Trzymaj się Kamil - W. Chotomska(1).doc

Trzymaj się Kamil – W. Chotomska

- Trzymaj się, Kamil! – powiedział tata odchodząc i wsunął Kamilowi do kieszeni wiatrówki czekoladowy baton.
    I czego tu się trzymać? Drzwi? Ścian? Wieszaka? Ławki pod wieszakiem? Czekolady, którą tata zostawił na pociechę?
Kamil jest w przedszkolu pierwszy raz. I widzi, że trzymać się trzeba, bo inaczej przewrócą. Tyle tu dzieci, taki ruch, hałas, tyle obcych głosów naraz... Pani wychowawczyni wprowadziła go do szatni, powiedziała, żeby się rozebrał, ale zaraz poszła, bo ktoś ja zawołał. I Kamil zupełnie nie wie, co ma robić. W domu też było dużo obcych głosów, kiedy przychodzili goście, ale przed gośćmi można było schować się pod fortepian. Może w przedszkolu też jest fortepian?
    Ściska Kamil w kieszeni czekoladowy baton. Rozgląda się. Nie ma fortepianu. Nawet na obrazku nie ma. Bo na wieszakach w szatni są różne obrazki. Muchomor, okręt, cebula…  Znaczki takie.
    Na ławeczce, pod wieszakiem z cebulą, podskakuje pyzata dziewczynka. Cała jest taka pyzata. Nawet nogi ma pyzate. Ładna. Spojrzała dziewczynka na Kamila.
- Ty jesteś nowy?
- Nie... – Kamil zmarszczył nos. – Właściwie, to ja jestem już trochę używany, bo mam pięć lat. I ząb mi na przodzie wyleciał...
- A ja mam dziurę na pięcie! – pochwaliła się dziewczynka machając pyzatą nogą. Nie zdążyła jeszcze wciągnąć kapcia i z dziurawych rajstop wyłaziła różowa pięta.
- Cebula ma dziurę! Cebula ma dziurę! – zawołał zza wieszaka duży chłopak.
Ale dziewczynka wcale nie zwróciła na niego uwagi.
- Umiesz o cebuli?
- Nie.
- „Jak ją rozbierali, to nad nią płakali”... A ja się rozbieram sama i jak chcesz, możesz swoje rzeczy powiesić tutaj.
- Dobrze – zgodził się Kamil wieszając swój czerwony beret na wieszaku z okrętem.
Ale duży chłopak zaraz go odepchnął.
- Ty, czerwony kapturek, okręt jest mój!
- Nie przejmuj się. Miciński wszystkich przezywa – chciała go pocieszyć pyzata.
    Dla Kamila nie była to jednak żadna pociecha. Przestraszył się Micińskiego i znów miał ochotę uciec pod fortepian. A że fortepianu nie było, zgarnął swoje rzeczy i podreptał w kąt za wieszaki. Usiadł na podłodze.
    Dzieci sobie poszły, w szatni zrobiło się cicho. Bo to wszystko  przez babcię. Po co kazała go do tego przedszkola zapisać? Babcia mieszka daleko, w zupełnie innym mieście, ale od czasu do czasu telefonuje. I właśnie Kamil odebrał któregoś dnia telefon. A babcia od razu do słuchawki:
- Dzwonię, żeby się dowiedzieć, co u was słychać?
- Muzykę – powiedział Kamil.
I to była prawda. Cały dom napełniała muzyka. Tata grał na fortepianie, mama szykowała dla taty kawę i to też była muzyka – czajnik gwizdał, łyżeczki dzwoniły, dzbanek śpiewał filiżance do ucha kawowego piosenkę.
- A co słychać u ciebie w przedszkolu? – zapytała babcia.
- U mnie w przedszkolu nic nie słychać – powiedział Kamil.
I to była też prawda, bo Kamil wcale nie chodził do przedszkola.
- Jak nie będziesz chodził do przedszkola, wyrośniesz na odludka! – jęknęła babcia i Kamil się przestraszył. Wcale nie chciał wyrosnąć na żadnego odludka, tylko na kompozytora, jak tata. Więc prędko oddał słuchawkę mamie, a sam wrócił na swoje ulubione miejsce. Pod fortepian. W sam środek tej muzyki którą grał tata.
    Teraz tata też pewnie gra. Żeby tylko nie zapomniał przyjść po Kamila. Żeby jak najprędzej odebrał go z tego przedszkola. Bo jak tata gra, to o całym świecie zapomina. O spaniu, o jedzeniu...
Aha! – przypomniał sobie Kamil o czekoladzie. Wyjął baton z kieszeni, je... Może zostawić kawałek dla tej pyzatej?
    Patrzcie! Pyzata przyszła. I nie sama przyszła, tylko z panią wychowawczynią.
Pani schyliła się nad Kamilem:
- Chodź, Kamilku, do dzieci. Zaraz będzie śniadanie. Pyzata wzięła go za rękę.
- Ja cię zaprowadzę. Ja mam na imię Ula, wiesz? Miciński mówi ma mnie cebula, ale ja cię nazywam Urszula.
    Usiadł Kamil przy stole, Ula koło niego, Miciński naprzeciwko.
- Jedz! – zachęca pani wychowawczyni.
A na śniadanie jest ser biały. Kamil nie lubi sera.
- Jedz!- zachęca Ula. – Jak się je biały ser, to się ma białe zęby.
- Wiem – kiwną głową Kamil. – Moja mama tak samo mówi. A od czekolady ma się czarne oczy. I od czarnej kawy i od patrzenia w nuty...
- Coś ty? – zdziwiła się Ula.
- No! Ja mam niebieskie, ale chce mieć takie same oczy jak tata, a tata ma czarne, bo też lubi czekoladę, piję czarna kawę, i patrzy na czarne nuty, i  w czarny fortepian... Mój tata jest kompozytorem.
- A mój tata jest lepszy od twojego, bo mój jest marynarzem – pochwalił się Miciński i waląc łyżką w talerz zaśpiewał na cały głos:
- Marynarz w noc się bawi, w hamaku we dnie śpi – tra – la – la!
    Fałszywie zaśpiewał. Pani go, co prawda, zaraz uciszyła, ale jak potem poszli się bawić do ogródka, Miciński znowu zaczął. Jeszcze bardziej fałszywie i jeszcze głośniej niż przedtem:
- Marynarz w noc się bawi, w hamaku we dnie śpi – tra – la – la!
  Na spacer jedzie do New Yorku, dolarów pełno ma w swym worku- tra – la – la – la – la!
    Fikał kozły na drabinkach i śpiewał. A od czasu do czasu pluł na odległość, bo mówił, że prawdziwi marynarze zawsze plują. A Kamil huśtał się z Ulą na huśtawce. I zrobiło mu się strasznie niedobrze. Może z tego fałszywego śpiewania Micińskiego, a może od czekolady, którą zjadł przed śniadaniem. I pojechał do Rygi. A Miciński w śmiech:
- Chi, chi! Jedzie do Rygi! Nie będzie marynarzem!
    Nikt więcej się z Kamila nie śmiał, tylko on. Wszyscy mu współczuli i pani zaraz się nim zajęła. Kamil leżał potem na kanapce w kancelarii i pił herbatę z cytryną. I usnął i wcale nie wie, czy to mu się śniło, czy tak było naprawdę, że pani wychowawczyni rozmawiała z Micińskim i z Ulą. Pani mówiła, że prawdziwym marynarzom też zdarza się jechać do Rygi, ale Ula tłumaczyła, że Kamil wcale nie chce być marynarzem...
    Ale chyba ta rozmowa była naprawdę, bo kiedy Kamil wychodził z przedszkola, zobaczył, że na wieszaku w szatni, obok znaczka z cebulą, pojawił się znaczek z fortepianem. Tam właśnie wisiała wiatrówka Kamila i jego czerwony beret. A zza wieszaka wychylił się Miciński i przełykając ślinę zapytał:
- Ty kompozytor... a jak będziesz duży, to napiszesz piosenkę o marynarzach?
- Napiszę! – uśmiechnął się Kamil.