Metodyka nauczania.doc

Szanowni Państwo.

              Pozwalam sobie przesłać komplet materiałów do ostatniego kolokwium. Proszę uwzględnić informacje zawarte we wszystkich załączonych dokumentach + to, co jest napisane poniżej oraz wszystko to, o czym mówiłem na zajęciach, tak teoretycznych jak i praktycznych.

1.       Metodyka nauczania pracy na języku spustowym.

·         pokaz i objaśnienie sposobu prawidłowego ułożenia palca na języku spustowym oraz omówienie dwuoporowego urządzenia spustowego. (na języku układamy tylko paliczek przedni, żadna z pozostałych części palca pracującego na języku spustowym nie może dotykać: łoża kolby, szyjki kolby, kabłąka)

·         nauka wyizolowanego ruchu palca pracującego na języku spustowym – ruch palca spustowego nie powinien powodować ruchów pozostałych palców dłoni)

·         broń na podpórce, na palec strzelca działa palec trenera (pokaz i nauka ułożenia ręki, następnie trener kładzie swoją rękę na rękę zawodnika i następuje ćwiczenie ściągania języka spustowego).

·         broń na podpórce, zawodnik samodzielnie wyciska język spustowy, bez celowania-pod kontrolą trenera,

·         broń na podpórce, zawodnik sam wyciska język spustowy – obserwując ruch palca,

·         zawodnik wyciska język spustowy – z podpórki, siedząc – do białego ekranu, następnie do tarcz treningowych i tarczy właściwej,

·         zawodnik wyciska język spustowy w postawie stojąc, bez celowania,

·         strzelanie do białego ekranu, następnie do tarcz treningowych i tarczy właściwej,

·         PAMIĘTAĆ – palec pracujący na języku nie może dotykać kabłąka oraz łoża kolby!!!!!

·         PAMIĘTAĆ – ściąganie języka spustowego winno być  prostopadłe i jednostajne, tak aby strzał był dla strzelca zaskoczeniem, PRZY JEDNOCZESNEJ PEWNOŚCI, ŻE MUSZKA RÓWNO USTAWIONO W SZCZERBINCE ZNAJDUJE SIĘ W DOSKONAŁYM POŁOŻENIU W REJONIE ODDANIA STRZAŁU. Proszę pamiętać o „igle” oraz „sypaniu (ważeniu) kaszy.

2.       Metodyka nauczania zasad celowania.

·         naukę celowania rozpoczyna się od wyjaśnienia nazewnictwa części i mechanizmów broni,

·         omówienie ogólnych zasad wykonywania czynności celowania-demonstracja (rejon celowania, punkt celowania) przez trenera,

·         objaśnienie obrazu widzianego przez przyrządy celownicze (OSTROŚĆ WIDZENIA NA PRZYRZĄDACH, TARCZA ZA MGŁĄ), pokaz planszy prawidłowo zgranych przyrządów celowniczych,

·         zawodnik rysuje prawidłowo zgrane przyrządy.

·         nauka zgrywania przyrządów celowniczych w pozycji siedząc z bronią ułożoną na podpórce, do białego ekranu, bez pracy na języku spustowym,

·         celowanie do tarcz treningowych, następnie do tarczy właściwej z bronią ułożoną na podpórce,

·         celowanie w prawidłowej postawie strzeleckiej, z analizą ruchów broni,

·         strzelanie do białego ekranu, następnie do tarcz treningowych i tarczy właściwej.

3.       Wytrzymanie po strzale:

·         strzelający, po oddaniu strzału, pozostaje bez ruchu przez 2-3 sekundy – cały czas utrzymuje ostrość widzenia na przyrządach celowniczych; trwa w stanie wstrzymanego oddychania; palec trzyma na wyciśniętym języku spustowym; nie odrywa policzka od grzebienia kolby.

4.       Metodyka nauczania cyklu złożenia – na przykładzie konkurencji karabin pneumatyczny, postawa stojąc.

·         obciążenie nóg; noga wykroczna – ok. 70-80% ciężaru ciała, noga zakroczna – ok. 20-30 %. Dopuszcza się zginanie nogi zakrocznej (co za tym idzie, około 90 % ciężaru jest na nodze wykrocznej. Uwzględnione jest to budową ciała strzelca.

·         Po wstępnym przyjęciu postawy a przed ostatecznym ustawieniu, należy uwzględnić fakt, iż w rejon celowania nie możemy przenosić osi wylotu lufy siłą mięśni. Dlatego też, bezwzględnie należy uwzględnić:

1. ustawienie postawy na kierunek (w poziomie). Przyjmujemy postawę, wchodzimy w rejon celowania. Zamykamy oczy (mięśnie tułowia rozluźniają się), otwieramy oczy i patrzymy czy nadal jesteśmy w rejonie celowania. W przypadku wyjścia poza rejon celowania (w poziomie), ponowne wejście w rejon uzyskujemy przesuwając stopę nogi zakrocznej. Czynność tą powtarzamy, póki nie uzyskamy pożądanego stanu rzeczy.
2. ustawienie postawy na podniesienie (w pionie). Początek jak powyżej. Następnie patrząc przez przyrządy kontrolujemy podnoszenie i obniżanie się przyrządów. Następnie przechodzimy na pół wydech i sprawdzamy, gdzie znajdują się przyrządy. Jeśli powyżej rejonu – opuszczamy na palcach podtrzymujących broń, jeśli poniżej rejony – podnosimy na palcach.

POSTAWA WŁAŚCIWA.

·         Bokiem do tarczy. Odpowiednia odległość od stolika. Nogi na szerokość barków, bioder – de facto, jest to zależne od indywidualnych cech strzelca.

·         ustawienie stóp,

·         koncentracja,

·         ułożenie stopki kolby w ramieniu (dołku strzeleckim) z kontrolą wzrokową.

·         ułożenie ręki pod karabinem (pod łożem kolby)

·         podniesienie broni i ułożenie łokcia na biodrze (kolcu biodrowym)

·         wzrok skierowany nad przyrządami celowniczymi w kierunku tarczy – zawodnik w trakcie 2-3  oddechów kontroluje mentalnie swoją postawę (rozłożenie ciężaru ciała, napięcie mięśni, rozluźnienie prawego barku, uchwyt prawej ręki na szyjce kolby, ułożenie palca na języku spustowym)

·         dokładne ułożenie policzka na grzebieniu kolby (zawsze ta sama odległość od przeziernika)

·         swobodne oddychanie z obserwacją ruchów broni,

·         przejście na pół wydech, wybieranie pierwszego oporu – 4-6 sekund celowania.

·         wyciśnięcie języka spustowego,

·         wytrzymanie po strzale,

·         odłożenie broni – przerwa.

5. Cykl oddychania był omawiany na zajęciach – kto tworzył notatki, ten ma. Uważam, że nie ma po co strzępić języka po próżnicy.
6. Ponadto, proszę poczytać w książce Pana Profesora Mazura na temat:

·         balistyki,

·         prędkości początkowej pocisku,

·         odrzutu i podrzutu broni,