy — powiedziała Kociubowa — bo jak przyjdą dzieci, to będzie wam ciasno.

  — O, widzę, że mamie pilno do wnuków — roześmiał się Franek.

  Po wstępnych powitaniach zaczęła się zwada. Chodziło to, u kogo ma się odbyć przyjęcie, u Kociubów czy u Maciejczaków. — Taki jest zwyczaj, że przyjęcie urządza się domu narzeczonej — upierała się Maciejczakowa. — Ale my jesteśmy od was starsi wiekiem — argumentował koniuszy. — A i ludziom poręczniej do nas przyjść, a nie latać po lesie. — Wreszcie, targ w targ, stanęło na tym, że w najbliższą niedzielę urządzą przyjęcie Maciejczakowie, a w następną niedzielę zaprosi się gości do Kociubów.

  Tyle było zamętu z tymi rodzinnymi sprawami, że młodzi wcale nie mieli czasu dla siebie. Dopiero na drugi dzień po przyjeździe udało się Frankowi chwycić Hankę za rękę i uciec z nią za pałac do opuszczonego parku.

  Nic się tu nie zmieniło. Może tylko chwasty bardziej wybujały, rzeczka gęściej zarosła sitowiem, a kamienne posągi pokryła grubsza warstwa zielonej pleśni.

  — Dawniej lubiłeś tu przychodzić — powiedziała cicho Hanka.

  Skinął głową. — Tak, przychodziłem tu, żeby pomarzyć.

  — Czy mam być zazdrosna o te twoje marzenia?

  Otoczył ją ramieniem. — Niemądra jesteś. Wtedy wyobrażałem sobie, jak tu było przed stu, przed dwustu laty. Musiały tu się odbywać wspaniałe bale. Krynoliny, kolorowe fraki, białe peruki, na tarasie orkiestra, lampiony.

  — Chciałbyś żyć w tamtych czasach?

  Franek wzruszył ramionami. — Bo ja wiem. Jako jakiś książę czy inny hrabia, to może bym i chciał, ale jak miałbym być chłopem pańszczyźnianym, to pewnie bym nie chciał.

  — A ja bym nie chciała, żebyś wtedy żył, bo teraz nie miałabym ciebie. Już by i śladu po twoim grobie nie było.

  — Co ty mi o grobach opowiadasz? — roześmiał się Franek. — Mów mi o naszym weselu.

  — No więc kiedy?

  — A na Boże Narodzenie.

  — Na pewno?

  — Na pewno. Chyba żebyś sobie innego znalazła.

  — Coś ty, Franek? — Oparła policzek o jego ramię. — Tak mi bez ciebie smutno, tak smutno, że czasem to mało nie płakałam. Ty nie wiesz… Ty nie możesz zrozumieć…

  Pocałował ją. — Niedługo już będziemy razem. Zobaczysz, jak nam będzie dobrze ze sobą.

  — Nie mogę się doczekać. Aż mnie coś w dołku ssie.

  Przeszli przez półokrągły mostek, przerzucony przez rzeczkę, i znaleźli się wśród splątanych krzaków leszczyny.

  — To tutaj gdzieś znalazłeś wtedy trupa tej dziewczyny — powiedziała cicho.

  Żachnął się. — Daj spokój. Nie chcę rozmawiać o takich rzeczach. Przyjechałem na urlop i żadne kryminalne sprawy mnie nie obchodzą. Powiedz mi lepiej, co ze Staszkiem?

  — Jeździ, jak dawniej, na koniach. Teraz wysłali go na jakiś kurs. Mają go tam dokształcać. Martwię się o niego, bo to ujeżdżanie koni to przecież żaden zawód. To dobre dla młodego chłopaka, ale jak się zestarzeje, to co? Trzeba mieć jakiś fach w ręku.

  — Niechby został zootechnikiem.

  — Ale na to trzeba się uczyć, a on do nauki nie bardzo się garnie.

  — A co u Kazimierskich?

  — W porządku. To dobre małżeństwo. Są ze sobą szczęśliwi.

  — Magda to pierwszorzędna dziewczyna — powiedział z przekonaniem Franek.

  — Podoba ci się?

  — Przecież wiesz, że mi się kiedyś podobała.

  — Bardziej niż ja?

  — Jakby mi się bardziej od ciebie podobała, tobym się z nią ożenił. Na co to głupie gadanie?

  — Chciałam wiedzieć.

  — No, to już teraz wiesz — odburknął Franek. Stracił humor i był zły na Hankę, że popsuła miły nastrój. Najprzód o trupie, a teraz znowu jakieś idiotyczne sceny zazdrości.

  Wzięła go mocniej pod rękę. — Jak ty mało znasz kobiety, Franeczku.

  — Wszystkie baby są jednakowo głupie — mruknął, wzruszając ramionami.

  — Nie złość się.

  — E, bo tak gadasz nie wiedzieć co. — W takim razie pocałuj mnie i już nie bądź zły. Pocałował.

  Przez chwilę szli w milczeniu. Franek z prawdziwą przyjemnością wciągał w nozdrza wilgotny zapach roślin.

  Hanka znowu zaczęła mówić o Kazimierskich. — A wiesz, że wczoraj spotkałam w spółdzielni Magdę?

  — No i co?

  —. Mówiła mi, że jest niespokojna o swojego Stacha.

  — Zdradza ją?

  — Nie, skądże. Tylko to paskudna robota. Dużo ludzi już sobie ponarażał.

  — Trudno, żeby kłusowników częstował cukierkami.

  — Ty żartujesz, a Magda jest rzeczywiście zdenerwowana. Bo widzisz… Wojtasik. Michał Wojtasik. Wiesz?

  — Wiem. Bandzior. I cóż Wojtasik?

  — Siedział w więzieniu przez Kazimierskiego.

  — Złapał go na kłusowaniu?

  — Właśnie.

  — No, to słusznie, że go posadzili.

  — Coś chyba półtora roku. Teraz wyszedł i odgraża się, że się zemści na Kazimierskim, że swego nie daruje.

  Franek energicznie potrząsnął głową. — E, głupstwa. Takie tam gadanie. Nie można tego brać poważnie.

  — Sam powiedziałeś, że to bandzior.

  — Ale nie wariat. Jak dostał półtora roku, to teraz będzie siedział cicho jak mysz pod miotłą. Nikomu chyba nie pilno na szubienicę. Magda zupełnie niepotrzebnie się denerwuje.

  — Kocha Stacha. Cóż dziwnego, że się o niego niepokoi.

  — Hanka. A może ty byś mi coś weselszego opowiedziała, co? — zaproponował Franek.

  Roześmiała się. — Masz rację, Franeczku. Przepraszam cię. Sama nie wiem, dlaczego ci opowiadam o takich przykrych sprawach. Tak jakoś.

  — Cieszysz się, że będziemy mieszkać w Warszawie? — spytał.

  — Pewnie, że się cieszę. Ale…

  — Co znowu? Jakie „ale”?

  — Bo widzisz… ja teraz straciłam rok.

  — Przecież wiem. Matka chorowała. Musiałaś być w domu.

  — Chciałabym się dalej uczyć, Franeczku.

  — A któż ci broni?

  — A ty nie będziesz miał nic przeciw temu?

  Tak go zaskoczyły te słowa, że aż przystanął. — Ja? A dlaczegóż miałbym mieć coś przeciw temu, żebyś ty się uczyła?

  Zmieszała się. — Bo to różnie bywa w małżeństwie. Czasem mąż jest niezadowolony, jak żona studiuje. Chce, żeby tylko nim się zajmowała i domem. Znam takie wypadki.

  — Cóżeś ty, Hanka? — obruszył się Franek. — Uważasz mnie za idiotę? Kobieta powinna zdobyć fach. Różnie w życiu bywa. Mąż może umrzeć albo go jaki bandzior kropnie i co wtedy?

  — Nie mów tak. Błagam…

  — Wszystko się może zdarzyć. A poza tym uważam, że w ogóle powinnaś skończyć studia.

  Pocałowała go. — Cieszę się, że tak myślisz.

  — A ja się martwię, jak mogłaś sądzić, że ja myślę inaczej?

  — Nie gniewaj się, Franeczku, ale po ślubie mężczyzna często robi się zupełnie inny, zaczyna mieć rozmaite wymagania.

  — Ja się nie zrobię inny. Spokojna głowa.

  Wrócili. Kociubowa już czekała z kolacją. — A cóżeście tak długo spacerowali? — spytała.

  — Dajże, matka, spokój — wtrącił się koniuszy. — Tyle czasu się nie widzieli. Przecie muszą się nagadać.

  Jedli z takim zapałem, aż im się uszy trzęsły. Potrawy znikały ze stołu w zawrotnym tempie. Pod koniec kolacji stary Kociuba powiedział: — Powiadają, że zakochani nie mają apetytu, ale to chyba nieprawda.

  Potem rozmawiali o ich przyszłym małżeństwie, śmieli się, żartowali. Wesoło było. Wreszcie zrobiło się późno i Franek odwiózł Hankę do domu.

  Kiedy się żegnali, Hanka wyściskała swojego chłopaka i spytała: — Przyjedziesz jutro?...