Artykol-Od administrowania do zarzadzania publicznego.doc

dr Michał Flieger

Od administrowania do zarządzania publicznego – transformacja stanowiąca warunek efektywnego zarządzania gminą.

W ostatnim czasie nastąpiły istotne zmiany dotyczące pojmowania roli administracji samorządowej. Przed organizacjami tymi stają nowe wymagania, które wymuszają konieczność zwiększenia efektywności ich działania. Takie usprawnienie warunkuje przejście od systemu administrowania daną organizacją do aktywnego nią zarządzania. Dodatkowo, konieczny jest stały wzrost kompetencji osób odpowiedzialnych za realizację nowych zadań samorządu, co związane jest ze zmianą sposobu postrzegania liderów samorządowych – nie jako urzędników (administratorów), ale jako osoby pełniące rolę aktywnych menedżerów czerpiących z bogatego dorobku nauki o zarządzaniu.

Przyczyn takich zmian jest wiele. Wraz ze wzmocnieniem i usamodzielnieniem się samorządów mają one do dyspozycji większe zasoby finansowe, o których wydatkowaniu decydują. Zjawisko to potęguje możliwość (i konieczność) pozyskiwania środków unijnych dla przeprowadzania niezbędnych inwestycji na terenach gmin. Jako że codziennością jest posiadanie niewystarczających środków w porównaniu z potrzebami lokalnymi, coraz większy nacisk kładzie się na wzrost efektywności gospodarowania tymi środkami. Władze lokalne muszą też sprostać coraz większym wymaganiom ze strony społeczności lokalnych w zakresie rozwiązywania najbardziej palących problemów, takich jak wzrost bezrobocia, przestępczości i ubóstwa. Dodatkowo wzrost wykształcenia społeczeństwa powoduję wzrost krytycyzmu w ocenie działań władz, co zwiększa konieczność sprawnego zarządzania samorządem. Do usprawnienia takiego prowadzić ma wprowadzenie reform zarządzania publicznego.

Dokładniejszemu zrozumieniu istoty przejścia od administrowania do zarządzania publicznego sprzyja analiza poniższych pojęć. Przyjmuje się, że w zależności od tego, co daje mandat do wpływania na interesy, postawy i zachowania członków organizacji (gminy), rozróżnić można trzy formy zarządzania: administrowanie, zarządzanie i przewodzenie[1]. Gdy mandatem tym są kompetencje formalne, to kierowanie przybiera formę administrowania, nadzoru lub dowodzenia. W tym przypadku sytuacje, w których organizacja publiczna może wpływać na społeczeństwo wynikają wprost z przepisów prawnych. Gdy tytułem do kierowania są kompetencje materialne, czyli dysponowanie zasobami warunkującymi funkcjonowanie organizacji, mamy do czynienia z zarządzaniem. W ostatnim przypadku, gdy podstawą do sprawowania przez kierującego władzy są kompetencje intelektualne i emocjonalne, a więc autorytet wynikający z wiedzy, morale, intelektu i aktywności w działaniu, to kierowanie przybiera formę przywództwa. Przywództwo polega przede wszystkim na wywoływaniu wśród członków zespołu takich stanów emocjonalnych, które skłonią ich do zaangażowanego współdziałania przy tworzeniu i realizowaniu wspólnych misji, celów i zadań[2].  Wydaje się, nie wnikając głębiej w spory terminologiczne, że nowoczesne zarządzanie publiczne wymaga połączenia wszystkich opisanych wyżej sposobów sprawowania mandatu lidera lokalnego w nową jakość, której samo administrowanie jest ważnym elementem.

Z powyższego wynika, że zarządzanie publiczne czerpie wiele z zarządzania przedsiębiorstwem prywatnym. Dzieje się tak, ponieważ współcześnie podkreśla się dużą autonomię gospodarki regionu i jego podobieństwo do przedsiębiorstwa. Do cech wspólnych zaliczyć można fakt, że region musi podobnie jak przedsiębiorstwo posiadać zdolności rozwoju własnego produktu, który jest podstawą marketingu lokalnego. Podstawą rozwoju lokalnego jest stworzenie klimatu przedsiębiorczości poprzez zastosowanie szeregu instrumentów, które gmina ma do swojej dyspozycji. Gmina podobnie jak przedsiębiorstwo angażuje się w proces planowania strategicznego, ustalania celów i kierunków wieloletniego rozwoju oraz w proces podejmowania szeregu decyzji operacyjnych służących realizacji przyjętych zamierzeń. Ponadto, gmina musi skutecznie walczyć z konkurentami na rynku nowych inwestycji, stąd konieczność wykorzystania koncepcji zarządzania innowacjami oraz nowoczesnych technik organizatorskich służących rozwiązywaniu pojawiających się sytuacji dewiacyjnych w działaniu organizacji. 

Ujęcie definicyjne zarządzania publicznego określa je jako dyscyplinę szczegółową nauki o zarządzaniu, której głównym obiektem badań jest zarządzanie organizacjami sfery publicznej. Zajmuje się badaniem sposobów i zakresu harmonizowania działań zapewniających prawidłowe wyznaczanie celów organizacji sfery publicznej oraz optymalnego wykorzystania możliwości zorganizowanego działania ludzi, nakierowanego na kreowanie publicznych wartości i na realizację interesu publicznego[3]. W zarządzaniu publicznym chodzi o to, aby organizacja (gmina) stawiała sobie realistyczne i spójne cele, osiągała je sprawnie i efektywnie wykorzystując w maksymalnym stopniu istniejący potencjał ludzki. To zadanie zarządzania publicznego realizowane jest z wykorzystaniem dorobku nauk ekonomicznych, politologicznych, teorii organizacji, prawa, zarządzania ogólnego i administracji publicznej. Z powyższego wynika, że administracja publiczna, jako nauka o prawnych i prawno-organizacyjnych aspektach funkcjonowania aparatu wykonawczego władzy publicznej jest jednym z wielu elementów, z których składa się zarządzanie publiczne. Jest ona pomocna w organizowaniu administracyjnego aspektu działań gminy (instytucji publicznej). Administrowanie koncentruje się na wykonywaniu zapisów ustawowych i pomija tak istotne aspekty zarządzania jak ryzyko podejmowanych decyzji i aktywne zastosowanie elementów przywództwa w codziennym zarządzaniu organizacją publiczną.

W zarządzaniu publicznym znajdują zastosowanie zasady zarządzania ogólnego, co powoduje, że zarządzanie samorządem nabiera nowej, lepszej jakości. Zarządzanie ogólne wnosi do samorządu nową perspektywę i ujęcie procesu podejmowania decyzji, gdyż jego głównym celem jest diagnozowanie stanu badanej rzeczywistości, wyjaśnianie sposobu organizowania stosunków międzyludzkich i dokonywania ich zmiany, ukazywanie mechanizmów przeprowadzania zmian w organizacji. Ukazywanie prawidłowości zmian sprzyja przewidywaniu ich skutków, co zwiększa efektywność podejmowanych decyzji strategicznych i operacyjnych przy jednoczesnym zmniejszeniu ryzyka popełnienia błędów. Takie podejście powoduje, że potrzeby społeczne zaspokajane są sprawniej, przy czym administratorzy stają się menedżerami publicznymi.

Menedżerem publicznym jest osoba, której podstawowym zadaniem jest realizacja procesu zarządzania, czyli cyklicznego planowania, organizowania, przewodzenia i kontrolowania. Te cztery funkcje zarządzania ogólnego mają swoje bezpośrednie zastosowanie w procesie zarządzania samorządem. Jak wspomniano wyżej, każda gmina działa w otoczeniu wysoce konkurencyjnym, w którym gminy walczą o stworzenie jak najlepszych warunków dla szeroko pojętego rozwoju[4]. Proces efektywnego zarządzania powinien rozpoczynać się od sformułowania celów gminy, sposobów ich osiągania oraz niezbędnych do tego zasobów. Taki plan zwany jest zwykle strategią gminy i pozwala na długookresowe harmonizowanie decyzji operacyjnych i zwiększenie efektywności wykorzystania posiadanych zasobów, czyli na sprawną realizację drugiej funkcji zarządzania, jaką jest organizowanie. Organizowanie jest to grupowanie działań i zasobów, określanie struktury organizacyjnej, stosunków międzyludzkich, pozycji i ról poszczególnych członków organizacji oraz procedur działania. Należy przy tym zaznaczyć, że realizacja tej funkcji zarządzania w gminie jest ograniczona obowiązującymi normami prawnymi, co jednak nie wyklucza istnienia pewnego obszaru dowolności w podejmowaniu decyzji przez menedżerów lokalnych.

Przewodzenie rozumiane jest jako kierowanie ludźmi, ich motywowanie do działania ukierunkowanego na osiąganie celów organizacji. W procesie tym wykorzystuje się szereg technik i procedur, dotyczących oceny, płac, obsady stanowisk, doboru współpracowników, a także techniki organizatorskie związane z identyfikacją i rozwiązywaniem problemów, techniki rozwiązywania konfliktów, nagradzania i karania pracowników i inne. Narzędzia dobrane przez menedżera w tym zakresie nie mogą być przypadkowe i powinny stanowić spójny zbiór, dostosowany do typu organizacji, cech osobowościowych pracowników oraz samego menedżera. W ten sposób menedżerowie aktywnie kreują kulturę organizacyjną gminy, która wywierać może znaczny wpływ na sprawność i efektywność realizacji założonych celów. Proces przewodzenia jest złożony i wymaga od liderów dużej wiedzy z zakresu zarządzania, psychologii, socjologii, ekonomii i dziedzin pokrewnych. Tezę tę potwierdza fakt, iż ze wszystkich szpitali publicznych w Polsce, które znajdowały się w trudnej sytuacji finansowej, tylko te zarządzane przez zawodowych menedżerów, a nie przez lekarzy, zdołały efektywnie przejść proces restrukturyzacji, spłacić zadłużenie i obecnie funkcjonują bez zakłóceń. Nie oznacza to, że lekarz nie może być skutecznym menedżerem, ale by nim być, potrzebuje odpowiedniej wiedzy, doświadczenia i umiejętności zarządczych, koniecznych do efektywnego zarządzania organizacją.

Ostatnim elementem zarządzania publicznego jest kontrolowanie, które polega na badaniu zmienianej rzeczywistości i porównywaniu jej z przyjętymi celami. W przypadku stwierdzenia odchyleń formułuje się zalecenia i podejmuje działania korygujące. Ważnym elementem procesu kontroli jest pozyskiwanie informacji, które służą menedżerowi do bieżącej analizy efektywności realizacji przyjętych celów organizacji i w razie potrzeby do formułowania zaleceń o charakterze motywacyjnym, organizatorskim i planistycznym. Informacje te pozwalają na poprawę skuteczności realizacji celów w przyszłości. Zaznaczyć należy, że w organizacjach publicznych proces kontrolny prowadzony jest również przez polityków, obywateli oraz firmy audytorskie. Fakt ten sprzyjać powinien aktywnej roli menedżera w tym zakresie, po pierwsze w celu uchronienia się od negatywnych konsekwencji zaniedbań; po wtóre wszystkie informacje pokontrolne mogą być podstawą dla dalszego usprawnienia procesu realizacji celów organizacji.

Zarządzanie publiczne to tworzenie warunków dla realizacji zadań władz publicznych i dla sprawnego funkcjonowania podmiotów gospodarczych regionu. Szczególną uwagę zwraca się na inspirowanie regionalnych przedsięwzięć społecznych i gospodarczych, wykorzystywanie inicjatyw lokalnych, utrzymywanie więzi ze społeczeństwem poprzez odpowiednią politykę informacyjną oraz na zapewnienie realizacji zadań ustawowych gminy. Takie ujęcie procesu zarządzania regionem powoduje, że uwidacznia się aktywna rola władz w osiągnięciu przez gminę przewagi konkurencyjnej nad innymi gminami regionu. Stąd, aktualny jest postulat dokonania zasadniczych zmian w odniesieniu do postaw i działań dużej części administratorów publicznych. Dodatkowo aktywność władz samorządowych wspierana jest uzyskaniem przez gminy własnych źródeł dochodów, którymi mogą one relatywnie swobodnie dysponować. Fakt ten ma duże znaczenie dla wdrażania postulatów zarządzania publicznego, ponieważ tylko możliwość podejmowania realnych decyzji inwestycyjnych w oparciu o własne środki umożliwia prowadzenie aktywnej polityki rozwoju regionalnego.

Faktem jest, że obecny sposób zarządzania gminami nie jest w wielu przypadkach dostosowany do wymogów nowej rzeczywistości. Wynika to z faktu, że reformie terytorialnej nie towarzyszyły równoległe reformy systemu zarządzania lokalnego i w tym zakresie istnieją jeszcze znaczne zaniedbania. Konieczne jest radykalne przekształcenie zaplecza administracyjnego kraju na szczeblu lokalnym władzy państwowej i aktywne wdrażanie postulatów zarządzania publicznego w codziennej działalności jednostek samorządu terytorialnego. Przejście bowiem od administrowania do aktywnego zarządzania gminami jest jednym z warunków niezbędnych dla ich dynamicznego rozwoju.    

1