Gregson Jessica - Taniec czarownic.pdf - Fantastyka - cudaczek22

Taniec czarownic

Jessica Gregson

Przekład BLANKA KWIECI İ SKA-KUCZBORSKA

Mojej babci Lamette i pami ħ ci mojego dziadka Clema

Prolog

Ona nigdy nie odpowiada, ale ja i tak mówi ħ do niej cały czas. Posłuchaj, prosz ħ j Ģ .

Tak, popełniałam bł ħ dy. Kiedy to wszystko si ħ zacz ħ ło, próbowałam udawa ę sama przed

sob Ģ , Ň e byłam bezsilna, Ň e zostałam pokrzywdzona przez los, Ň e tak samo jak tych osiem

kobiet, które ta ı cz Ģ teraz na wietrze, ja te Ň na swój sposób wirowałam na wietrze przez całe

Ň ycie. Ale to nieprawda - to kłamstwo, które wmawiałam sobie, kiedy nie czułam si ħ do Ļę

silna, by zmierzy ę si ħ z tym, kim jestem i co zrobiłam. Tak naprawd ħ sama dokonałam

wyborów i przyło Ň yłam do tego r ħ k ħ . Beze mnie nie doszłoby do tego wszystkiego.

Mam dwadzie Ļ cia osiem lat, ale wygl Ģ dam na wi ħ cej, a czuj ħ si ħ jeszcze starsza. Nic

w tym niezwykłego w moich stronach. Słyszałam, Ň e w mie Ļ cie kobiety s Ģ rozpieszczane i

noszone na r ħ kach, traktowane jak kunsztowne ozdoby albo zabawki. Tutaj to my d Ņ wigamy

naszych rodziców, naszych m ħŇ ów i nasze dzieci na plecach; jeste Ļ my jak wysypisko, na

które zwala si ħ cały Ň yciowy gnój. Judit do Ļę wcze Ļ nie mi to u Ļ wiadomiła i na własnej skórze

miałam si ħ o tym przekona ę . Nieraz dziwiono si ħ , Ň e jeszcze Ň yj ħ - na wsi ludzie zabijaj Ģ si ħ z

powodu mniejszych nieszcz ħĻę ni Ň moje.

Kiedy byłam mała, miałam z osiem czy dziewi ħę lat, szesnastoletnia Katalin Remeny

utopiła si ħ , bo była w ci ĢŇ y, a nie miała m ħŇ a. Wyci Ģ gni ħ to j Ģ z rzeki - w tamtych czasach w

rzece nieznajdowano tylu ciał co teraz - i podczas pogrzebu jej trumn ħ przeniesiono uliczkami

w Ļ ród zawodz Ģ cych Ň ałobnie, ale oczywi Ļ cie trzeba było j Ģ pochowa ę za murem cmentarza,

bo była grzesznic Ģ , a potem Judit i mój ojciec poszli wyla ę wrz Ģ tek na jej grób, Ň eby nie

bł Ģ dziła po Ļ mierci po wiosce, jak to podobno robi Ģ samobójcy.

Judit przyszła do mnie kilka dni pó Ņ niej i pami ħ tam, jak a Ň wrzała z w Ļ ciekło Ļ ci.

Powiedziała, Ň e to, co zrobiła Katalin, było głupie i bez sensu, Ň e nie Ļ lubne dziecko jest

grzechem tylko w oczach tych, którzy chc Ģ kontrolowa ę kobiety, i Ň e tak czy owak, je Ļ li

która Ļ zajdzie w niechcian Ģ ci ĢŇħ , zawsze mo Ň e przyj Ļę do niej, ona ju Ň si ħ tym zajmie - cho ę

wtedy jeszcze nie bardzo wiedziałam, na czym to zaj ħ cie si ħ miałoby polega ę .

Jak zwykle w Ļ ciekło Ļę Judit zrodziła si ħ z ch ħ ci, aby mnie chroni ę , i spełniła swoje

zadanie. Katalin zago Ļ ciła na stałe w moim umy Ļ le jako symbol tego wszystkiego, czym nie

chciałam si ħ sta ę : bezwolnego jagni ħ cia, bezmy Ļ lnej dziewczyny, dla której wa Ň niejsze jest

to, co powie paru głupich wie Ļ niaków, ni Ň jej własne Ň ycie. Wiedziałam, Ň e nigdy si ħ nie

poddam, póki b ħ d ħ miała cho ę by najmniejsz Ģ szans ħ przetrwania. I jak si ħ okazało, nie mo Ň na

mi zarzuci ę , Ň e nie wykorzystałam tych szans, jakie mi si ħ trafiły.

To prawdziwa przyczyna wszystkiego, tłumacz ħ jej: mój instynkt samozachowawczy,

moja wola Ň ycia. To one przes Ģ dziły o wyborach, jakich dokonałam. Mogłam w ka Ň dej chwili

zło Ň y ę w ofierze siebie i pewnie uratowałoby to kilka istnie ı ludzkich. Ale nie moje i nie jej

istnienie, a tylko to si ħ dla mnie liczy. Nauczyłam si ħ , Ň e to zbyt bolesne i niebezpieczne dba ę

o cokolwiek innego.

Chyba trudno mi si ħ dziwi ę po tym wszystkim, co przeszłam w ci Ģ gu dwudziestu

o Ļ miu lat. Mo Ň e powinnam przyj Ģę z pokor Ģ swoj Ģ gorzk Ģ kromk ħ Ň ycia i podda ę si ħ losowi.

Ale kiedy ju Ň raz wgryzłam si ħ w t ħ kromk ħ , nie miałam zamiaru da ę jej sobie wyrwa ę bez

zaci ħ tej walki. A có Ň dobrego jest w Ň yciu? Spytajcie mnie, kiedy patrzycie na letni ksi ħŇ yc,

srebrzysty i nabrzmiały, w ħ druj Ģ cy nad puszt Ģ . Spytajcie, kiedy patrzycie w twarz mojego

dziecka. Oczywi Ļ cie zdarzaj Ģ si ħ te Ň rzeczy straszne i czasem - cz ħ sto - przewa Ň aj Ģ nad

dobrymi. Ale nie mo Ň na mie ę pi ħ kna bez odrobiny strachu.

1914

Rozdział 1

S ari ma czterna Ļ cie lat, kiedy wynosz Ģ jej ojca, nios Ģ go wiejskimi uliczkami z twarz Ģ

odkryt Ģ , nieruchom Ģ , zwrócon Ģ ku niebu, nios Ģ go przez kwieciste brzegi rzeki, nios Ģ go na

cmentarz. Oto publiczny kres drogi prywatnej osoby, a wszystko w atmosferze dramatu, która

sprawia, Ň e Ň ycie w wiosce staje si ħ do zniesienia; ostatnia szansa, by sta ę si ħ centrum uwagi,

czego Jan Arany nigdy nie pragn Ģ ł. Sari nie płacze, bo to nie w jej stylu; otula si ħ kokonem

ciszy i pozwala, by inne wie Ļ niaczki zawodziły za ni Ģ . Jej milczenie sprawia wra Ň enie

nieobecno Ļ ci. To tylko pozory.

Jej ojciec był m ħ drcem, powszechnie szanowanym tdltos. Przez całe Ň ycie Sari

mieszkali na skraju wioski, w drewnianym domku o skrzypi Ģ cych schodach, z trawnikiem od

frontu wydeptanym przez stopy chłopów przychodz Ģ cych po lekarstwo, pomoc czy ratunek.

Jej ojciec był pot ħŇ nym, wysokim m ħŇ czyzn Ģ , miał szerokie bary, jasne włosy - rzadko Ļę w

tych stronach - i twarz wielk Ģ jak sło ı ce; ciepł Ģ , ale dalek Ģ , my Ļ li Sari. Mieszka ı cy wioski

kochali go i bali si ħ go równie mocno. Sari tylko si ħ boj Ģ .

Odk Ģ d pami ħ ta, gdziekolwiek si ħ ruszyła, zawsze towarzyszyły jej szepty. Ojciec

próbował to jako Ļ wytłumaczy ę .

- To dlatego, Ň e kochali twoj Ģ matk ħ - mówił, ale Sari to nie przekonywało.Te Ň

kochała matk ħ , której nigdy nie widziała, słyszała tylko o niej, i z opowie Ļ ci i wyobra Ņ ni

utkała jej obraz: młodej u Ļ miechni ħ tej kobiety - niewiele starszej ni Ň Sari teraz - która

opu Ļ ciła swoj Ģ rodzin ħ , aby wyj Ļę za m ĢŇ za Jana Aranya. Nadal u Ļ miechni ħ ta, nap ħ czniała

rosn Ģ c Ģ w niej Sari, a pó Ņ niej urodziła j Ģ i umarła.

- Nie chciałam, Ň eby umarła - poskar Ň yła si ħ Sari ojcu, gdy po raz który Ļ usłyszała, jak

kto Ļ sykn Ģ ł „czarownica” za jej plecami.

- Wiem - odparł. - Oni tylko my Ļ l Ģ , Ň e jeste Ļ my pechowi, to wszystko.

To wcale nie było wszystko i Sari dobrze o tym wie, chocia Ň zawsze doceniała

delikatno Ļę ojca, który udawał, Ň e jest inaczej. Sari rozumie, Ň e jest dziwna, Ň e co Ļ w jej

zachowaniu, sposobie, w jaki patrzy na ludzi, rzeczach, które mówi i wie, ró Ň ni si ħ od tego,

co reszta wsi uwa Ň a za wła Ļ ciwe i normalne. Zazdro Ļ ci innym dziewcz ħ tom, gdy spaceruj Ģ po

wsi pod r ħ k ħ ze swobodn Ģ poufało Ļ ci Ģ , ale nie ma poj ħ cia, jak z jej Ļ wiata dosta ę si ħ do ich

kr ħ gu, co zmieni ę w sobie, aby by ę lubian Ģ . Jedynym ust ħ pstwem, jakie czyni w takich

dniach, jest milczenie. Je Ļ li b ħ dzie trzyma ę buzi ħ na kłódk ħ , da mniej okazji do nowych

plotek, cho ę jak w ka Ň dej wiosce zawsze znajd Ģ si ħ tacy, którzy z lubo Ļ ci Ģ powtarzaj Ģ bez

ko ı ca stare.

Tak wła Ļ nie zdarzyło si ħ tego dnia, kiedy umarł jej ojciec. Był ranek i Sari stała pod

drzwiami domu Mecsów w samym sercu gwarnej wioski. Kupowała od Dorthyi Mees butelk ħ

czerenznye. Kiedy ju Ň wyci Ģ gała po ni Ģ r ħ k ħ , dobiegły do niej kobiece głosy - dalekie, cho ę

wyra Ņ ne, zagłuszone wysokim nosowym jazgotem Orsolyi Kiss. Sari usłyszała swoje imi ħ i

zerkn ħ ła w tamt Ģ stron ħ ukradkiem, nie odwracaj Ģ c głowy. Zobaczyła Orsoly ħ , która

przysiadła jednym obfitym po Ļ ladkiem na brzegu ganku Gerseków i nachylona do przodu

perorowała z szerokim u Ļ miechem, otoczona trzema lub czterema kobietami. Dwie z nich, jej

najlepsze przyjaciółki, Jakova Gersek i Matild Nagy, stały po jej bokach niczym gwardia

przyboczna, trzeciej, nieco podobnej do Orsolyi, Sari nie rozpoznała, ale przypomniała sobie,

Ň e z Varos miała przyjecha ę jej kuzynka. Z długoletni Ģ wpraw Ģ w usuwaniu si ħ ludziom

sprzed oczu, Sari skuliła si ħ , wtopiła w tło i cienie w Ģ skiej, stromej uliczki.

- Nigdy nie była normalna - mówiła Orsolya z fałszyw Ģ trosk Ģ , prawie nie ukrywaj Ģ c

radosnego podniecenia ze sposobno Ļ ci zabły Ļ ni ħ cia ciekaw Ģ historyjk Ģ . - Jaki Ň to cios dla jej

ojca, to taki porz Ģ dny człowiek. A jej matka... - Orsolya urwała, wznosz Ģ c nabo Ň nie oczy do

nieba, pozostała trójka poszła jej Ļ ladem. - Monika te Ň była dobr Ģ kobiet Ģ , co za straszna

tragedia, Ň e umarła tak młodo. Czasem dzi ħ kuj ħ Bogu, Ň e nie Ň yje i nie widzi, co wyrosło z jej

córki.

- A co ona takiego robi? - spytała kuzynka Orsolyi zduszonym, podekscytowanym

szeptem wytrawnej plotkarki.

Ta wymiana zda ı była nu ŇĢ co znajoma, rytualna pie Ļı z tym samym refrenem. Sari

zdała sobie spraw ħ , Ň e stoi nieruchomo, trzymaj Ģ c w r ħ ce butelk ħ wódki. Spojrzała na

Dorthy ħ , która podniosła brwi i wzruszyła lekko ramionami w ge Ļ cie współczucia. Sari

cofn ħ ła r ħ k ħ , ale pozostała jak przymurowana, nasłuchuj Ģ c uwa Ň nie. Ciekawe, o czym

opowiesz tym razem, Orsolyo? - zapytała w duchu. O tym, Ň e sprowadziłam na psa

w Ļ cieklizn ħ , bo załatwiał si ħ przed moim domem? O tym, Ň e rzuciłam urok na dziecko Evy

Orczy, bo uwa Ň ałam, Ň e Eva dziwnie na mnie patrzy? Czy o tym, Ň e mam na plecach znami ħ

w kształcie odwróconego krzy Ň a? A mo Ň e wymy Ļ lisz co Ļ całkiem nowego? No, Orsolyo,

rzuciła jej wyzwanie, zadziw mnie czym Ļ !

- Widziałam to na własne oczy - zacz ħ ła Orsolya i Sari powoli si ħ uspokoiła. Słyszała

ju Ň t ħ historyjk ħ i było niemal przyjemnie usłysze ę j Ģ jeszcze raz. Jakby słuchało si ħ bajki. -

Musiała mie ę wtedy jakie Ļ cztery czy pi ħę lat - ci Ģ gn ħ ła Orsolya z wyra Ņ n Ģ przyjemno Ļ ci Ģ . -

W niedziel ħ wszyscy byli Ļ my w ko Ļ ciele. To było latem, pod koniec lipca albo w sierpniu,

wiecie, jakie wtedy s Ģ muchy. Jedna wielka, wypasiona dongo kr ĢŇ yła cały czas wokół Sari, a

ona oganiała si ħ od niej, jak to dziecko, ale to nic nie pomagało. W ko ı cu usiadła sztywno,

jakby kij połkn ħ ła, i tylko wbiła wzrok w t ħ much ħ . To wystarczyło. Mucha padła martwa na

ziemi ħ .

Teraz w pełnej napi ħ cia ciszy niemal dało si ħ słysze ę plask muchy o podłog ħ . W

innych warunkach Orsolya mogła by ę niezł Ģ aktork Ģ , ale tu jej repertuar był ograniczony, a

Sari znała go na pami ħę . Czekała na t ħ cisz ħ . Cokolwiek zrobi i tak b ħ d Ģ wierzy ę , w co

zechc Ģ , chyba wi ħ c mo Ň e troch ħ si ħ zabawi ę ? Zapłaciła Dorthyi, wyliczaj Ģ c pieni Ģ dze pewn Ģ

r ħ k Ģ , i odwróciła si ħ do grupki kobiet. Z pełnym rozmysłem wzi ħ ła gł ħ boki oddech,

wyprostowała si ħ jak struna, wystudiowanym ruchem odrzuciła włosy na plecy i zmierzyła

długim, przeci Ģ głym spojrzeniem - wiedziała, Ň e budziło strach - najpierw Orsoly ħ , potem jej

kuzynk ħ , w ko ı cu jej bezbarwne, chichocz Ģ ce przyjaciółki. Z satysfakcj Ģ patrzyła, jak

głupawe u Ļ mieszki znikaj Ģ im z twarzy (jak łajno zrzucone z łopaty, pomy Ļ lała). Potem

odwróciła si ħ , wsadziła butelk ħ pod pach ħ i odeszła.

Zd ĢŇ yła tylko wróci ę do domu i zabra ę si ħ do obierania kartofli na obiad, kiedy

usłyszała ten d Ņ wi ħ k: ci ħŇ ki, głuchy łomot z góry (przez chwil ħ mimo woli pomy Ļ lała o

musze Orsolyi, spadaj Ģ cej na ziemi ħ ). Od razu wiedziała, co si ħ stało, ale wyraz jej twarzy si ħ

nie zmienił. Najpierw sko ı czyła obiera ę kartofle. Potem wstała, otrz Ģ sn ħ ła r ħ ce z wody i

wytarła je o spódnic ħ , i bardzo wolno zacz ħ ła wchodzi ę po schodach. Poszła prosto do pokoju

ojca: le Ň ał skulony na podłodze, tak jak si ħ spodziewała. Podeszła do niego, ukl ħ kła i

przesun ħ ła mu r ħ k Ģ po twarzy, zamykaj Ģ c oczy. Nie Ň ył, to jasne. Co Ļ w odgłosie jego upadku

Ļ wiadczyło, Ň e nie mógł pochodzi ę od istoty Ň ywej.

Przez pi ħę minut kl ħ czała przy nim bez ruchu. Nie płakała, nie rozpaczała, nie modliła

si ħ (cho ę pó Ņ niej uznała, Ň e nie zaszkodzi powiedzie ę ludziom, Ň e si ħ modliła), czuła tylko,

jak serce wali jej w piersi i krew pulsuje w skroniach. Nie mogła poj Ģę tego, Ň e ona Ň yje, a

ojciec umarł. Została przy nim a Ň do chwili, gdy zdała sobie spraw ħ z pustki w pokoju i z

tego, Ň e ciało na podłodze przestało by ę jej ojcem i stało si ħ rzecz Ģ . Wtedy uznała, Ň e mo Ň e je

zostawi ę .

Sari słynie we wsi Falucska z irytuj Ģ cego milczenia, na pogrzebie te Ň otula si ħ nim jak

wygodnym starym kocem. Nie płacze, gdy ksi Ģ dz wygłasza pean na cze Ļę ojca, nie przył Ģ cza

si ħ do zawodzenia otaczaj Ģ cych j Ģ kobiet. Na cmentarz przyszła cała wioska, wszystkie oczy

spoczywaj Ģ na Sari. Wielu szczerze opłakuje Ļ mier ę Jana, ale niew Ģ tpliwie obecno Ļę Sari to

dodatkowa atrakcja. Gdyby tylko zechciała zrobi ę co Ļ cho ę by odrobin ħ dziwacznego, mo Ň e

roze Ļ mia ę si ħ podczas mowy pogrzebowej, o Ň ywiłoby to ceremoni ħ i dało temat do rozmów

na całe dni. Sari wie, Ň e powoduje nimi nie tyle zło Ļ liwo Ļę , ile straszna nuda Ň ycia w małej

wiosce po Ļ rodku wielkiej równiny. Cho ę nikt si ħ do tego nie przyzna, niektórzy s Ģ wdzi ħ czni

Sari za zam ħ t, jaki wprowadza. Gdyby nie ona, w kółko gadano by tylko o zbiorach, ci ĢŇ ach i

pogodzie.

Sari czuje na sobie te spojrzenia i postanawia nie spełni ę oczekiwa ı ludzi. To nie mój

ojciec, mówi sobie stanowczo i szybko przenosi si ħ my Ļ l Ģ gdzie indziej - zdolno Ļę wył Ģ czania

si ħ piel ħ gnuje od lat. Dopiero gdy pierwsza grudka ziemi pada na trumn ħ , powraca do

rzeczywisto Ļ ci: przez chwil ħ miga jej przed oczami straszny obraz ojca z Ň eranego przez

robaki, zagrzebanego w mogile. Krzywi si ħ gwałtownie, jakby co Ļ j Ģ uk Ģ siło - mieszka ı cy

wioski stoj Ģ jak na szpilkach, czyni Ģ c w duchu zakłady, co teraz zrobi: rzuci si ħ do grobu,

zacznie krzycze ę , aha, na pewno uderzy ksi ħ dza! Ale ona odwraca si ħ tylko i odchodzi w

stron ħ wsi; ojciec Istvan kontynuuje modlitw ħ po ledwo zauwa Ň alnej przerwie, a tłum wydaje

z siebie lekkie westchnienie zawodu.

Gregson Jessica - Taniec czarownic.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: