Sondra Stanford - Gwiazdka miłości '93 02 - Miasteczko Hope i jego mieszkańcy.pdf - Harlequin - Alicja2105

SONDRA STANFORD

Miasteczko Hope i jego

mieszkańcy

Hearts Of Hope

Tłumaczył: Janusz Węgiełek

Przepis Sondry Stanford – Orzechowe kulki

–

1/2 kg miękkich cukierków toffi (mogą być też irysy)

–

1/4 kg gorzkiej czekolady

–

1/2 kg orzechów (solone orzeszki ziemne, laskowe lub włoskie)

Połam cukierki i czekoladę na drobne kawałki, a następnie wrzuć je do

garnka i rozpuść na wolnym ogniu, stale mieszając, tak, aby tworzyły jedną

masę. Możesz też włożyć garnek z cukierkami i czekoladą do większego, z

gotującą się wodą, albo rozpuścić je w kuchence mikrofalowej. Wtedy na pewno

się nie przypalą.

Gdy toffi i czekolada są już całkowicie rozpuszczone i dobrze

wymieszane, do gorącej masy wsyp orzechy. Wymieszaj je dokładnie tak, aby

wszystkie zostały w całości zanurzone. Następnie wyjmuj je łyżeczką i układaj

na papierze pergaminowym lub bibułce. Poczekaj, aż wystygną i stwardnieją, a

potem... smacznego!

Rozdział pierwszy

Mary Shelton pchnęła ciężkie dębowe drzwi szkoły podstawowej w Hope

i w towarzystwie przyjaciółki, Jan Crane, też nauczycielki, wyszła na szkolny

dziedziniec.

Świeciło blade, grudniowe słońce. Jednak w łagodnej jasności tego

popołudnia było coś zwodniczego. Po raz pierwszy tej zimy w powietrzu można

było wyczuć ostre szpileczki chłodu. Wełniany żakiet Mary chronił ją przed

zimnem, jednak Jan, która przyszła tego dnia do pracy w samej sukience, drżała

teraz jak listek osiki.

– Podrzucić cię do domu, Mary? – zapytała, szukając w torebce

kluczyków do samochodu. – Ależ zrobił się ziąb.

– Nie, dziękuję. Mieszkam kilka kroków stąd, a poza tym krótki spacer

pomoże mi uporządkować myśli.

– Tylko nie rezygnuj – poradziła Jan. – Jestem pewna, że wspaniale sobie

poradzisz z przygotowaniem jasełek.

Mary skrzywiła się. Jej grymas oznaczał ostrożny sceptycyzm.

– Mam nadzieję, ale czułabym się pewniej, gdybym miała w tej

dziedzinie choćby niewielkie doświadczenie. Po tym, co usłyszałam, myślę, że

trudno mi będzie dorównać Jackie Murphy.

Na zebraniu grona pedagogicznego, które właśnie się skończyło, dyrekcja

poinformowała Mary, że na nią padł obowiązek przygotowania z dziećmi

gwiazdkowego przedstawienia. Nauczycielka, która od wielu lat zajmowała się

organizowaniem szkolnej choinki, leżała w szpitalu w Houston, gdzie

dochodziła do zdrowia po operacji wyrostka robaczkowego.

– Robiła to rzeczywiście doskonale – zgodziła się Jan – ale nie ma obaw,

że okażesz się gorsza. Lydia Willis na pewno chętnie ci pomoże. Pracowała z

Jackie w ostatnich latach i poznała wszystkie jej sekrety.

– Czy w takim razie nie byłoby lepiej, gdyby to ona podjęła się tego

zadania, a ja byłabym jej asystentką?

Mary pracowała w tej szkole dopiero od września i nie czuła się jeszcze

na tyle pewnie, by kierować tak ważnym przedsięwzięciem.

– Lydia nie ma muzycznego wykształcenia. Oprócz Jackie tylko ty

potrafisz odczytywać nuty. Nie było więc wyboru i odpowiedzialność spadła na

twoje barki.

– Rozumiem. – Długie jasne włosy Mary, spięte w węzeł kościanym

grzebykiem, rozsypały się przy kiwnięciu głową. – Słyszałam, że na szkolne

jasełka schodzi się całe miasto.

Jan uśmiechnęła się.

– Nie mamy w Hope, mieścinie w sercu teksaskiej prowincji, zbyt wielu

rozrywek kulturalnych. Ale nie ma powodu do paniki. Ostatecznie nie

zapominaj, że będziesz reżyserowała przedstawienie, a nie występowała w nim

jako gwiazda. Aktorami będą dzieci. To dla nich zejdą się wszyscy: mamusie i

tatusiowie, i dziadkowie, i dalsi krewni, i przyjaciele rodzin. Będzie to

publiczność najmniej wymagająca, a równocześnie najbardziej życzliwa. O

tobie nawet nie pomyśli, wpatrzona i wsłuchana w swoich milusińskich. Mary

roześmiała się.

– Serdeczne dzięki! Potrafisz schlebiać czyjejś próżności! Jan również

wybuchnęła śmiechem.

– Jadę, bo przemarznę na kość, a muszę jeszcze wstąpić do sklepu. Pete

wybrał się dziś do Nacodoches w poszukiwaniu pracy. Należy mu się

odpoczynek i dobry gorący obiad.

– Nie miałam pojęcia, że się przeprowadzacie.

Cień smutku przemknął po twarzy Jan. Gdy przed siedmioma miesiącami

zamknięto w mieście zakład produkujący lodówki, jej mąż razem z innymi

pracownikami dostał wymówienie.

– Jeśli znajdzie gdzieś dobrze płatną pracę, będziemy musieli wyjechać.

Czy mamy zresztą jakiś wybór? Należymy teraz do rzeszy bezrobotnych, tak jak

cała załoga fabryki. Jeśli w najbliższym czasie nic się nie zmieni, szkoła zacznie

tracić uczniów, bo ich rodzice przeniosą się do innych miejscowości. –

Wzruszyła ramionami i dodała filozoficznie: – Zresztą nie ma sensu stać tutaj i

debatować o sprawach beznadziejnych. Do jutra, Mary.

Mary, mimo zimna, szła wolnym krokiem. Nie było jej spieszno do

pustego domku, który wynajmowała na Oak Grove Street.

Zjawiła się w Hope pod koniec lata, tuż przed początkiem roku

szkolnego. Urodziła się i wychowała na ranczo w zachodnim Teksasie jako

jedynaczka, lecz nigdy nie cierpiała z tego powodu. Dopiero podczas kilku

ostatnich miesięcy odkryła, że samotność potrafi boleśnie doskwierać.

Ze strony kolegów nauczycieli doświadczała na co dzień przyjaźni i

życzliwości, ale byli to ludzie dużo od niej starsi. Tylko Jan była jej rówieśnicą,

dwudziestosześciolatką, i to pozwoliło im na bardziej serdeczne stosunki. Jan

jednak miała męża i dziecko, więc poza szkołą spotykały się rzadko.

Pan Starr, sąsiad z naprzeciwka, mężczyzna w podeszłym już wieku i

wdowiec, przerwał na chwilę zamiatanie werandy i machnął jej na powitanie

ręką. Odwzajemniła pozdrowienie.

Otworzyła frontowe drzwi domku. Cisza pustego mieszkania zaatakowała

ją z całą bezwzględnością. Nikt jej nie witał – ani mąż, ani dziecko, ani matka.

Nie miała nikogo, kim mogłaby się opiekować, o kogo musiałaby się troszczyć.

Mary zrzuciła pantofle i zrobiła sobie herbatę. Z parującym kubkiem

przeszła do saloniku, gdzie usiadła przy pianinie. Po chwili spod jej palców

popłynęła popularna melodia „Jingle Bells”.

To głównie z uwagi na pianino zdecydowała się wynająć ten, domek.

Należało do zmarłej siostry gospodyni, podobnie zresztą jak cale umeblowanie.

Instrument był znakomitej jakości, Mary mogła więc grać godzinami. Muzyką

starała się wypełnić pustkę...

Marzyła wręcz o jakichś dodatkowych obowiązkach. Wolała rzucić się w

wir zajęć, niż marnować czas na ponurym rozmyślaniu. Jednak perspektywa

opracowania scenariusza i wyreżyserowania szopki bożonarodzeniowej

napełniała ją niepokojem.

Bała się bliskiej już Gwiazdki. Jak zdoła sprostać wyzwaniu? Równie

mocno dręczyła ją świadomość, że spędzi te święta samotnie. W ostatnie Boże

Narodzenie cieszyła się towarzystwem babki i... Wayne’a. W tym roku nie

miała przy sobie nikogo bliskiego.

Jej dłoń opadła z całą mocą na szczerzące się w ironicznym uśmiechu

klawisze. Kakofonia dźwięków natychmiast przegoniła złe myśli. Mary

zamknęła wieko i pobiegła do holu. Założyła żakiet, chwyciła torebkę i opuściła

dom.

Najlepszym lekarstwem na depresję było działanie. I cóż z tego, że będzie

siedziała sama przy wigilijnym stole? I cóż z tego, że nie będzie miała z kim

wymienić prezentów? Przygotuje się do tych świąt tak, jakby miały być

najlepsze w jej życiu.

Wsiadła do swojej trzyletniej szarej hondy i pojechała do centrum miasta.

Zaraz za apteką, na okolonym drutem placyku, stał przenośny metalowy barak.

Ginął pod zielonymi gałązkami opartych o jego ściany świerków i jodeł.

Mary zaparkowała wóz przed furtką. Zamierzała kupić największą,

najpiękniejszą, najbardziej pachnącą choinkę.

Rob Green stał w niedbałej pozie, oparty o drzwi prowizorycznej budy.

Jego wytarte dżinsy były poplamione smarem i czerwoną ziemią. Błękitna

koszula również wyglądała, jakby pucowano nią traktor. Tylko flanelowa

kurtka, chociaż spłowiała i stara, była czysta. Spękane i zakurzone buty z

cholewami dowodziły, że mężczyzna nie stronił od ciężkiej fizycznej pracy.

Uważnie obserwował klientów przechadzających się wśród

wystawionych na sprzedaż choinek. Czasami w jego ciemnobrązowych oczach

pojawiała się wesołość, na przykład wtedy, gdy jakaś rodzina zawzięcie

dyskutowała o wyższości jednego drzewka nad innym, zanim dokonała

ostatecznego wyboru.

Ed Watson, przyjaciel i sąsiad Roba, działał na terenie parceli. Wyciągał

spod powalonych drzewek wskazany świerk lub jodłę, ociosywał pnie do

stojaków, wiązał choinki sznurkiem i ładował je na platformy półciężarówek.

Piękny słoneczny dzień kończył się wilgotnym, mglistym, zimnym

wieczorem. Ostatni klient odjechał i Ed mógł dołączyć do czekającego

Sondra Stanford - Gwiazdka miłości '93 02 - Miasteczko Hope i jego mieszkańcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: