Caroline Cross - 01 Zaufaj mi.pdf - Mężczyźni z rodziny Steele - ZBIGNIEW-JULIUSZ

Caroline Cross

Zaufaj mi

Gorący Romans DUO 793

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zgrzyt zasuwy zamykającej drzwi celi zakłócił popołudniową ciszę.

Lilah nerwowo podniosła głowę. Zamarła na moment, po czym usiadła, przesunęła się na

skraj maty służącej jej za łóżko i wcisnęła się plecami w betonową ścianę. Drzwi na końcu

korytarza otwarły się z hukiem.

W słabym świetle pojawiły się sylwetki dwóch strażników więziennych, między którymi

zwisał, podtrzymywany pod pachami, jakiś człowiek. Strażnicy ciągnęli go w jej kierunku, a

Lilah podziwiała opalone, muskularne ramiona i twarde bicepsy rysujące się pod wyblakłym

oliwkowym podkoszulkiem. Atramentowe włosy błyszczały w mętnym świetle. Z kącika

zaciętych ust spływała strużka krwi.

Stękając z niezadowolenia, strażnicy unieśli swój ciężar nieco wyżej. Głowa więźnia

przechyliła się na bok i na moment dziewczyna zobaczyła wyraźniej prosty nos i zarys

policzka. Wydały jej się znajome, ale zaraz odrzuciła tę myśl. Nie, to niemożliwe. Co miłość

jej niefrasobliwej młodości, wzorzec męskości, do którego przyrównywała innych,

mężczyzna, który jeszcze teraz czasami pojawiał się w jej snach, robiłby tutaj, w San

Timoteo, w odległym zakątku Karaibów, w prywatnym więzieniu El Presidente?

Lilah starała się być dzielna i silna, ale widocznie w końcu przegrała i zaczyna mieć

halucynacje. A jednak. ..

Strażnicy rzucili nowego przybysza na betonową podłogę w przyległej celi. Jeden z nich

zdołał go jeszcze kopnąć w żebra, po czym wyszedł, zatrzaskując za sobą drzwi celi, a

następnie od korytarza.

Dziewczyna aż rwała się do jakiegoś działania, ale okrutne doświadczenia ostatniego

miesiąca nauczyły ją ostrożności. Zmusiła się do pozostania na miejscu, póki w oddali nie

ucichły kroki prześladowców. Wtedy zwlokła się z maty do metalowych krat i przyklękła

między nimi, wpatrując się w twarz więziennego sąsiada. Gdy popatrzyła na proste brwi,

serce zabiło jej mocniej. Teraz, z bliska, nie miała już żadnych wątpliwości. Z latami jego

barki stały się jeszcze szersze, mięśnie mocniejsze, a na przystojnej twarzy pojawiły się

mimiczne zmarszczki, ale to był on. Dominic Devlin Steele.

Zaczęła się zastanawiać, co on, u diabła, tu robi? Czyżby to był czysty przypadek?

Niezwykły zbieg okoliczności?

To wydawało się mało prawdopodobne. Jedyne wyjaśnienie było takie, że znalazł się tu

specjalnie, a jedyną osobą, która mogłaby za tym stać, była jej babka. Jednak nie była w

stanie wyobrazić sobie, jak w swoim świecie Abigail Anson Ciarkę Cantrell Traybourne

Sommers mogłaby napotkać Dominica Steele’a. I dlaczego on zgodziłby się dać skatować dla

niej.

Teraz jednak to wszystko nie miało znaczenia. Po miesiącu strachu i samotności

cudownie było zobaczyć znajomą twarz, nawet jego. Zwłaszcza jego. Wyciągnęła rękę przez

kraty.

– Dominic? To ja, Lilah. Lilah Cantrell. – Drżącymi palcami dotknęła jego policzka.

Zauważyła, że był ciepły, a delikatny zarost na brodzie drażnił jej dłoń. Dotykanie go

stanowiło taką samą przyjemność, jak prawie dziesięć lat temu. Jednak skupiła się głównie na

tym, że był podejrzanie nieruchomy.

– Nie mogę uwierzyć, że to ty. Że znalazłeś się akurat tutaj. Najważniejsze, żebyś się

obudził. Obudź się i porozmawiaj ze mną, a przynajmniej porusz się. Proszę!

Ani drgnął, a ona zaczęła się zastanawiać, co mogłaby zrobić. Ogarnęła ją panika, kiedy

uświadomiła sobie, że nie ma pojęcia. Zagryzła wargi, żeby się nie rozpłakać.

Zawstydziła się swojej słabości. Co z tego, że zobaczywszy kogoś znajomego odczuła

wyraźniej, jak demoralizujący był dla niej ostatni miesiąc, kiedy była uwięziona. Nazywała

się Cantrell i od dziecka uczono ją, że to zobowiązuje i nie należy poddawać się słabościom.

Co z tego, że straciła już nadzieję na zobaczenie domu albo zastanawiała się, czy ktoś odczuje

jej brak?

To nie ona leżała poraniona i nieprzytomna na brudnej podłodze i powinna się skupić na

tym, jak pomóc Dominicowi. Wyobrażała sobie głos babci: „Na miłość boską, dziecko!

Przestań biadolić, tylko spróbuj zachować się jak przystało na osobę z rodziny Cantrell!” To

podziałało. Uspokoiła się, ręce przestały jej drżeć i ucisk w gardle zelżał. Postanowiła

najpierw przypatrzyć się, w jakich miejscach jest ranny, a potem zastanowić się, co można z

tym zrobić.

Leciutko, jak muśnięcie promieni słonecznych, dotykała opuszkami palców jego twarzy i

głowy tam, gdzie mogła sięgnąć poprzez kraty. Następnie przyszła kolej na szyję i bliższy jej

bok, żebra i ramię. Starała się wyczuć jakieś zgrubienie, grudkę krwi lub cokolwiek

podejrzanego. Nic. Jedyne, co zauważyła, to napiętą skórę i stalowe mięśnie, takie jak

pamiętała.

– No dalej, Nicky – szepnęła i dawna pieszczotliwa wersja jego imienia sama pojawiła się

na jej ustach, gdy dotykała delikatnie jego koszuli. – Nie udawaj. Naprawdę cię potrzebuję.

Proszę, proszę, obudź się...

– Rany, Li. Uspokój się.

– Och! – Spojrzała na jego twarz i zobaczyła znajome zielone oczy. – Obudziłeś się!

– Tak. – W dalszym ciągu nie ruszał się, ale wpatrywał się w nią przez kilka długich

sekund. Uniósł nieco głowę, lekko potrząsnął i mrugnął. – Mam szczęście.

– Znów zacisnął powieki, jakby nie mógł znieść najmniejszego nawet promyczka światła.

Lilah znów wpadła w popłoch. Może miał wstrząśnienie mózgu albo pęknięcie czaszki?

A może – przypomniała sobie uderzenie butem – pęknięte żebra albo śledzionę? A już

najgorzej, gdyby, nie wiedząc nawet, miał krwotok wewnętrzny.

– Gdzie cię boli? – spytała ze strachem.

– A gdzie nie boli – mruknął. – Ale – uniósł palec – bywało gorzej i przeżyłem, więc nie

rób w majtki ze strachu. – Otworzył oczy, uniósł się na łokciu i położył swą dużą, ciepłą rękę

na jej dłoni w miejscu, gdzie dotykała krat. – Zaufaj mi. Nic mi nie jest. Potrzeba mi tylko

chwili czasu.

„Zaufaj mi”. Te słowa były jak echo z przeszłości. Ile razy je wypowiadał po tym, gdy

namawiał ją na zrobienie czegoś niebezpiecznego i zakazanego. Ile razy patrząc w te oczy

przegrywała walkę z pokusą? Ile razy pod wpływem jego dotyku rozum zamierał, a ciało

ożywało, pełne pożądania?

Wystarczająco wiele, żeby go zapamiętać na zawsze.

Puścił nagle jej rękę i przewrócił się na bok. Skrzywił się, dotykając przeciętej wargi.

Otarł krew z wierzchu dłoni i jednym zwinnym ruchem stanął na nogi.

Patrzyła na niego jak urzeczona, z trudem zachowując spokój. Obmacywał starannie całe

swe świetnie zbudowane ciało, sprawdzając mięśnie przy lekkich podskokach.

– Dobra wiadomość, księżniczko, chyba będę żył.

„Księżniczko”. To pieszczotliwe przezwisko, wypowiedziane od niechcenia, było jak

uderzenie w twarz. Uświadomiła sobie nagle, że wciąż klęczy u jego stóp, jak jakaś

niewolnica w haremie, i zerwała się pospiesznie.

Nie zwracając na nią uwagi, obrócił się i spoglądał wokół siebie, na umieszczone wysoko

małe okienko, cieniutkie maty, służące za. posłania, na okratowane dziury, pełniące rolę

toalety Trzeciego Świata.

Gwizdnął bezgłośnie.

– O kurczę, musiałaś naprawdę narazić się niewłaściwej osobie. Nawet więzienia

widywałem sympatyczniejsze. – Na sekundę coś błysnęło w jego spojrzeniu, po czym ukazał

w uśmiechu białe zęby. – Zaraz. Pomyłka. Przecież to jest więzienie.

Zażartował. On sobie żartował. Ona tu odchodzi od zmysłów ze strachu, że może być

śmiertelnie ranny, a on robi sobie dowcipy z otoczenia. Zesztywniała. Poczuła się

upokorzona, ale zwyciężyło oburzenie i resztki ambicji, które nie pozwoliły jej na pokazanie,

że potrafi ją dotknąć.

– Nie znalazłeś się tutaj przez przypadek, prawda? – spytała, przypominając sobie jego

pierwsze słowa do niej i zupełny brak zdumienia, że spotyka ją w samotnej celi więziennej w

małym kraiku na wyspie, miliony kilometrów od domu. – Prawdę mówiąc – ciągnęła,

wpatrując się w ciemniejący siniec na jego policzku i rozciętą wargę, z której wciąż sączyła

się krew – specjalnie zrobiłeś coś, żeby cię wsadzili właśnie tutaj, bo wiedziałeś, że ja tu

jestem.

Cisza. Po chwili rozcięte wargi rozchyliły się.

– Punkt dla bogatej dziewczynki.

Przez moment miała ochotę go uderzyć. Wprawdzie nie miała szans dosięgnąć go, ale

zawsze... Przerażona własną reakcją schwyciła się mocniej prętów oddzielających ich cele i

znów sobie przypomniała, że nazywa się Cantrell i nie może tracić zimnej krwi. Zwłaszcza

teraz, kiedy tyle chciała się dowiedzieć.

– Jak mnie znalazłeś? Skąd w ogóle wiedziałeś, że tu jestem? Czy moja babcia cię

przysłała? Dlaczego narażałeś się na takie ryzyko?

Logika jej podpowiadała, że nie mógł to być zbieg okoliczności, ale wciąż nic nie

rozumiała. Pomijając wręcz nieprawdopodobną sytuację, w której on i jej babka mogliby się

spotkać, minęło dziesięć lat od czasu, gdy Lilah powiedziała mu, żeby sobie poszedł, a on

spojrzał na nią z taką samą nonszalancją, jak teraz. Dziesięć lat, odkąd złamał jej serce, kiedy

wzruszając ramionami powiedział, że to „jej strata” i odszedł z jej życia na zawsze.

Jeszcze teraz było to bolesne wspomnienie. Przeszłość wydała się taka nieodległa.

– Wyjaśnij mi, co tu robisz. Teraz.

– Coś ci powiem, Li. – Zbliżył się do krat, oparł swe duże dłonie na prętach nad jej

rękami i nachylił się, a jego bliskość spowodowała, że poczuła ucisk w żołądku. – Wyświadcz

nam obojgu przysługę, kochanie. Weź głęboki oddech, zamknij te piękne usteczka, a ja ci

opowiem wszystko, co wiem.

Caroline Cross - 01 Zaufaj mi.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: