Miss Arizona - Rozdział 7.pdf - Miss Arizona - kasusi

A UTOR : D OMIOLE ã HTTP :// CHOMIKUJ . PL / DOMIOLE

Rozdział 7

Nie sądziłam, Ŝe kiedykolwiek przyjdziesz do mnie z jakimś problemem –

zaśmiała się Esme, gdy następnego dnia stałem w progu drzwi jej domu. –

Zawsze byłeś takim silnym chłopcem, ze wszystkim radziłeś sobie sam.

A jednak – mruknąłem, wchodząc do środka. Skierowałem się od razu w

stronę salonu i bez skrępowania usiadłem na kanapie. Esme posłała mi jeden ze

swoich ciepłych uśmiechów, zanim zniknęła gdzieś w kuchni.

Zacząłem się nieco denerwować. Czy powinienem przekazać jej całą prawdę?

Jak na to zareaguje? MoŜe lepiej przedstawić jej tylko kilka okrojonych faktów,

Ŝeby z grubsza wiedziała o co chodzi? To nie tak, Ŝe nie ufałem swojej mamie.

Wiedziałem, Ŝe jest jedną z niewielu osób godnych mojego zaufania, ale bałem

się zawieść jej oczekiwania.

Esme wróciła, trzymając w ręku tacę z herbatą i filiŜankami. Usiadła obok mnie

na kanapie i nalała nam ciemnobrązowego płynu. KaŜda sekunda sprawiała, Ŝe

moje zdenerwowanie i spięcie narastało.

Więc jak jej na imię? – zapytała spokojnie.

Patrzyłem na nią oniemiały, moje oczy rozszerzyły się nienaturalnie. Skąd ona

wiedziała? Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, ale nie wydobył się z nich

Ŝaden dźwięk. Czułem się bezradny jak dziecko.

Domyślam się, Ŝe chodzi o kobietę – wyjaśniła. – Z innymi problemami

poszedł byś do Carlisle’a.

Kiwnąłem głową w geście zrozumienia i zebrałem w sobie kaŜdą, choćby

najmniejszą cząstkę silnej woli, Ŝeby zacząć mówić.

Bella – powiedziałem. – Ma na imię Bella.

Piękne imię – potaknęła Esme. – W czym problem?

Wydawało by się jakby nasze milczenie trwało wieczność. Jeszcze raz

zastanawiałem się czy wszystko jej wyznać, podczas gdy ona siedziała i patrzyła

~ 2 ~

na mnie wyczekująco. Nie czułem się pospieszany, w jej oczach nie widziałem

złości, zniecierpliwienia. Jedyne co widziałem to troska i opiekuńczość. I

właśnie wtedy zrozumiałem, Ŝe mogę jej to powiedzieć.

Jest jedną z Miss – odparłem.

Ach … – westchnęła moja mama, ze zrozumieniem wymalowanym na twarzy.

Ona nie jest taka jak inne – powiedziałem szybko. – Jest nie tylko piękna, ale i

mądra. Jest cudowna i …

Mój mały synek zauroczył się jedną z Miss, którymi zawsze gardził –

przerwała ze śmiechem.

Chcę tylko, Ŝeby ktoś powiedział mi, co mam robić – odezwałem się. –

Powiedz mi, Ŝebym zaryzykował, albo Ŝebym o niej zapomniał.

Taa, jakby to w ogóle było moŜliwe.

Wiesz … zaczęła. – Nie będę w tej chwili wychowawcza, ale powiem ci

prawdę.

Kiwnąłem głową, wpatrując się w nią, gdy Esme odwróciła wzrok i głośno

westchnęła.

Czasami trzeba po prostu zrobić coś głupiego, popełnić błąd, Ŝeby potem było

lepiej – powiedziała. – Musisz zastanowić się na czym ci bardziej zaleŜy.

Niemal uśmiechnęła się, gdy zobaczyła mój zagubiony wyraz twarzy.

Czasami trzeba po prostu wyłączyć myślenie, Edward. To dobrze ci zrobi –

uśmiechnęła się i przytuliła mnie mocno. – Do odwaŜnych świat naleŜy.

Dzięki, mamo – powiedziałem. – Chyba tego było mi trzeba.

Dobrze, Ŝe przyszedłeś do mnie – roześmiała się. – Carlisle pewnie

powiedziałby ci coś w stylu ‘prześpij się z inną i problem z głowy’.

Taaaak – powiedziałem cicho. – Właściwie to …

Edwardzie Anthony Cullen – przerwała mi z groźną miną. – Powiedz mi, Ŝe

tego nie zrobiłeś!

~ 3 ~

Spuściłem wzrok, przyglądając się dywanowi jakby był najbardziej interesującą

rzeczą na świecie. Wolałem nie odzywać się w takiej chwili.

I co? Udało się? – zapytała kpiąco.

Pokręciłem głową smutno, ostroŜnie spoglądając na moją rodzicielkę.

Dobrze ci tak – prychnęła. – Teraz będziesz musiał się sam z tym uporać.

Dzięki, mamo.

Złapała mnie za rękę i zaczęła ciągnąć w stronę drzwi wyjściowych.

Uh – jęknęła. – Kocham cię, ale czasami potrafisz być takim …

Powstrzymała się w ostatniej chwili i wypchnęła mnie za drzwi.

Idź i to napraw – usłyszałem jeszcze, zanim drzwi zamknęły się, a ja zostałem

sam na chodniku przy moim dawnym domu.

Świetnie!

Nie pozostało mi nic, jak wrócić do hotelu. Pewnie nazwalibyście mnie

tchórzem, widząc jak wchodzę do duŜego budynku przez garaŜ, ale ja naprawdę

nie chciałem spotkać Gianny. I chociaŜ i tak musiałem przejść przez parter,

miałem mniejsze szanse, Ŝe mnie zauwaŜy.

Jak to mawiają? Z deszczu pod rynnę?

Chowa się pan przed kimś, panie Cullen? – miękki głos zwrócił moją uwagę.

Zamknąłem oczy i zacząłem cicho kląć, gdy go rozpoznałem.

Zdecydowanie za często go słyszę.

Przed nikim szczególnym – odparłem spokojnie, odwracając się i stając przed

wysoką brunetką, która świdrowała mnie wzrokiem. Obok Belli stał Jasper,

opierając się nonszalancko o samochód i uśmiechając się do mnie współczująco.

Mam nadzieję, Ŝe nie przede mną – powiedziała Bella i zaczęła iść w moją

stronę.

Nie pochlebiaj sobie – rzuciłem lekcewaŜąco.

~ 4 ~

Nie przypominam sobie, Ŝebyśmy przeszli na „ty”, panie Cullen – jej głos był

twardy, cały jego urok uleciał, a jej oczy nie miały w sobie Ŝadnej radości.

Tylko dziwną satysfakcję.

No dobra, przepraszam – powiedziałem z rezygnacją. – Nie powinienem

mówić niektórych rzeczy, trochę mnie poniosło.

Oczy Belli wpatrywały się we mnie z rosnącym niedowierzaniem.

Naprawdę sądzi pan, Ŝe nie mogę spać po nocach myśląc o tym, co mi pan

powiedział? – zapytała z niedowierzaniem. – Och, ale dziękuję. Jest mi znacznie

lepiej.

Jej głos nasiąknięty był sarkazmem i jadem. Niemal nie było juŜ w niej tej Belli,

którą poznałem.

Poza tym, ma pan rację – odezwała się znowu. – Nie powinniśmy utrzymywać

bliŜszych stosunków. Mogłoby to zaszkodzić nam obydwu.

Podeszła bliŜej i stanęła na palcach, by znaleźć się na tej samej wysokości co ja.

Co nie znaczy, Ŝe nie moŜesz utrzymywać ich z innymi kobietami tutaj,

prawda? – szepnęła mi do ucha. – Gianna cię szukała.

Cholera!

Przez cały ten czas stałem jak wmurowany, nie wiedząc co powiedzieć. Ona

miała na mnie jakiś dziwny wpływ.

Bella odsunęła się ode mnie i wróciła do Jaspera.

Byłeś kiedyś na górze, Jazz? – zapytała go. Pokręcił tylko głową, a na ustach

Belli znów zobaczyłem uśmiech.

Tylko nie dla mnie.

Chodź – wzięła go za rękę i minęli mnie.

Nie sądzę, Ŝeby to było stosowne, panno Swan – obudziłem się szybko.

Wiedziałem, Ŝe to ją zdenerwuje, ale chciałem jakiejś reakcji. Jakiejkolwiek!

~ 5 ~

Miss Arizona - Rozdział 7.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: