2 Tajemnica czarnych rycerzy-Między życiem a śmiercią.pdf

MARGIT SANDEMO

MIĘDZY ŻYCIEM A ŚMIERCIĄ

Z norweskiego przełożyła

Iwona Zimnicka

Tajemnica czarnych rycerzy tom 02

Tytuł oryginału: „Dit ingen går”

POL - NORDICA

Otwock

STRESZCZENIE TOMU I

„ZNAK”

Kiedyś pewien młody człowiek udał się do krypty, w której spotkał pięciu mężczyzn

w czarnych opończach. Widok tajemniczych postaci wzbudził jego wielki szacunek, lecz

również wypełnił go strachem. Na ścianie krypty za ich plecami widniał osobliwy znak.

Mężczyźni obiecali pomóc młodzieńcowi pod warunkiem, że on pomoże im. Jeden z nich

przyłożył mu dłoń do ręki, a wówczas na skórze młodego człowieka ukazało się wypalone

piętno. Miało kształt tamtego znaku.

Obecnie

Trójka młodych ludzi, Morten, Unni i Antonio, stwierdza, że wplątała się w pewną

przerażającą historię, której korzenie sięgają głęboko w przeszłość. Morten został celowo

potrącony przez niezidentyfikowany samochód i odniósł ciężkie obrażenia. Dwudziestoletnia

Unni nie potrafi zapomnieć o mężczyźnie, z którym zetknęła się kilka lat wcześniej i z którym

miała do czynienia zaledwie przez kwadrans, lecz to wystarczyło, by beznadziejnie się w nim

zakochała. Unni przyjaźni się z Mortenem. Chłopak usiłuje dowiedzieć się, co tak naprawdę

mu się przytrafia. W rodzinie jego matki wszyscy pierworodni umierają w wieku dwudziestu

pięciu lat. Sam Morten ma teraz lat dwadzieścia cztery. Unni zostaje wciągnięta w obłęd

koszmarnych snów, ostrzeżeń wypisanych na zwojach pergaminu, czarnych jeźdźców i

ziejących nienawiścią mnichów z okresu inkwizycji. Często też pojawia się niezwykły znak.

Mortenowi i Unni pomaga student medycyny, pół - - Hiszpan, dwudziestosiedmioletni

Antonio. Jego starszy brat Jordi zmarł w wieku dwudziestu pięciu lat. Antonio i Morten są,

jak się okazuje, krewnymi szóstego stopnia, mieli wspólnego przodka, którego również

dotknęło przekleństwo. Ponieważ Jordi zmarł bezpotomnie, złe dziedzictwo przejdzie na

ewentualne dzieci Antonia, młody człowiek postanawia więc nigdy nie mieć potomstwa.

Wszyscy troje, Morten, Unni i Antonio, są narażeni na liczne ataki ze strony jak

najbardziej żywych osób.

Historia Antonia jest niezwykle tragiczna. Miał ojczyma o imieniu Leon, który

zamordował jego ojca, gdy ten osiągnął wiek dwudziestu pięciu lat. Leon znęcał się nad

Jordim, a później odebrał życie matce dwóch małych chłopców. Antonio, jeszcze będąc

dzieckiem, poprzysiągł sobie, że kiedyś zabije ojczyma.

Nikt nie potrafi zrozumieć, dlaczego ktoś nastaje na życie Unni.

Młodzi ludzie wyjeżdżają do Vestlandet, żeby porozmawiać z babcią Mortena. Być

może starsza pani wie coś więcej na temat rodowej tajemnicy. Morten na czas wyjazdu

potrzebuje pielęgniarki, towarzyszy im więc jeszcze jedna dziewczyna z kręgu przyjaciół. Ma

na imię Vesla i bardzo pragnie uciec od swej leniwej, egocentrycznej i ogromnie wymagającej

matki, która wysysa wszelkie siły ze swojej posłusznej córki.

Inna dziewczyna, piękna Emma, za wszelką cenę stara się przyłączyć do grupy

przyjaciół, ci jednak wyraźnie jej unikają. Morten natomiast nie chce się przyznać przed

pozostałymi, że podkochuje się w Emmie.

Nagle pojawia się postać z koszmaru dzieciństwa Antonia, Leon. To on ich

prześladuje. Młodzi rozumieją, że za napaściami na nich kryją się właśnie Leon i jego

kompani, a Antonio zaczyna się bać własnej nienawiści.

Ostrzegają babcię Mortena przed Leonem i umawiają się z nią na spotkanie w połowie

drogi, w pewnym pensjonacie.

Nieoczekiwanie, gdy dojeżdżają do Stryn, Unni i Antonio zauważają pewnego

człowieka i oboje go rozpoznają, choć w zupełnie inny sposób. Ten człowiek to Jordi, zmarły

brat Antonia, a zarazem mężczyzna, w którym Unni zakochała się, nie wiedząc, kim on tak

naprawdę jest.

Jordi ma na ręku wypalony tajemniczy znak.

Dawna zapomniana świętość tkwiła nieruchomo w oczekiwaniu. Las zdołał ją skryć

już przed wieloma stuleciami, trawa i krzewy wcisnęły się do środka, otulając ją zielonym

woalem.

Żadna prowadząca do niej droga już nie istniała. Nigdzie nie widać też było śladów,

świadczących o tym, że kiedyś wokół świętej budowli znajdowały się ludzkie siedziby.

Wszystko zostało zrównane z ziemią. Komu chciałoby się tu przedzierać przez nieprzebyte

pustkowia?

Mimo wszystko jednak miejsce to kryło w sobie rozwiązanie tajemnicy, mimo

wszystko mogło zapewnić spokój ducha wielu ludziom, innym zaś przynieść ocalenie.

Cóż z tego jednak, skoro w zapomnienie odeszła nawet sama tajemnica?

CZĘŚĆ I

WIDMOWY DWÓR

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: