71 ROZDZIAŁ CZWARTY Deszcz sišpił uparcie i derka, którš nakryli księcia, zdšżyła doszczętnie przemoknšć. cieżka dawno przepadła i Przemęka ani trochę nie rozpoznawał okolicy. Potykajšc się raz po raz, brnęli przez kolczastš chachmęć. Głowa księcia bezwładnie podskakiwała na noszach. We ćmie Przemęce zwidywała się inna, odległa cieżka. Górska dróżka pomiędzy szczytami, kiedy pierwszy raz pospołu z Kolarzem wymykali się z opresji. - Dosyć! - Kostropatka zatoczył się, nosze zahaczyły o krzewinę, zachybotały niebezpiecznie. - Starczy, dalej ić nie Iza! Noc ciemna, że oko wykol. Kto wie, co w wykrotach przyczajone? Jeno krecim się po próżnicy jak pies za chwostem. Przemęka z wysiłkiem otrzšsnšł się ze wspomnień. - Będziesz lazł! - powiedział chrapliwie. - Będziesz lazł, ile trzeba! Bo on tu nie sczenie! Bo się nie godzi. Nie godzi się, by dziecko, które jedziło w kohorcie... - ...w kohorcie boga! - rudobrody wojownik potoczył szeroko roztruchanem. - Powiadam, w kohorcie Org Ondrelssena dziecko jedziło! Ucztowali w dolnej izbie dworzyszcza, obszernej i ciemnej, gdyż w cianach pozostawiono jedynie wšskie, zazwyczaj zakryte okiennicami przewity. Dębowe ławy poczerniały ze staroci i od dymu, szczerby na ustawionym w podkowę stole przypominały o licznych biesiadach i bi- jatykach. U szczytu stołu rozpierał się Czerwienieć, wysoki, czarnowłosy pan Czerwienieckich Grodów. Po jego prawej ręce posadzono najczcigodniejszego z goci, władykę z wyspy Orrth, który w pokanym poczcie cišgnšł na południe. Nieco niżej, wedle porzšdku, zasiedli panowie okolicznych dworców. Na samym dole, jak popadło, biesiadowały drużyny czerwieniecka i orrthiańska. - Prawdę gada - przytaknšł władyka. - Jeszcze miesišc nie przeszedł, jak mi popod samym dworem przelecieli, tom się przypatrzył. Szarszun na plecach wielgachny nosi, jako oni wszyscy, tyle że sam ledwo na dwa łokcie od ziemi odrosły. Zwykły smarkacz! - Ano! - podjšł wojownik. - Już drugi rok go u nas oglšdajš. Nie wiedzieć, skšd pomiędzy widmami ludzkie szczenię! - Może on z owych dawnych wodzów, co w kurhanach piš! - Żona Czerwieńca, bardzo młoda niewiasta o długich, jasnych warkoczach, przyłożyła dłonie do poczerwieniałych z przejęcia policzków. - Może prawdziwie poczęły się wypełniać przepowiednie! Toż były znaki... wiek jeszcze nie przeszedł, jak zniknęli żmijowie - Tfu, nie gadajcie, pani! - wzdrygnšł się wojownik. - Strach słuchać! - Z poczštku odejć miało to, co wieczyste - cišgnęła pani. - Potem wrócić to, co umarłe... - Mnie się widzi raczej - przerwał władyka - że to wodnicy pomiot. Sorelki, co popod lodowymi górami żyjš, albo wichrowej sevri. Bo mnie się on za bardzo na czło- wiecze nasienie nie patrzy. - Choćby szczeniaka bóg w palcach ze szczerego lodu utoczył, toż nam za jedno! - zamiał się kto u krańca stołu. - Choć raczej go Białobrody z którš z naszych dziewek utaczał! Odziani w wilcze opończe wojownicy zarechotali zgodnie: na północy nie lękano się niemiertelnych, a ludzie żyli po sšsiedzku z wszelakim nieczłowieczym drobiazgiem. Nawet sam Org Ondrelssen Od Lodu, czy też, jak go pospolicie zwano, Białobrody, często zaglšdał do ludzkich siedzib i wszyscy radzi mu byli, bo pan był hojny, skłonny do wszelakich biesiad i wesołoci. - A na koniec... - cišgnęła uparcie pani. - Na koniec wiat cały sczenie, rozpęknie się w płomieniach... - Dosyć! - ucišł z rozbawieniem Czerwienieć. - Miodu każ nam jeszcze z piwniczki przynieć, a my, mężczyńskim obyczajem, doglšdać będziem, żeby ani nie sczezło, ani się nie rozpękło. O wicie za srodze przepity władyka odjechał i wkrótce wszyscy dokumentnie zapomnieli o wyrostku, który przemierzał północ w kohorcie Org Ondrelssena Od Lodu. I jeli już kto o dziecku napomniał, to o innym zgoła: w żywocie pani coraz mocniej kopał dziedzic czerwienieckich grodów. Nastała zima. Żona Czerwieńca napakowała na sanie wszelakiego dobra, słoniny, solonych ryb, mški i ruszyła objeżdżać co biedniejszych sšsiadów. Cztery dni przeszły, nim przyniesiono wieci. Czerwienieć ani się dopytywał, czy kto jaz oparzeliska wycišgał. Jak stał pod wrotami, tak się na pięcie odwrócił i przez kolejne trzy dni nikt go nie oglšdał. Rankiem zszedł do wielkiej izby. Kopniakiem odpędził psy i kazał szykować biesiadę. A póniej, kiedy się już gociom dobrze ze łbów kurzyło, rozdał wszelki dobytek - wszystko prócz topora - okręcił się baranicš i poszedł z cytadeli ku morzu. Dziwili się ludzie, że tak jednej niewiasty żałuje: jak to na Północy powiadano, jedna sroka z krza, dziesięć srok na krze. Ale powiadano też, że jak się mšż na co zaprze, to grzech go zatrzymywać, choćby sam sobie łeb rozbić zamierzył. Nikt więc nie zatrzymywał. Nockš mróz nastał okrutny, a wicher aż dech zatykał. We ćmie Czerwienieć niewiele widział, nadto spił się straszliwie i był to jedynie czysty traf, iż w końcu znalazł brzeg. Wyszedł na Bramę, jak nazywano dwie połšczone skały, wysoko na urwisko. Stanšł w samym rodku, pomiędzy ciemnymi głazami. Górš wichura wyła potępieńczo, a Czerwienieć wsparł się twardo na stylisku topora -bo też ziemia kołysała się pod nim bardziej niż pokład okrętu - i wrzasnšł w ciemnoć nad zamarzniętym oceanem: - Zabrałe ich, Białobrody, to i mnie sobie zabieraj, kurwi synu! Ale choć złorzeczył ze wszystkich sił, żaden piorun nie strzelił. Tylko ochrypł z daremnych zachodów. Aż wreszcie, rozebrany gorzałkš, zwalił się twarzš prosto w nieg. Inny zamarzłby niezawodnie, ale Czerwieńcowi jakie licho stało na zawadzie: przespał się akuratnie w swojej baranicy, bardzo mu dobrze było. Obudził się trzewiejszy, rozejrzał wokół: jest Brama, sš baranica i topór, a przemrożona gęba piecze coraz bardziej. Za to po lodowych dworcach, w których ucztujš towarzysze Org Ondrelssena, ani ladu. Zelił się Czerwienieć przeraliwie, ale od swych zamiarów nie odstšpił. Ni o jotę. Nie chce go Org Ondrelssen chłodem umorzyć, to się inny sposób znajdzie. Tylko jaki? Pospiesznie przetrzšsał szaty, ale przecież na biesiadzie i miecz, i sztylet ostatni rozdał, żeby go we wdzięcznej pamięci chowano. Ot, nieszczęcie. Bo topór, choć broń sławetna i ukochana przez ludzi Północy, okazał się bardzo nieporęczny. - Poczekajże! - wrzasnšł ku ciemnemu niebu. - Raczej łeb sobie na skale rozwalę, niżby się miał ze mnie natrzšsać! Podobno tym sposobem Zwajcy potrafili w niewoli życia się pozbawić, ale Czerwienieć miał łeb twardy i zgoła niezwajecki. Walnšł potężnie w Bramę, krew mu z gęby poszła i sturlał się z urwiska. Trochę go zamroczyło, ale nie za mocno. - Żeby ci przyrodzenie - mamrotał, łażšc na czworakach po lodzie - parchem porosło, kurewniku! Żeby zdechł marnie! A i tak się zabiję, swojego nie ustšpię. Następnie usiadł na lodzie, wcišż mamroczšc pod nosem przekleństwa i klštwy na Org Ondrelssena. Za jego plecami uformował się spory kopczyk nawianego wiatrem niegu. Ludzie mieli potem powiadać, że w całym grodzisku było słychać wycie mamunów, że pioruny waliły, jakby się bogowie znów na niebie potykali. Nad wszystkim za miał się nieć posępny i dumny głos Czerwieńca, kiedy wyzywał Org Ondrelssena, by zwrócił to, co zagrabił. Ale po prawdzie, to nikt nic nie słyszał. Tylko strażnicy, którzy na bramach stali, zaklinali się, że wyranie kto wrzeszczał: Skurwysynu!" Ale po biesiadach w czerwienieckiej cytadeli często się tak działo. Co do samego Czerwieńca, to siedzenie powoli przymarzało mu do lodu, a w uszach dzwoniło. Nie spostrzegł, jak ponad strzaskanymi filarami Bramy rozbłysła fioletowosina łuna. Nie spostrzegł też, kiedy z tumanu wypadła gromada jedców. Spod kopyt wierzchowców pryskały kawały lodu, wicher rozwiewał grzywy i wysoko zadarte ogony. Nie były jednak końmi i nigdy nie dosiadał ich żaden żywy człowiek. Bowiem, jak wierzono na Północy, w kohorcie Org Ondrelssena Od Lodu jeżdżš dawni wodzowie, wojownicy spod kurhanów. Oprzytomniały Czerwienieć jednym szarpnięciem oderwał od lodu przymarznięte portki i ryknšł z całych sił: - Bywaj tu! Bywaj! Wcale się nie lękał spotkania z drużynš boga, nie raz jš przecież wczeniej w czerwienieckim dworcu gocił. Org Ondrelssen miał się, aż próchno z powały spadało, wspomniał, dziewki w tańcu okręcał, a służebne roznosiły złocisty miód. Pijani wojownicy przechwalali się niemiłosiernie, dla potwierdzenia prawdziwoci słów walono kuflami - z poczštku po stołach, póniej po łbach. Na koniec ršbano belki toporami, by się przed witem hałaliwie godzić i wymieniać podarunki. - Zacne były czasy - mruczał pod nosem Czerwienieć. - Aż z tej zacnoci i dostatku do reszty człek zdurniał. Bo osobna rzecz z bogiem pić i dziewki macać, a osobna uczciwoci u niego szukać. Co było do picia, wypił, baby tak pobałamucił, że dwie się w przerębel rzuciły i jak mi za gocinę odpłaca? Ano tak, że i moja w przerębli! Usłyszał wysoki, przenikliwy wrzask: nad Bramš wirowały wichrowe sevri, młodsze siostry bogów. Czerwienieć uniósł głowę, ale widział tylko ciemne, rozmazane kształty. Zazwyczaj towarzyszyły dzikiej kohorcie Org Ondrelssena, lecz nikt ich nie oglšdał. Czasami tylko z wysoka dobiegały krzyki i powiadano ...
aniona