86 TED WHITE Szesnastolatka i wanilia Kiedy usłyszałem pukanie w drzwi, zaklšłem szpetnie. - Chwileczkę - zawołałem. Ponowne pukanie; silniejsze. - Jeszcze chwileczkę! Zaczepiłem już obie stopy zrównoważyłem ciężar ciała i zawiesiłem palce w sterownikach. Zasunšłem zamek błyskawiczny i obróciłem się, by jak zwykle popatrzeć na siebie w lustrze, skinšłem głowš do swego odbicia i poszedłem w stronę drzwi. Nie gestem przystojnym mężczyznš. Mam zbyt dużš głowę, nabrzmiałš twarz, a mój wyglšd zdradza nadwagę. Brwi rysujš się mocnš kreskš ciemnego bršzu. a włosy zlepiajš w pasemka i sprawiajš wrażenie dawno nie mytych już w pięć minut po umyciu. Za to moje oczy majš nieprawdopodobny odcień błękitu, przykuwam wzrok każdego i nie zwalniam - jak przyszpilonego na stałe motyla. Moje oczy tak samo działajš na mnie, kiedy zapomnę się i zbyt długo patrzę w lustro. - Earl, czy jeste już gotowy? To był Dubrey. Paul jest jednym z tych drobiazgowych managerów, którzy spoglšdajš na zegarek pięć razy w cišgu dziesięciu minut i sami sš sobie winni, że nabawiajš się wrzodów. - Mnóstwo czasu, Paul - odpowiedziałem. Obdarzyłem go jednym z mych ciepłych umiechów i spojrzeniem szczerych, niebieciutkich oczu. - Nie chciałem ci przeszkadzać, Earl - powiedział. Poraża go zawsze mój umiech i ponieważ jest taki nerwowy, wyrzuca z siebie słowa w tonie zaczepnym. - Już jestem gotowy - odpowiedziałem. - Potrzebujesz pomocy? Znowu umiechnšłem się do niego. - Nie, dziękuję ci, Paul. Wszystko w porzšdku. Jego golf wokół szyi zabarwił się od potu na bršzowo. Występ był zupełnie standardowy. Miasto na rodkowym zachodzie, liczna widownia. Publicznoć daje odczuć, że przyszła bardziej z poczucia obowišzku niż dla innych powodów. Sala wypełniona, lecz brawa zdawkowe. Zagrałem zestaw: na poczštek Mozart, by poczuli się jak u siebie w domu, potem Satie, Carter, a na koniec mój własny utwór, zagrany z brawurš. Żadnych bisów. Steinway w tym czasie zdšżył już się rozstroić - w sali zalegała wilgoć. Uprzejme oklaski, standardowy ukłon i zejcie ze sceny. Kolejny wykonawca na jeden wieczór zrobił swoje i może odejć. Kultura dla mas. Kiedy wróciłem do garderoby, zastałem, jak zwykle, z pół tuzina miejscowych przedstawicieli władzy, którzy czekali nerwowo, by ucisnšć mi dłoń. Kto umiecił dekorację z kwiatów przed lustrem, dzięki czemu wyglšdała na jeszcze raz tak dużš. Paul dobrze wszystko zorganizował; w końcu jest to częć jego zawodowych obowišzków. Umiechałem się ciepło i słodko, pozwalajšc, by ciskano mi obie dłonie. Wreszcie pokój opustoszał, pozostał tylko Paul i dziewczyna. - Dam sobie radę, Paul - powiedziałem. Popatrzył na mnie nerwowo i wykrztusił, że idzie na rozmowę z szefem sceny. Wyszedł, zamykajšc za sobš drzwi. Dziewczyna wyglšdała na młodszš niż zazwyczaj, a jej styl wypowiedzi nie był najwłaciwszy. - Och! - powiedziała, gdy drzwi się zamknęły. - Och... Podszedłem do lustra i przełożyłem kwiaty na podłogę. Lubię spoglšdać w lustro. - Proszę usišć - zaproponowałem. - I rozlunić się. Pierwszy raz? - Słucham? - powiedziała. - O, nie - a właciwie: tak. Pan, mmm, pan bardzo dobrze gra. Znam pana nagrania płytowe, ale... - Głos jej uwišzł nerwowo, jak gdyby straciła wštek i nie wiedziała już, co chciała powiedzieć. Delikatnie dotknšłem jej ręki. Drgnęła, gwałtownie wcišgnęła powietrze - bardzo teatralnie ~ bardzo sympatycznie. - Proszę, siadaj - powiedziałem. Kanapa stała tuż za niš. Drinka? - Nie ... nie powinnam sprawiać panu kłopotu - wydukała, jškajšc się nieco. Wycišgnšłem butelki z bocznej szafki garderobianki i spojrzałem w lustro. Pokój był bardzo intensywnie owietlony, właciwie, zbyt jasno. Sięgnšłem do wyłšcznika i przygasiłem wiatła, pozostawiajšc tylko osłoniętš abażurem lampkę. Jak magicznym sposobem, w słabszym, miękkim wietle, z jej twarzy ubyło pięć lat. Słodki Boże, pomylałem sobie. Ona musi mieć powyżej szesnastu lat! Nie wyglšdała na to. Odebrała ode mnie drinka, wcale na niego nie patrzšc i trzymała go w zaciniętych palcach, jak gdyby było to co, co należy tylko trzymać. - Ja ... ja chciałam panu powiedzieć, jak bardzo podziwiam pana grę. Planuję ić w przyszłym roku do Juilliard i... Rozemiałem się. - Nic z tych rzeczy, dziecko - powiedziałem. - Czyżby nie wiedziała, że nas, starych profesjonalistów, wprawia to w zakłopotanie? - Oczywicie, to jš rozbroiło. - Och - powiedziała jak mała dziewczynka. - Nie skosztowała swojego drinka - powiedziałem, wysuwajšc mojš szklaneczkę tak, by krawędzie stuknęły się. - Na zdrowie! Wlała go w siebie jak wodę, twarz jej poczerwieniała, ale nie odezwała się słowem. Nie zakrztusiła się ani nie straciła oddechu. Wpatrywałem się w niš znad mojego drinka, a jej spojrzenie skierowane było prosto przed siebie, może na klamrę mojego paska albo gdzie obok. Postanowiłem przerwać milczenie, a ona podniosła wzrok, uniosła szklaneczkę do góry i spytała: - Jeszcze jednego? Dopiłem resztę i nalałem następnš kolejkę. - Wolałaby może co innego - spytałem. - Co? - THC, haszysz...? - Niektóre kobiety wolš to najpierw. - Och, ja nigdy... - Najlepiej pozostać przy tym, co się dobrze zna - powiedziałem, ponownie wręczajšc jej szklaneczkę. - Tak - odparła i pocišgnęła solidny łyk. Milczenie było wyjštkowo niezręczne i zaczšłem zastanawiać się, skšd Paul jš wytrzasnšł. Usiadłem obok niej, ostrożnie, tak, by swym ciężarem na poduszce kanapy nie zachwiać jej równowagi. - Nie powiedziała mi, jak ci na imię... - Judy - odpowiedziała. Zachichotała krótko i znowu pocišgnęła ze szklaneczki. - Ju - dy, Ju - dy, Ju - dy - powtarzałem, wykorzystujšc mój skromny zasób stylu wysławiania gwiazd kina. - Pewnie słyszała już to wiele razy. Skinęła głowš. - Ja dorastałem jako The Earl of This and The Earl of That - powiedziałem. Obróciła się trochę., by widzieć mojš twarz. - Zanim człowiek jest dorosły, zna już każdy kalambur ze swym imieniem, jaki tylko istnieje. - Tak - zgodziła się, z lekkim umiechem. - I wszystkie one sš okropne. - Proszę o wybaczenie. - Och, nie! - wykrzyknęła, rumienišc się. - To znaczy, ja nie mówiłam o panu. Jak kurtyna po akcie zawisła cisza, więc posłałem jej kolejny umiech, pochyliłem się nad niš i zeliznšłem jeden palec po nagiej skórze jej szyi i ramion. Jej oczy, ciepłe, duże, bršzowe, zblokowały się z moimi w sposób, który przewidziałem, a w kšcikach jej ust pojawił się niemiały umiech. Jej ciałem wstrzšsnšł dreszcz, ale nie odsunęła się ode mnie. Jeden duży drink i częć następnego, tuż po sobie, na pusty żołšdek: w i e d z i a ł e m, że mc nie jadła. To może szybko zadziałać. Pozwoliłem sobie na pieszczotliwe gładzenie palcami jej włosów na szyi, u nasady karku, a potem zsunšłem je w dół, wzdłuż kręgosłupa. Miała kosztownš suknię, z odważnym wycięciem na plecach. Jej oczy nie odrywały się od moich ani na sekundę. Wycišgnšłem drugš rękę i sięgnšłem po jej dłoń. Koniuszkami palców poczułem mromenie, jak przy przepływie pršdu. Jej wargi rozchyliły się. Mimowolnie, nie uwiadamiajšc sobie tego, zaczęła zbliżać się do mnie. Jeb szminka miała niewinny smak: szesnastolatki i wanilii. Całowała sztywno i niezręcznie. Zachwycało mnie to. Była naprawdę jednš z tych niewielu wyjštkowych dziewczyn. W chwilę póniej, nagle i niespodziewanie, odsunęła się na wycišgnięcie ręki i wpatrywała we mnie szeroko otwartymi oczyma. Wyglšdała na zszokowanš. - Czy co fiest nie tak, Judy? - spytałem jš troskliwie. - Nic a nic nie rozumiem - odparła. - To, to nie jest - nie mogła znaleć właciwych słów. Na skraju stołu stał jej drink. - We - powiedziałem, podajšc go. Zacisnęła palce wokół szklaneczki, po czym niemal auto- matycznie podniosła jš do ust. Co trzeba zrobić, żeby zapełnić kłopotliwy moment. Nalałem sobie kolejnego drinka. Zanosiło się na ...
aniona