Kodeks karny skarbowy.pdf

(263 KB) Pobierz
Kodeks karny skarbowy
Strona 1 z 33
USTAWA
z dnia 10 wrzeŚnia 1999 r.
Kodeks karny skarbowy
TYTUŁ I
PRZESTĘPSTWA SKARBOWE I WYKROCZENIA SKARBOWE
DZIAŁ I
CzĘŚĆ ogólna
Rozdział 1
Przepisy wstĘpne
podlegajĄcĄ wykonaniu zamienia siĘ na karĘ grzywny, przyjmujĄc jeden dzieŃ kary
pozbawienia wolnoŚci za równowaŻny dwóm stawkom dziennym kary grzywny.
§ 6. JeŻeli według nowej ustawy czyn zabroniony objĘty orzeczeniem nie jest juŻ
zabroniony pod groŹbĄ kary, skazanie ulega zatarciu z mocy prawa.
Art. 3.
§ 1. Czyn zabroniony uwaŻa siĘ za popełniony w miejscu, w którym nastĄpiło
zachowanie sprawcy, albo gdzie skutek stanowiĄcy znamiĘ czynu zabronionego
nastĄpił lub według zamiaru sprawcy miał nastĄpiĆ.
§ 2. Przepisy kodeksu stosuje siĘ do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak równieŻ na polskim statku wodnym lub
powietrznym, chyba Że kodeks stanowi inaczej.
§ 3. NiezaleŻnie od przepisów obowiĄzujĄcych w miejscu popełnienia przestĘpstwa
skarbowego, przepisy kodeksu stosuje siĘ takŻe do obywatela polskiego oraz
cudzoziemca w razie popełnienia za granicĄ przestĘpstwa skarbowego
skierowanego przeciwko istotnym interesom finansowym paŃstwa polskiego.
§ 4. PrzestĘpstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe okreŚlone w rozdziale 7
działu II tytułu I sĄ karalne takŻe w razie popełnienia ich za granicĄ, jeŻeli zostały
ujawnione w wyniku czynnoŚci kontrolnych przeprowadzanych tam przez polski
organ celny lub inny organ uprawniony na podstawie umów miĘdzynarodowych;
przepis stosuje siĘ odpowiednio, jeŻeli wykroczenie skarbowe okreŚlone w art. 104
§ 1 lub 2 popełnione zostało za granicĄ.
Art. 1. § 1. OdpowiedzialnoŚci karnej za przestĘpstwo skarbowe lub
odpowiedzialnoŚci za wykroczenie skarbowe podlega ten tylko, kto popełnia czyn
społecznie szkodliwy, zabroniony pod groŹbĄ kary przez ustawĘ obowiĄzujĄcĄ w
czasie jego popełnienia.
§ 2. Nie jest przestĘpstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym czyn
zabroniony, którego społeczna szkodliwoŚĆ jest znikoma.
§ 3. Nie popełnia przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego sprawca
czynu zabronionego, jeŻeli nie moŻna mu przypisaĆ winy w czasie czynu.
§ 4. JeŻeli do dokonania przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego
wymagane jest nastĄpienie okreŚlonego w kodeksie skutku, sprawca zaniechania
podlega odpowiedzialnoŚci karnej za przestĘpstwo skarbowe lub
odpowiedzialnoŚci za wykroczenie skarbowe tylko wtedy, jeŻeli ciĄŻył na nim
prawny, szczególny obowiĄzek zapobiegniĘcia skutkowi.
Art. 4.
§ 1. PrzestĘpstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe moŻna popełniĆ umyŚlnie,
a takŻe nieumyŚlnie, jeŻeli kodeks tak stanowi.
§ 2. Czyn zabroniony popełniony jest umyŚlnie, jeŻeli sprawca ma zamiar jego
popełnienia, to jest chce go popełniĆ albo przewidujĄc moŻliwoŚĆ jego popełnienia,
na to siĘ godzi.
§ 3. Czyn zabroniony popełniony jest nieumyŚlnie, jeŻeli sprawca nie majĄc
zamiaru jego popełnienia, popełnia go jednak na skutek niezachowania ostroŻnoŚci
wymaganej w danych okolicznoŚciach, mimo Że moŻliwoŚĆ popełnienia tego czynu
przewidywał albo mógł przewidzieĆ.
Art. 2.
§ 1. Czyn zabroniony uwaŻa siĘ za popełniony w czasie, w którym nastĄpiło
zachowanie sprawcy, chyba Że kodeks stanowi inaczej.
§ 2. JeŻeli w czasie orzekania obowiĄzuje ustawa inna niŻ w czasie popełnienia
przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, stosuje siĘ ustawĘ nowĄ,
jednakŻe naleŻy stosowaĆ ustawĘ obowiĄzujĄcĄ poprzednio, jeŻeli jest
wzglĘdniejsza dla sprawcy.
§ 3. Niedopuszczalne jest stosowanie w czĘŚci ustawy nowej i w czĘŚci ustawy
obowiĄzujĄcej poprzednio.
§ 4. JeŻeli według nowej ustawy czyn zabroniony objĘty orzeczeniem zagroŻony
jest karĄ, której górna granica jest niŻsza od kary orzeczonej, wymierzonĄ karĘ
obniŻa siĘ do górnej granicy ustawowego zagroŻenia przewidzianego za taki czyn
zabroniony w nowej ustawie; jeŻeli nowa ustawa nie przewiduje moŻliwoŚci
zastosowania Środka objĘtego orzeczeniem, to Środka tego nie wykonuje siĘ.
§ 5. JeŻeli według nowej ustawy czyn zabroniony objĘty orzeczeniem nie jest juŻ
zagroŻony karĄ pozbawienia wolnoŚci, wymierzonĄ karĘ pozbawienia wolnoŚci
Art. 5. § 1. Na zasadach okreŚlonych w kodeksie odpowiada ten tylko, kto popełnia
czyn zabroniony po ukoŃczeniu lat 17, chyba Że przepis ustawy stanowi inaczej.
§ 2. W stosunku do sprawcy, który popełnił przestĘpstwo skarbowe lub
wykroczenie skarbowe po ukoŃczeniu lat 17, lecz przed ukoŃczeniem lat 18, sĄd
zamiast kary lub Środka karnego stosuje Środki wychowawcze, lecznicze albo
poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeŻeli okolicznoŚci sprawy oraz stopieŃ
rozwoju sprawcy, jego właŚciwoŚci i warunki osobiste za tym przemawiajĄ.
Strona 2 z 33
Art. 6.
§ 1. Ten sam czyn moŻe stanowiĆ tylko jedno przestĘpstwo skarbowe albo tylko
jedno wykroczenie skarbowe.
§ 2. Dwa lub wiĘcej zachowaŃ, podjĘtych w krótkich odstĘpach czasu w wykonaniu
z góry powziĘtego zamiaru, uwaŻa siĘ za jeden czyn zabroniony; w zakresie
czynów zabronionych polegajĄcych na uszczupleniu lub naraŻeniu na uszczuplenie
naleŻnoŚci publicznoprawnej, za krótki odstĘp czasu uwaŻa siĘ okres kilku
miesiĘcy.
§ 2. KaŻdy ze współsprawców wykonujĄcych czyn zabroniony odpowiada w
granicach swej umyŚlnoŚci lub nieumyŚlnoŚci, niezaleŻnie od odpowiedzialnoŚci
pozostałych sprawców; okolicznoŚĆ osobistĄ, wyłĄczajĄcĄ lub łagodzĄcĄ albo
zaostrzajĄcĄ odpowiedzialnoŚĆ, która nie stanowi znamienia czynu zabronionego,
uwzglĘdnia siĘ tylko co do sprawcy, którego ona dotyczy.
§ 3. Za przestĘpstwa skarbowe lub wykroczenia skarbowe odpowiada, jak
sprawca, takŻe ten, kto na podstawie przepisu prawa, decyzji właŚciwego organu,
umowy lub faktycznego wykonywania zajmuje siĘ sprawami gospodarczymi osoby
fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej niemajĄcej osobowoŚci
prawnej.
Art. 7.
§ 1. JeŻeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona okreŚlone w dwóch albo wiĘcej
przepisach kodeksu, sĄd skazuje tylko za jedno przestĘpstwo skarbowe albo tylko
za jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegajĄcych siĘ
przepisów.
§ 2. W wypadku okreŚlonym w § 1 sĄd wymierza karĘ na podstawie przepisu
przewidujĄcego karĘ najsurowszĄ, a jeŻeli zbiegajĄce siĘ przepisy przewidujĄ
zagroŻenia takie same - na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej
charakteryzujĄ czyn sprawcy. Nie stoi to na przeszkodzie orzeczeniu Środków
karnych wymienionych w art. 22 § 2 pkt 2-7 lub w art. 47 § 2 pkt 2 i 3 na podstawie
wszystkich zbiegajĄcych siĘ przepisów.
Art. 10.
§ 1. Nie popełnia umyŚlnie czynu zabronionego, kto pozostaje w błĘdzie co do
okolicznoŚci stanowiĄcej jego znamiĘ.
§ 2. Odpowiada na podstawie przepisu przewidujĄcego łagodniejszĄ
odpowiedzialnoŚĆ sprawca, który dopuszcza siĘ czynu zabronionego w
usprawiedliwionym błĘdnym przekonaniu, Że zachodzi okolicznoŚĆ stanowiĄca
znamiĘ czynu zabronionego, od której taka łagodniejsza odpowiedzialnoŚĆ zaleŻy.
§ 3. Nie popełnia przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto
dopuszcza siĘ czynu zabronionego w usprawiedliwionym błĘdnym przekonaniu, Że
zachodzi okolicznoŚĆ wyłĄczajĄca bezprawnoŚĆ.
§ 4. Nie popełnia przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto
dopuszcza siĘ czynu zabronionego w usprawiedliwionej nieŚwiadomoŚci jego
karalnoŚci.
§ 5. W wypadku okreŚlonym w § 3 lub 4, jeŻeli błĄd sprawcy jest
nieusprawiedliwiony, sĄd moŻe zastosowaĆ nadzwyczajne złagodzenie kary, a
jeŻeli czyn zabroniony jest wykroczeniem skarbowym - sĄd moŻe odstĄpiĆ od
wymierzenia kary lub Środka karnego wymienionego w art. 47 § 2 pkt 2 i 3, chyba
Że przepadek dotyczy przedmiotów okreŚlonych w art. 29 pkt 4.
Art. 8.
§ 1. JeŻeli ten sam czyn bĘdĄcy przestĘpstwem skarbowym lub wykroczeniem
skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestĘpstwa lub wykroczenia
okreŚlonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje siĘ kaŻdy z tych
przepisów.
§ 2. Wykonaniu podlega tylko najsurowsza z kar, co nie stoi na przeszkodzie
wykonaniu Środków karnych lub innych Środków orzeczonych na podstawie
wszystkich zbiegajĄcych siĘ przepisów. Środki karne i Środki zabezpieczajĄce oraz
dozór stosuje siĘ, chociaŻby je orzeczono tylko na podstawie jednego ze
zbiegajĄcych siĘ przepisów; w razie orzeczenia za zbiegajĄce siĘ czyny
zabronione zakazów tego samego rodzaju lub pozbawienia praw publicznych, sĄd
stosuje odpowiednio przepisy o karze łĄcznej.
§ 3. JeŻeli obok kary najsurowszej, która podlega wykonaniu, orzeczono takŻe karĘ
grzywny, równieŻ ta kara podlega łĄcznemu wykonaniu; w razie orzeczenia obok
kary najsurowszej kilku kar grzywny, łĄcznemu wykonaniu podlega tylko
najsurowsza kara grzywny.
Art. 11.
§ 1. Nie popełnia przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego, kto z
powodu choroby psychicznej, upoŚledzenia umysłowego lub innego zakłócenia
czynnoŚci psychicznych nie mógł w czasie czynu rozpoznaĆ jego znaczenia lub
pokierowaĆ swoim postĘpowaniem.
§ 2. JeŻeli w czasie popełnienia przestĘpstwa skarbowego zdolnoŚĆ rozpoznania
znaczenia czynu lub kierowania postĘpowaniem była w znacznym stopniu
ograniczona, sĄd moŻe orzec karĘ w wysokoŚci nieprzekraczajĄcej dwóch trzecich
górnej granicy ustawowego zagroŻenia przewidzianego za przypisane sprawcy
przestĘpstwo skarbowe; sĄd moŻe zastosowaĆ takŻe nadzwyczajne złagodzenie
kary, a nawet odstĄpiĆ od wymierzenia kary lub Środka karnego wymienionego w
art. 22 § 2 pkt 2, 3, 5 i 6, chyba Że przepadek dotyczy przedmiotów okreŚlonych w
art. 29 pkt 4.
Art. 9.
§ 1. Odpowiada za sprawstwo nie tylko ten, kto wykonuje czyn zabroniony sam
albo wspólnie i w porozumieniu z innĄ osobĄ, ale takŻe ten, kto kieruje
wykonaniem czynu zabronionego przez innĄ osobĘ lub wykorzystujĄc uzaleŻnienie
innej osoby od siebie, poleca jej wykonanie takiego czynu.
Strona 3 z 33
§ 3. JeŻeli w wypadku okreŚlonym w § 2 sprawca popełnił wykroczenie skarbowe,
sĄd moŻe odstĄpiĆ od wymierzenia kary lub Środka karnego wymienionego w art.
47 § 2 pkt 2 i 3, chyba Że przepadek dotyczy przedmiotów okreŚlonych w art. 29
pkt 4.
§ 4. Przepisów § 1-3 nie stosuje siĘ, gdy sprawca wprawił siĘ w stan nietrzeŹwoŚci
lub inny stan odurzenia powodujĄcy wyłĄczenie lub ograniczenie poczytalnoŚci,
które przewidywał albo mógł przewidzieĆ.
Art. 15.
§ 1. Orzeczenie zapadłe w postĘpowaniu w sprawie o przestĘpstwo
skarbowe lub wykroczenie skarbowe nie zwalnia od obowiĄzku uiszczenia
naleŻnoŚci publicznoprawnej.
§ 2. W razie orzeczenia przepadku przedmiotów lub ŚciĄgniĘcia ich
równowartoŚci pieniĘŻnej wygasa obowiĄzek uiszczenia naleŻnoŚci
publicznoprawnej dotyczĄcej tych przedmiotów.
§ 3. W razie uiszczenia naleŻnoŚci publicznoprawnej sĄd moŻe orzec
przepadek przedmiotów tylko w warunkach okreŚlonych w art. 31 § 3 pkt 2.
§ 4. W razie potrzeby orzeczenie koŃczĄce postĘpowanie, na mocy
którego nie orzeczono przepadku przedmiotów lub ŚciĄgniĘcia ich
równowartoŚci pieniĘŻnej, powinno zawieraĆ równieŻ rozstrzygniĘcie co do
przekazania tych przedmiotów właŚciwemu organowi do odrĘbnego
postĘpowania.
Art. 12.
§ 1. Kary, Środki karne oraz inne Środki przewidziane w kodeksie stosuje siĘ z
uwzglĘdnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególnoŚci z poszanowaniem
godnoŚci człowieka.
§ 2. SĄd wymierza karĘ, Środek karny lub inny Środek według swego uznania, w
granicach przewidzianych przez kodeks baczĄc, aby ich dolegliwoŚĆ nie
przekraczała stopnia winy, uwzglĘdniajĄc stopieŃ społecznej szkodliwoŚci czynu
oraz biorĄc pod uwagĘ cele zapobiegawcze i wychowawcze, które majĄ one
osiĄgnĄĆ w stosunku do sprawcy, a takŻe potrzeby w zakresie kształtowania
ŚwiadomoŚci prawnej społeczeŃstwa.
§ 3. WymierzajĄc karĘ, Środek karny lub inny Środek młodocianemu albo
nieletniemu, sĄd kieruje siĘ przede wszystkim tym, aby sprawcĘ wychowaĆ.
Rozdział 2
Zaniechanie ukarania sprawcy
Art. 16. § 1. Nie podlega karze za przestĘpstwo skarbowe lub wykroczenie
skarbowe, kto po popełnieniu czynu zabronionego zawiadomił o tym organ
Ścigania, ujawniajĄc istotne okolicznoŚci tego czynu, w szczególnoŚci osoby
współdziałajĄce w jego popełnieniu.
§ 2. Przepis § 1 stosuje siĘ tylko wtedy, gdy w terminie wyznaczonym przez
uprawniony organ sprawca uiŚci w całoŚci naleŻnoŚĆ publicznoprawnĄ
uszczuplonĄ lub naraŻonĄ na uszczuplenie popełnionym czynem zabronionym.
JeŻeli czyn zabroniony nie polega na uszczupleniu lub na naraŻeniu na
uszczuplenie tej naleŻnoŚci, natomiast orzeczenie przepadku przedmiotów jest
obowiĄzkowe, sprawca powinien złoŻyĆ te przedmioty, a w razie niemoŻnoŚci ich
złoŻenia - uiŚciĆ ich równowartoŚĆ pieniĘŻnĄ; nie nakłada siĘ obowiĄzku uiszczenia
równowartoŚci pieniĘŻnej, jeŻeli przepadek dotyczy przedmiotów okreŚlonych w art.
29 pkt 4.
§ 3. JeŻeli złoŻone przez sprawcĘ przedmioty podlegajĄce przepadkowi mogĄ ulec
szybkiemu zniszczeniu lub zepsuciu, ich przechowywanie byłoby połĄczone z
niewspółmiernymi kosztami lub nadmiernymi trudnoŚciami albo powodowałoby
znaczne obniŻenie ich wartoŚci, organ dochodzenia nakłada na sprawcĘ
obowiĄzek uiszczenia ich równowartoŚci pieniĘŻnej, chyba Że przepadek dotyczy
przedmiotów okreŚlonych w art. 29 pkt 4.
§ 4. Zawiadomienie powinno byĆ złoŻone na piŚmie albo przekazane ustnie do
protokołu.
§ 5. Zawiadomienie jest bezskuteczne, jeŻeli zostało złoŻone:
Art. 13.
§ 1. WymierzajĄc karĘ, Środek karny lub inny Środek, sĄd uwzglĘdnia w
szczególnoŚci rodzaj i rozmiar ujemnych nastĘpstw czynu zabronionego, rodzaj i
stopieŃ naruszenia ciĄŻĄcego na sprawcy obowiĄzku finansowego, jego motywacjĘ
i sposób zachowania siĘ, właŚciwoŚci i warunki osobiste, sposób Życia przed
popełnieniem czynu zabronionego i zachowanie siĘ po jego popełnieniu, a
zwłaszcza gdy czynił starania o zapobieŻenie uszczupleniu naleŻnoŚci
publicznoprawnej lub o jej póŹniejsze wyrównanie.
§ 2. OkolicznoŚci wpływajĄce na wymiar kary, Środka karnego lub innego Środka
uwzglĘdnia siĘ tylko co do osoby, której one dotyczĄ.
Art. 14. JeŻeli sĄd lub organ dochodzenia okreŚla obowiĄzek uiszczenia
przez sprawcĘ przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego
uszczuplonej lub naraŻonej na uszczuplenie naleŻnoŚci publicznoprawnej
lub nakłada na niego obowiĄzek zapłaty równowartoŚci pieniĘŻnej
przedmiotów podlegajĄcych przepadkowi, to przy okreŚleniu terminu jego
wykonania powinien wziĄĆ pod uwagĘ w szczególnoŚci sytuacjĘ
majĄtkowĄ sprawcy oraz wysokoŚĆ uszczuplonej lub naraŻonej na
uszczuplenie naleŻnoŚci publicznoprawnej lub równowartoŚci pieniĘŻnej
przedmiotów podlegajĄcych przepadkowi.
Strona 4 z 33
1) w czasie, kiedy organ Ścigania miał juŻ wyraŹnie udokumentowanĄ
wiadomoŚĆ o popełnieniu przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia
skarbowego,
2) po rozpoczĘciu przez organ Ścigania czynnoŚci słuŻbowej, w
szczególnoŚci przeszukania, czynnoŚci sprawdzajĄcej lub kontroli
zmierzajĄcej do ujawnienia przestĘpstwa skarbowego lub wykroczenia
skarbowego, chyba Że czynnoŚĆ ta nie dostarczyła podstaw do wszczĘcia
postĘpowania o ten czyn zabroniony.
§ 6. Przepisu § 1 nie stosuje siĘ wobec sprawcy, który:
1) nakłonił innĄ osobĘ do popełnienia przestĘpstwa skarbowego lub
wykroczenia skarbowego w celu skierowania przeciwko niej postĘpowania
o ten czyn zabroniony,
2) zorganizował grupĘ albo zwiĄzek majĄcy na celu popełnienie
przestĘpstwa skarbowego lub popełnianie wykroczeŃ skarbowych albo
takĄ grupĄ lub zwiĄzkiem kierował, chyba Że zawiadomienia, o którym
mowa w § 1, dokonał ze wszystkimi członkami grupy lub zwiĄzku.
1) tytułem kary grzywny kwotĘ nie wyŻszĄ niŻ uiszczona przez sprawcĘ,
2) przepadek przedmiotów tylko w takich granicach, w jakich sprawca wyraził
na to zgodĘ, a w razie niemoŻnoŚci ich złoŻenia - uiŚcił ich równowartoŚĆ
pieniĘŻnĄ.
§ 2. Prawomocne postanowienie o zezwoleniu na dobrowolne poddanie siĘ
odpowiedzialnoŚci powoduje takie same skutki prawne jak prawomocne orzeczenie
koŃczĄce postĘpowanie w sprawie; postanowienie to nie podlega wpisowi do
rejestru karnego.
§ 3. Uiszczenie okreŚlonej kwoty tytułem kary grzywny za przestĘpstwo skarbowe
w drodze dobrowolnego poddania siĘ odpowiedzialnoŚci nie stanowi przesłanki
recydywy skarbowej okreŚlonej w art. 37 § 1 pkt 4.
Art. 19.
§ 1. SĄd moŻe odstĄpiĆ od wymierzenia kary, co nie stoi na przeszkodzie
orzeczeniu Środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2, 3, 5 i 6 albo w art. 47
§ 2 pkt 2 i 3, jeŻeli zachodzĄ warunki jego orzeczenia i cele kary zostanĄ przez ten
Środek spełnione, w szczególnoŚci w wypadkach przewidzianych w kodeksie, a
ponadto:
1) za przestĘpstwa skarbowe - zagroŻone karĄ pozbawienia wolnoŚci lub
karĄ łagodniejszĄ, gdy stopieŃ społecznej szkodliwoŚci popełnionego
czynu nie jest znaczny,
2) za wykroczenia skarbowe - w wypadkach zasługujĄcych na szczególne
uwzglĘdnienie, biorĄc pod uwagĘ charakter i okolicznoŚci popełnienia
wykroczenia skarbowego, właŚciwoŚci i warunki osobiste sprawcy oraz
jego zachowanie siĘ po popełnieniu tego wykroczenia.
§ 2. JeŻeli w zwiĄzku z przestĘpstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym
nastĄpiło uszczuplenie lub naraŻenie na uszczuplenie naleŻnoŚci
publicznoprawnej, sĄd moŻe odstĄpiĆ od wymierzenia kary lub Środka karnego
wymienionego w art. 22 § 2 pkt 2, 3, 5 i 6 albo w art. 47 § 2 pkt 2 i 3 tylko wtedy,
gdy naleŻnoŚĆ ta została w całoŚci uiszczona przed wydaniem orzeczenia.
§ 3. OdstĘpujĄc od wymierzenia kary, sĄd moŻe równieŻ odstĄpiĆ od orzeczenia
Środka karnego, chociaŻby jego orzeczenie było obowiĄzkowe; przepisu nie
stosuje siĘ, jeŻeli przepadek dotyczy przedmiotów okreŚlonych w art. 29 pkt 4.
§ 4. W postĘpowaniu w stosunku do nieobecnych orzeczenie co do kary, Środka
karnego lub innego Środka moŻna ograniczyĆ do przepadku przedmiotów.
Rozdział 3
PrzestĘpstwa skarbowe
Art. 17.
§ 1. SĄd moŻe udzieliĆ zezwolenia na dobrowolne poddanie siĘ odpowiedzialnoŚci,
jeŻeli wina sprawcy i okolicznoŚci popełnienia przestĘpstwa skarbowego lub
wykroczenia skarbowego nie budzĄ wĄtpliwoŚci, a sprawca:
1) uiŚcił naleŻnoŚĆ publicznoprawnĄ, jeŻeli czyn zabroniony polega na
uszczupleniu lub naraŻeniu na uszczuplenie tej naleŻnoŚci,
2) uiŚcił kwotĘ odpowiadajĄcĄ co najmniej najniŻszej karze grzywny groŻĄcej
za dany czyn zabroniony,
3) wyraził zgodĘ na przepadek przedmiotów co najmniej w takim zakresie, w
jakim ten przepadek jest obowiĄzkowy, a w razie niemoŻnoŚci złoŻenia
tych przedmiotów - uiŚcił ich równowartoŚĆ pieniĘŻnĄ; przepisy art. 16 § 2
zdanie trzecie oraz art. 31 § 3 pkt 2 stosuje siĘ odpowiednio,
4) uiŚcił zryczałtowanĄ równowartoŚĆ kosztów postĘpowania.
§ 2. Niedopuszczalne jest udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie siĘ
odpowiedzialnoŚci, jeŻeli:
1) przestĘpstwo skarbowe zagroŻone jest karĄ ograniczenia wolnoŚci albo
karĄ pozbawienia wolnoŚci,
2) przestĘpstwo skarbowe zagroŻone tylko karĄ grzywny popełniono w
warunkach okreŚlonych w art. 37 § 1 lub art. 38 § 2,
3) zgłoszono interwencjĘ co do przedmiotów podlegajĄcych przepadkowi,
chyba Że zostanie ona wycofana przez interwenienta do czasu wniesienia
aktu oskarŻenia do sĄdu.
Art. 20.
§ 1. Do przestĘpstw skarbowych nie majĄ zastosowania przepisy czĘŚci ogólnej
Kodeksu karnego, z zastrzeŻeniem § 2.
Art. 18.
§ 1. SĄd, udzielajĄc zezwolenia na dobrowolne poddanie siĘ odpowiedzialnoŚci,
orzeka:
Strona 5 z 33
§ 2. Przepisy art. 18 § 2 i 3, art. 19-20, 21 § 2 i 3, art. 22-24, 27 § 1, art. 40 § 1, art.
41, 43 § 2, art. 51, 57-58 § 1, art. 60 § 1 i 2, art. 62-63, 65, 66 § 1 i 2, art. 67-70,
72-78 § 1 i 2, art. 79 § 1, art. 80 § 1 i 2, art. 81-83, 85, 86 § 2 i 3, art. 87, 89 § 1 i 3,
art. 90, 92-98, 103 § 1, art. 104 § 1 zdanie pierwsze, art. 106-107 § 1, 2, 4 i 5, art.
108 oraz 114, a takŻe wskazane w innych przepisach niniejszego rozdziału,
przepisy czĘŚci ogólnej Kodeksu karnego stosuje siĘ odpowiednio do przestĘpstw
skarbowych.
§ 3. W wypadku okreŚlonym w art. 21 § 3 Kodeksu karnego sĄd moŻe takŻe
odstĄpiĆ od wymierzenia kary lub Środka karnego wymienionego w art. 22 § 2 pkt
2, 3, 5 i 6 niniejszego kodeksu, chyba Że przepadek dotyczy przedmiotów
okreŚlonych w art. 29 pkt 4.
§ 4. Wymieniona w art. 23 Kodeksu karnego przesłanka „dobrowolnoŚci" nie ma
zastosowania do przestĘpstw skarbowych.
§ 5. W wypadku okreŚlonym w art. 27 § 1 Kodeksu karnego dopuszczalny
eksperyment dotyczy tylko eksperymentu ekonomicznego lub technicznego.
§ 6. Wymienione w § 2 oraz w art. 21 § 3, art. 26 § 4, art. 40 § 1 i art. 45 przepisy
czĘŚci ogólnej Kodeksu karnego stosuje siĘ odpowiednio takŻe do osób
wymienionych w art. 53 § 36, które dopuŚciły siĘ przestĘpstwa skarbowego, chyba
Że czĘŚĆ wojskowa Kodeksu karnego zawiera odmienne przepisy ogólne.
6) podanie wyroku do publicznej wiadomoŚci,
7) pozbawienie praw publicznych,
8) Środki zwiĄzane z poddaniem sprawcy próbie:
a) warunkowe umorzenie postĘpowania karnego,
b) warunkowe zawieszenie wykonania kary,
c) warunkowe zwolnienie.
§ 3. Środkami zabezpieczajĄcymi sĄ:
1) umieszczenie w zakładzie zamkniĘtym
2) ,umieszczenie w zakładzie psychiatrycznym,
3) umieszczenie w zakładzie karnym, w którym stosuje siĘ Środki lecznicze
lub rehabilitacyjne,
4) umieszczenie w zamkniĘtym zakładzie leczenia odwykowego,
5) skierowanie do placówki leczniczo-rehabilitacyjnej,
6) przepadek przedmiotów,
7) zakazy wymienione w § 2 pkt 5.
Art. 23.
§ 1. WymierzajĄc karĘ grzywny, sĄd okreŚla liczbĘ stawek oraz wysokoŚĆ jednej
stawki dziennej; jeŻeli kodeks nie stanowi inaczej, najniŻsza liczba stawek wynosi
10, najwyŻsza - 720.
§ 2. Nakazem karnym moŻna wymierzyĆ karĘ grzywny w granicach
nieprzekraczajĄcych wysokoŚci 200 stawek dziennych, chyba Że kodeks
przewiduje karĘ łagodniejszĄ.
§ 3. UstalajĄc stawkĘ dziennĄ, sĄd bierze pod uwagĘ dochody sprawcy, jego
warunki osobiste, rodzinne, stosunki majĄtkowe i moŻliwoŚci zarobkowe; stawka
dzienna nie moŻe byĆ niŻsza od jednej trzydziestej czĘŚci najniŻszego
miesiĘcznego wynagrodzenia w czasie orzekania w pierwszej instancji ani teŻ
przekraczaĆ jej czterystukrotnoŚci.
Art. 21.
§ 1. Usiłowanie przestĘpstwa skarbowego zagroŻonego karĄ nieprzekraczajĄcĄ
roku pozbawienia wolnoŚci lub karĄ łagodniejszĄ jest karalne tylko wtedy, gdy
kodeks tak stanowi.
§ 2. Za usiłowanie moŻna wymierzyĆ karĘ w wysokoŚci nieprzekraczajĄcej dwóch
trzecich górnej granicy ustawowego zagroŻenia przewidzianego dla danego
przestĘpstwa skarbowego.
§ 3. Do usiłowania stosuje siĘ odpowiednio takŻe przepisy art. 13, 14 § 2 oraz art.
15 Kodeksu karnego; przepis art. 20 § 4 niniejszego kodeksu stosuje siĘ
odpowiednio.
Art. 24.
§ 1. Za karĘ grzywny wymierzonĄ sprawcy przestĘpstwa skarbowego moŻna
uczyniĆ w całoŚci lub w czĘŚci odpowiedzialnĄ posiłkowo osobĘ fizycznĄ, osobĘ
prawnĄ lub jednostkĘ organizacyjnĄ niemajĄcĄ osobowoŚci prawnej, jeŻeli sprawcĄ
czynu zabronionego jest zastĘpca tego podmiotu prowadzĄcy jego sprawy jako
pełnomocnik, zarzĄdca, pracownik lub działajĄcy w jakimkolwiek innym
charakterze, a zastĘpowany podmiot odniósł lub mógł odnieŚĆ z popełnionego
przestĘpstwa jakĄkolwiek korzyŚĆ majĄtkowĄ.
§ 2. Przepis § 1 stosuje siĘ odpowiednio do ŚciĄgniĘcia równowartoŚci pieniĘŻnej
przepadku przedmiotów.
§ 3. W razie nałoŻenia odpowiedzialnoŚci posiłkowej przy wymiarze kary grzywny
stosuje siĘ odpowiednio art. 23 § 3.
§ 4. JeŻeli odpowiedzialnoŚĆ, o której mowa w § 1 i 2, nałoŻono na kilka podmiotów
odpowiedzialnych posiłkowo, odpowiadajĄ oni solidarnie, chyba Że ze wzglĘdu na
Art. 22.
§ 1. Karami za przestĘpstwa skarbowe sĄ:
1) kara grzywny w stawkach dziennych,
2) kara ograniczenia wolnoŚci,
3) kara pozbawienia wolnoŚci.
§ 2. Środkami karnymi sĄ:
1) dobrowolne poddanie siĘ odpowiedzialnoŚci,
2) przepadek przedmiotów,
3) ŚciĄgniĘcie równowartoŚci pieniĘŻnej przepadku przedmiotów,
4) przepadek osiĄgniĘtych korzyŚci majĄtkowych,
5) zakaz prowadzenia okreŚlonej działalnoŚci gospodarczej, wykonywania
okreŚlonego zawodu lub zajmowania okreŚlonego stanowiska,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin