NA DOBRE I NA ZŁE.doc

NA DOBRE I NA ZŁE - Małżeństwa w Starym Testamencie

Rozdział I  -  ADAM I EWA - DOSKONAŁY PLAN

BOŻY OBRAZ
STOSOWNE WSPARCIE
MĄŻ I ŻONA
LEPIEJ DWOJGU NIŻ JEDNEMU
PRZEKLEŃSTWO W ZWIĄZKU
PYTANIA DO DYSKUSJI

STUDIUM : I Mojż. 1,26; 2,18-25; 3,1-16.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem” (I Mojż. 2,24).

MYŚL PRZEWODNIA: Adam i Ewa zostali stworzeni na podobieństwo Stwórcy. Co to znaczy? Co się stało, gdy to podobieństwo zostało wypaczone przez grzech? Czego możemy się nauczyć ze smutnej historii ich upadku?

Historia Adama i Ewy ma piękny początek, ale smutny koniec. Bóg zapewnił im wszystko, co najlepsze. Byli najpiękniejszą parą, bez skazy na ciele i w charakterze. Mieszkali w przepięknym domu w ogrodzie i nie musieli o nic się martwić. Pomijając to wszystko, Bóg dał im także perspektywę wiecznego życia w szczęściu. Początek ich małżeńskiego życia był lepszy niż w najpiękniejszej bajce.
Jednak sprawy potoczyły się w kierunku dalekim od tego, który w bajkach wieńczy się frazą: I żyli długo i szczęśliwie. Adam i Ewa stracili wszystko — i to nie tylko dla siebie, ale także dla wszystkich swoich potomków. To największy dowód na straszliwe marnotrawstwo, do jakiego prowadzi grzech. Powinniśmy uczyć się z tej historii, jakie skutki pociąga za sobą odstępstwo od Bożej woli.

Boży obraz

„Stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich” (I Mojż. 1,27).

Znaczenie tego, co składa się na obraz Boga, można w pewnym stopniu zrozumieć dzięki uzupełniającemu stwierdzeniu zawartemu w tym samym wersecie — „jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich”. Mężczyzna i kobieta wspólnie odzwierciedlali obraz Boga. Jedna płeć uzupełnia drugą, a bez niej nie jest kompletna. Mężczyzna i kobieta mieli żyć nie osobno, ale w naturalny sposób dążyć do związku. To połączenie mężczyzny i kobiety było konieczne dla rozwoju ludzkości, a w obecnych warunkach jest również niezbędne dla podtrzymania jej istnienia.
Wielu ludzi utożsamia osobę Boga wyłącznie z męską płcią. Chociaż w języku hebrajskim słowo oznaczające Boga ma rodzaj męski i tak jest odmieniane, to jednak Biblia przypisuje Bogu także wyobrażenia i cechy nawiązujące do kobiety.

Jakie kobiece cechy, odzwierciedlające charakter Boga, zostały przedstawione w podanych wersetach? Zob. V Mojż. 32,11; Iz. 49,15-16; 66,12-13; Oz. 13,8; Mat. 23,37.

Uzupełniający się charakter obojga płci znajduje odzwierciedlenie w istocie Boga — w Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Zaimek odnoszący się do Boga występuje w liczbie mnogiej: „Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas” (I Mojż. 1,26).

Czy w twojej ocenie trzy osoby Bóstwa odzwierciedlają pogląd, iż mężczyzna i kobieta razem stanowią obraz Boga?

Trzy osoby Bóstwa są konieczne między innymi z tego względu, iż Bóg jest miłością. Aby mogła istnieć miłość, musi być ktoś, kto miłuje, i ktoś, kto jest miłowany. Partnerstwo mężczyzny i kobiety odzwierciedla więź łączącą Ojca, Syna i Ducha Świętego. Jak osoby Bóstwa, tak też ludzie — mężczyzna i kobieta — są połączeni miłością, która jest podstawą ludzkich więzi. Ludzie żyją, by miłować, i nie są w pełni sobą, jeśli nie miłują, bez względu na to, czy miłość wyraża się w małżeństwie czy też w innych więziach międzyludzkich. Osoby żyjące w pojedynkę także mogą odczuwać i wyrażać miłość. Jezus jest tego najlepszym przykładem.

Jak miłość okazana nam przez śmierć Jezusa (zob. Jan 15,13) pomaga nam w lepszym zrozumieniu, czym naprawdę jest miłość?

Stosowne wsparcie

Dlaczego Pan stworzył żonę dla Adama? Zob. I Mojż. 2,18.

Dlaczego Adamowi nie było dobrze, gdy był sam? Czy nie mógł cieszyć się towarzystwem innych stworzeń, a nawet samego Stwórcy? 

I Mojż. 2,18-22 sugeruje, że choć Bóg przewidział potrzebę stworzenia towarzyszki dla Adama, to jednak odłożył stworzenie kobiety na później, po tym, jak mężczyzna nadał nazwy zwierzętom. Gdy czytamy to sprawozdanie, możemy sobie wyobrazić, jak u Adama narastała świadomość, iż jest sam. Nie mógł on nie zauważyć, że gdy Bóg przyprowadził do niego zwierzęta, by nadał im nazwy, one przybywały parami. Nadawał im wspólną nazwę, ale widział, że różniły się między sobą płcią. Towarzyszyły sobie nawzajem w sposób, jakiego nie mogły im zapewnić inne stworzenia. W przeciwieństwie do nich „nie znalazła się pomoc dla niego odpowiednia” (I Mojż. 2,20). Adam odczuł swoją samotność.
W kolejnych dniach tygodnia stworzenia Bóg wieczorem przeglądał swoje dzieło i stwierdzał, że było dobre. Tego samego słowa użył w kontekście egzystencji Adama, z tą różnicą, iż stwierdził, że jest niedobrze, gdy mężczyzna jest sam.

Jak Bóg opisał istotę, którą zamierzał stworzyć dla Adama? Zob. I Mojż. 2,18. 

Bóg nie tylko powiedział, że uczyni pomoc Adamowi, ale przede wszystkim kogoś, z kim będzie się on nawzajem uzupełniał. Użyte tu hebrajskie wyrażenie oznacza dosłownie naprzeciw niemu. Jego partnerka miała nie tylko pomagać mu w sensie spełniania służebnych funkcji, takich jak przygotowywanie posiłków, wychowywanie dzieci czy uprawianie ogrodu. Ewa miała być jego dopełnieniem — wszystkim, czego brakowało Adamowi, partnerką w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. Jej wartość nie mierzyła się jej rolą wobec niego, ale tym, kim była sama w sobie. Ponadto rola pomocnicy czy pomocnika z pewnością nie musi oznaczać podległości czy podrzędności, zważywszy, że Bóg jest w Biblii nazywany pomocnikiem ludzkości (zob. Ps. 30,11; 54,6; 121,2; Hebr. 13,6).

Pomyśl o kimś, kogo znasz, a kto cierpi z powodu samotności. Jak dalece mógłbyś się poświęcić, by pomóc tej osobie?

Mąż i żona

W I Mojż. 2,23 czytamy, że pierwszym uczuciem, jakie Adam odczuł na widok Ewy, nie było romantyczne zauroczenie, ale poczucie ulgi. Pierwsze słowo, jakiego użył na jej widok, bywa tłumaczone jako dopiero lub teraz, ale najlepiej oddaje jego znaczenie wyraz nareszcie! Nareszcie Adam ujrzał żywą istotę, z którą mógł się w pełni utożsamić. Była nie tylko jego partnerką, ale ponieważ powstała z jego żebra, była w rzeczywistym sensie jego ciałem. Matthew Henry, autor popularnego komentarza biblijnego, stwierdził, że kobieta „została stworzona nie z głowy mężczyzny, jakby miała nad nim panować, ani nie ze stopy, by mogła być przez niego deptana, ale z jego boku jako równa mu, pozostająca pod ochroną jego ramienia i blisko jego serca jako umiłowana”.

Przeczytaj I Kor. 11,11-12. Jakie ważne przesłanie na temat jedności i wspólnoty, która powinna istnieć między mężem i żoną, przekazał Paweł?

Przeczytaj I Mojż. 2,24. Jakiej zmiany w kwestii lojalności i priorytetów wymaga Bóg?

W tym wersecie nie czytamy, że mąż ma opuścić swój dom rodzinny i wprowadzić się do domu rodzinnego żony, jak to jest praktykowane w niektórych społeczeństwach. Ten tekst zawiera wskazówkę, iż zarówno mąż, jak i żona powinni zmienić swoje priorytety. Rodzice przestają być dla nich najważniejsi. Była to niezwykle ważna zmiana w kulturze ludów starotestamentowych, gdzie dzieci przez całe życie były zobowiązane do okazywania szczególnej czci rodzicom. Oczywiście podobnie ma być dzisiaj, ale lojalność wobec współmałżonka zawsze jest ponad lojalnością wobec rodziców.
Nawiązując do I Mojż. 2,24, Jezus oświadczył, że mąż i żona „już nie są dwoje, ale jedno ciało” (Mat. 19,6). Mają oni być zjednoczeni społecznie, emocjonalnie i duchowo, jak Ojciec, Syn i Duch Święty — stanowiący jedność. Także w ten sposób mąż i żona odzwierciedlają obraz Boga.

Jeśli jesteś w związku małżeńskim, zastanów się, co możesz zrobić i co powinieneś zmienić, aby mieć silniejszą więź ze swoim współmałżonkiem? Jeśli nie jesteś w związku małżeńskim, jakie zmiany musisz poczynić, by mieć lepsze i bliższe więzi z otaczającymi cię ludźmi?

Lepiej dwojgu niż jednemu

Przeczytaj I Mojż. 3,1-6.

Kilka elementów w tym sprawozdaniu sugeruje, że Ewa była sama, gdy uległa pokusie: 1. Wąż zwrócił się tylko do kobiety. 2. Adam wydaje się nieobecny i jest wspomniany dopiero wtedy, gdy Ewa podaje mu owoc. 3. Adam został ukarany tylko za to, że usłuchał swojej żony, a nie za usłuchanie węża.
Niektóre przekłady Biblii i komentarze podsuwają myśl, że Adam był z Ewą, gdy była ona kuszona (zob. I Mojż. 3,6). W języku hebrajskim istnieje kilka słów, które można przetłumaczyć jako „z”. Dwa najważniejsze to ecel oraz im. To drugie pojawia się w tym wersecie.
Ecel to przyimek używany dla oznaczenia położenia obok czegoś (zob. I Mojż. 39,15.18). W przeciwieństwie do niego im używany jest, gdy chodzi o związek. Słowo Immanuel w Iz. 7,14 i 8,8.10 zaczyna się przyimkiem im i oznacza z nami Bóg. Tak więc przyimek im mówi o przebywaniu w związku, a nie o położeniu w określonym miejscu. A zatem I Mojż. 3,6 nie sugeruje, że Adam był u boku Ewy, gdy była kuszona. Adam użył tego samego przyimka w I Mojż. 3,12, gdy usiłował wypomnieć Bogu, że postawił przy nim kobietę. Wobec tego możemy stwierdzić, że jest to „z” opisujące związek. Gdyby Adam był z Ewą, być może nie uległaby pokusie. „Aniołowie ostrzegli Ewę, żeby się nie oddalała od swego męża, gdy zajęci byli swoją codzienną pracą w ogrodzie. W jego obecności niebezpieczeństwo pokusy byłoby mniejsze niż wówczas, gdyby była sama” (Ellen G. White, Patriarchowie i prorocy, wyd. V, s. 36).
 

Pamiętając o kontekście dzisiejszej części lekcji, zastanów się, jakie przesłanie dla nas zawierają poniższe wersety?
Przyp. 11,14
Kazn. 4,9-11
Jak. 5,16

Czy doświadczyłeś pomocy, ochrony i dobrej rady ze strony innych ludzi? Jak chętnie przyjmujesz pomoc i jej udzielasz? Podaj  przykład sytuacji, w której obecność innych znacznie wpłynęła na twoje postępowanie

Przekleństwo w związku

„Ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą” (I Mojż. 3,16).

W jednej chwili Adam i Ewa stracili wszystko — niewinność, panowanie, nieśmiertelność, dom w Edenie i bezpieczeństwo. To, co otrzymali w zamian, to wina, konieczność rywalizowania ze zwierzętami o przetrwanie, wygnanie, lęk, trud, śmierć i wszelkie inne przekleństwa. Dwoje doskonale miłujących się ludzi jest w stanie znieść razem niejedną trudność, ale do wszystkich strat, jakie ponieśli Adam i Ewa, dołączyła ta najgorsza — rozłam w idealnym dotąd związku.
Adam przyjął postawę dominacji, która miała odtąd zaciążyć na ich wzajemnych relacjach. Bóg przewidział, że niektórzy mężczyźni będą nadużywać swojej przywódczej roli, dopuszczając się przemocy. Nie było to wolą Boga. Bóg nie polecił Adamowi, by czynił coś takiego. Zwracając się do Ewy, ostrzegł ją, jakie będą skutki jej grzechu. Dominacja i przemoc w małżeństwie są całkowicie sprzeczne z Bożym zamierzeniem i stanowią wypaczenie ideału więzi łączącej męża i żonę.
 

Przeczytaj I Tym. 2,1-14. Co stwierdza Paweł i jak łączy to twierdzenie z upadkiem pierwszych ludzi?

Biblia sugeruje, iż właściwą postawą ze strony kobiety jest uległość wobec jej męża (zob. I Piotra 3,1). Postawa Sary, poddanej Abrahamowi i nazywającej go swoim panem, ma być przykładem tej uległości. Jednak żony nie mają być uległe mężom ze strachu (zob. I Piotra 3,6). Podobnie mężowie zostali pouczeni, iż mają traktować żonę z miłością i szacunkiem. Piotr wskazuje, że należy pielęgnować taką postawę, „aby modlitwy wasze nie doznały przeszkody” (I Piotra 3,7). Takie są Boże zalecenia dotyczące związku małżeńskiego po upadku.

Jeśli sprawiłeś ból swojemu współmałżonkowi (lub komukolwiek innemu), jak możesz pomóc tej osobie wrócić do równowagi? Nie możesz zmienić przeszłości, ale co możesz zrobić, by poprawić przyszłość twojego związku?

DO DALSZEGO STUDIUM: 

„Bóg stworzył Ewę jako istotę równą Adamowi. Gdyby ludzie pozostali posłuszni Bogu — w zgodzie z Jego wielkim prawem miłości — na zawsze zachowaliby też łączącą ich wzajemną więź. (...) Gdyby zasady zawarte w prawie Bożym były przestrzegane przez upadły rodzaj ludzki, wyrok ten, choć jest wynikiem popełnienia grzechu, okazałby się dobrodziejstwem dla ludzkości, jednak nadużywanie przez mężczyzn danej im zwierzchności nad kobietami często sprawia, że los kobiet jest bardzo gorzki, a ich życie nieznośnym ciężarem”

PYTANIA DO DYSKUSJI

1. Dlaczego dla funkcjonowania rodzin, społeczności i organizacji dobrze jest, gdy na czele stoi jedna osoba — pierwszy wśród równych, przywódca? Jakie są korzyści wynikające z takiego rozwiązania? Jakie niesie ono ze sobą zagrożenia?
2. Wspólnie przestudiujcie swoje odpowiedzi ze środowej części lekcji. Czego możecie nauczyć się od siebie nawzajem? W jaki sposób jako klasa wzajemnie sobie pomagacie? Omówcie, jak możecie efektywniej posłużyć się korzyściami płynącymi z uczestnictwa w grupie, by pomagać poszczególnym osobom w ich problemach.
3. Choć lekcje te są osadzone w kontekście małżeństwa, jakie podane w nich zasady możemy odnieść do innych związków?
4. Co robi twój zbór, by pomóc kobietom, które cierpią wskutek przemocy w rodzinie? Co możecie i powinniście uczynić w tej sprawie?

PODSUMOWANIE: Związek opierający się na równości, wzajemnej miłości i szacunku między Adamem i Ewą miał być ideałem dla wszystkich kolejnych małżeństw. Jednak ideał ten został wypaczony przez grzech, a obecne małżeństwa są trapione konfliktami. Powinniśmy więc pozwolić Duchowi Świętemu, by odnowił w nas pierwotny obraz Boży.

Rozdział II  -  ABRAHAM I SARA - WYPRÓBOWANA WIARA

LUDZKIE POMYSŁY NA SPEŁNIENIE BOŻEJ OBIETNICY
KŁAMSTWA
ŚMIANIE SIĘ Z BOGA
PROBLEMY Z POWODU NIEWIARY
OSTATECZNA PRÓBA WIARY
PYTANIA DO DYSKUSJI

STUDIUM : I Mojż. 12,2; 16,1-5; 22,1-18; Jak. 2,20-26.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Przez wiarę również sama Sara otrzymała moc poczęcia i to mimo podeszłego wieku, ponieważ uważała za godnego zaufania tego, który dał obietnicę” (Hebr. 11,11).

MYŚL PRZEWODNIA: Choć wielokrotnie podawani za wzór wiary, Abraham i Sara od czasu do czasu zachowywali się tak, jakby byli przykładem jej braku.

Opóźniając poczęcie obiecanego potomka, Bóg wystawił na próbę wiarę Abrahama i Sary. Wielu nowotestamentowych pisarzy przedstawia Abrahama jako pierwszorzędny przykład wiary (zob. 4. rozdział Listu do Rzymian i 11. rozdział Listu do Hebrajczyków). W 11. rozdziale Listu do Hebrajczyków jest on ukazany jako wzór wiary ze względu na gotowość ofiarowania Izaaka. Prezentowany jest jako przykład nie tylko wiary, ale i wynikających z niej uczynków (zob. Jak. 2,23-24).
W I Księdze Mojżeszowej Abraham jest przedstawiony jako człowiek pobożny, gościnny, wielkoduszny wobec krewnych i sług, szanowany przez królów i ludzi. Sara pozostaje nieco w cieniu męża. W historii niedoszłego ofiarowania Izaaka, gdy wiara Abrahama została poddana próbie, Sara nie jest nawet wspomniana. Pojawia się natomiast wtedy, gdy podejmuje inicjatywę i oferuje Abrahamowi Hagar, a następnie nalega, by służąca i jej syn zostali odprawieni.
Czego możemy się nauczyć na przykładzie tego małżeństwa — wiernego, ale niepozbawionego wad?

Ludzkie pomysły na spełnienie Bożej obietnicy

Pierwsza obietnica dana Abrahamowi (zob. I Mojż. 12,2) nie spełniła się w rozsądnym czasie, a on sam i jego żona zestarzeli się. Im bardziej przybywało im lat, tym sprawa potomka, a raczej jego braku, stawała się poważniejsza. Jak miała się spełnić Boża obietnica? Czy Abraham nie powinien był poszukać innej interpretacji tej obietnicy?
Abraham i Sara zamierzali najpierw adoptować swojego sługę Eliezera (zob. I Mojż. 15,2-3). Niektóre starożytne tabliczki, datowane na czasy przed patriarchami, potwierdzają istnienie zwyczaju, zgodnie z którym bezdzietne małżeństwo mogło adoptować sługę lub jego syna jako dziedzica. W zamian za to adoptowany sługa zobowiązywał się zapewnić przybranym rodzicom godny pochówek. Jednakże umowa zawierała klauzulę, iż przestaje obowiązywać z chwilą przyjścia na świat naturalnego potomka. Abraham miał prawne podstawy, by chwycić się takiego rozwiązania. Było ono wówczas powszechnym zwyczajem.

Co w drugiej obietnicy, zapisanej w I Mojż. 15,4-5, eliminowało Eliezera jako obiecanego dziedzica? Co obiecano Abrahamowi w związku z jego potomstwem?

Kolejna próba rozwiązania problemu braku dziedzica została podjęta przez Sarę. Po dziesięciu latach spędzonych w Kanaanie zasugerowała ona Abrahamowi, by wziął sobie jako nałożnicę jej służącą Hagar (zob. I Mojż. 16,1-3). Starożytne dokumenty potwierdzają i ten zwyczaj. Bezdzietna żona mogła oddać swoją służącą mężowi, zachowując prawo do dzieci zrodzonych z tego związku. Także w tym przypadku umowa stwierdzała, że syn zrodzony ze służącej będzie dziedzicem jedynie pod warunkiem, iż prawowita żona nie urodzi później syna. Syn Abrahama, zrodzony z takiego związku, spełniałby obietnicę jako pochodzący z jego wnętrzności.

Jakie informacje dodała trzecia obietnica, zapisana w I Mojż. 17,16.19, których nie było w poprzednich zapowiedziach? Co w niej eliminuje Ismaela jako ewentualnego obiecanego dziedzica? Przeczytaj czwartą obietnicę w I Mojż. 18,10.14. Jakie szczegóły zostały tutaj dodane?

Minęło dwadzieścia pięć lat od czasu, gdy Abraham i Sara zaczęli oczekiwać obiecanego dziedzica. Z każdą kolejną obietnicą i każdym mijającym rokiem Bóg coraz wyraźniej wskazywał, że narodziny ich syna będą prawdziwym cudem.

Rozszerzając kontekst dzisiejszej części lekcji, przeczytaj I Mojż. 15,6 i Rzym. 4,3. Jaką nadzieję możesz czerpać z tych wersetów?

Kłamstwa

Choć Abraham i Sara byli oboje dziećmi Teracha, to jednak mieli inne matki. Gdy Bóg wezwał Abrahama do opuszczenia ojczystych stron, jedna z jego trosk, związanych z udaniem się w nieznane, dotyczyła jego pięknej żony. Abraham nie ufał moralnym zasadom pogan, więc powiedział Sarze, swojej żonie i przyrodniej siostrze, aby tam, dokąd się udadzą, podawała się tylko za jego siostrę (zob. I Mojż. 20,12-13).

Jak uzasadnił Abraham to, że domagał się od Sary, by kłamała? Na ile słuszny i logiczny był ten powód? Dlaczego Abraham wykazywał taki brak zaufania? Zob. I Mojż. 12,11-13.

W okresie głodu Kananejczycy udawali się do Egiptu, gdzie pola były nawadniane przez Nil. Podróżowali tam nie tylko po to, by nabyć żywność, ale by na jakiś czas tam zamieszkać (zob. I Mojż. 12,10). Jednak uciekając przed głodem, Abraham i Sara wpadali w inne niebezpieczeństwo. Choć Sara miała już ponad sześćdziesiąt lat, jej niezwykła uroda nadal zwracała uwagę mężczyzn. Obawy Abrahama nie były bezpodstawne. Egipcjanie uznali Sarę za tak piękną, iż nie omieszkali o niej donieść faraonowi. Trudno sobie wyobrazić, jak Abraham zamierzał wybrnąć z sytuacji, do której doprowadziły go kłamstwa.
Bóg interweniował, zsyłając plagi na faraona (zob. I Mojż. 12,17), a faraon niezwłocznie zwrócił Sarę jej mężowi i napomniał Abrahama, wytykając mu kłamstwo. Skarcony Abraham zrozumiał, że Egipcjanie byli pod tym względem na wyższym poziomie etycznym niż on sam, a jego brak wiary w Boga był bezzasadny.
Abraham i Sara niezbyt dobrze zapamiętali tę lekcję. Po upływie dłuższego czasu, a może właśnie wskutek tego upływu, powtórzyli ten sam błąd (zob. I Mojż. 20,2).

Czy kiedykolwiek znalazłeś się w sytuacji, w której czułeś, że musisz kłamać, aby uwolnić się od problemu? Przypomnij sobie, co się stało. Z jakiego powodu znalazłeś się w takiej sytuacji? Jaki był skutek kłamstwa? Co sprawiło, że zabrakło ci wiary? Czego mogłeś nauczyć się z tego doświadczenia, co mogłoby ci pomóc uniknąć podobnych błędów w przyszłości?

Śmianie się z Boga

Przeczytaj I Mojż. 17,15-17. Jak Abraham odpowiedział na złożoną mu obietnicę?

Jaka była jego kolejna bezpośrednia reakcja na tę obietnicę? Zob. I Mojż. 17,18. Dlaczego Abraham zareagował w taki naturalny sposób wbrew temu, co Bóg mu powiedział?

Abraham dożył stu siedemdziesięciu pięciu lat (zob. I Mojż. 25,7). Sara umarła w wieku stu dwudziestu siedmiu lat (zob. I Mojż. 23,1). Ich syn, Izaak, przeżył sto osiemdziesiąt lat (zob. I Mojż. 35,28). Proporcjonalnie dzisiaj Abraham i Sara mieliby ponad pięćdziesiąt lat w chwili, gdy obietnica została im ponownie powtórzona. Nic dziwnego, że zazwyczaj poważny Abraham padł na twarz, śmiejąc się, gdy Bóg powiedział, że Sara urodzi dziecko. Nieco później trzej niebiańscy goście odwiedzili Abrahama, a gdy jedli posiłek przygotowany przez Sarę, jeden z nich powiedział, że za rok przyjdzie na świat ich obiecane dziecko (zob. I Mojż. 18,10). Sara, usłyszawszy przepowiednię, nie mogła się opanować i wybuchła głośnym śmiechem (zob. I Mojż. 18,12). Nie był to śmiech z radości, ale wyraz niedowierzania.

Sara skłamała, odpowiadając na pytanie Pana. Jaki jednak był faktyczny powód jej śmiechu? Zob. I Mojż. 18,11-12.

W Rzym. 4,19 Paweł stwierdza, że Sara nie była już biologicznie zdolna do rodzenia. Była w wieku, który ponad wszelką wątpliwość wykluczał możliwość poczęcia. Zapytana bezpośrednio o powód swego śmiechu, usiłowała kłamstwem ukryć swoją niewiarę. Jednak kłamstwo na niewiele się zdało, a rozmowa zakończyła się niemiłym akcentem.
Gdy obiecany syn przyszedł na świat, zgodnie z Bożą zapowiedzią, Abraham nadał mu imię Izaak (on się śmieje). Brzmienie hebrajskiego imienia Jicchak oddaje jego znaczenie — głośny, niepohamowany śmiech. Z właściwym sobie poczuciem humoru Sara stwierdziła: „Bóg wystawił mnie na pośmiewisko; każdy, kto to usłyszy, śmiać się będzie ze mnie” (I Mojż. 21,6).

Powiedz w kilku zdaniach o tym, co jest dla ciebie najważniejszym wnioskiem, płynącym z historii Abrahama i Sary. Przedstaw swoją odpowiedź .

Problemy z powodu niewiary

Wtedy rzekła Saraj do Abrama: Krzywdy mojej tyś winien! Ja sama dałam niewolnicę moją tobie za żonę, a ona, gdy spostrzegła, że poczęła, zaczęła mną pogardzać!” (I Mojż. 16,5). Zob. I Mojż. 16,1-6; 21,8-13; Gal. 4,21-31.

Jedna z odkrytych starożytnych tabliczek w ruinach miasta Nuzi zawiera historię podobną do tej z Abrahamem i Hagar. Kelim-ninu została żoną mężczyzny o imieniu Szennima. W umowie małżeńskiej przewidziano, że jeśli Kelim-ninu okaże się bezpłodna, wówczas odda Szennimie swoją służącą jako nałożnicę. Dzieci urodzone przez służącą będą należały do Kelim-ninu.
Faraon w Egipcie podarował Abrahamowi i Sarze między innymi niewolników i niewolnice (zob. I Mojż. 12,16). Hagar, służąca Sary, była Egipcjanką — prawdopodobnie jedną z niewolnic podarowanych przez faraona.

Gdy Hagar spostrzegła, że jest w ciąży, zaczęła pogardzać swoją panią. W jaki sposób jej syn naśladował tę postawę? Zob. I Mojż. 21,9.

Sara pierwsza uświadomiła sobie swój błąd, jakim było oddanie Hagar Abrahamowi. Stało się to kością niezgody w ich związku i powodem wielu udręk. Ismael miał około siedemnastu lat, gdy Izaak został odstawiony od piersi (w wieku około trzech lat). Podczas przyjęcia wydanego z tej okazji Ismael śmiał się (hebr. mecahek) z Izaaka. Nie był to jednak śmiech radosny, ale szyderczy. Sara odczuwała obecność Ismaela jako zagrożenie i zażądała od Abrahama, by odprawił niewolnicę i jej syna. Bóg poparł to żądanie (zob. I Mojż. 21,12).

Choć Paweł nie wymienia Sary i Hagar z imienia, oczywiste jest, że nawiązuje do nich. Co, według Pawła, symbolizują te dwie kobiety? Zob. Gal. 4,21-31.

Paweł dodaje, że ci, którzy usiłują uzyskać zbawienie za pomocą uczynków, są w duchowej niewoli i prześladują tych, którzy polegają na wierze i łasce w kwestii zbawienia ofiarowanego darmo przez Boga.

Jakie codzienne czynniki mogą wzmacniać twoje zaufanie do Boga i pomagać ci unikać nieszczęsnych decyzji, do jakich prowadzi niewiara?

Ostateczna próba wiary

Przeczytaj I Mojż. 22,1-18. Jaką lekcję o wierze i cenie wiary dostrzegasz w tej historii?

Kananejczycy od wieków praktykowali składanie dzieci w ofierze. Moloch i Kemosz, bogowie Ammonitów i Moabitów, byli obłaskawiani przez spalanie dzieci w ogniu. Asyryjczycy około 800 r. p.n.e. składali dzieci w ofierze bożkowi Adramelekowi. Zwyczaj ten świadczy o wielkim poświęceniu. Żaden rodzic nie odda dziecka na spalenie z lekkim sercem. Jednak praktyka ta była z gruntu egoistyczna, gdyż ofiary z dzieci miały przynieść korzyści rodzicom. Mesza, król Moabu, w obliczu klęski złożył w ofierze swojego pierworodnego syna, następcę tronu (zob. II Król. 3,27). Izraelici zetknęli się z tym zwyczajem, gdy wkroczyli do ziemi obiecanej. Przeczytaj w III Mojż. 18,21 szczegółowe polecenie Boże, dotyczące tej praktyki. Zwróć uwagę w II Król. 16,3 na przyjęcie się tej praktyki w Izraelu i Judzie.
Abraham mógł czuć się zawiedziony w swojej pewności, że jego Bóg nigdy nie zażąda od niego tego, czego żądali fałszywi bogowie. Jego syn był przecież Bożym darem. Spróbuj sobie wyobrazić, jakim wstrząsem było dla niego Boże polecenie, by złożył w ofierze swojego syna. Co czuł na myśl, że powróci do Sary z krwią ich syna na rękach! Jednak Abraham znał głos Boga i ufał Mu. Swoim sługom powiedział: „Wrócimy do was” (I Mojż. 22,5). To świadczy, iż wierzył, że Bóg może wskrzesić Izaaka (zob. Hebr. 11,19).
Jakub przedstawia Abrahama jako przykład wiary i uczynków. Jak. 2,22 to kluczowy werset ukazujący współzależność wiary i uczynków.

Nie wszyscy jesteśmy powołani do ponoszenia tak wielkich ofiar dla Pana. Jednak wszyscy jakieś ofiary ponosimy. Przyjrzyj się swojemu życiu w ciągu minionego roku. Jakiego rodzaju decyzje podejmowałeś? Czy odzwierciedlały one twoją postawę uległości wobec Boga? Jeśli nie, to jak możesz to zmienić?

DO DALSZEGO STUDIUM:

„Nie po raz pierwszy Abraham przedstawił Sarę jako swoją siostrę. Wydaje się, że było to jego stałą praktyką, ale, jak dotąd, tylko w Egipcie wyniknęły z tego kłopoty. Po nieszczęsnym zdarzeniu z faraonem przez lata z powodzeniem stosował ten wybieg, więc zapomniał tamtą lekcję elementarnej uczciwości. (...) Bez względu na wszystko, czas narodzin obiecanego potomka zbliżał się nieuchronnie, (...) a szatan postanowił skorzystać ze słabości Abrahama, by udaremnić Boży plan” (SDA Bible Commentary, t. I, s. 341).

„Potrzebujemy na co dzień wiary Abrahama, by świecić w otaczających nas ciemnościach, pochłaniających błogie światło Bożej miłości i hamujących nasz duchowy rozwój. Nasza wiara powinna obfitować w dobre uczynki, gdyż wiara bez uczynków jest martwa”

PYTANIA DO DYSKUSJI

1. Przeczytajcie wspólnie wasze odpowiedzi na ostatnie pytanie we wtorkowej części lekcji. Czego możecie się nauczyć od siebie nawzajem?
2. Podzielcie się myślami związanymi z tym, iż pomimo swych wad, błędów i braku właściwej oceny Abraham i Sara są przykładem wiary. Jaką nadzieję niesie to dla ciebie i wszystkich, którzy czują, że ich błędy są zbyt liczne i Bóg ich odrzucił?
3. Opowiedzcie o swoich doświadczeniach związanych z ponoszeniem ofiar dla Boga. Czego możecie nauczyć się z tych doświadczeń?
4. Błąd w postępowaniu z Hagar przysporzył patriarchalnej rodzinie wiele smutku i problemów. Jak możesz pomóc rodzinom cierpiącym wskutek błędów rodziców?

PODSUMOWANIE: Brak wiary Abrahama i Sary przejawiał się w ich błędach, kłamstwach i niepełnym zaufaniu Bogu. Nie byli doskonali, ale miłowali Pana i przestrzegali Jego przykazań. Ostatecznie są oni przykładem prawdziwej wiary.

Rozdział III  -  IZAAK I REBEKA - RYWALIZACJA W RODZINIE

PLAN
JAKUB I EZAW
PIERWORODZTWO - TREŚĆ I KONTEKST SPORU
KRADZIEŻ BŁOGOSŁAWIEŃSTWA
ŻONY I PRZYMIERZE
PYTANIA DO DYSKUSJI

STUDIUM : 26., 27. i 28. rozdział I Księgi Mojżeszowej.

TEKST PAMIĘCIOWY: „Bóg Wszechmogący niechaj ci błogosławi, niechaj cię rozrodzi i rozmnoży, abyś stał się zgromadzeniem ludów” (I Mojż. 28,3).

MYŚL PRZEWODNIA: Choć żyli oni w innych warunkach niż my, to jednak możemy wiele się nauczyć z przykładu rodziny Izaaka i Rebeki.

W życiu Izaaka i Rebeki powtórzyło się wiele zdarzeń, które wcześniej przeżyli Abraham i Sara: 1. Izaak otrzymał te same obietnice przymierza, jakie wcześniej zostały dane przez Boga Abrahamowi. 2. Rebeka, podobnie jak Sara, była bezpłodna przez długi czas. 3. Obie rodziny toczyły spory o prawo własności do studni z okolicznymi ludami, wśród których musiały mieszkać na Boże polecenie. 4. Izaak, podobnie jak Abraham, musiał wraz z rodziną uchodzić do innego kraju przed głodem. 5. Abraham mówił mieszkańcom Geraru, że Sara, jego żona, jest tylko jego siostrą. Podobnie Izaak mówił, że Rebeka, jego żona, jest tylko jego kuzynką. 6. W obu rodzinach dochodziło do rywalizacji między rodzeństwem.
Izaak i Rebeka przeżyli ze sobą wiele lat, tworząc małżeństwo i rodzinę. Niestety, nie uniknęli pewnych niewłaściwych decyzji, które boleśnie zaważyły na losach całej rodziny.
Nauczmy się jak najwięcej na ich błędach w nadziei, że dzięki temu nie popełnimy podobnych.

Plan

Przeczytaj 24. rozdział I Księgi Mojżeszowej i odpowiedz na poniższe pytania:
1. Dlaczego Abraham zdecydował, iż Izaak nie pojmie za żonę Kananejki?

2. Co było kluczem do powodzenia misji, z jaką wyruszył sługa?

3. Czego dowiadujemy się z tej historii o charakterze i wierze Rebeki? ...